|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
แม่...มาหา....แล้วอีกหนึ่งเป็น...ใคร ???
แม่...มาหา แล้วใคร.. ??? มาทักตอนเช้ามืด
ก่อนอื่นต้องขอโทษกันก่อนที่หายหัว..และหน้าไปอีก งาน..ค่ะงาน ต้องทำมาหากินก่อน เมื่อท้องอิ่ม ไม่หิว ถึงจะมีแรงมานั่งเล่าเรื่องเด็ด ๆ ให้ฟังได้เนาะ มาถึงได้สองวัน..เชฟ เรียกไปสอนทำอาหาร วันที่สี่...ร้านอาหารไทย เรียกไปช่วยในครัวเพราะขาดคน ไปเป็นผู้ช่วยนะไม่ได้เป็นเชฟ..สูตรใครก็สูตรใคร เขาทำของของดีแล้ว เดี๋ยวเปลี่ยนแม่ครัว คนที่เคยกินเขาจะงงในรสชาติ ยังมีอีกวันจะไปเป็นสาวเสริฟอาหารฝรั่ง ..มือปืนรับจ้างอย่างแม่บุญทำได้ทุกอย่างแหละ ขอให้บอก อิ อิ
มีเรื่องลึกลับมาเล่าให้ฟังอีก แม่บุญนี่ยังไงไม่รู้นะ เขาเรียกว่ามีสัมผัสที่หกใช่ไหม ?? ไอ้หนึ่งถึงห้านี่เป็นยังไงยังไม่รู้เลย มาถึงหกแล้ว แต่ถ้าจะให้ดีขอแบบไม่มีจะดีกว่า เพราะไม่อยากเจอเลยจริง ๆ เจอทีไร ขนหัวลุก...ทุกที
คราวนี้เป็นเรื่องของ แม่...ที่จากไปตั้งเกือบแปดปีแล้ว กลับบ้านคราวนี้ตรงกับเดือนและวันที่แม่เสียพอดี พี่สาวอีกคนที่อยู่สวิส ฯ ก็ขอลาพักร้อนได้ในช่วงเดียวกัน เราเลยนัดเจอกันที่บ้านที่อุดร ฯ หลังจากส่งมิเชลกลับ แม่บุญก็เผ่นกลับอุดรฯ อย่างที่บอก ไปถึงก็รีบบึ่งไปซื้อของไว้ทำสังฆทานให้แม่กันเลย เพราะพี่เขาต้องรีบไปเชียงใหม่มีเวลาแค่สองวัน หลังจากซื้อเสร็จอีกวัน เราก็พากันเหมารถตู้พาพี่สาวคนที่สอง สี่ และหลาน ๆ ไปเที่ยวเชียงคานกัน งานนี้จองห้องพักนอนนับดาวกันหนึ่งคืน เป็นยังไงแล้วจะมาเล่าต่อ พร้อมภาพสวย ๆ
ขากลับจากเชียงคาน ปกติพี่สาวคนที่สองซึ่งมีอาชีพเป็นครูสอนเด็กเล็ก ค่อนข้างจะพูดเสียงดังฟังชัดในระยะหนึ่งกิโลเมตรขึ้นไป..แต่วันที่กลับจากเชียงคาน แม่บุญซึ่งนั่งหน้าเป็นเพื่อนคนขับ กลับไม่ได้ยินเสียงพี่คนนี้เลย พอหันกลับไปมองก็เห็นแต่พี่เขาหลับทุกที เอ...เมื่อคืนก็หลับกันทั้งคืนเพราะนอนห้องเดียวกัน ทำไมนอนเก่งจัง ไม่ได้คิดเป็นเรื่องอื่น...
กลับถึงบ้านบ่ายสามโมงกว่า ๆ เราเก็บข้าวของที่ซื้อมาขึ้นรถเตรียมไปที่วัดเพื่อทำสังฆทานให้แม่ ทำเสร็จพี่เขาจะขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่ตอนหนึ่งทุ่ม ระหว่างที่กำลังขนของขึ้นรถ พี่สาวคนที่สองที่เงียบมาตลอด เริ่มส่งเสียงเอิ้กอ้าก คล้ายคนลมตีขึ้น เรอและเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแม่บุญชักเอะใจ มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ...ว่าแล้วก็รีบเดินไปหาพร้อมกับจับมือแกไว้ พูดกับพี่เขา..ว่า
....แม่จ๋า...หนูรู้แล้วว่าแม่มา แม่คงรู้ว่าพวกเรามาทำบุญให้แม่ใช่ไหม ??
..เออ..ลูกเอ้ย...แม่มาอนุโมทนาบุญ สาธุ...ขอให้ทุก ๆ คนเจริญรุ่งเรืองนะลูกนะ
น้องอีกคนถามขึ้นมาว่า
...แม่.. พี่ต้อยมาหรือเปล่า ?? ( พี่คนโตซึ่งเสียชีวิตเพราะโรคไต )
..มาสิ..นั่งร้องไห้อยู่ตรงเสาไง ..ลูกมองไม่เห็นหรอก
...แม่เหนื่อย...นั่งรถไปกับพวกเรา ทำไมไปไกลจัง ?? นั่งไปกับพี่สาวเอ็งนั่นแหละ แม่มาขออนุโมทนาบุญแล้วจะไปแล้วนะ เพราะมานานแล้ว...
ในใจของแม่บุญคิดว่า นึกแล้วเชียวเพราะพี่เขาเงียบผิดปกติ..ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง แล้วพวกเราก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ วันที่ ๒๗ ก.พ เป็นวันครบรอบที่แม่จากไป หากรวมกับปีนี้ก็ครบ ๗ ปีกว่าแล้ว แต่เพราะแม่ยังห่วงพวกเราเลยยังไม่ยอมไปไหน ยังคงวนเวียนอยู่ที่บ้านนั่นเอง วันดีคืนดีแม่ก็จะมาแบบนี้ แต่นี่หลายปีแล้วที่แม่ไม่ได้มา จนพวกเราคิดว่าท่านคงไปเกิดแล้ว สุดท้าย..ท่านยังอยู่ที่นี่..จากนั้นพี่สาวก็เริ่ม เรอ..ลมตีอีกครั้งเสียงดังติด ๆ กัน แล้วก็ฟุบหลับไป พอตื่นขึ้นมาบอกว่าปวดหัว ขอนอนอย่างเดียว พวกเราเลยรีบขนของไปถวายสังฆทานที่วัดพร้อมกับกรวดน้ำให้ท่าน
.........................................
อีกหน...หนึ่งวันก่อนวันมาฆบูชา เช้าวันที่ ๖ มี.ค แม่บุญมีนัดกับหมอที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติ ไปครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกไปเมื่อตอนมาถึงใหม่ ๆ พอดีเจออะไรแปลก ๆ เลยต้องกลับไปตรวจอีกหน อันนี้หลังจากกลับมาจากไปเรียนวิปัสสนาที่วัด ๑๐ วันเต็ม ๆ แล้วก็กลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ เพื่อเตรียมตัวกลับเบลเยียมในวันที่ ๗ ตอนเที่ยง
เช้ามืดตีสี่กว่า ๆ เกือบตีห้า แม่บุญตื่นก่อนนาฬิกาปลุก โทรเรียกแท็กซี่จองคิวให้มารับตอนหกโมงเช้า จากนั้นก็ลงมาข้างล่าง ตั้งใจจะพาหมาสองตัวไปฉี่เพราะกว่าน้องจะตื่นกลัวหมาจะฉี่ใส่บ้าน แม่บุญพาหมาสองตัวออกมาข้างนอกบ้าน ตัวหนึ่งจูงไปฉี่ เพราะถ้าไม่จูงเธอจะไถลไปไกล อีกตัวไม่ค่อยชอบไปไหนไกล ๆ ฉี่เสร็จก็เข้าบ้านเลย แม่บุญเลยจูงเจ้าตัวโต ไปตามถนนหน้าบ้านอย่างเคย
ในใจอดนึกไม่ได้ว่า...ทำไมเช้าวันนี้มันเงียบแปลก ๆ ไม่มีเสียงลมพัดใบไม้ ไม่มีเสียงอะไรเลย เราเดินกันเงียบ ๆ จนไปถึงหัวเลี้ยวอีกด้าน แม่บุญมองไปเห็นมันมืด ๆ เลยเรียกเจ้าบั๊ฟฟี่กลับบ้านกันดีกว่า ซึ่งเจ้าหมาตัวโตก็รีบหันหลังกลับเช่นกัน ทั้ง ๆ ที่ปกติเราจะเดินกันไปจนถึงปากซอย เจ้าบั๊ฟฟี่ถึงจะยอมกลับ หลังจากนั้นแม่บุญก็ขึ้นบ้าน อาบน้ำ...
พออาบน้ำเสร็จ...อยู่ดี ๆ ขนหัวก็ลุกไปทั้งตัว แล้วลามมาถึงตัวจนถึงขา ลุกแบบไม่ยอมถอย แม่บุญใส่กระโจมอกอยู่ กำลังจะเดินไปห้องนอนซึ่งอยู่ติดกับห้องน้ำ เพราะเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น...มาเยือน อยู่ดี ๆ อีกแล้วที่ไฟในห้องน้ำดับ ในห้องนอนก็ดับ...แต่เสียงแอร์ที่เปิดอยู่ข้างนอกบนห้องน้องยังเดินเครื่องตามปกติ...ยังไงนะ ?? แม่บุญซึ่งยังขนลุก..ไปทั้งตัวเริ่มตั้งสติ กำลังควานหาสวิทไฟ อยู่ดี ๆ มันก็เปิดทั้งในห้องนอน ห้องน้ำ ..คราวนี้ไม่รอช้า แม่บุญรีบใส่เสื้อผ้า ตาเหลือบมองนาฬิกา ตี ๕.๓๐ แม่บุญเปิดประตูห้อง เดินไปฝั่งตรงกันข้ามซึ่งเป็นห้องพระ นั่งสวดมนต์ไหว้พระทั้ง ๆ ที่ขนยังลุกไม่หาย จนได้ยินเสียงรถแท็กซี่ที่มาจอดรอหน้าบ้าน จึงได้กราบพระและลงมาขึ้นรถ ทั้งนี้ ในบ้านยังไม่มีใครตื่น หมาสองตัวไม่เห่า ไม่หอน...เงียบผิดปกติวิสัย เพราะถ้าแม่บุญเดินลงมา เจ้าสองตัวจะต้องกระดิกหางเป็นการทักทาย แต่นี่นอนเฉยไม่ขยับเลย
แม่บุญ...ออกจากบ้านมาขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ในคอห้อยพระที่นับถือมาก ห้อยติดตัวมานาน อดไม่ได้ที่จะจับไว้แล้วท่องพุทโธ...ใคร ??? แม่บุญคิด หรือว่าจะเป็น แม่...เพราะตอนรุ่งสางฝันเห็นท่าน แต่จำไม่ได้เลยว่าฝันว่ายังไง ?? แปลกอีกเช่นกัน เพราะปกติจะจำเรื่องต่าง ๆ ได้ค่อนข้างดี หรือ...ใคร...ที่เราอุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศลไปให้ตอนไปนั่งวิปัสสนา...เขาจะมาขอบคุณ ช่วยคิดทีว่าใคร...???
Create Date : 16 มีนาคม 2555 |
|
20 comments |
Last Update : 16 มีนาคม 2555 3:28:08 น. |
Counter : 2742 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ปลาทอง9 16 มีนาคม 2555 4:41:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: pumorg 16 มีนาคม 2555 4:47:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: phunsud 16 มีนาคม 2555 10:09:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนินน้ำ 16 มีนาคม 2555 11:11:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: พิรุณร่ำ 16 มีนาคม 2555 15:22:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: บ่งบ๊ง 16 มีนาคม 2555 23:21:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปลาทอง9 17 มีนาคม 2555 1:10:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: IndyLand 17 มีนาคม 2555 20:05:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: Tristy 17 มีนาคม 2555 20:45:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทิพย์ IP: 58.104.20.22 25 มีนาคม 2555 6:21:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: เพรางาย 6 มีนาคม 2556 20:45:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Belgium
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 87 คน [?]
|
แม่บุญ..เป็นหญิงไทยอายุเลยวัยรุ่นไปไกล จับพลัดจับพลูได้สามีเป็นฝรั่งแล้วก็หอบผ้าตามกันไปอยู่เมืองนอกเมืองนา พอได้เวลาหยุดงานก็กระเตงกันไปเที่ยวตามประสาตายาย ไม่มีลูกกวนตัวกวนใจ แม่บุญนั้นชอบเขียน ชอบเล่า ชอบถ่ายรูป เป็นที่สุด จะเก็บไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ เอามาแบ่งบันกันให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้อ่าน ได้ดูกันดีกว่า ส่วนฝีมือด้านอื่น ๆ นั้นก็พอจะมีอยู่บ้าง เช่น ทำอาหาร ก็เอามาแบ่งปันกันอีกนั่นแหละ ค่อย ๆ รู้จักกันไป รู้จักกันแล้วก็อย่าลืมเข้ามาคุยกันนะ
ปล....รูปภาพต่าง ๆ หากต้องการนำไปใช้ช่วยบอกที่มาที่ไปด้วยนะคะ เป็นการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ซึ่งสังคมไทยเราค่อนข้างมองข้ามในเรื่องนี้ค่ะ
|
|
|
|
|
|
|
|
พรุ่งนี้เช้ามาจะมาอ่าน 555+ กลัวนอนไม่หลับอะ