"ดื่มกาแฟกับผมซักครั้งได้ไหม?" หลังจากข้อความนี้ถูกส่งเข้ามาที่มือถือ เป็นครั้งที่ 5 ในรอบ 1เดือน ฉันก็ตัดสินใจรับนัดในที่สุด เรานัดกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก เป็นสถานที่เงียบสงบ เหมาะแก่การนัดพบกันของหนุ่มสาว หลังเปิดประตูร้านเข้าไป เสียงกรุ๊งกริ๊งๆ ของโมบายล์ตรงหน้าประตู ทำให้เขาหันมา เขาลุกขึ้นอย่างมีมารยาท เพื่อรอให้ฉันเดินไปหา ...เขาดูดีกว่าที่เคย และดูเหมือนจะดูดีขึ้นเรื่อยๆ ในทุกครั้ง ที่ฉันมีโอกาสได้พบเขา แม้การพบกันของเราในครั้งก่อนๆ จะเป็นความบังเอิญเสียมากกว่า ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เราพบกัน ด้วยความตั้งใจ เขายิ้มให้ฉัน ทั้งตาและปาก สายตาคู่นั้นใต้กรอบแว่นสีขาว มีเสน่ห์ อบอุ่น และเป็นมิตร แล้วฉันก็นั่งลงตรงข้ามผู้ชายคนนั้น เราสั่งคาปูชิโน่ไม่โรยผงโกโก้ และครัวซองค์ไม่มีไส้ ดูเหมือนว่า เราจะมีรสนิยมที่ใกล้เคียงกัน ...เรายิ้มให้กันฉันท์มิตร แต่หัวใจฉันร้อนขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล "คุณจำได้ไหม?" เขาถาม "ว่านานเท่าไหร่ ที่เราได้พบกัน" "1 ปีมั๊ง " ฉันทบทวนความทรงจำ "ฉันเห็นคุณ ในปาร์ตี้ฮาโลวีนของ XXXX เพื่อนฉัน" "ใครบอกเล่า ...3 ปีต่างหาก" เขาบอกยิ้มๆ แล้วส่งสายตาเหมือนตำหนิ ที่ฉันจำเขาไม่ได้ "เมื่อไหร่กัน?" ฉันแกล้งทำตาโตถาม (ทั้งๆ ที่จำมันได้แม่นยำ) "วันเกิดของ XXXX เพื่อนผมไง... วันนั้นคุณใส่ชุดสีแดง ...แล้วผมก็บอกเพื่อนผมว่า..." "อ้อ..." ความทรงจำเดิมหวนเข้ามา เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนฉันไปงานวันเกิดของสามีเพื่อนคนหนึ่ง นั้นก็คือเพื่อนของเขานั่นเอง เพื่อนฉันมากระซิบบอกเมื่องานเลิก ว่ามีใครคนหนึ่งชอบฉัน ข้อความนั้นทำให้ฉันหัวใจพองโต เราเพียงสบตากัน และไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกันด้วยซ้ำ วันเวลาร่วงเลยไป แต่สายตาคู่นั้นมันไม่เคยเลือนลางไปจากความรู้สึกเลย และดูเหมือนพระเจ้าเล่นตลก ให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งและอีกครั้ง...ด้วยความบังเอิญ แล้วในที่สุด เราก็มีโอกาสได้คุยกัน ทุกอย่างเริ่มต้นจากคำว่า มิตรภาพ ...ฉันหวังให้มิตรภาพนี้ยาวนาน นานแล้วที่ฉันไม่ได้พบใคร ที่แค่มองตา ก็ทำให้หัวใจอบอุ่น เหมือนกำลังถูกโอบล้อมด้วยปุยนุ่น "จะเป็นไรไหม ถ้าผมจะขอเป็นมากกว่าเพื่อน" คำถามโพร่งๆ นั้นดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ฉันมองหน้าเขา เราสบตากัน ... "คุณก็รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้" ฉันตอบ "คุณก็รู้นิ ว่าฉันไม่สามารถทำอย่างนั้นได้" แล้วก็ละเลียดจิบกาแฟ เสมองไปนอกหน้าตา ไม่อาจสบตาคู่นั้นได้ ... "ผมเข้าใจ ผมรู้... " เขาบอกอย่างยอมจำนน " แต่ผมจะพยายามทุกๆ ครั้ง ที่มีโอกาสได้พบคุณ แล้วหวังว่าซักวัน จะมีวันนั้น" "ขอโทษจริงๆ ค่ะ...แค่เพื่อนเท่านั้น ณ ตอนนี้ ฉันให้คุณ ได้เท่านั้นจริงๆ" เราสองคนนั่งอยู่ตรงนั้นอีกยาวนาน กาแฟหมดไปนานแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเราไม่อยากจากกัน แม้ว่าในช่วงเวลาที่ยาวนานนั้น เราจะไม่มีอะไรให้สนทนาการเลยก็ตาม ...แต่ฉันต้องตัดสินใจจบมัน "ฉันต้องไปแล้วค่ะ" ฉันลุกขึ้นยืน แล้วบอก หยิบเสื้อคลุมและผ้าพันคอมาสวม เขาไม่ได้รั้งฉันไว้ เขาแค่พูดว่า "วันนี้ แค่กาแฟ ...ผมพอใจแล้ว ขอบคุณที่มา" "ยินดีค่ะ" "และผมจะรอวันนั้น"... "...." ฉันไม่มีคำตอบ เสียงโมบายล์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อฉันเปิดประตูออกไป ...ตอนที่เดินผ่านกระจกร้าน ฉันหันกลับไปมองอีกครั้ง สายตาของเขา ยังทอดตามมา ...เราสบตากัน ... ...เรายิ้มให้กับชีวิตอย่างอ่อนโยน และเข้าใจ... คนเราทุกคน ย่อมมีชีวิตเป็นของตัวเอง เขาและฉันก็เช่นกัน *กลับมาอีกครั้ง กับถนนสายนี้มีมิตรภาพค่ะ หลังจากที่ห่างหายไปหายปี ตอนนี้ เพื่อนๆ กลุ่มเดิม อันประกอบด้วย ปอย (นางสาวดุ่บดั่บ) และอ้อน (พริบตา) ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ... เรามีโอกาสได้มานั่งคุย และคิดรื้อฟื้น ว่าจะเขียนอะไรเล่นๆ กัน ...*วันนี้โจทย์เบาๆ ค่ะ เขียนเรื่องราวที่ประกอบด้วย...ประโยค 3 ประโยคนี้ ...-แล้วฉันก็นั่งลง ตรงข้ามผู้ชายคนนั้น-ยิ้มให้กับชีวิตอย่างอ่อนฉยนและเข้าใจ-ทุกคนย่อมมีชีวิตเป็นของตัวเอง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [
