"นี่.." เสียงเรียกจากคนที่นั่งอยู่บนพื้นทรายริมชายหาด แว่วมาพร้อมๆกับที่เขาใช้มือตบลงไปบนพื้นทรายข้างตัว หลังพิงโขดหินก้อนใหญ่ บริเวณนี้มืดทีเดียว มีเพียงแสงไฟจางๆส่องมาจากถนนด้านบนซึ่งตัดผ่านไปยังหาดกมลา


"มานั่งด้วยกันสิ" เขาบอก เมื่อฉันค่อยๆบรรจงวางสิ่งหนึ่งลงไปบนน้ำทะเลเย็นเฉียบที่ซัดสาดมากึ่งกลางหน้าแข้งจนหนาวไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงเรียกแกมขอร้องนั้นมีแววเว้าวอนหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าสองเท้าของฉันก็พร้อมจะเดินไปหาอยู่แล้ว









ไม่ทันได้ใช้เวลาคิดด้วยซ้ำ ตั้งแต่เมื่อเขาแอบไปรับออกมาจากบ้านในยามดึก พาซ้อนเจ้าแดสสีเขียวคันเก่งมาตามถนนบนเนินสูงที่ทอดยาวไประหว่างหาดทั้งสองหาดคือกมลาและป่าตอง เขาเลือกจอดรถไว้บริเวณด้านหน้าของร้านอาหารตามสั่งบนเนินเขา ซึ่งร้านปิดแล้วในยามค่ำคืน ก่อนจะจับจูงมือของฉันเดินย้อนกลับไปทางเดิมซักห้าร้อยเมตรได้


ฉันเพิ่งสังเกตุเห็นว่าข้างทางที่มีต้นไม้ขึ้นสูงปกคลุมอยู่นั้น ตรงนั้นมีทางเล็กๆ แอบซุกซ่อนอยู่ ทอดยาวลงไปสู่หาดเล็กๆ ค่อนข้างห่างไกลจากหมู่บ้าน ช่วงหาดฝั่งนี้ไม่มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวหรอก เพราะว่าชายหาดมีขนาดเล็กมากและไม่สวย มีแต่หินขรุขระเต็มไปหมด

"เคยมาหรือเปล่า" เขาถาม

"ไม่เคยหรอก" ฉันยิ้ม "ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เคยลงมาเที่ยวที่นี่ หนูจะเคยมาได้ยังไง แล้วพี่รู้จักที่นี่ได้ไง พาสาวมาเที่ยวบ่อยละสิ"


เขายิ้มเห็นแต่ฟันสีขาวและดวงตาแวววาว แววตาแบบที่ฉันสะดุดกึ๊กทันทีที่สบตากันหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางยามดึกเมื่อเดือนก่อน แสงสีบนเสาไฟริมถนนพร่าพราย เรานั่งกันอยู่คนละโต๊ะ เขามากับพี่สาวของเขา ฉันก็ไปกับพี่สาวของฉัน แต่เรานั่งตรงข้ามกันพอดี แม้จะคนละโต๊ะก็ตาม


"ไม่เคยพาใครมาเลย" เขาหันมาตอบ เมื่อเราเดินลงไปถึงด้านล่าง


มองตามชายหาดไปสุดลูกหูลูกตา นอกจากแสงไฟของตึกราบ้านช่อง แสงไฟจากท้องถนนแล้ว กลางทะเลไกลออกไปจากชายฝั่ง มีแสงไฟเล็กๆล่องลอยเต็มไปหมด คงเป็นของนักท่องเที่ยวและผู้คนในแถบนั้นนั่นแหล่ะ ไฟจากเทียนไขเล็กๆบนกระทงผสมผสานกับคลื่นอ่อนๆของท้องทะเลยามค่ำคืนส่องประกายไฟแว๊บๆแวมๆ ทำให้บริเวณนั้นงดงามราวกับภาพฝัน


เขาหยิบบางอย่างออกมากจากเป้ ที่เขาส่งให้ฉันสะพายไว้ตอนซ้อนท้ายรถออกมา ฉันเพิ่งเห็นว่ามันเป็นเทียนไขและของหลายอย่าง เขาจุดเทียนไขสองแท่ง แล้ววางไว้บนโขดหินเตี๊ยๆ ข้างโขดหินก้อนใหญ่ และหยิบขนมปังก้อนกลมๆที่ใหญ่มากพอสมควร ขนมปังแบบที่ฉันเคยถูกอาสาวใช้ให้ไปซื้อในซุปเปอร์มาเก็ตบ่อยๆ แบบที่ใช้ทำแซนวิชแฮม เนื้อในนุ่มๆ ด้านนอกแข็งๆ เขาหยิบเอาธูปมาเสียบลงไปให้ขนมปังเป็นรู จากนั้นก็เสียบเทียนลงไปในช่องนั้น แล้วปักธูปตามลงไปอีกหลายดอก จุดไฟทั้งสองอย่างด้วยไฟแช็คที่เขาเตรียมมาเรียบร้อย ก่อนจะยื่นให้ฉัน


"อธิฐานสิ" เขาบอกยิ้มๆ ในบรรยากาศที่เงียบสงบ แสงไฟจางๆ ไม่สว่างมาก แต่ก็เห็นทุกอย่างพอสมควร "อันนี้ กระทงของเรา"


กระทงหน้าตาประหลาดๆ ไม่มีแม้ดอกไม้ประดับซักดอกเดียว แต่เชื่อไหมว่าวันนั้น ฉันมองเห็นว่ามันสวยงามที่สุด เรียกได้ว่าสวยงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลยหล่ะ ยามที่มุมมองความรักสดใส อะไรๆก็ดูดีไปหมด


โดยเฉพาะคนที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของฉัน เขาหน้าตาดีพอใช้ได้ ไม่ถึงกับหล่อเหลามากมาย ก็แค่ผู้ชายอายุยี่สิบ อายุมากกว่าฉันสามปี สูงกว่าฉันราวสิบเซ็นต์ แต่ผิวเขาคล้ำดำกว่าฉันมาก เพราะเขาบอกว่าเขาเป็นนักกีฬาวิ่งของมหาลัยขอนแก่น เรารู้จักกันไม่นานหรอก แค่เวลาหนึ่งเดือนกว่าๆเท่านั้น ฉันลงมาเที่ยวหาญาติฉัน เขาลงมาเที่ยวบ้านญาติเขา ...เราจึงได้เจอกัน...


ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันอธิฐานว่าอะไรบ้าง เพราะวันนั้น หัวใจมันแปลกๆ เต้นตึ๊กตั๊กตลอดเวลา บางครั้งยังไม่ได้ยินด้วยซ้ำ ว่าเขาพูดว่าอะไร ทุกอย่างค่อนข้างมัวซัวเหมือนความฝัน


หลังจากลอยกระทงไปแล้ว ฉันก็เดินกลับมานั่งพิงโขดหินข้างๆเขา เรานั่งมองกระทงอันนั้นอย่างเงียบๆ ถ้าเสียงหัวใจดังออกมาได้จริงๆ เสียงหัวใจของฉันคงจะกำลังดังเป็นจังหวะแห่งความรักและความลุ่มหลงแน่ๆเลย ...ความลุ่มหลงแบบเด็กๆ...


แป๊บเดียวเท่านั้น กระทงขนมปังก็ค่อยจมหายไปกับสายน้ำ เพราะอุ้มน้ำไม่ไหว เราหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าขำซักนิด ช่วงเวลาที่สบตากัน เขาเอื้อมมือมาจับผมฉันที่ละใบหน้าเอาไปทัดหูข้างหนึ่ง เพราะอากาศที่ร้อนนิดๆของเมืองใต้ในยามดึก ก็มีสายลมพาดผ่านเป็นครั้งคราว


"หนาวไหม"


ฉันไม่ทันได้ตอบ แต่ตรงกกหูที่โดนมือเขาสัมผัสถูกนิดเดียวเมื่อกี้นี้ร้อนวูบวาบไปหมด ถึงฉันจะไม่ตอบ เแต่ขาก็ถอดเสื้อผ้าร่มกันลมของเขามาคลุมตัวให้ฉันอยู่ดี "พรุ่งนี้ก็จะกลับบ้านแล้วสิ" เขาถาม


"อืม.." ฉันตอบและรู้สึกเศร้านิดๆ วันเวลาที่มีความสุขมักผ่านไปเร็วจริงๆ


ก่อนโรงเรียนปิดเทอม ฉันไม่อยากลงมาที่นี่เลย เมื่อพี่สาวโทรไปชวนลงมาเที่ยว ฉันยังอยากอยู่กับเพื่อนๆที่จันทบุรีมากกว่า แต่มาถึงตอนนี้ กลับเป็นตัวฉันเองที่ไม่อยากกลับขึ้นไปบ้านเลย แม้พี่สาวจะจองตั๋วรถทัวร์ให้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน


ความรู้สึกเล็กๆ(ที่ช่วงนั้นคิดว่ามันยิ่งใหญ่)มีอิทธิพลกับหัวใจมากจริงๆ ระหว่างเรา ไม่มีใครพูดถึงความรัก(บ้าๆ)นั่นหรอก ก็แค่ความห่วงใย ใส่ใจ และกระแสไฟที่แล่นผ่านในทุกครั้งที่แอบจับมือกันมันบอกฉัน...หรืออาจเป็นฝ่ายฉันคนเดียวก็ได้


พรุ่งนี้ฉันต้องกลับแล้ว ขณะที่เขายังมีเวลาเที่ยวที่นี่อีกหลายวัน ก่อนจะต้องกลับไปเรียนต่อในมหาลัยขอนแก่น เรานั่งกันเงียบๆ ฉันก็เงียบ เขาก็เงียบไปนาน นานมากๆ ก่อนจะเอ่ย

"นี่...พี่ขออะไรอย่างได้ไหม"

"อะไรเหรอ"

"ขอที่อยู่ ขอเขียนจดหมายไปหาได้รึเปล่า"

ฉันยิ้มออกทันที ฉันเองก็อยากถามที่อยู่เขาเหมือนกันก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่กล้าพอ เมื่อเขาถาม ฉันจึงไม่รอช้าที่จะรีบตอบ "ได้สิ.."

"ขออะไรอีกอย่างได้ไหม.."

"หืม.."

"ขอ...จูบลา...ได้ไหม"


จบคำถามนั้น ฉันยิ้มไม่ออกอีกแล้ว ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่หุบลงช้าๆ กระแสไฟในหูแตกดังเปี๊ยะๆ หน้าร้อนไปหมด ได้แต่ก้มตาก้มตามองหัวเข่าตัวเองในความมืดเลือนลาง


จนเขาต้องก้มลงถามอีกครั้ง น้ำเสียงเว้าวอน "...ได้ไหม..."


...จะบ้าเหรอ... ฉันนึกอยู่ในใจ ถึงฉันอยากให้เขาจูบแค่ไหนก็เถอะ ฉันก็ไม่กล้าบอกไปตรงๆหรอกว่า ...ได้ค่ะพี่ จูบหนูเลย....แม้ใจลึกๆก็แอบอยากรู้เหมือนกัน ว่าจูบแบบที่เขาจูบกันในทีวีอ่ะ มันให้ความรู้สึกอย่างไร


ความเงียบของยามดึกดูจะเงียบเชียบมากขึ้น และความร้อนรอบๆตัวก็มากขึ้นด้วยเช่นกัน เสียงนาฬิกาที่ข้อมือเขาดังติ๊กต๊อกๆ ในทุกวินาทีที่ผ่านไป (ฉันเพิ่งเริ่มได้ยิน) ก่อนที่จะได้ยินเสียงเขาดังขึ้น


"กลับกันเถอะ ดึกมากแล้ว"


ฉันรู้สึกใจหายจริงๆนะ วันสุดท้ายของเรากำลังจะหมดไปจริงๆ เสียงเขารูดซิปปิดกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายแล้วลุกขึ้น ยื่นมือส่งมาเพื่อให้ฉันพยุงตัวลุก เมื่อฉันยืนขึ้นแล้ว เขาไม่ได้ปล่อยมือฉันลงในทันที แต่กลับดึงเข้าไปใกล้ตัวเขายิ่งขึ้นจนแนบชิด ฉันรู้สึกถึงลมหายใจแรงๆที่ข้างขมับ


"นะ...ขอจูบนะ..." เสียงเขาแหบพร่ากว่าเคย

"..." เงียบ

" เถอะนะ...แค่ครั้งเดียวเอง" เขาขอซ้ำอีก


...แค่ครั้งเดียวเอง ไม่เห็นเป็นไร... ปีศาจฝั่งร้ายในตัวของฉันกระซิบบอก และฉันพยักหน้าเบาๆ จนแทบมองไม่เห็น แต่เขาคงมองเห็น และเห็นชัดทีเดียว เพราะหลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที แววตาวิบวับก็ค่อยๆเคลื่อนใกล้เข้ามา


คำเตือน 18+ :: คลิ๊กลากเมาท์





...อืม...รสจูบมันเป็นแบบนี้นี่เอง... ฉันคิดอยู่ในใจอย่างเคลิบเคลิ้ม เพราะตั้งแต่เขาก้มหน้าลงมา ฉันก็หลับตาลงทันที คงเป็นสัญชาติญาณของทุกคนที่กำลังรู้ตัวว่าจะถูกจูบกระมัง ริมฝีปากไม่ช่างพูดของเขาซึ่งประกบลงมาบนเรียวปากของฉัน มันช่างนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ


นาทีนั้นเองที่ฉันเพิ่งรู้ ว่าน้ำลายของคนเรา เวลาที่จูบกันมันหวานได้ขนาดนั้นเชียวหรือ แค่ริมฝีปากมาประกบกัน มันให้ความรู้สึกร้อนเสียยิ่งกว่าไฟลวก แต่ก็หนาวยิ่งกว่าการเดินย่ำบนหิมะเสียอีก แต่จริงๆ ฉันก็ไม่เคยโดนไฟลวกหรอกนะ แล้วก็ไม่เคยเดินย่ำบนหิมะมาก่อนด้วย ( ณ วันนั้น)


ไม่รู้ว่าจูบเดียวของคนเรานั้น มันกินเวลานานเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าจูบเดียวนั้นของเขามันช่างยาวนานเหลือเกิน เขาถอนริมฝีปากออกไป แล้วก้มลงมาใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่ผีเสื้อในช่องท้องน้อยของฉันก็บินว่อนไปหมด


ได้ยินเสียง ...ตุ๊บ...อย่างเลือนลาง คงเป็นเสียงกระเป๋าหล่นลงพื้นแน่เลย


และเขาผลักฉันเบาๆ หลังแนบเข้ากับโขดหินใหญ่แต่ไม่สูงนักก้อนนั้น พร้อมกับร่างสูงของเขาที่โค้งตามลงมา ร่างของฉันนอนราบเอียงไปกับพื้นก้อนหิน สามัญสำนึกหายไปหมด รู้เพียงแต่ว่าพึงพอใจเหลือเกิน กับความรู้สึกยามถูกฝ่ามือร้อนๆของเขาลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆของร่างกายตัวเอง ร่างกายที่มีไม่ฟังคำสั่งของใครทั้งนั้น นอกจากฝ่ามือของเขา


"พี่...ไม่ได้ตั้งใจเลย "(แน่หรือ?) เขาชะงักไปชั่วครู่เหมือนพยายามชั่งใจ "แต่ ...ขออีกนิดเดียวนะ อีกนิดเดียว" ก่อนที่ก้มลงมาใหม่


คราวนี้เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่ริมฝีปากอีกต่อไปแล้ว มันต่ำลงกว่านั้น เขารูดซิปเสื้อผ้าร่มสำหรับกันลมอย่างแรง แต่กับติดขัดอยู่ตรงกลางตัว ไม่รู้ว่าเพราะความมืดของกลางคืน ความเร่งรีบของเขาหรือความไม่ชำนาญก็ไม่รู้ได้ แต่เขาก็รูดขึ้นมาใหม่ และรูดลงไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่พลาดอีกแล้ว เขาไม่ได้ถอดมันออกหรอก พี่เขาแค่แหวกมันออก แล้วล้วงฝ่ามือเข้าไปด้านใน แล้วถลกเสื้อยืดขึ้นสูงก่อนจะก้มหัวลงมาอีกครั้ง


อารมณ์หวิวๆขณะนั้น สามัญสำนึกที่หายไป แม้แต่นางฟ้าแห่งความดีก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้...มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ได้ยินเสียงรูดซิบอีกครั้ง และรู้สึกเสียวแป๊บขึ้นมา ณ บริเวณนั้นเพราะนิ้วมือของเขา จนฉันต้องกระซิบ


"พี่..หนูเจ็บอ่ะ" แต่เขายังคงไม่ได้ยิน "พี่...หนูเจ็บนะ" หนึ่งนิ้วของเขายังคงสอดแทรกเข้าไปด้านใน


"พี่.." ฉันกรี๊ดเสียงให้ดังขึ้นจนเกือบเป็นตะโกน "หนูเจ็บจริงๆนะ" ก่อนจะพยายามผลักเขาออกไป เขาจึงเริ่มรู้สึกตัว การซุกไซร้ที่ลำคอช้าลง ช้าลงและช้าลงเรื่อยๆ จนหยุดในที่สุด และซบนิ่งอยู่อย่างนานเป็นเวลาหลายนาที


แล้วค่ำคืนแห่งวันลอยกระทงที่แสนวิเศษก็จบลง เมื่อเขาดึงฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรง จัดเสื้อผ้าให้อย่างเรียบร้อย แล้วดึงฉันเข้าไปซบที่อกของเขานิ่งและนาน เสียงหัวใจบนหน้าอกซ้ายของเขาดังกระทบหูขวาของฉัน หัวใจซึ่งเต้นเร็วและแรงมาก มากจนกลบเสียงหัวใจของฉันจนแทบมิด




"พี่ขอโทษ" เขาบอกแค่นั้น ก่อนจะก้มลงเก็บกระเป๋าเป้ขึ้นมาจากพื้น แล้วจูงมือฉันเดินกลับขึ้นมาทางเดิมจนถึงที่รถจอดอยู่ เมื่อมาถึงบ้าน เราจากลากันเงียบๆ กับประโยคสุดท้ายของเขา


"แล้วพี่จะเขียนจดหมายไปหา"

"โทรมาก็ได้นี่" ฉันบอก

"จดหมายดีกว่า จะส่งรูปที่เราเคยถ่ายด้วยกันไปให้ด้วย"


...เขาไปแล้ว...


...ไม่อยากเชื่อเลย เพียงแค่เดือนเดียวของการท่องเที่ยวแดนใต้ครั้งนี้ ฉันต้องเสียจูบแรกไป แถมยังต้องเสียหัวใจให้คนแปลกหน้าไปด้วย หัวใจมักง่าย...


ฉันยืนมองตามหลังจนรถเขาหายลับไปกับตา แล้วจึงเดินเข้าบ้าน สิ่งเเรกที่ได้ยินคือเสียงดุๆของอาสาว ดังมาจากห้องของเธอเองตั้งแต่ยังไม่เห็นตัวด้วยซ้ำ

"ไปไหนมา"

"ไปกินข้าวกับเพื่อนมาจ้ะ" ฉันตอบเรียบๆเสียงอ่อน...จะให้บอกได้อย่างไรว่าไปลอยกระทงมา ก็เพิ่งไปลอยกับอาและพี่สาวมาแล้วเมื่อค่ำนี่น่า

"จริงหรือ" น้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

ฉันเอานิ้วสองนิ้วไขว้กันไว้ด้านหลัง "จริงค่ะ"


...โกหกในวันลอยกระทง จะบาปกว่าวันธรรมดารึเปล่านะ?...


...ทำบาปตั้งหลายอย่างแหน่ะวันนี้... ฉันคิดในใจ แต่ไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยซักนิดเดียว ก่อนจะเดินอมยิ้มตัวปลิวเข้าห้องตัวเองไป ด้วยจังหวะเพลงวอลซ์ที่ดังอยู่ในใจตลอดเวลา




* * * * * * * * *



ส่วนบล็อกต่อไปในวันจันทร์ที่ 23 พฤศจิกายน หัวข้อคือ "ฉาก......"


ผู้สนใจเข้าร่วมโครงการสามารถเข้าร่วมได้เลยกฏกติกามารยาทดังนี้

-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 23 พฤศจิกายนนี้ เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ


ยินดีต้อนรับเพื่อนๆ ทุกคนสู่ถนนสายมิตรภาพค่ะ

รายชื่อผู้ร่วมโครงการ
BeCoffee
nikanda
::นัทธ์::
peeamp
settembre
ซองขาวเบอร์ 9
อสัญแดหวา
inmemoir
ปีศาจความฝัน
Summer Flower
Artagold
ส้มแช่อิ่ม
บุยบุย
กะว่าก๋า

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2552 14:44:32 น.		22 comments
Counter : 601 Pageviews.
Share Tweet