คำสัญญา...ฉบับที่ 18 Original Writer : 只想戒毒nim (ผู้เขียนฟิคชั่น) in sangchu duibi English Translation : Ms. Gaga in Soompi Thai Translation : kungnangka(นาจา)@JoongBoHolic Thailand ฮยอนจุงกำลังรีบเร่งและเคร่งเครียดกับการถ่ายละคร เขาจึงมีเวลาแค่งีบเดียวในช่วงพักรอเข้าฉาก นี่เป็นผลงานละครเรื่องแรกของเขา ซึ่งมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้มากมายท่ามกลางกระแสความกดดันอย่างหนัก ทั้งบทละครกุ๊กกิ๊กหวานแหวว หรือการท่องบทซึ่งดูเหมือนเป็นภาระอันหนักอึ้งของเขา และเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เขาทุ่มเทไปนั้นผลตอบรับออกมาจะเป็นอย่างไร ในช่วงเช้าของงานรับรางวัลที่ทาง MBC entertainment award จัดขึ้น เขาจะต้องมาร่วมฝึกซ้อมก่อนการแสดงจริงในงานนี้ ตามตารางของเขาต้องวิ่งรอกถึง 2 เที่ยว เค้าไม่มีเวลากระทั่งได้พูดคุยทักทายกับใครเพราะต้องรีบกลับไปถ่ายละครต่อ หวังว่าเธอคงจะช่วยหาเวลาให้เขาพักได้ เขาคิดอยู่ในใจ บรรยากาศในงาน เป็นเวลาที่เขาจะต้องรีบกลับไปร่วมในรายงานในคืนนั้น จากบทสรุป ฮยอนจุงและฮวางโบจะต้องเดินไปบนพรมแดงพร้อมๆกัน เขาเดินทางไปถึงสถานที่จัดงานแล้วแต่เธอยังมาไม่ถึงเลย เขาจึงส่งข้อความไปให้เธอ “คุณอยู่ที่ไหนแล้ว” เธอส่งข้อความกลับทันที “ตอนนี้อยู่ระหว่างทาง รถติดมาก” ระหว่างที่เขานั่งรอเธออยู่ในรถ เขาหยิบถุงมือความร้อนที่เธอให้เขาขึ้นมา จริงสิ เหมือนที่เธอบอกไว้ ทุกคนที่กองถ่ายก็ควรมีถุงมือเหมือนเขาด้วย เขายังคงจำความรู้สึกวันที่ให้ของขวัญกับเพื่อนๆของเขาได้ดี ประโยคและอากัปกิริยาของบรรดาเพื่อนๆ ตอนที่เขายื่นของขวัญให้ อันได้แก่ คิมจุน, มินโฮ และ คิบอม1 พวกเขาดูตกใจและประหลาดใจที่ได้รับของขวัญจากเขา ใช่ มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลย แต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้ทำลงไป หลังจากนั้นเขาก็ได้รับข้อความจากเธออีกครั้ง “ฉันกำลังจะไปถึงแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อเลย คงเดินบนพรมแดงเข้าไปในงานพร้อมเธอไม่ได้แล้วล่ะ” “เอาล่ะ ผมเข้าใจ” เขาส่งข้อความกลับไป เขานั่งรอจนกระทั่งเห็นรถของเธอขับมาจอดและเห็นเธอวิ่งเข้าประตูไปอีกด้านหนึ่ง เธอยังคงสวมเสื้อแจ๊คเก็ตอยู่ ดังนั้นเขาจึงรีบลงจากรถและเดินบนพรมแดงเข้างาน แสงแฟลชและเสียงกดชัดเตอร์ระรัวทันที เขายิ้มและยืนโพสท่าให้สื่อมวลชนได้ถ่ายรูป ในเวลาเดียวกัน นักข่าวยังคงสัมภาษณ์และเขาก็ตอบคำถามสั้นๆ ออกไปตามธรรมชาติ เขาเดินมาด้านหลังเวที โค้งคำนับแก่นักแสดงรุ่นพี่ที่เขาพบตรงห้องโถง จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องพักที่เธออยู่ และเคาะประตู เขาจ้องมองเธอที่อยู่ในชุดราตรีสำหรับงานตอนเย็น ซึ่งตอนนี้เธอกำลังแต่งหน้า แต่ยังไม่ได้ทำผมเลย “ทำไมคุณมาช้าจัง” เขาถาม “ฉันกลับบ้านเพื่อไปเอาของ ไม่รู้จริงๆ ว่ารถจะติดอย่างนี้” เธอตอบ “คุณไปเอาอะไรมา แล้วทำไมคุณถึงต้องไปเอง” ซึ่งนี่มันไม่ใช่นิสัยของเธอที่จะมาสาย เขารู้ดีว่าเธอเป็นคนที่รักษาเวลา “อืม.. ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” เธอลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนเธอไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก เขาจึงหยุดถามเธอต่อไป จากนั้นก็เริ่มหันไปสนใจชุดราตรียาวสีดำที่เธอใส่มีสายเส้นเล็กๆ คล้องอยู่ที่คอ นี่เป็นแบบที่เขาชอบ เขาชอบชุดนี้ที่เธอสวมใส่เพราะดูเหมาะสมและไม่โป๊จนเกินไป “ชุดคุณดูดีมาก” เขาชมเธอ เธอหันมาและมองหน้าเขา “โอ๊ะ ขอบคุณค่ะ” “ฮยอนจุง วันนี้เธอดูไม่ค่อยสบายเลยนะ เธอแน่ใจนะว่าทำได้” “สบายมาก เพราะผมได้ทานซุปของคุณเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเป็นลมหรอกฮะ” เขายิ้มให้เธอ สีหน้าของเธอยังคงกังวล “ฟังฉันดีดีนะ นอกจากการแสดงแล้ว เรายังต้องเป็นผู้ประกาศรางวัล และ อาจจะต้องขึ้นเวทีอีกครั้งหากคู่ของเราได้รับรางวัล “คู่รักแห่งปี” ที่เหลือเธอยังพอมีเวลาได้พักเอาแรงในห้องพักนะ” “แต่มันก็ไม่ถูกต้องนะ ในเมื่อรุ่นพี่ทุกคนขึ้นไปบนเวที ส่วนผมจะนอนพักผ่อนอยู่ในห้องคนเดียวได้ยังไง” เขาแย้ง เธอค้อนเขาก่อนที่จะพูดว่า “นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะห่วงเรื่องพวกนี้นะ เธอแค่ทำตามฉันเมื่อขึ้นไปบนเวที เข้าใจหรือเปล่า” เขาไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มได้ เธอคอยตามใจและให้ความร่วมมือกับเขาทุกอย่าง และเธอยังไม่เคยบังคับให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำด้วย (ยกเว้นให้เขาใส่เสื้อคู่) นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้มงวดกับเขาเพราะความเป็นห่วงเขานั่นเอง “ตกลงฮะ” เขาตอบ หลังจากนั้น ผู้คนก็พากันเดินเข้างานและทักทายพูดคุยกับเธอ และเขาเองก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับเธออีกเลย เพราะฉะนั้นเขาจึงเดินกลับเข้าไปนั่งในห้องพัก และเริ่มพักสักงีบก่อนการแสดงจะเริ่มขึ้น งานการประกาศผลคืนนี้กำลังจะเริ่มขึ้น เขามองหาโต๊ะที่ได้เตรียมไว้ให้ ซึ่งที่นั่งของฮวางโบและฮยอนจุงอยู่โต๊ะเดียวกับคู่ของ Macro - Son Dam bi และ คู่ของ Fany & Hwayobi เขาไม่ได้เจอพวกเขามานานหลังจากเสร็จภารกิจจากทัวร์คู่รักมด ถึงแม้ว่าไม่คุ้นเคยกับทั้งสองคู่แต่เขาก็คงต้องเข้าไปทักทายอยู่ดี ทันทีที่รู้ที่นั่งของตัวเองแล้ว เขาเพิ่งรู้ว่าไม่ได้นั่งใกล้กับฮวางโบ ที่นั่งของพวกเขาอยู่ระหว่างคู่รักทั้งสองคู่ เขาคิดว่าทำไมจึงได้จัดที่นั่งให้เขาแปลกๆ เขาคิดอยู่ในใจและชำเลืองมองเธอขณะที่กำลังจะนั่ง ท่าทางของเธอดูตื่นเต้นตอนเขามองอีกด้วย เขานั่งลงและมองไปดูรอบข้าง มองคู่อื่นที่นั่งถัดจากเขาไป และเขาได้เห็นคู่ของแอนดี้และโซลบิ เพราะว่าพวกเขาได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล“คู่รักแห่งปี”เหมือนเขา หรือว่าจัดให้พวกเขาเพราะว่าได้รับรางวัลนี้ ตั้งแต่เขาเข้าวงการ เขาได้เข้าร่วมในรายการเพลงต่างๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมรับรางวัลนักแสดง ในงานมีดารารุ่นพี่มาร่วมในรายการนี้ เขาได้แต่เคยเห็นพวกเขาในรายการทีวีเท่านั้น ซึ่งดูแตกต่างและน่าตื่นเต้นจริงๆ ระหว่างที่นั่งเขาชำเลืองมองเธอ ดูเหมือนเธอจะเข้ากับผู้คนได้ดี เธอเหมือนคนที่พิเศษที่สุดเท่าที่เขารู้จัก ไม่สนใจเรื่องของอายุ ไม่ว่าชายหรือหญิงเธอก็สามารถเข้ากับพวกเขาได้ดีอย่างเป็นธรรมชาติ หากใครได้รู้จักและใกล้ชิดเธอแล้ว จะรู้สึกได้รับความจริงใจจากเธอและหลงเสน่ห์เธอโดยที่ใครก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ เธอเดินขึ้นบนเวทีเพื่อเริ่มการแสดง เขานึกถึงคำพูดของเธอ “เพียงทำตามที่ฉันทำก็พอแล้ว” เขาทำตามที่เธอบอกทุกอย่างจนกระทั่งการแสดงเสร็จสิ้น ในระหว่างที่กำลังแสดงเธอคอยแอบมองดูว่าเขาเต้นตามเธอหรือเปล่า เธอเริ่มยิ้มให้เขา หลังการแสดงเสร็จสิ้น พวกเขากลับไปนั่งที่ห้องพัก เขานั่งที่โซฟาพยายามนั่งในท่าที่สบายที่สุด “เธอควรจะงีบซักหน่อยนะ ฉันจะปลุกเธอเองเมื่อถึงเวลาที่พวกเราต้องขึ้นเวที” “ฮะ” เขาปิดตาเพื่อจะหลับสักครู่ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เธอพูดถึง ร่างกายของคนเราย่อมมีขีดจำกัด ถ้าเขายังคงนั่งแบบนี้เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะตื่นอย่างง่ายดายหรือเปล่า เวลาผ่านไปได้ไม่นาน เขารู้สึกเหมือนมีสายตากำลังจ้องเขาอยู่ เขาลืมตาขึ้นมาและเห็นดวงตาของใครบางคนจ้องเขาอยู่เช่นกัน ดวงตาที่แสดงออกถึงความสงสารและเห็นใจของเธอ ซึ่งเขาคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้และรู้สึกได้ เขายิ้มอย่างมั่นใจให้เธอ “ผมสบายดีฮะ ผมทำมันได้แน่” เธอหันหน้าไปทางอื่นทันที เขาหลับตาลงอีกครั้งเพื่อพักผ่อน เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาเหมือนว่าได้ยินเสียงของเธอตรงไกลๆ “ฮยอนจุง ฮยอนจุง” เขาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและเพ่งมองไป เขาเห็นเธอเรียกชื่อเขาอยู่ตรงหน้า เขาลุกขึ้น “ผมรู้สึกง่วงจัง” “ใช่จ๊ะดูเหมือนง่วงจริงๆ ได้เวลาของพวกเราแล้วนะ” เขารีบลุกขึ้นยืนและยืดเส้นยืดสายอย่างรวดเร็ว ขณะนี้หลังจากที่เขาได้งีบ สติของเขาเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้ว “ไปกันเถอะ” เขาบอกเธอ ******************* ติดตามคำสัญญาต่อไป ฉบับที่ 19 หมายเหตุ คิมจุน, มินโฮ และ คิบอม1 – นักแสดงในเรื่อง Boy over flower ที่เขาร่วมแสดงอยู่ด้วย   Create Date : 23 มกราคม 2553 8 comments Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2553 17:55:50 น. Counter : 1014 Pageviews. Share Tweet

กรี๊ดดดด เป็นคนแรก 5555 สนุกสมกับที่รอคอยเลย อยากรู้จังว่าโบกลับบ้านไปทำไม สู้สู้สู้   โดย: hunny IP: 203.144.144.164 23 มกราคม 2553 20:44:27 น.

5555555555+ งานนี้งอลหยิง ปุ้ยเข้ามาแล้วทีนุงแต่หยิงยังไม่ลง อดคนแรกเลย แต่ๆๆๆ ไม่เป้นไรสมกะที่พี่นาจาคุยไว้เลยคร่ะ แหมมม หนุว่าพอตื่นมาคงลมใส่หรือป่าวไม่ก้ตะลึงตอนที่เห้นโบอ่ะโบสวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โดย: pUmPui1985 IP: 180.180.7.232 23 มกราคม 2553 21:30:25 น.

งอลไรกันจ๊ะ อิอิ ขอบคุณยายสำหรับฟิคนะคะ..^^ ยายลองดูเรื่องต่อไปรึยังคะ 555+ เห็นมีคนโพสในบ้านเรื่องภาคต่อ น่าสนนะคะ (หาเรื่องให้ยายเหนื่อย ) สำหรับใครที่เข้ามาอ่าน เม้น ๆ ให้กำลังใจผู้แปลด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ   โดย: bying 24 มกราคม 2553 0:32:54 น.

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะยาย ว่าแต่ โบกลับบ้านไปเอาอะไรอ่า มีเฉลยไหม๊ค่ะ   โดย: อัม IP: 203.144.144.165 24 มกราคม 2553 14:13:40 น.

กิกิกิ ไม่ใช่เรื่องใหย่หยิงไม่เกิน 2 วิก้หายแว้ว พี่อัมคร่ะหนุถามพี่นาจามาแว้วมีคำเฉลยในตอนต่อไป มิต้งอเป้นห่วงพี่นาจาเราไม่ทำให้ผิดหวัง ป.ล.จะงอลหยิงนานได้ไงเดี่ยวหยิงไม่ลงให้ปุ้ยปุ้ยก้ตายดิ คนสวยและใจดีไม่โกดกันน่ะ   โดย: pUmPui1985 IP: 125.25.41.210 24 มกราคม 2553 14:20:11 น.

ตามมาอ่านที่บล๊อกค่ะยาย ไวกว่าบ้านนิดนึง อิอิ สนุกมากกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่อเร็วๆจังค่ะ อยากรู้ว่า สาเหตุที่กลับบ้านไปเพราะอะไร? ลืมแหวน ใช่มั้ย???? อ๊า คิดเองอีกแล้ว รีบๆๆนะคะ ^^   โดย: daffodial 24 มกราคม 2553 20:10:00 น.

มาช้ายังดีกว่าไม่มา และแล้วก็รู้และทำไมโบไม่เดินพรมแดง แต่ยังงัยโบกยังเป็นห่วงจุงเสมอ จุงก็เชื่อฟังดีมาก   โดย: nonnie IP: 203.144.144.164 24 มกราคม 2553 21:08:29 น.

ขอบคุณมาก ๆๆ ค่ะ สนุกจิง ๆ อ่่านแล้ว อิน ไปจิง ๆ เลย นะค่ะ   โดย: kimjang IP: 203.144.144.165 24 มกราคม 2553 22:28:37 น.