ขอสารภาพจากใจจริง..
ว่าฉันจำไม่ได้เสียแล้วว่าเคยเขียนเรียงความเรื่อง "โตขึ้นหนูอยากเป็น....."ครั้งแรกชั้นประถมนั้นฉันเขียนว่าอย่างไร

ฉันเพียงแต่รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่า ความฝันของฉันนั้นเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในทุกครั้งที่คุณครูให้เขียนเรียงความเรื่องนี้ ความฝันของเด็กหญิงคนหนึ่ง สามารถเปลี่ยนไปได้ตามสิ่งแวดล้อม ความคิด สิ่งเร้า หรืออะไรอีกมายมายที่สาธยายได้เป็นร้อยเป็นพันข้อ

..

นานมาแล้ว

..

ฉันเปิดหน้ากลางของหนังสือภาษาไทยเล่มใหญ่เล่มหนึ่งของตัวเองออก..ฉันเหลือบซ้ายแลขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ จึงเลื่อนหนังสือเล่มเล็กๆบางๆเล่มหนึ่งในมือ ลงไปในหน้ากลางของหนังสือภาษาไทยเล่มนั้น


ปิดมันเบาๆอย่างเนียนๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ(ไม่รู้ว่าเนียนไหม แต่อย่างน้อยฉันก็คิดว่าฉันพยายามจะปั้นสีหน้าเนียนๆที่สุดนั่นแหล่ะ) แล้วจึงถือหนังสือเล่มนี้เดินออกไปจากห้องสมุดเมื่อหมดคาบเรียน

ที่วันนั้นอาจารย์ไม่ว่างในชั่วโมงภาษาไทย จึงบังคับแกมสั่งให้นักเรียนห้องม.3/1ลงมานั่งเล่นที่ห้องสมุดแทน


นั่นเป็นครั้งที่สองในชีวิต ที่ฉันริอ่านทำตัวเป็นขโมย เป็นการขโมยโดยไม่มีข้อแก้ต่างใดๆทั้งสิ้น ฉันไม่ได้ขโมยมันด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ฉันขโมยมันด้วยความตั้งใจเลยทีเดียว


ครั้งแรกที่ฉันเห็นหนังสือเล่มนั้นในซอกหนึ่งของชั้นวาง ฉันสะดุดตากับหน้าปกสีขาว ที่มีภาพนกตัวเล็กๆโบยบินอยู่บนท้องฟ้า(หากความจำของฉันไม่ได้ผิดเพี้ยนเพราะความแก่ชราของวัยเลยเบญจเพสแล้วล่ะก็..ฉันคิดว่าหน้าปกมันเป็นเช่นนั้น)

ภาพนั้นถูกร่างจางๆด้วยดินสอ ส่วนชื่อหนังสือ..ฉันจำไม่ได้เสียแล้ว รู้แต่ว่าเมื่อเปิดอ่านด้านใน ฉันไม่สามารถวางมันลงได้..ฉันรู้แต่ว่า..มีแรงดึงดูดมาศาล


ก่อนจะออกจากห้องสมุดในวันนั้น..ฉันเอาหนังสือเล่มน้อยเล่มนี้ ไปแอบซ่อนไว้ในซอกที่ลึกล้ำที่สุดเท่าจะสามารถทำได้ ฉันรู้ว่าความจริงแล้ว อาจจะไม่มีใครต้องตาต้องใจหนังสือเล่มนั้นหรอก แต่ฉันไม่สามารถที่จะเสี่ยงยอมสูญเสียมันไปได้..ฉันคิดอยู่ในใจอย่างมีแผนการ ครั้งหน้าที่เข้ามาเรียนที่ห้องสมุดนี้..ฉันจะเอาเจ้านกน้อยที่โบยบินอยู่บนฟ้ากลับบ้านด้วยให้ได้


มันเป็นความคิดที่แย่มากในวันนั้น..ความจริงถ้าฉันเก็บเงิน ฉันก็อาจจะซื้อได้จากที่ไหนซักแห่ง..แต่ฉันก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น ฉันเพียงแต่กลัวว่ามันจะไม่มีอีกแล้ว..ฉันคิดอย่างเห็นแก่ได้ ต้องเล่มนี้เท่านั้น..ฉันรอไม่ได้


ฉันกลายเป็นหัวขโมยเต็มขั้น..แต่วันนั้นฉันไม่รู้สึกเสียใจเลย


เมื่อเอามานั่งลูบนั่งคลำอยู่ที่บ้านเป็นนานสองนาน..ฉันจึงเริ่มเปิดอ่านอย่างจริงๆจังๆ มันเป็นหนังสือสำหรับคนที่มีฝัน คนที่อยากจะถ่ายทอดเรื่องราว จินตนาการ ความเพ้อฝัน หรือความจริงต่างๆ ให้ออกมาในรูปของการเรียงร้อยตัวอักษร


หนังสือเล่มเล็กๆ ทำให้เด็กวัยสิบห้าปีคนหนึ่งมีพลัง บ้าบิ่น อยากทำ ทำ และทำ


ในยามนั้นหากใครเคยมีความฝันน่าจะรู้ดีที่สุด..เวลาที่ความฝันร้อนระอุในกาย ในใจเราเหมือนถูกเผา ..ความอยากลงมือทำเอ่อล้น เกินความเป็นจริงที่เราจะสามารถทำได้ในยามนั้น..


มาวันนี้..นั่งนึกย้อนกลับไป
สิ่งหนึ่งที่ฉันแอบเสียดาย ก็คือ..ช่างไม่คุ้มค่าเลยกับการขโมยหนึ่งครั้ง..เพราะมันคือความสูญเปล่า


หนังสือเล่มนั้นมีคุณค่า..แต่ฉันต่างหากที่ทำตัวสูญเปล่า


ใจความหลักของหนังสือเล่มนั้น บอกว่าเมื่อคุณมีฝันจงลงมือทำและอย่ากลัวที่จะมุ่งเข้าไปหามันจนกว่าจะได้ฝันนั้นมาครอง


ฉันเพียงแต่อ่าน..ฉันมีฝัน..ฉันลงมือทำฉันลงมือเขียน แต่ฉันไม่ได้มุ่งเข้าไปหามัน ฉันไม่ได้พยายามจะนำเสนอสิ่งที่เคยเขียนไปที่ไหนซักแห่ง..ฉันปล่อยให้เวลายืดยาวไปเรื่อยๆ จนกองกระดาษที่ฉันลงมือเขียนมันเรื่อยเปื่อยเยอะแยะมากมาย หล่นหายไประหว่างการเดินทางของการเวลา การโยกย้ายต่างๆนา


ตัวอักษรที่ฉันเฝ้าเรียงร้อย..ค่อยๆจางหายไปพร้อมกับไฟฝันที่มันเริ่มแผ่ว มารู้ตัวอีกที ไฟที่ถูกจุดขึ้นจากหนังสือเล่มนั้น..ก็มอดไปหมดแล้ว..มอดจนสนิทจนลืมเลือนว่าตัวเราเองต้องการอะไร


เมื่อต้นปี2007(มั๊ง)..ฉันเพิ่งหัดใช้อินเตอร์เนทอย่างจริงๆจังๆ หลังจากที่นั่งมองคนอื่นใช้มาหลายปีดีดัก เพราะคิดว่าคอมพพิวเตอร์มันเป็นอะไรที่ใช้ยาก(อายจัง เซ่อร์ได้อีกนะ คนเรา) ปลายปีนั้น ฉันได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบล็อกแก็งค์ เมื่อฉันมีโอกาสได้เขียน เขียน เขียน และเขียน..


ฉันรู้แล้ว..ฉันรักการเขียนจริงๆ
แค่ได้เขียนมันออกไป..ฉันก็มีความสุข
เมื่อฉันได้เขียน แล้วมีคนอ่าน..ฉันยิ่งมีความสุข


วันนี้..ฉันจะไม่เรียงความเรื่อง.."โตขึ้นหนูอยากเป็น....." อีกแล้ว
ฉันคงแก่เกินกว่าจะฝันอะไรมากมาย..


นักเขียน..นั่นไม่ใช่ความฝันเดียวที่ฉันมี แต่ว่านั่นคือความใฝ่ฝันที่ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนที่สุด เพราะมันมีแรงดึงดูดให้ฉันริ กล้าทำตัวเป็นขโมย..ได้อย่างเหลือเชื่อ




ความฝันอีกอย่างที่ฉันมี..ถ้าบอกว่า..ฉันอยากเป็นนางฟ้าบนเครื่องบิน อาชีพนี้จะเป็นความฝันสูตรสำเร็จของเด็กสาวๆมากไปไหมนะ..แต่นั่นมันก็คือความใฝ่ฝันครั้งหนึ่งของฉันจริงๆ


มาถึงวันนี้..ต้องยอมรับอย่างจริงใจว่าความใฝ่ฝันในวัยเยาว์ของตัวเองนั้น ความอยากเป็นนักเขียนที่มีคนกล่าวถึงข้อเขียนของเรา หรือการเป็นนางฟ้าบนเครื่องบิน ที่ได้บินข้ามก้อนเมฆ ล่องลอยอยู่เหนือพื้นมหาสมุทรนั้น จะมีใครซักกี่คนกันเชียว..ที่จะปีนป่ายได้ถึงฝันของตน และฉันก็ไม่ใช่หนึ่งคนโชคดีคนนั้นแน่


ฉันไม่ได้มีโอกาสที่จะได้ใส่ชุดฟอร์มที่โก้หรู ผูกผ้าพันคอสวยเก๋ มีหมวกใบเล็กๆที่วางไว้อย่างหมิ่นๆบนศีรษะให้พองาม มือเกี่ยวหูกระเป๋าใบย่อมแล้วเดินเฉิดฉายในรองเท้าส้นสูง..เหมือนแอร์โฮสเตส นางเอกละครซักเรื่องที่เคยได้ดูแล้วฝังใจในวัยอันอ่อนเยาว์ แต่วันนี้ฉันก็มีสิ่งงดงามมาแทนที่ความฝันเหล่านั้น...นั่นก็คือมีนางฟ้าน้อยๆมาให้คอยโอบอุ้มเลี้ยงดูแทน






หนูจ๋ามาช่วยต่อเติมความฝันของคุณแม่นะคะ..ฝันที่ไม่ได้หมายถึงการเป็นนางฟ้าที่ไหนหรอก ฝันที่ว่านั้นก็คือการได้ทำงานที่ตนเองรักต่างหาก..วันนี้ฉันไม่ได้เสียใจที่ไปไม่ถึงความฝัน แต่ก็ยอมรับว่าแอบมีบ้างเล็กน้อยคือความเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัส..ว่าฝันที่เราอยากทำหนักหนานั้น มันจะใช่สิ่งที่เรารักจริงๆหรือเปล่า..แค่นั้นเอง




* * * * * * * * * * * * * * *




อ่านโครงการถนนสายมิตรภาพ..คลิ๊กที่นี่ค่ะ
:::จุดเริ่มต้นของโครงการ..ถนนสายนี้มีมิตรภาพ:::
:::หนังสือเปลี่ยนชีวิต..เล่าสู่กันฟังบางครั้งฟ้าก็(ไม่)จรดทราย:::
:::แฟนฉัน..กับความรักครั้งแรก + + รักไม่ได้..แต่ลืมไม่ลง:::
:::ของขวัญวันรัก ++ คนที่ใช่ในวันที่ผิด:::
:::จุ๊ๆอย่าเอ็ดไป..ฉันมีความลับ(อะไร)จะบอก :: พูคากับหนึ่งราตรี:::



เชิญร่วมโครงการถนนสายมิตรภาพ ในวันจันทร์ที่ 25 พฤษภาคมรายละเอียดดังนี้ค่ะ

ในทุกโมงยามทุกนาที่ที่ผ่านไป ในชีวิตของคนเรานั้นมีคนมากมายที่เดินผ่านเข้ามาและเดินผ่านออกไป มีทั้งคนที่เรารู้จัก คนที่เราไม่รู้จัก คนที่เรารู้สึกดีๆ คนที่เรารู้สึกไม่ดี..คนบางคนอาจแค่ผ่านเข้ามาทำให้เราต้องตื่นเต้น หวาดผวา เร้าใจ หวาดกลัว หรือมีความสุข

ใครบางคนผ่านไปจากชีวิต โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ให้เราได้จดจำ..แต่บางคนผ่านไปโดยทิ้งเถ้าแห่งความคิดคำนึง..ไว้ให้เราได้คิดถึงในบางเสี้ยวเวลา

ถนนมิตรภาพสวยที่6..ชวนเพื่อนๆมาระลึกถึง.."ใครก็ได้ซักคน"..ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่เป็นเศษเสี้ยวหนึ่งในรอยจำค่ะ.."ย้ำ" ว่าใครก็ได้ ในหัวข้อที่ว่า "เธอ(หรือเขา)..บนเส้นคั่นเวลา"



ใครสนใจเข้าร่วมโครงการสามารถเข้าร่วมได้เลยกฏกติกามารยาทดังนี้ค่ะ

-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 25 พฤษภาคมนี้ เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ

BeCoffee
นางสาวดุ่บดั่บ
nikanda
ส้มแช่อิ่ม
กะว่าก๋า
Paulo
ปลาทองแก้มยุ้ย
นัทธ์

Create Date : 14 พฤษภาคม 2552
Last Update : 11 ธันวาคม 2552 6:40:51 น.		19 comments
Counter : 1511 Pageviews.
Share Tweet