ลืมความรู้สึก เมื่อครั้งยังวัยเยาว์กันไปหมดหรือยังคะ ถ้ายัง...วันนี้ขอมารื้อฟื้นอดีตวัยรุ่นซักหน่อย กับการรีวิวการ์ตูนญี่ปุ่นพาฝัน จากปลายปากกาของนักวาดการ์ตูนชื่อดัง ไซโต้ จิโฮะ
ด้วยภาพวาดที่สวยงาม และเรียงร้อยเหตุการณ์ได้ดี และรายละเอียดเยอะ ทำให้การ์ตูนของเขา เข้าถึงหัวใจ ประหนึ่งกำลังนั่งอ่านนวนิยายเลยล่ะค่ะ
ลีลาศพาฝัน หรือ ฉันจะเต้นรำในชุดขาว เป็นเรื่องราวความรักสามเส้า ของเด็กสาวสดใสวัยละอ่อน นามโกโตะ กับนายทหารเรือหนุ่ม มาซาโอมิ คิโดอิน และนายทหารนักปฏิวัติลูกครึ่งอินเดีย อังกฤษ ซาจิต แอสเตอร์
ในภาคแรก บอกเล่าเรื่องราวของโกโตะ ซึ่งเป็นคู่หมั้นของมาซาโอมิ ได้เกิดพบรักกับซาจิต ในงานเลี้ยงเต้นรำ และทั้งคู่ตกหลุมรักกันท่ามกลางการเต้นรำในจังหวะเพลงวอลล์ที่ตราตรึงใจ จนทำให้โกโตะ ยอมทำลายอนาคตตัวเอง โดยการหนีมาซาโอมิไปกับซาจิต หลังจากแต่งงานกับมาซาโอมิได้เพียงไม่นานเท่านั้น
และชีวิตหลังจากนั้น หญิงสาวต้องพบพานกับอะไรมากมาย ทั้งความทุกข์ และความสุข ความสมหวัง ความผิดหวัง ความเสียใจ การต้องยิ้มและร้องไห้ ทั้งน้ำตา
ในภาคสอง เปิดเรื่องในมุมมองของริวอิจิ คิโดอิน (พี่ชายของมาซาโอมิ) ตั้งแต่เริ่มต้นภาคแรก จนนั้นเล่าเรื่องราวของโกโตะ ว่าเมื่อเธออยู่กับซาจิตและมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แล้วนำพาให้มาซาโอมิ ได้กลับเข้ามาในชีวิตของทั้งโกโตะและซาจิตอีกครั้ง
ในช่วงเวลาที่วุ่นวาย โกโตะตั้งท้องและคลอดลูกของซาจิตออกมา ชื่อว่าชิน ...และเด็กคนนี้ถูกลักพาด้วยไป โดยพ่อของซาจิต และซาจิตไม่สามารถเข้าประเทศอินเดียได้ แต่ด้วยความช่วยเหลือของมาซาโอมิ ทำให้ซาจิตและโกโตะ ได้พบลูกอีกครั้ง
มีความวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย และโกโตะซาบซึ้งกับความช่วยเหลือของมาซาโอมิ...
ความเห็นส่วนตัว...
จำได้ว่า เมื่อครั้งที่เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ครั้งแรก ... ความรู้สึกในภาคแรกคือ มันโรแมนติกมาก ซาจิตคือชายในฝันและโกโตะช่างเด็ดเดี่ยว และกล้าหาญ ในขณะที่มาซาโอมิ (ตัวละครที่เรารักที่สุด ในขณะนั้น) ช่างน่าหลงใหลในความแข็งกร้าว แต่ก็อ่อนไหว และเขาเลือดเย็นได้ใจทีเดียว
แต่พอเปิดเรื่องเข้าเล่มสอง ภาคจบ ปวดใจมาก และรู้สึกว่าโกโตะช่างเป็นผู้หญิงที่โลเล ครั้งหนึ่งเคยรักซาจิตสุดหัวใจ แต่เมื่อเขาตาย หญิงสาวก็อ่อนไหวเสียเหลือเกิน หันมารักมาซาโอมิในที่สุดจนได้
เมื่อหยิบมาอ่านอีกครั้งเมื่อหลายวันก่อน ความรู้สึกเปลี่ยนไปเยอะ สิ่งที่ชาจิตและโกโตะทำ มันผิดในแง่ของกฏหมายและศีลธรรม ต่อมาซาโอมิ แต่อ่านแล้วก็ยังซึ้ง และเข้าใจความรู้สึกของทั้งคู่ ...ชอบมากๆ คือฉาก ที่ซาจิตความจำเสื่อม และจำลูกตัวเองไม่ได้ และเล่นกัน มันน่ารักจับใจ
และในส่วนภาคสอง ที่โกโตะแบ่งใจมารักมาซาโอมิ เราก็เข้าใจหญิงสาวมากขึ้น จริงๆ ความรักมันเกิดขึ้นได้หลายครั้ง และสิ่งที่มาซาโอมิได้ทำให้หญิงสาว มันก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่า น่าถนอมและควรตอบแทนอย่างยิ่ง
เมื่อก่อน อาจจะรู้สึกว่า ยัยโกโตะหลายใจ แต่ตอนนี้ อยากจะบอกว่า "ช๊านนนนนนนน เข้าใจเธอ" 5555+ ถ้าเราเป็นโกโตะ ก็คงรู้สึกอย่างนั้น ขนาดเป็นแค่คนอ่าน ยังหลงรักมาซาโอมิและซาจิตจะตาย ถ้าได้เป็นนางเอกจริงๆ ..จะหลงรักผู้ชายสองคนนี้ ก็คงไม่แปลก
จุดที่สุข คือ.. โกโตะ ช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีเหลือเกิน ที่ถูกรักโดยผู้ชายที่แสนดี ทุ่มเททุกอย่างให้เธอ ทั้งสองคน
แต่จุดที่ทุกข์ ก็คือ ... โกโตะช่างโชคร้ายเหลือเกิน ที่ผู้ชายที่แสนดีนั้น ไม่อาจอยู่กับเธอได้ตลอดไป ตายทั้งคู่ ...เศร้ามาก
สปอยล์...
ในตอนจบนั้น โกโตะมีพยานรักสองคน คนหนึ่งคือลูกชายจากซาจิต ส่วนอีกคน คือลูกชายจากมาซาโอมิ และเนื้อเรื่องตอนจบ เป็นการจบแบบเปิดให้จินตนาการต่อ
เพราะว่า ลูกชายทั้งสองคนนั้น กำลังลุ้น อยากจะให้แม่ของตัวเอง ได้แต่งงานกับริวอิจิ พี่ชายของมาซาโอมิ ที่คอยอยู่เคียงข้างและดูแลโกโตะและลูกๆ มาหลายปี ...และยังบอกอีกด้วย ว่าริวอิจิ น่าจะหลงรักโกโตะมานานแล้ว แถมเขายังเคยเป็นคู่หมั้นคู่แรกของโกโตะอีกดวย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในการ์ตูนไม่กี่เล่มค่ะ ที่ติดตรึงใจเรามากๆๆๆๆ เข้าขั้นว่าถึงนานมากๆๆแต่ก็ยังพอจำเนื้อเรื่องและตัวละครได้ (โดยส่วนใหญ่สมองปลาทองของเราจะลืมๆหมดค่ะ) อ่านแล้วซาบซึ้งมากค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเชียร์มาซาโอมิ แบบสงสารอ่ะค่ะ แต่ก็อดหลงรักซาจิ๊ตไม่ได้ อารมณ์ชอบทั้งคู่เลยค่ะ
อ่านรีวิวแล้วก็รู้สึกเสียดาย ที่วรรณกรรมเยาวชนและหนังสือการ์ตูนดีๆของเรา (เยอะมากกกกกก) โดนยกเค้าไปขายซาเล้งหมดเลย รวมทั้งเรื่องนี้ด้วยค่ะ