"ผมบอกคุณแล้วไง ว่ามันเจ็บแค่นิดเดียว แล้วก็จะผ่านไป ผมสัญญา ผมจะทำอย่างเบาๆ"


เสียงนุ่มทุ้มและหัวเราะแผ่วเบาอย่างปลอบโยนของเขา ทำให้ฉันต้องผงกหัวขึ้นมาจากเตียงเพื่อมองเขาให้เต็มตา ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำสนิทแกมน้ำตาลอ่อนก้มๆเงยๆอยู่ตรงนั้น ใบหน้าที่มองไม่เห็นเพราะถูกบดบังด้วยหว่างขาที่อ้าออกกว้างอย่างพอประมาณ และชายชุดยาวคลุมเข่าที่ถูกเขาเลื่อนมากองไว้ตรงบริเวณเอวและหน้าท้องของฉัน ถึงแม้ฉันจะมองเห็นไม่ชัดนักแต่ก็สามารถจินตนาการถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาได้


"จุ๊จุ๊" เขาตบที่ต้นขาของฉันอย่างปลอบประโลม เมื่อฉันกระตุกและเกร็งกล้ามเนื้อนิดนึงจนแทบมองไม่เห็น รู้สึกเสียวแปล๊บในบริเวณที่เขาแตะต้อง และเจ็บจนต้องร้องครางออกมาเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงอะไรแข็งๆที่จิ้มลงมา


"ทำใจเย็นนะ ครั้งแรกก็เจ็บกันทุกคนนั่นแหล่ะ" เขายังคงพูดต่อไปอย่างนุ่มนวล ราวกับพูดมาแล้วเป็นร้อยครั้งพันครั้งจนชำนาญ "แม้แต่คนที่ไม่ใช่ครั้งแรก ก็ยังรู้สึกเจ็บเหมือนกัน"


เขาคนนี้ที่นั่งอยู่ตรงหว่างขาของฉันเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดีและมีรอยยิ้มอบอุ่น เราเจอกันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็แค่เพียงผ่านๆเท่านั้น เพียงยิ้มทักทายกันดังคนรู้จักแล้วผ่านเลย จนเมื่อประมาณเจ็ดเดือนก่อนนี้เอง ทุกอย่างระหว่างเราเริ่มเปลี่ยนไป เราได้พบกันอีก และเขาก็เข้ามาดูแลใกล้ชิดฉันมากยิ่งขึ้น ความสัมพันธ์นั้นดำเนินเรื่อยมาจนถึงเมื่อวานนี้


เมื่อวานและเมื่อคืนทั้งคืน..ในห้องนี้แหล่ะ ฉันคิดและหลับตาลงช้าๆ ขณะที่คิดในใจ ...อีตาบ้า ก็ใช่นะสิ ไม่ใช่คุณนี่ที่เป็นคนต้องมานอนอยู่ตรงนี้ แถมนี่ยังเป็นครั้งแรกของฉันเสียด้วย..



* * * * * * * * * *



เขาบอกว่าอย่างไรนะ เมื่อเช้ามืด เขาบอกว่า "ถ้าคุณทนไม่ไหว รู้สึกเจ็บมากๆ ก็ให้ลงไปนอนในอ่างนั้น เธอจะดูแลคุณเอง " ...เธอ... ของเขา ในที่นี้หมายถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เดินเข้าออกห้องนี้เป็นว่าเล่น ฉันหันไปมองแล้วขมวดคิ้ว นิ่วหน้าเมื่อรู้สึกตึงๆ บริเวณนั้น


ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้จนได้...ร่างเปลือยของฉันก้าวลงในอ่างสีขาวสีเหลี่ยมจตุรัสขนาดสองเมตรครึ่ง(ได้มั๊ง) ด้วยความโมโหและฉุนเฉียว ความอุ่นและแรงดันของน้ำที่ไหลวนรอบตัวไม่ได้ช่วยให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นซักนิด เกือบสองชั่วโมงที่นั่งกึ่งนอนอยู่ในนั้น เขาแวะเข้ามาหาเป็นพักๆ แล้วค่อยถามไถ่


"คุณดีขึ้นหรือยัง"


ฉันส่ายหน้าเล็กน้อย พยายามยิ้มให้เขา แม้จะรู้สึกเจ็บแปล็บบริเวณท้องน้อย เหมือนโดนบีบรัดด้วยมือของใครซักคนเป็นครั้งคราว


"ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ "


"คอยดูไปอีกซักพักแล้วกัน ถ้ายังไม่ดีขึ้นผมคงต้องให้อะไรบางอย่างกับคุณ"


เหมือนเดิม เหมือนเดิม คำพูดประโยคนี้ ถ้าฉันนับไม่ผิด เขาบอกฉันเป็นครั้งที่สิบห้า(หรืออาจะยี่สิบ)เห็นจะได้ แต่เขาก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย ฉันชักจะเกลียดเขาแล้วจริงๆนะ


เวลาผ่านไปนานพอสมควร ในที่สุดเขาก็กลับมา พาฉันขึ้นจากอ่างนั้น เมื่อสังเกตดีๆ คราวนี้ในห้องนั้น นอกจากเขาแล้วยังมีผู้หญิงสาวสวยคนเดิม กำลังก้มๆ เงยๆ กับการปูผ้าสามสี่ผืนลงไปบนพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดตัว พร้อมด้วยผู้ชายคคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในห้อง ฉันมองไปที่เขาอย่างแปลกใจ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที


"นี่คุณ เข้ามาได้ยังไง" ฉันถาม


เขายิ้มแล้ว ชี้ไปที่ชายในชุดกราวด์ "เขาอนุญาติ คุณก็รู้ เราซี้กัน"


ก่อนต่อ "นี่คุณรู้ไหม เขาบอกผมว่าเสียงร้องของคุณเมื่อคืน คงได้ยินไปถึงเมืองไทยแล้ว" ชายหนุ่มผู้มาใหม่เอ่ยแซว ฉันยิ้มอย่างดุๆ และปรายตาไปที่เขาทั้งสองคน


"นี่คุณยังจะมาล้อเล่น ฉันเจ็บจริงนะ คราวหน้าไม่มีอีกแล้ว"


ขณะที่ผู้ชายในชุดขาวคนเดิม สั่งให้เขาไปนั่งลงบนก้าวอี้ที่วางไว้บนผ้าบนพื้นอีกชั้น แล้วให้ฉันไปนั่งตรงหว่างขาของเขาที่ถ่างไว้อย่างกว้าง ฉันหันหน้าไปทางผู้หญิงอีกคนในห้องที่นั่งอยู่ตรงหน้า รู้สึกได้ถึงอ้อมอกแข็งแรงที่อยู่ทางด้านหลัง สองแขนของฉันวางไว้บนต้นขาแข็งแรงของเขา ด้านหลังศีรษะติดกับแผ่นอกนั้น


"หายใจเข้าและออก ช้าๆและลึกๆนะคะ" เธอบอกฉันอย่างนั้นหลายครั้ง อย่างคนย้ำคิดย้ำทำ และทำท่าทางเป็นการสาธิตให้ฉันดู


ฉันยิ้มอย่างขำๆ แม้จะเริ่มปวดท้องหนักขึ้นก็ตาม ก็หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่ หายใจเข้าๆออกๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าเธอจะคลอดเสียเอง


แต่ฉันก็ยอมทำตามแต่โดยดี ด้วยการหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะกรีดร้องออกมาสุดเสียง..และใช้พลังที่มีอยู่ทั้งหมด ในการเบ่งอย่างสุดชีวิตและจิตใจ


แว่วเสียงปลอบโยนอ่อนหวาน และอ้อมกอดอันอบอุ่นเหลือเกิน




* * * * * * * * * *



ลืมตามาอีกที สงสัยเวลาเพิ่งจะผ่านไม่กี่วินาที เพราะฉันยังเห็นเขาก้มๆ เงยๆ อยู่บริเวณหว่างขาของฉันไม่เสร็จเสียที ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวว่าฉันมองเขาอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันยิ้มๆ แล้วบอก

"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว" ก่อนจะดึงเข็มสุดท้ายขึ้นมา ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆๆ .. รู้สึกได้ถึงอาการฉีกขาดของกล้ามเนื้อ ที่ถูกเขาเย็บให้ติดกันอีกครั้ง


"นี่..เมื่อกี้คุณฉีดยาชาหรือเปล่าเนี่ย ทำไม.. " ฉันถาม เขาไม่ตอบ


ซักพัก..ชายอีกคนนั้นก็เดินเข้าพร้อมกับหญิงสาวคนเดิม ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นจะวางห่อผ้าเล็กๆลงบนอกของฉัน


"ขอบคุณนะคะ คุณพยาบาล" ฉันยิ้มให้เธอคนนั้นอย่างขอบคุณจากใจจริง


เด็กตัวเล็กๆ สีม่วงซีดๆ ผมตั้งชี้โด่เด่ ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ นอนดิ้นดุ๊กดิ๊กๆน่ารักน่าชังเป็นที่สุด ดูเหมือนว่าแค่เห็นหน้าเด็กคนนี้ ใบหน้าเล็กๆที่งดงามยิ่งกว่าตุ๊กตา


ความเจ็บปวดที่ยาวนานตั้งแต่เช้าวันศุกร์จนถึงเที่ยงวันเสาร์จะหายไป..เป็นปลิดทิ้ง


"เอ๊า..เรียบร้อย" ชายหนุ่มคนเดิม เขาดึงชายผ้าที่เอวของฉันลง ก่อนจะหันไปทางชายอีกคน ซึ่งมายืนอยู่ข้างเตียงแล้ว


"นี่นายคิดดูนะ เมียนายกรีดร้องจนโรงพยาบาลของฉันแทบแตก คนไข้คนอื่นๆของฉัน เขาตกใจกันหมด"


ฉันค้อนประหลับประเหลือก ก่อนหันไปฟ้องเหมือนกัน


"ก็คุณหมอเพื่อนคุณนั่นแหล่ะ บอกว่าถ้าฉันปวดท้องมากๆจะให้ยาฉันเพื่อบรรเทาปวด แต่ก็ไม่ให้เสียที โกหกชัดๆ"


คุณหมอกับสามี และคุณพยาบาล มองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะกันใหญ่ ราวกับว่าน่าขำเสียเต็มประดา


ก่อนที่สามีฉันจะเดินเข้ามากอดฉันและลูกเอาไว้ "ไหน ขอพ่อหอมลูกหน่อยสิ"


"ไม่มีคราวหน้าอีกแล้วนะ" ฉันบอกแต่เขาส่งยิ้มละลายใจมาให้


"ขอคิดดูก่อนนะ" เขาตอบเบาๆอย่างยิ้มๆที่ข้างหู







ส่วนบล็อกต่อไปในวันจันทร์ที่ 14 กันยายน หัวข้อ "กาแฟถ้วยนั้น"


ผู้สนใจเข้าร่วมโครงการสามารถเข้าร่วมได้เลยกฏกติกามารยาทดังนี้

-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 14 กันยายน นี้ เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ
กดจึ๊กเข้าไปอ่านโครงการฉบับเต็มเลย โครงการถนนสายนี้..มีมิตรภาพ

ยินดีต้อนรับเพื่อนๆ ทุกคนสู่ถนนสายมิตรภาพค่ะ

รายชื่อผู้ร่วมโครงการ
nikanda
BeCofee
นางสาวดุ่บดั่บ
Little Knight
กะว่าก๋า
บุยบุย
Artagold
Paulo
ปีศาจความฝัน
Unravel
inmemoir
นัทธ์
tempopo

Create Date : 31 สิงหาคม 2552
Last Update : 11 ธันวาคม 2552 6:46:01 น.		25 comments
Counter : 635 Pageviews.
Share Tweet