คำสัญญา...ฉบับที่ 20
Original Writer : 只想戒毒nim (ผู้เขียนฟิคชั่น) in sangchu duibi English Translation : Ms. Gaga in Soompi Thai Translation : kungnangka(นาจา)@JoongBoHolic Thailand วันที่ 31 ธันวาคม 2008 เป็นวันสุดท้ายของปี ฮวางโบเพิ่งเสร็จสิ้นจากตารางงานของเธอ หลังจากเสร็จงานเธอรีบเดินทางไปหาครอบครัวเพื่อใช้ช่วงเวลาฉลองวันปีใหม่กับครอบครัวเธอ เนื่องจากตารางงานของเธอมักไม่ค่อยเป็นเวลา เธอจึงพักอาศัยที่อพาร์ทเม้นท์ของเธอเป็นประจำ และจะไม่เป็นการกระทบกับทางบ้านด้วย เมื่อฮวางโบเดินทางมาถึง เธออยู่กับแม่ตลอดเวลาและยังช่วยเตรียมอาหารเย็นอีกด้วย เธอเหมือนเด็กน้อยในสายตาของคุณแม่ทุกครั้ง เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวเธอ พี่ชายของเธอก็กลับมาบ้านเช่นกัน นับเป็นโอกาสอันดีที่พวกเขาจะได้อยู่พร้อมหน้ากัน และวันนี้คุณแม่ได้ทำอาหารประจำชาติเกาหลีซึ่งน่ารับประทานมาก ซึ่งเธอทานได้มากเป็นพิเศษ คุณแม่อยากคุยกับเธอ จึงได้เดินมานั่งข้างๆ และคุยในระหว่างที่เธอกำลังล้างจาน “Hye Jung” แม่ของเธอเริ่มพูดก่อน “คะแม่” เธอหันไปคุยกับแม่ของเธอ “มีหลายคนที่อยากให้แม่แนะนำพวกเขาให้รู้จักกับลูก แล้วพวกเขายังถามอีกว่าเมื่อไรลูกจึงจะมีเวลามาพบกันสักที”คุณแม่พูดพลางยิ้มให้เธอด้วย “หนูรู้จักคนมากมายแล้ว หนูไม่อยากให้ใครมาแนะนำอีกแล้ว” เธอรู้ว่าแม่ของเธอพยายามโน้มน้าวเธอ แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่ของเธอพูด “ลูกจ๊ะ ตอนนี้ลูกก็สมควรที่จะแต่งงานได้แล้วนะ” “แม่คะ “ เธอพยายามเปลี่ยนหัวข้อการพูดคุย “แม่รู้ว่า Hye Jung ของแม่ตอนนี้มีคนชอบเยอะแยะ ดังนั้นแม่จึงอยากช่วยลูกเลือกด้วยไงจ๊ะ” แม่ของเธอยังกล่าวต่อไป “แม่คะ แม่เป็นคนที่รู้ใจหนูที่สุดในโลกเลยคะ” ฮวางโบพูดในขณะที่มือยังเปียก พลันหันไปกอดแม่ของเธอและหอมแก้มแม่อย่างเบาๆ “นี่ ลูกไม่ใช่เด็กๆ นะ ตอนนี้ลูกโตแล้ว ยังจะเล่นแบบนี้อีกหรือ”แม่ของเธอยิ้มในขณะที่ฮวางโบพยายามที่จะหอมแก้มอีก “ถึงแม้หนูจะโตแล้ว แต่หนูก็ยังเป็นลูกแหง่ในสายตาของแม่อยู่ดี” “ใช่จ๊ะ แต่ลูกสาวของแม่ก็คงจะต้องแต่งงาน ไม่วันใดก็วันหนึ่งอยู่ดี” ดูเหมือนว่าแม่ของเธอยังหงุดหงิดกับเรื่องนี้อยู่ดี เธอก็รู้สึกหนักใจเช่นกัน เธอตำหนิตัวเอง บรรดาเพื่อนๆและญาติของเธอที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันต่างแต่งงานและมีครอบครัวมีลูกกันไปหมดแล้ว คุณแม่คงจะกังวลเรื่องนี้สินะ“ตอนนี้หนูยังไม่มีคนที่หนูอยากแต่งงานด้วยเลย แม่เป็นห่วงเรื่องนี้จริงๆ หรือคะ” คำพูดเธอได้แต่คิดในใจ เธอไม่มีความกล้าพอที่จะถามเรื่องนี้ “มีแม่คนไหนในโลกที่ไม่ห่วงลูกบ้างล่ะ เพียงแต่แม่ใช่แค่อยากให้ลูกได้แต่งงานเพียงเพื่ออยากแต่ง แม่ต้องการเห็นคนที่เขารักลูก และลูกก็รักเขาเช่นกัน ถึงเวลานั้นเมื่อลูกเดินมาบอกแม่ว่าเจอกับคนที่ลูกคิดว่าใช่และพร้อมที่จะแต่งงานด้วย วันนั้นจะเป็นวันที่แม่มีความสุขที่สุด” ฮวางโบหันกลับไปกอดแม่ของเธออีกครั้ง เธอสูดรับเอาความอบอุ่นของแม่ของเธอ เธอรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ และพูดว่า “แม่คะ ขอบคุณคะ” “เด็กน้อยของแม่” แม่พูดพลางลูบหัวเธอเบาๆ “ลูกสาวของแม่ช่างน่ารักและยังมีจิตใจดีอีกด้วย แม่เชื่อว่า พระเจ้าต้องคุ้มครองลูกสาวของแม่ให้มีความสุขในชีวิตแน่นอน” “งั้นแม่สวดมนต์และขอพรอะไรให้หนูบ้างล่ะคะ แล้วถ้าหากวันหนึ่ง หนูไม่เจอคนที่หนูอยากแต่งงานด้วยแม่จะทำยังไงคะ” เธอถาม “ถ้าถึงเวลานั้นแม่จะเป็นคนจัดหาคู่ และช่วยหาคนที่ดีที่สุดให้ลูกเอง” แม่ของเธอกล่าวด้วยความมั่นใจเสียงแข็ง เธอหัวเราะออกมาและคิดว่าเธอเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก เพราะว่าเธอมีคุณแม่ที่ดี เป็นคุณแม่ที่มีความรอบคอบ เข้าใจและใส่ใจลูกเป็นอย่างดี หลังจากที่เธอล้างจานเสร็จเรียบร้อย ครอบครัวของเธอก็มารวมตัวกัน นั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น พวกเขานั่งทานผลไม้ที่เธอและคุณแม่หั่นให้รับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ราว 4 ทุ่มครึ่ง พวกเขาพากันแยกย้ายเข้านอน พี่ชายเอางานกลับมาทำที่บ้านและแยกตัวไปทำงานในห้อง ปล่อยเธอให้นั่งเล่นอยู่เพียงลำพัง ในมือยังคงถือรีโมท เธอเปลี่ยนช่องสลับไปมา ซึ่งรายการส่วนใหญ่เป็นการประกาศรับรางวัลของเพลงหรือละครแห่งปี ตัวเธอเองไม่มีอารมณ์ที่จะดูรายการพวกนี้ เธอจึงปิดทีวีและกลับไปที่ห้องนอนของเธอ มันยังคงเช้าไปสำหรับเธอในการเข้านอนแต่หัวค่ำ อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะมีอายุครบ 30 ปี เธอยังจำช่วงเวลาที่เธอเพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ เธอยังกลัวว่าถ้าถึงวันที่เธอมีอายุครบ 30 จริงๆ แล้ว หน้าตาของเธอคงจะมีริ้วรอยแน่ๆ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ เธอคงต้องแต่งหน้าให้ดูหนาขึ้นเพื่อปกปิดริ้วรอย และเมื่อเธออายุ 30 ชีวิตของเธอก็คงจะเหมือนกับดาวหางที่พุ่งขึ้นมาแล้วก็หายไป ได้เวลากล่าวอำลาปี 2008 แล้ว เธอนั่งทบทวนดูว่า เธอได้รับอะไรบ้างจากรายการวีก๊อตฯ ได้รับประสบการณ์การแต่งงาน การได้รับความนิยมอีกครั้ง และยังได้รับรางวัลชนะเลิศในฐานะ “คู่รักแห่งปี” ตั้งแต่การเริ่มต้น ภาพลักษณ์ของเขาและการปฏิบัติตัวของเขาซึ่งเธอรู้สึกหงุดหงิดใจมาก แต่หลังจากที่เริ่มได้ใกล้ชิดกัน ต่างฝ่ายต่างเริ่มคุ้นเคยรู้จักกันและกัน เธอรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเธอเป็นทุกข์เพราะเขา เธอรู้สึกอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา และเธอรู้สึกเจ็บปวดใจในวันที่ต้องจากกัน แม้กระทั่งตอนนี้ยังคงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจระหว่างเขาและเธอ เธอใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะลบสิ่งต่างๆ เหล่านี้ให้ออกไปจากใจ แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งพยายามมากเท่าไรมันก็ยิ่งถลำลึกไปมากทุกทีทุกที เหมือนเธอกำลังติดกับ และไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี เธอหยิบไดอารี่ขึ้นมา ในวันสุดท้ายของปีเธอต้องการเขียนความรู้สึกของเธอที่มีลงไป ไม่นาน เสียงข้อความก็ดังขึ้น เป็นข้อความจากเขานั่นเอง “ขอแสดงความยินดีด้วย เราสองคนมีอายุเพิ่มขึ้นอีก 1 ปีแล้ว” Gee!!! ทำไมจะต้องยินดีกับเรื่องพวกนี้ด้วยละ เธอบ่นในใจและไม่สนใจข้อความที่ได้รับ ไม่นานข้อความที่สองจากเขาส่งมาอีก “อายุของผมใกล้ 70 แล้ว1 ” เธออ่านและนั่งคิดชั่วครู่ก่อนนึกถึงความหมายของข้อความที่เขาส่งให้เธอ เขาช่างใส่ใจเธอจริงๆ ดูเหมือนทุกคำพูดที่เธอพูดออกมาเขาจำมันได้ทุกคำพูด เธอนั่งคิดข้อความก่อนจะส่งกลับไปให้เขา “อายุของฉันก็ใกล้ 76 เหมือนกัน 1 ...” ************************** หมายเหตุ “อายุของผมใกล้ 70 แล้ว1 ” “อายุของฉันก็ใกล้ 76 เหมือนกัน 1 ...” - เป็นคำพูดที่ชินเอราไปเยี่ยมคนทั้งสองตอนครบรอบ 100 วันและถ่ายรูปชุดแต่งงานในรายการวีก๊อตฯ และบอกกับฮวางโบว่า “ถึงต่างกันแต่พอเธออายุ 76 สามีของเธอก็จะ 70” (จากคำสัมภาษณ์ของฮวางโบในรายการวีก๊อตตอนที่ 23-24)หมายเหตุจากผู้แปล เนื่องจากชื่อจริงของฮวางโบนั้น หากเขียนเป็นภาษาไทยเกรงว่าจะออกเสียงผิด จึงขออนุญาตใช้ทับศัทพ์เลย และในคำสัญญาบทต่อๆ ไป จะเริ่มทับศัพท์พร้อมคำแปลด้านท้ายไว้ เพื่อทราบความหมายและคำศัพท์เกาหลีนะคะ ทั้งนี้เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านไปอีกแบบ (เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว)
Create Date : 25 มกราคม 2553
24 comments
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2553 17:54:35 น.
Counter : 915 Pageviews.
โดย: bying 25 มกราคม 2553 14:26:34 น.
โดย: อัม IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 25 มกราคม 2553 14:45:16 น.
โดย: May maY IP: 203.144.144.164 25 มกราคม 2553 14:54:08 น.
โดย: mam999 IP: 58.147.73.111 25 มกราคม 2553 15:59:59 น.
โดย: wa..wa IP: 202.149.97.71 25 มกราคม 2553 16:11:07 น.
โดย: hunny IP: 203.144.144.164 25 มกราคม 2553 20:07:20 น.
โดย: pUmPui1985 IP: 125.25.19.192 25 มกราคม 2553 20:18:21 น.
โดย: nonnie~ (VioleTa ) 25 มกราคม 2553 21:48:40 น.
โดย: kimjang IP: 58.8.98.136 25 มกราคม 2553 22:26:47 น.
โดย: ยาย (นาจา) IP: 203.144.144.164 25 มกราคม 2553 22:45:22 น.
โดย: fogus01 IP: 203.144.144.164 26 มกราคม 2553 0:56:01 น.
โดย: ยาย (นาจา) IP: 203.144.144.165 26 มกราคม 2553 9:11:22 น.
โดย: แฟน IP: 203.144.144.164 26 มกราคม 2553 9:19:30 น.
โดย: passa/kaprow IP: 203.144.144.165 26 มกราคม 2553 9:28:13 น.
โดย: kaprow IP: 124.120.133.122 26 มกราคม 2553 10:24:35 น.
โดย: May maY IP: 203.144.180.65 26 มกราคม 2553 14:25:25 น.
โดย: ยาย(นาจา) IP: 203.144.144.165 26 มกราคม 2553 15:19:09 น.
โดย: ยาย(นาจา) IP: 58.8.89.210 26 มกราคม 2553 16:04:26 น.
โดย: ยาย(นาจา) IP: 202.149.97.71 27 มกราคม 2553 9:21:44 น.
โดย: ยาย(นาจา) IP: 202.149.97.71 27 มกราคม 2553 9:33:38 น.
โดย: kaprow IP: 124.120.133.23 27 มกราคม 2553 14:34:04 น.
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
อายุของฉันก็ใกล้ 76 เหมือนกัน ...
อ๊ากกกก............โดนใจอย่างแรงค่ะยาย
ขอเม้นคนแรกนะคะ เพราะว่าชอบ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ประโยคเด็ดข้างบนอย่างแรง