เสียงด่าทอที่ได้ยินจนชินหูในเกือบทุกค่ำคืนตั้งแต่จำความได้ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ก่อนหน้านี้แว่วเสียงริ่งเรไรในยามค่ำคืนได้ถูกกลบกลืนด้วยเสียงทะเลาะกันของพ่อและแม่ ขณะฉันใช้สองมืออันบอบบางอุดหูไว้ภายใต้การนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ ผ้านวมสีน้ำเงินลายดอกไม้ซีดๆที่ใช้มาตั้งแต่จำความได้ จำได้ดีพอๆกับเสียงกร่นด่าของพ่อและแม่ที่ดังขึ้นเป็นระยะในเกือบทุกค่ำคืน ก่อนจะค่อยเงียบเสียงลงในยามดึกพร้อมกับเสียงครางแผ่วๆสะท้อนออกมาจากห้องติดกันที่ถูกกั้นไว้เพียงแผ่นไม้อัดเก่าๆ


บ้านของฉันเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง ถูกมุงด้วยสังกะสี ฉันชอบมากเวลาที่ฝนตก เสียงสายฝนที่กระทบกับสังกะสีดังเปาะแปะๆ ทำให้หลับสบายดีเชียว แต่น่าเสียดายเมื่อเวลาหน้าร้อน ภายในบ้านจะร้อนยิ่งกว่าเตาอบเสียอีก ฉันเคยแอบสงสัยว่าทำไมหลายๆคนรอบตัว ถึงชอบเปรียบเปรยว่าร้อนเหมือนอยู่ในเตาอบ ทั้งๆที่ในหมู่บ้านแถบนี้ ติดๆบ้านของฉัน ไม่มีบ้านใครมีเตาอบซักหลัง มีแต่เตาที่เป็นเพียงหัวแก๊สหรือไม่ก็ใช้เตาถ่านทั้งนั้น บ้างทีถ้าพูดว่า...ร้อนเหมือนอยู่ในเตาถ่าน...ฉันยังจะเข้าใจและจินตนาการได้ง่ายกว่า แต่ก็นะ คงเป็นเพราะเตาถ่านมันไม่โก้เหมือนเตาอบกระมัง


เมื่อค่ำวานนี้ก็เหมือนเดิมๆ น้ารันคนข้างบ้านถือเหล้าขาวมาขวดหนึ่ง ฉันไม่เคยชอบน้ารัน เพราะน้ารันทำให้แม่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนแม่ไม่ใช่คนชอบกินเหล้าเมายาซักนิด แต่พอน้ารันย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ชอบมาหาแม่ มาคุยด้วยเป็นประจำ หลังๆก็พกเหล้าขาวมาด้วย นั่งดื่มกันสองคน พอเริ่มได้ที่ ฉันก็จะได้ยินเสียงกร่นด่าวุ่นวาย แต่แม่และน้ารันไม่ได้ทะเลาะกันหรอกนะ แต่ว่าต่างกำลังนั่งด่าสามีของตัวเองต่างหาก ว่าไม่ดีอย่างนั้น ไม่ดีอย่างนี้ แรกๆ ฉันก็โกรธแม่ที่ชอบด่าสามีตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่เดี๋ยวนี้เข้าใจอะไรมากขึ้น บางทีก็สมควรแล้วที่พ่อจะโดนด่าเสียบ้าง ถึงแม้ว่าจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลยก็ตาม


ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบน้ารันเท่าไหร่ แต่น้ารันก็ใจดีมากนะ บางครั้งน้ารันก็หอบขนมมาฝาก ไอ้พวกขนมในห่อราคาถุงละห้าบาท ขนมที่พ่อกับแม่ชอบบ่นว่ามันไม่มีประโยชน์ เวลาที่ไปโรงเรียนคุณครูก็จะบอกเสมอว่าไม่ควรซื้อกิน แต่ฉันชอบกินมากเลย แต่เวลาไปโรงเรียนทีไรก็ไม่ค่อยได้ซื้อกินหรอก ไม่ใช่ว่าฉันจะเชื่อครูหรอกนะ แต่ว่าสตังค์ที่ได้ไปโรงเรียนมันไม่พอซื้อต่างหาก ฉันก็ได้แต่เก็บความอยากเอาไว้ เพื่อรอให้น้ารันมาหาแม่ที่บ้าน เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงไม่เกลียดน้ารันจนเกินไป นั่นเป็นความคิดแบบเด็กๆใช่ไหมล่ะ ก็ตอนนั้นฉันเป็นเด็กจริงๆนี่น่า เด็กก็รู้สึกแบบเด็กๆ ยามใครให้อะไรมาถูกใจเราก็รัก ใครทำให้ไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ เราก็ไม่พอใจ เสียใจ และร้องไห้ แต่โตมาเมื่อไหร่นี่สิ อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก บางครั้งไม่รักไม่ชอบหรือเกลียดก็พูดไม่ได้



...ไม่เชิงว่าพูดไม่ได้ แต่ไม่ควรพูดต่างหาก...



ดึกหน่อยพอน้ารันกลับได้ซักพัก พ่อก็กลับมาจากทำงาน ไม่สิ จริงๆ พ่อคงเลิกงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้ว แต่ทำไมถึงกลับดึกทุกวัน ซักวันถ้าฉันรู้ ฉันคงจะบอกทุกคนได้ พอพ่อก้าวขึ้นบันไดบ้านเท่านั้นแหล่ะ เสียงแม่ก็ดังขึ้นกว่าเดิม และฉันรู้ล่วงหน้าได้เลย ว่าในไม่ช้าเสียงเอะอะ การทะเลาะทุ่มเถียงกันก็จะตามมา ฉันไม่อยากอยู่ให้ได้ยินและรับรู้ เลยเลี่ยงเข้าห้องตัวเองไป ห้องเล็กๆที่ถูกกั้นไว้ด้วยไม้อัดแผ่นใหญ่ไม่กี่แผ่น ถึงไม้อัดแผ่นใหญ่นั้นจะปิดกั้นเสียงไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็เบาลงมาก


มีทางเลือกสองทางให้ฉันเลือกอย่างเคย คือหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเสีย หรือว่าจะลงไปในที่นอนฟูกเก่าๆของตัวเอง คลุมโปงด้วยผ้านวมผืนใหญ่ที่สีหม่นหมองพอๆกัน แล้วเอานิ้วยัดเข้าไปในรูหู แสร้งทำเป็นว่ากำลังนอนเพลงของเสก โลโซอยู่ สมัยนั้นฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าหน้าตาของไอพอดมันเป็นอย่างไร และฉันเลือกทางเลือกที่สองจากทางเลือกที่มีอยู่น้อยนิด


ทำไมต้องเป็นเพลงพี่เสก โลโซน่ะเหรอ ก็ตอนนั้นพี่เสกกำลังดังอยู่น่ะสิ และครั้งนึงเมื่อไม่นานมานี้ เคยมีใครบางคนเอากีตาร์ตัวโปรด มานั่งเกาเล่นๆ บนแคร่ใต้ต้นมะขามเทศหน้าบ้านฉันด้วย แต่ใครคนนั้นไม่ใช่หนุ่มผมยาว ใส่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์ซีดๆก็แล้วกัน ...เพราะสเป็คส่วนตัว ฉันไม่ปลื้มผู้ชายผมยาวจ้า


....คืนนี้จันทร์นวลผ่อง มองแล้วคิดถึงแต่เธอ ตัวฉันยืนมองเหม่อ ถามว่าเธออยู่ที่ใด วอนสายลมแผ่วๆ ช่วยพัดพาใจไป บอกเธอว่าคิดถึง...



ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เพลงนี้ อีกเพลงหนึ่งต่างหาก มันร้องว่ายังไงน้า? (คำเตือน ขณะที่กำลังอ่านเนื้อเพลงไป โปรดอย่าใช้เวลาอันมีค่าของท่านในการนับคำนวน ว่าตอนสมัยนั้นฉันรักเสก โลโซมากมาย ในตอนนี้ฉันจะอายุเท่าไหร่กัน)



...วันนี้ฝนตก ไหลลงที่หน้าต่าง เธอจะคิดถึงฉันบ้าง ไหมหนอเธอ เมื่อวันจันทร์ที่แล้ว สองเรายังได้เจอ เธอส่งยิ้มมา...



เสียงพี่เสกนี่ มันมีเอกลักษณ์ดีจริงๆ ในนาทีที่ว่างเปล่านั้น ฉันไม่รู้สึกอินไปกับบทเพลงเท่าไหร่หรอก ว่าการมองเห็นฝนโปรยปราย ปล่อยละอองกระเซ็นซัดที่นอกหน้าต่างจะทำให้คนคิดถึงกันมากมายได้อย่างไร รู้แต่ว่าฉันอยากให้ฝนตกแรงๆจังเลย อย่างน้อยถ้าฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างรุนแรงในตอนนี้ ฉันจะได้นอนฟังเสียงเม็ดฝนกระทบสังกะสี หลับสบายไป และไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันจากห้องข้างๆอีก



... เปาะแปะ... เปาะแปะ ตกมาสิจ๊ะ คิดถึงเธอจัง คิดถึงเสียงของฝนตก...



คืนข้ามปีอย่างนี้ ทุกคนคงกำลังสำเริงสำราญ สนุกสนานเฮฮากับเพื่อนๆและครอบครัว เวลาสิบสองชั่วโมง คงดูเหมือนสั้นนิดเดียวใช่ไหม แต่สำหรับฉันแล้ว คืนข้ามปีนี้คืนนี้ ฉันอยากให้มันผ่านไปเร็วๆจัง



... ฉันปรารถนาให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปเหมือนเพียงสายลมวูบเดียว สายลมสั้นๆ ที่ไม่เพียงพอจะทำให้ดอกไม้เล็กๆดอกนี้ ซึ่งต้านทานแรงลมไม่ไหว ต้องเหี่ยวเฉาลง...


...ได้โปรด...









บล็อกในวันนี้เป็นถนนสายที่ 17 ในโครงการถนนสายมิตรภาพ หัวข้อในวันนี้ “สวัสดีปีใหม่” ขออภัยเพื่อนๆร่วมโครงการถนนสายนี้มีมิตรภาพทุกคนที่ล่าช้า เกิดเหตุขัดข้องเกี่ยวกับบล็อกนิดหน่อย ซึ่งตอนนี้ก็ยังแก้ไขไม่ได้ แต่หน้าบล็อกดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่การอัพบล็อกตัวเองแต่ละครั้ง และการเข้าเยี่ยมเยียนบล็อกอื่นๆ ยังติดขัดอยู่มาก แต่จะพยายามค่ะ


ส่วนบล็อกต่อไปในวันจันทร์ที่ 18 มกราคม คราวนี้ไม่กำหนดหัวข้อค่ะ ขอเป็นบทความ(หรือเรื่องสั้น ก็ได้) ที่ขึ้นต้นด้วยประโยคว่า "ผู้ชายกลางสายฝน" และลงท้ายว่า"ซักวัน..ซักวัน" ค่ะ


ผู้สนใจเข้าร่วมโครงการสามารถเข้าร่วมได้เลยกฎกติกามารยาทดังนี้


-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบล็อกในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบล็อกในวันจันทร์ที่ 18 มกราคม นี้ เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบล็อกแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบล็อกของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ

รายชื่อผู้ร่วมโครงการ
::BeCoffee::
::นางสาวดุ่บดั่บ::
::Nikanda::
::เป็ดสวรรค์::
::ปีศาจความฝัน::
::settembre::
::ซองขาวเบอร์ 9 ::
::นัทธ์::
::inmemoir::
::ท่านหญิงน่าเกลียด::
::SongPee::
::Sumer Flower::
::ส้มแช่อิ่ม::
::Paulo::
::กะว่าก๋า::

คุยนอกเรื่องหน่อยค่ะ :: เริ่มต้นปีที่สุดเซ็ง


"ขอให้ปีหน้านี้ เป็นปีที่ดีๆของเธอนะ คิดสิ่งใดก็สมปรารถนา ร่ำรวย สุขภาพแข็งแรง"

ข้อความหลาที่หน้าจอมือถือ ได้รับในค่ำคืนของปีใหม่ หลังปาร์ตี้เล็กๆที่บ้าน มีคนกระซิบบอกว่าให้เอาเม็ดของลูกพรัมที่เรากินเข้าไปสามเม็ด มาใส่ในกระเป๋าสตังค์ไว้ แล้วจะโชคดีไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามทั้งการเงิน การงาน สุขภาพและความรัก ปีที่แล้วก็ทำไม่เห็นโชคดีหว่า ปีนี้สิโชคร้าย ก่อนเริ่มต้นปีก็ต้องเจียดเงินในกระเป๋าแห้งๆของตัวเองให้คนอื่นยืม (เง้อ เศร้า เพราะตรูปฏิเสธเขาไม่เป็น) มาดูกันสิว่า หลังปีใหม่ เกิดอะไรกับชีวิตน้อยๆของเราบ้าง


หลังปีใหม่ ใครหว่า อวยพรให้สุขภาพดี โอ๊ย ตรงกันข้ามเลยค่ะ ทั้งไอ ทั้งเจ็บคอ อากาศหนาวเหน็บ..คิดแล้ว อยากเป็นมัมมี่จังเลย มีผ้าพันอุ่นๆ วันจัทร์ที่ผ่านมาหน้าบล็อกเปลี๋ยนไป๋ ด้วยเหตุอันใดหนอ หน้าบล็อกจึงใหญ่โตมโหฬาร ตัวหนังสือเท่าหม้อข้าวหมอแกง แถมเนทอืด ช้ายิ่งกว่าเต่าคลาน ผ่านไปอีกไม่นานเท่าไหร่ ยังไม่ทันได้ตามอ่านบล็อกผู้ร่วมโครงการซักคน วันต่อมา เนทเน่า ไม่มีสัญญาณ อิชั้นเศร้าใจสุดๆ ไม่ได้เล่นเนทสองวัน มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า และเมื่อวานทั้งวันอิชั้น นั่งคอยืดคอยาว รอคอยสัญญาณไฟสีเขียว (สัญญาณเนท) คอยถามคุณพ่อบ้านทุกๆ สองนาที เนทใช้ได้ยัง?ๆๆ...จนคุณเขา เอือมระอา..เช้าวันนี้กระดี๊กระด๊าสุดฤทธิ์ เล่นเนทได้แล้ว กระเสือกกระสนอัพบล็อก ทั้งๆที่บล็อกแก็งค์อืดๆๆๆๆมากๆๆๆๆ แต่ไม่แคร์ค่ะ..ความอดทนสูง...ง..ง..ง


สิบเอ็ดโมงเช้า แต่งตัวจะไปรับลูกสาวที่โรงเรียน ตอนแรกฝนตกเบาๆ ดีใจกับตัวเอง ชั้นโชคดีจริงๆ ที่พกร่มมาด้วย เดินออกจากบ้านไปไม่ถึงห้าร้อยเมตร ต้องรีบวิ่งกลับมาบ้านอีกครั้ง เพราะฝนกระหน่ำอย่างรุนแรง ร่มคันสวยมันสวยแต่รูปจริงๆ ต้านแรงลมไม่ได้เลย บิดเบี้ยว (เกือบ)หัก สมราคาถูกๆของมัน วิ่งตากฝนกลับมาถึงบ้าน กระหน่ำโทรหาคุณฝามีให้ไปรับลูกทันที โทรไม่ติด ไม่มีคนรับสาย(ทำงานอยู่) เลยโทรไปหาพี่สาวคุณฝามี โอ๊ย..ย.. ไม่มีคนรับสาย (สงสัยทำงานอยู่เช่นกัน) แม่งเอ๊ย..โทรเข้าที่บ้านเลยแล้วกัน สามีคุณพี่สาวรับสาย เฮ้อ..โชคช่วยแท้ๆ คุณพี่แกใจดี ไปรับลูกสาวจากโรงเรียนมาส่งที่บ้านให้...

...คิดในใจ...ในที่สุด ชั้นโชคดีกับเค้าบ้างหล่ะว้า...


เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำให้ลูกสาวเรียบร้อย มาเปิดคอมพ์ กะจะเล่นบล็อกซักหน่อยให้ผ่อนคลาย...กรี๊ด...ปรี๊ดแตก ไฟดับอย่างไม่มีสาเหตุสามครั้งๆ ติดๆกัน ตอนนี้ขอเวลาทำใจซักครู่..ไม่งั้นต้องกระทืบเท้า เต้นเร่าๆด้วยความโมโหแน่นอน

Create Date : 08 มกราคม 2553
Last Update : 11 มกราคม 2553 7:05:07 น.		18 comments
Counter : 621 Pageviews.
Share Tweet