คำสัญญา...ฉบับที่ 13 ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงกลางเดือนธันวาคม แต่อากาศที่นี่ยังคงอบอุ่น สายลมที่พัดมาปะทะหน้าเขาขณะที่เขาไขกระจกรถลง มันทำให้เขารู้สึกสดชื่นทันที ฮยอนจุงได้มีเวลาพักการถ่ายทำ 20 นาที เขาเริ่มหาวและบิดขี้เกียจพร้อมขยับตัวเพื่อนั่งให้สบายขึ้น ในขณะที่อยู่คนเดียวเขานั่งนึกย้อนเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้ ”ควรหาเวลาพักผ่อนให้มากๆนะ” ”พยายามฝืนหลับให้ได้นะ เธอจะได้พักผ่อนเยอะๆ” ข้อความที่ได้รับจากเธอทำให้เขารู้สึกอิ่มใจทุกครั้งที่ได้อ่าน เขารู้สึกเหมือนว่า ตอนนี้โชคได้เข้าข้างเขาแล้ว เหมือนพระเจ้าได้ต่อลมหายใจให้เขาได้มีความหวังอีกครั้ง เหตุการณ์ในคืนนั้น ตอนที่เขานั่งทานข้าวกับเพื่อนของเขา ยุนโฮ ยูชอน และ แจจุง ได้เล่าเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวกับฮวางโบ โดยเฉพาะมาตรฐานชายฯ ตอนนั้นเขารู้สึกผิดหวัง กระทั่งออกจากร้านอาหารหรือยืนอยู่หน้าบ้านเธอ เขาก็ยังไม่สามารถขจัดความผิดหวังออกไปได้ เขารู้ดีว่าฮวางโบเป็นคนที่รักษาสัญญา และเชื่อว่าเธอจะรอจนถึงวันครบสัญญาหรือวันที่ละครปิดกล้องได้ แต่...หากว่าเธอผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเขา ถึงเวลานั้นเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำอย่างไร เขาคงจะไม่มีโอกาสหรือกระทั่งเวลาที่จะให้เขาพิสูจน์ตัวเองเพื่อให้เธอเห็นใจ ในวันนั้นระหว่างที่กำลังเดินทางกลับ เขาแทบไม่อยากเชื่อ เสียงรับข้อความดังขึ้นเขารีบกดอ่าน มันเป็นข้อความจากเธอ “สู้สู้” เขาอ่านข้อความไปมาหลายครั้งและคิดว่าเธอคงจะส่งให้ผิดคน แต่ช่างเถอะไม่ว่าจะบังเอิญหรือว่าตั้งใจ เขาก็รู้สึกตื้นเต้นและดีใจที่ได้รับข้อความแรกจากเธอหลังจากที่พวกเขาไม่ได้เจอกันมานาน เขาคิดว่าความบังเอิญคงจะไม่มีครั้งที่ 2 แน่ๆ แต่หลังจากนั้นข้อความที่ 3,4 และ 5 ก็ตามมาในวันต่อไป สิ่งที่เขาต้องการทำมากที่สุดตอนนี้คือ “ขอบคุณพระเจ้า” ที่ช่วยดลใจและเปลี่ยนความคิดของเธอ นอกจากเขาจะดีใจที่ได้รับข้อความแล้ว แต่มากกว่านั้นเขายังอยากได้คุยกับเธอด้วย นอกจากพระเจ้าที่ต้องขอบคุณ คนที่เขาต้องขอบคุณอีกคนคือ น้องชายเขา “จุนเบบี้” บ่ายวันนั้นเขาได้รับข้อความจากน้องชายว่าตอนเย็นให้โทรไปหาด้วย ในตอนแรกเขาไม่สนใจกับข้อความที่ได้รับเลย แต่เขาเกิดเปลี่ยนใจด้วยเกรงว่าหากมีเหตุการณ์อะไรฉุกเฉินขึ้นมา ซึ่งเขาเองไม่รู้จริงๆ ว่าน้องชายเขาอยู่กับเธอ ระหว่างที่จุนเบบี้ให้เธอคุยกับเขา เขาได้ยินเพียงแค่เสียงหายใจและเสียงเต้นของหัวใจเท่านั้น เธอบอกให้เขาหลับพักผ่อนมากๆ ทานอาหารที่มีแต่ประโยชน์ต่อร่างกาย แม้ว่าเสียงของเธอจะดูแหบแห้งไปบ้าง แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที จุนเบบี้ยังได้เล่าต่ออีกว่าพวกเขาได้พบกับยุนโฮจากนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นสาระสำคัญ มีสิ่งเดียวที่เขารับรู้และจดจำมันได้คือ ฮวางโบเปรียบเสมือนแสงทองของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องนำความอบอุ่นมาให้เขา การถ่ายทำของเขาได้มาปักหลักที่นี่ถึง 2 วันแล้ว เมื่อเขามีโอกาสเขาจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมากดข้อความให้เธอ ทันใดนั้นเขารู้สึกหน้ามืดเนื่องจากอดนอนและพักผ่อนน้อยจึงทำให้เขาเป็นลมหมดสติไป ทางกองถ่ายจึงได้ช่วยกันปฐมพยาบาลและสั่งให้ทุกคนในกองถ่ายปิดข่าวนี้ เมื่อเขารู้สึกตัวดีขึ้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์เพื่อจะส่งข้อความให้เธอ แต่ดูเหมือนว่า คงจะช้าไปเสียแล้วเธอน่าจะเดินทางกลับฮ่องกงแล้ว อันที่จริงการเดินทางจากฮ่องกงไปมาเก๊านั้นไม่ไกลเท่าไรซึ่งใช้เวลาเพียง 1 ชั่วโมงเศษ เธอน่าจะมาเยี่ยมเขาบ้างนะ ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดมันค่อนข้างจะเลือนลาง เขาเพียงอยากให้เธอรู้แค่ว่า ตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่เขาได้ทำอะไร อยู่ที่ไหนบ้าง ก็เท่านั้น ไม่แน่เธออาจจะอยู่ที่นี่แล้วก็ได้ เธออาจจะกำลังมาเยี่ยมเขาก็ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากก็ตาม แต่เขาก็ยังอยากจะได้คุยกับเธอสักครั้งก็ยังดี ไม่แน่เธออาจจะเดินทางกลับเกาหลีเรียบร้อยแล้ว เขาก้มดูนาฬิกาข้อมือ ยังพอมีเวลาอีก 5 นาที เขานั่งและขยับตัวเอง มองสำรวจไปรอบๆ ทันนั้นใดเขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งรวบผมหางม้า ใส่เสื้อลายสก๊อตและสวมกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน ซึ่งยืนห่างจากเขาราว 20 เมตร ใช่ฮวางโบหรือเปล่านะ เธอช่างเหมือนจริงๆ “ไม่หรอกมั้ง” เขาคงคิดถึงเธอมากไป เขาบอกกับตัวเองแต่สายตาก็ยังไม่ละไปจากเธอ แล้วหญิงสาวคนนั้นก็หันมาทางเขา และเขาก็ได้เห็นใบหน้าของเธอจริงๆ เขากระโดดออกจากรถแล้วรีบวิ่งตามไป ขณะนั้นฮวางโบกำลังจะขึ้นรถแท๊กซี่ เขารีบหยิบมือถือออกมาแล้วกดเบอร์มือถือหาเธอทันที “สวัสดีฮะ” เขาเห็นเธอกำลังหยิบโทรศัพท์เพื่อตอบเขาเหมือนกัน “สวัสดี เธอโทรมาได้ยังไงนี่” เธอตอบ “ที่ไหนนะ ตอนนี้เธออยู่ที่นี่หรือ” “............” ความเงียบของเขา “คุณช่วยหันมามองด้านซ้ายหน่อย” เขาพยายามเก็บอารมณ์ตื่นเต้น และ บังคับให้พูดเสียงปกติที่สุด เธอยืนอยู่ตรงประตูรถเตรียมจะขึ้นรถแท๊กซี่แล้วหันมาช้าๆ ทั้งเธอและเขาต่างรู้สึกเหมือนว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้พบกับคนที่เขาคิดถึงอย่างสุดซึ้งในต่างประเทศเช่นนี้ เขาเก็บความดีใจของเขาจนไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกัน ความรู้สึก ความคิดถึงของทั้งสองคนจากส่วนลึกของหัวใจมันมากจนแทบล้นออกมา เขาฉีกยิ้มให้เธอและเธอเองก็ยิ้มตอบให้เขาด้วย ในที่สุดเขาก็ได้เจอเธอ “ขอบคุณฮะ ขอบคุณ” ชายหนุ่มพูดแทบเก็บความดีใจไม่อยู่ “พอดีงานของฉันเสร็จเร็ว ยังพอมีเวลานิดหน่อย แล้วพรุ่งนี้ก็จะเดินทางกลับเกาหลีเลย” เธอตอบ ไม่นานนักเธอได้ยินเสียงเรียกชื่อเขา เธอจึงบอกกับเขาว่า “เธอกลับไปทำงานต่อเถอะ พวกเขาเรียกเธอแล้ว ฉันเองก็ต้องกลับเหมือนกัน” เธอบอกเขา “ขอให้ผมได้เห็นคุณขึ้นรถก่อนฮะ” เมื่อดูเธอขึ้นรถเรียบร้อยเขาจึงวางสาย นี่เป็นความลับระหว่างพวกเขาที่เจอกันในระหว่างการถ่ายทำละครที่ต่างประเทศ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้พบกันหลังจากที่พวกเขาต้องแยกจากกัน การถ่ายละครฉากต่อมา ผู้กำกับยังอดชมรอยยิ้มของเขาที่ดูเหมือนว่าจะยิ้มแบบมีความสุขมากกว่าทุกครั้ง **************************** ติดตามคำสัญญาฉบับต่อไป “ฉบับที่ 14”   Create Date : 17 มกราคม 2553 16 comments Last Update : 17 มกราคม 2553 19:16:52 น. Counter : 865 Pageviews. Share Tweet

ใจจะละลายแล้วนะ มีความสุขจังเลยในที่สุดก็ได้พบกัน เพียงแค่ได้เห็นก็สัมผัสได้ถึงความรักและผูกพันของทั้ง2เนอะ รักจุงโบ รักคนแต่งฟิค. รักพี่นาจาและทีมงานมากค่ะ   โดย: May may IP: 203.144.180.65 17 มกราคม 2553 20:21:30 น.

น้องเมย์ ดีจัยด้วยวันนี้คนแรก ฟิควันนี้ช้าหน่อยนะคะ คือติดธุระอยู่ เกรงจัยน้องหยิงเหมือนกันนะเนี่ย (คนเก่งคนดี) น้องเมย์ อย่าลืมดิ่มชาแอ๊ปเปิ้ลหรือ ซุปหัวหอมจะได้ฝันดีถึงจุงโบนะ จุงโบจงเจริญ นาจา   โดย: ยาย(นาจา) IP: 61.90.6.103 17 มกราคม 2553 20:49:03 น.

พี่เมตัดหน้าหนุอ่ะ ไม่เป้นไรถึงไม่ใช่คนแรกคนที่สองก้ได้อ่ะ วันนี้มากรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่นาจาหนุว่าความจริงมันช่างเหมือนนิยาย ฟิคเรื่องนี้มันช่างหอมหวานหนุก้อดใจไม่ไหวแล้วเหมือนกัน หนุว่าจุงดุเป้นคนมีความอดทนมั้กๆเลยอ่ะ หนุบอกเลยว่าหนุไม่ทนอ่ะ แล้วก้ไมชอบด้วยอ่ะชอบให้รุ้ดำรุ้แดงไปเลยอ่ะ หนุเข้าใจอารมของคำว่าคิดถึงมากๆๆ เพระว่าหนุเคยมาแล้วที่ไม่เจอเลยมาเป้นเวลาหลายปีเลยด้วยช้ำแต่พอมาเจอ หนุถึงจะพุดไม่ออกเลย   โดย: pUmPui1985 IP: 125.25.247.117 17 มกราคม 2553 21:01:44 น.

ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกัน ความรู้สึก ความคิดถึงของทั้งสองคนจากส่วนลึกของหัวใจมันมากจนแทบล้นออกมา เขาฉีกยิ้มให้เธอและเธอเองก็ยิ้มตอบให้เขาด้วย ในที่สุดเขาก็ได้เจอเธอ “ขอบคุณฮะ ขอบคุณ” ชายหนุ่มพูดแทบเก็บความดีใจไม่อยู่ โฮก...ตอนนี้ซึ้งมากเลยกว่าจะได้เจอกัน ทำไมต้องจากกันอีกแล้ว ใจร้ายอ่า แงๆๆๆ สงสารจุงกะโบ จุงเป็นลมด้วยน่าจะให้โบดูแลก่อนค่อยไปได้ไหม   โดย: nonnie IP: 202.176.171.227 17 มกราคม 2553 21:03:32 น.

ความสุขเล็ก ๆ ของทั้งสองคน ทำให้ปวดใจจัง แค่ได้เห็น แค่ได้เจอนิดเดียว ก็มีความสุขแล้ว ความสุขที่แสนเศร้า เฮ้อ   โดย: lemonyam IP: 124.121.35.112 17 มกราคม 2553 21:50:10 น.

ตอนนี้ช่างทรมาน อึดอัดจัง... ฮือๆๆๆๆ ซึ้งด้วยค่ะ พี่นาจาสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โดย: bying 18 มกราคม 2553 8:49:22 น.

สมกับที่รอคอยเลยจ้า ยายนาจา สนุกมาก ๆ ตอนต่อไปเป็นยังไงน้า   โดย: แม่ยัยกุ้งเต้น IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 18 มกราคม 2553 9:07:54 น.

ตอนหน้าก็เปงความลับต่อไปจนถึง 38 นะคะ ขอบคุณข้อความน่ารักน่ารัก น้องหยิง - ขอให้สานฝันครั้งนี้จนถึง 38 นะ เมย์เมย์ - ขอบคุณสำหรับดิกส์ น้องแยม - คำปรึกษาเนื้อเรื่อง น้องหน่า - กำลังทุกเช้า น้องอัม - ข้อความสู้สู้ ขอบคุณที่สุด - น้องหยิง (สุกี้) เพลงประกอบ Thank you ถึงแม้จะไม่ค่อยว่างยังเจียดเวลามาทำให้ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับผู้ที่อยากอ่านต้นฉบับนะคะ ลิงค์ตรงนี้เลยค่ะ //www.soompi.com/forums/index.php?showtopic=301794   โดย: ยาย(นาจา) IP: 202.149.97.71 18 มกราคม 2553 9:30:08 น.

ขอบคุณมากกกกกค่ะ สำหรับ ฟิคน่ารักๆ คุณยายนาจา สู้สู้ นะคะ สวัสดีค่ะทุกคน   โดย: passa IP: 124.122.145.139 18 มกราคม 2553 10:09:05 น.

ตามมาให้กำลังใจทั้งในบล็อคและในบ้านไร่เลยค่ะ คุณ(ยาย)ฟิควันนี้ดูจะสุขก็ไม่สุขจะเศร้าก็ไม่เศร้านะค่ะ แต่อ่านแล้วมีความสุขจังอยากให้เป็นเรื่องจริงจัง เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ aja aja fighting fighting ! ค่ะ   โดย: fogus01 IP: 124.120.209.166 18 มกราคม 2553 15:15:43 น.

จุ๊จุ ไม่ได้บอกใครในบ้านนะว่ามีบล๊อก อิอิ   โดย: ยาย(นาจา) IP: 202.149.97.71 18 มกราคม 2553 16:49:25 น.

( ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกัน ความรู้สึก ความคิดถึงของทั้งสองคนจากส่วนลึกของหัวใจมันมากจนแทบล้นออกมา เขาฉีกยิ้มให้เธอและเธอเองก็ยิ้มตอบให้เขาด้วย ) บ้างที่คำพูดที่พูดออกมาสู้การมองด้วยใจไม่ได้นะ * บีลีฟอินจูงโบ ตราบใดที่ไม่ประกาศใด ก็ยังคงเชื่ออยู่ในจุงโบต่อไป* สู้สู้สู้ นะยายนาจา จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้สู้สู้ ค่ะ   โดย: hunny IP: 124.122.175.221 18 มกราคม 2553 20:34:52 น.

ยายจ๋า หายไปไหนอ่า แม่นู๋รอตอนต่อไปอยู่ค่า ไม่สนใจนู๋เลย นั่งรอ นอนรอ แต่ฟิคของยาย   โดย: ยัย กุ้งเต้น IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 19 มกราคม 2553 10:42:08 น.

อ๊า.....ภาพบรรเจิด   โดย: mam999 IP: 58.147.73.111 21 มกราคม 2553 16:13:44 น.

แอบติดตามมานาน วันนี้ได้ฤกษ์มาเมนต์แล้วค่ะ ^__________^   โดย: SnoW PriceSS 501 (SnoW PrinceSS 501 ) 22 มกราคม 2553 23:42:47 น.

with love of GOD | u will be able to pass every difficulity in this world belive in him and wait for the miracal   โดย: da IP: 203.144.144.164 7 กุมภาพันธ์ 2553 22:58:04 น.