นั่งคุ้ยโฟลเดอร์  เจอเรื่องราวอยู่ในนั้นแต่กลับเทียบกับเวลาในช่วงก่อนหน้าไม่ได้เลย

รูปที่เก็บเซฟน้อยรูป  เรื่องราวประทับใจที่เก็บไว้อ่านน้อยเรื่อง

7 YEARS ITCH มิใช่วลีไร้ที่มา 

เราเคยถามตัวเองเมื่อปีที่แล้ว  ปีที่ 7 จะเป็นปีที่วัดใจ จะไปหรืออยู่ต่อ  ในเมื่อหัวใจเต้นแรงน้อยลงจนกลายเป็นความชินชาเหลือแค่อุณหภูมิร่างกาย

กับผู้ชายที่ไม่ใช่คนรัก  ไม่ใช่เพื่อนฝูง  ไม่ใช่คนในครอบครัว

เป็นแค่คนที่ครั้งหนึ่งทำให้หัวใจเต้นแรงเพียงแค่เฝ้ามอง  กระหายรับรู้เรื่องราว  นับเวลาคอยผลงาน

หากไม่เหลือความตื่นเต้นเสียแล้ว  แค่อุณหภูมิร่างกายจะยังดึงให้เราไปต่อได้อีกจริงหรือ

เส้นทางคู่ขนานที่เคยเดินไปกับพวกเขาจากแค่หันมองไปก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนเต็มความรู้สึก  แต่ไม่รู้เมื่อไรที่มันกลายเป็นความพร่าเลือน

ผู้ชายหกคนอาจเดินเร็วไป  ตัวเราเองอาจเดินช้าไป

ตัวเราเองอาจเดินเร็วเกิน  ผู้ชายหกคนทอดน่องเกินกว่า

หรือ

เป็นเส้นขนานเส้นนั้นมันค่อยเอนเฉียงห่างออกไปเรื่อยด้วยตัวของมันเอง

หันไปมอง  สิ่งที่ตาเห็นไม่ชัดเหมือนเคย  งั้นสิ่งที่ความรู้สึกล่ะยังชัดเจนเหมือนก่อนไหม

ด้งน้องชายคนดีเล่าถึงพี่ชายคนหนึ่งเอาไว้  "Sunhariโซจูเนี่ยอันตรายสุดๆ  เพื่อนสนิทคนหนึ่งของผม"  พูดพลางยกมือขึ้นตบไหล่คิมมินจุนไปพลาง  ด้งบอกด้งไม่ได้บอก  ใครที่ไหนกันก็ไม่ได้เอ่ยชื่อสักคำนะ  แต่ใครจะร้อนตัวก็ช่วยไม่ได้

ทันใดตาแก่ขี้ร้อนก็เกิดครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาปัจจุบันทันด่วนสารภาพออกมาหมดเปลือก  "มีอยู่ครั้ง  ผมเผลอดื่มโซจูรสมะนาวนั่นเข้าไป"

รับรองได้ว่าต้องเป็นภาพตาแก่ยิ้มหัวเริงร่า  ภูิมิใจนำเสนอ  "ปรากฏว่าเช้าวันต่อมาผมเจอตัวเองลืมตาตื่นขึ้นในกรงของเดนเวอร์และนูปี้"

มิน่าเล่าด้งถึงได้ฝากถึงมินจุนเอาไว้ว่า  "พี่หันมาพึ่งพาพวกผมให้มากกว่านี้ก็ได้นะ  ผมและเพื่อนทุกคนในวงอยู่ตรงนี้ื  คอยอยู่ข้างๆพี่เสมอ"

'ถึงเดนเวอร์กับนูปี้จะตัวอุ่นดี  แต่ผมว่าตัวผมอุ่นกว่า'  ด้งไม่ได้กล่าวไว้

อูยองเป็นคนที่มักเข้มงวดกับตัวเอง มองตัวเองไม่เก่งพอเลยต้องเฝ้าฝึกซ้อมอยู่หน้ากระจกทั้งวันทั้งคืน  คิดมากไปกับเรื่องต่างๆ  เพราะมองตัวเองแบบนี้  จึงเกิดเห็นขึ้นมาว่าความคิดเช่นนี้มันจะหล่อหลอมให้เกิดนิสัยแย่ๆขึ้นมา  หากแต่พอเขาลองคิดทบทวนดู ผสมกับเจอประสบการณ์ต่างๆที่เข้ามา  ด้งบอกว่า

"ผมก็ค่อยๆเรียนรู้ที่จะรักตัวเองขึ้นมา"

เมื่อเขารู้จักรักตัวเอง ด้งบอกว่าเขาก็จะทำเพลงดีๆออกมาได้

เมื่อเขาเจอกับคนดีๆ คนเหล่านั้นก็จะเห็นว่าจางอูยองไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร

การที่อูยองตระหนักย้อนตัวเองแบบนี้  "นี่ล่ะคือก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่สำหรับการเติบโตของตัวผมเอง"

เมื่อกลับไปอ่่านบทสัมภาษณ์จางอูยองจากนิตยสารAneCan

"ผมอยากให้พี่จุนเครับรู้ว่าพวกเราคอยอยู่ข้างๆพี่เสมอ  คงดีไม่น้อยถ้าเราสามารถให้ความช่วยเหลือพี่เขาได้ในเวลาที่เขาต้องการ"

คำพูดนี้อาจฟังดูดาดๆ ไม่ว่าใครก็ดูจะพูดกัน  หากแต่...

"พี่จุนเคเป็นคนประเภทแบกรับทุกเรื่องเอาไว้กับตัวเอง  ผมอยากให้พี่เขาหันมาพึ่งพาพวกเราให้มากกว่านี้"

ผู้ชายชื่อจางอูยองคนนี้เติบโตขึ้นอย่างมากตามระยะความสัมพันธ์อันยาวนานของพวกเขาผู้ชายหกคน

ผู้ชายหกคนต่างคนต่างเรียนรู้ที่จะรู้จักกัน  การคบหากันอย่างยาวนานมาตั้งแต่ช่วงวัยที่เลือดร้อนที่สุดของมนุษย์เรา  ช่วงเวลาสำคัญของการหล่อมหลอมตัวตนของคนหนึ่งคน  พวกเขาต่างมีกันและกันมาตลอดในช่วงเวลาเหล่านั้น

เราเชื่อว่าตัวตนของแต่ละคนต่างจะได้รับอิทธิพลส่วนหนึ่งของกันและกันมาหล่อหลอมเป็นตัวของพวกเขาเองในวันนี้

อย่างที่แทคเคยบอกขอบคุณเมมเบอร์ ขอบคุณที่พวกเขาได้มารู้จักกัน มาทำให้อ๊คแทคยอนกลายเป็นคนที่อบอุ่นกว่าที่เคยเป็น

ถือเป็นทวีตของแทคที่ทำเราประทับใจมากที่สุด(รองๆจากการส่องทวิตฮอตอันแสนขึ้นชื่อนั่น)

คนแบบแทคสมัยก่อนตอนที่อยู่บอสตัน เราว่าเรานึกภาพออกนะ  เด็กเอเชียในอเมริกา  การแข่งขัน  การชิงดีชิงเด่น  ความเย็นชาพวกนั้น  มันไม่น่าโสภานักหรอก

ตัวตนจะถูกกดดันด้วยสลัดคราบมากไปก็จะโดนเหน็บว่าเป็นไอ้พวกbanana  น้อยไปก็โดนหยิกเรียกไอ้gook  ความกดดันเฮงเซวยแบบนี้มันจะหล่อมหลอมให้คนหัวรั้นเย็นชาได้ไม่ยากเลยสักนิด

งานไฮทัชครั้งหนึ่งที่ญี่ปุ่นและมีคนนั่งรถเข็นเข้ามาไฮทัช แล้วแทคก็มองเห็นก็หันไปถามเหล่าสตาฟ  แล้วทั้งแทค คุณ โฮก็เลยเดินออกมาไปพูดคุยกับสตาฟด้วยกันหมด

คนเล่าบอกว่าพอเห็นแบบนั้นเธอก็เลยยิ่งตื่นเต้นจนขายิ่งขยับไม่ได้  สตาฟก็เลยมาช่วยพยุงพาเธอเดินเข้าไปไฮทัช  พอแทคเห็นแบบนั้นก็เลยเข้าไปต่อว่าสตาฟว่าทำไมถึงปล่อยให้คนนั่งรถเข็นต้องเดินมาเองด้วย แล้วบอกให้สตาฟไปเอารถเข็นมา

แล้วจากนั้นทั้งมินจุน ชาน อูยองก็รู้เรื่องเข้า  จากนั้นผู้ชายหกคนก็มาล้อมวงไฮทัชกับเธอ พวกหนุ่มๆเอาแต่พูดขอโทษ  แล้วถามเธอว่าเป็นอะไรไหม สบายดีไหม  และพาขอโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก

คนเล่าบอกว่าพวกเขาเอาแต่พูดขอโทษทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด

เรายังจำแฟนแอคเค้าท์นี้ได้   อาจจะเคยเขียนถึงไปแล้วด้วยซ้ำ  มันเป็นแฟนแอคเค้าท์ที่แสดงตัวตนของผู้ชายหกคนได้ชัดเจนจนเหมือนจะมองเห็นภาพเคลื่อนไหวใต้เปลือกตาด้วยซ้ำ

ตัวตนของคนเราก็แสดงให้เห็นกับเรื่องง่ายดายแบบนี้ล่ะ

สมแล้วที่ลุงผักพูดเอาไว้ว่าลุงเลือกเด็กที่นิสัยใจคอ มีความตรงไปตรงมามากเสียยิ่งกว่าเลือกพรสวรรค์

สักพักแล้วที่เรารู้ตัวว่าเราไม่ได้มองผู้ชายหกคนนี้เป็นไอดอล  ไอดอลในแง่ศิลปินไอดอล  งานเพลงของบ่ายไม่อาจดึงดูดเราได้พอ

แต่เรายังคงคอยติดตามข่าวสารของพวกเขาเพราะเราหลงรักในตัวตน  ความเป็นคนในแบบของบ่าย  ความสัมพันธ์ในแบบของบ่าย  มันมีเสน่ห์เสียจนเรายังจากไปไม่ได้ง่ายๆ

ด้งบอกทูพีเอ็มก็คือเขาอีกคน  ชานบอกคือชีวิต

สำหรับเราทูพีเอ็มคือเพื่อนที่ไม่อาจสนิทกันแต่กลับเฝ้ามองดูหนทางต่อไปข้างหน้าของพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ  ถึงสักวันเราหยุดเดินเส้นทางขนานเส้นนี้  แต่แน่ใจได้เลยว่าหูไม่เล็กไม่ใหญ่ใบนี้จะอดเงี่ยฟังข่าวคราวของพวกเขาไม่ได้

น้องเล็กที่ขยันร่ายสปีชประหนึ่งเอสเสให้พี่ๆจอมวายร้ายกลั่นแกล้งก็ยังไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง

"พวกผมเดบิ๊วท์กันมาก็เข้าปีที่แปดได้แล้ว  งั้นเรื่องที่จะคุยบนเวทีก็ควรต้องมีอะไรใหม่ๆต่างจากเดิมได้แล้วสินะครับ  พวกคุณทุกคนต่างก็คอยดูแลปกป้องพวกผมมาโดยตลอด  คงชื่นชอบตัวตนของพวกผมแต่ละคนแบบนี้ใช่ไหมล่ะครับ  พวกคุณคนที่คอยตามชื่นชอบพวกผมคนที่ค่อยๆเติบโตเปลี่ยนแปลงไปทีละเล็กละน้อยตั้งแต่เดบิ๊วท์มา  งั้นต่อจากนี้ไปผมก็คิดว่าพวกคุณจะยังคงชอบพวกผมไปตลอดอีกอย่างแน่นอน"

ถึงแม้ว่าหมีจะตีขลุมหน้าตายไปสักหน่อย  แต่ความจริงในขลุมนั่นก็ชวนตีให้ตายจริงๆด้วยล่ะ

ทางพร่าเลือนก่อนนิทราอาจไม่ใช่เรื่องระยะความห่างไกล  แต่เป็นเรื่องความแก่ตัวของคนแก่สายตายาวโดยแท้

ห่างหน่อยจะได้พอบรรลุถึงการปวารณาตัวเป็นยางลบบ้างล่ะ  ต้นไม้บ้างล่ะ  แมวกวักบ้างล่ะขึ้นมาก็ได้

จากใจถั่วงอกหัวโตคนหนึ่ง