มีคนแปลกใจที่เห็นเรายอมง่ายๆ

สีหน้าแปลกใจนั่น  น้ำเสียงแปลกใจนั่น

มันทำเราสงสัย 

ตัวเราในสายตาคนอื่นเป็นคนดื้อรั้นขนาดนั้นเลยหรือ

ใช่...เราเป็นคนดื้อและรั้น

แต่ไม่ใช่กับทุกเรื่อง

ทุกอย่างและทุกเรื่องมีความคุ้มของตัวมันเองอยู่

คุ้มที่ว่าไม่ใช่ตัวราคา

ราคาค่างวดคือส่วนหนึ่งที่ใช้วัดความคุ้มแต่ไม่ใช่ทั้งหมด

คุ้มที่ตัวเราใช้วัดคือคุ้มค่าความรู้สึกแค่ไหน

ความรู้สึกที่ได้รับกับความรู้สึกที่เสียไป

พอเอามาชั่งตวงวัด

ความรู้สึกที่ได้รับต้องมากกว่าความรู้สึกที่เสียไป จะมากจะน้อยไม่สำคัญ

ขอแค่มากพอที่ความรู้สึกเรารับได้ก็พอ

การสู้หัวชนฝาของเราทุกครั้งก็ขึ้นกับเกณฑ์วัดนี้

บางเรื่องคนนอกมองมาก็ส่ายหน้า หาว่าเราเหนื่อยไปทำไม ทำไปก็เหนื่อยเปล่า

บางเรื่องก็บอกว่าทำไมถึงยอมแพ้ไม่คิดสู้  สู้หน่อยสิมันออกจะคุ้ม

นั่นก็เพราะคุ้มของเรากับคุ้มของเขามันไม่เท่ากันน่ะสิ

คนเรามีจุดความคุ้มความรู้สึักไม่เท่ากัน

ตีความคุ้มค่าต่างกัน

การตัดสินคนอื่นจึงเป็นเรื่องยากเสมอ

อย่าตัดสินใครเลยแม้อยู่ในจุดเดียวกันก็เถอะ

เพราะเส้นเรื่องชีวิตแต่ละคนต่างก็มีของตัวเองจึงหล่อหลอมคนแต่ละคนขึ้นมา

ไม่มีใครเหมือนใครได้หรอก จุดเล็กจุดน้อยในชีวิตทำให้คนเราแตกต่าง

ในช่วงเวลาของชีวิต

มีหลายครั้งที่เราเดินจากออกมาเฉยๆ และไม่เคยมองย้อนกลับไปเสียดาย

แต่อาจมีบางขณะที่ชะงักแล้วเผลอคิดว่าถ้า...

"ถ้า"  คำที่พ่อเกลีัยดที่สุด

...ก็ลูกไม่เก่งเท่าพ่อนี่นะ

หลายช่วงเวลาของชีวิต

เราสู้หัวชนฝาไม่ยอมแพ้แม้สุดท้ายจะไม่ได้อะไรกลับคืนมา

...แม้แต่ความรู้สึก

แต่กลับมีความรู้สึกตอบกลับมาว่ามันคุ้มแล้ว

ซึ่งพอทบทวนแล้วก็ไม่แน่ชัดว่ามันคุ้มความรู้สึกตรงไหน

คุ้มแบบไหนกันนะถึงได้สู้ซะขนาดนั้น

แต่ไม่เคยมีสักครั้งจะมีคำว่า "ถ้า" เมื่อมองย้อนกลับไป

พ่อคงภูิมิใจสิท่า

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคำว่าคุ้มคำเดียว