Bloggang.com : Quaver : กลัว...ไหมนะ?!

กลัว...ไหมนะ?!

เหลือบไปมองเทอร์โมมิเตอร์

"15 องศา"

กับเวลา

"11 โมงเช้า"

...

ง่ะ~!

...

ฝนตกพรำๆเข้าวันที่สามแล้ว ตกทั้งวันทั้งคืน
แหงนหน้ามองหาพระอาทิตย์ไม่เจอะ หาดาวไม่เจอกันเลยทีเดียว
เห็นแต่ฟ้ามึนๆคลุมไปทั่ว

เมื่อคืนอากาศหนาวจัดจนต้องเด้งลูกกะตาตื่น
รึมันก็ครือ...หนาวจนหลับไม่ลงน่านล่ะ

เจอเข้าไปกับ

13 องศา

อยากดัดจริตอุทานว่า "คุณพระ!"

...นี่คือมีนาที่หนาวที่สุดในเมืองไทยเท่าที่เคยเจอมาเลยทีเดียว
แต่พอหันไปดูข่าวภัยพิบัติของญี่ปุ่น
ทำเอาต้องหุบปากไม่กล้าบ่นต่อ เขาเจอหนักกว่าเราเยอะ
โลกเอาคืนกลับมนุษย์มากขึ้นทุกวันแล้ว

เรามานั่งนึกถึงคำถามแกมเปรยของพี่ช้างหลังจากออกจากคอน
ว่า
"กลัวไหม"

หลังจากวิทยุมีแต่ข่าวแผ่นดินไหวและสึนามิของญี่ปุ่น

กลัวอะไรล่ะ!

กลัวว่าบ้านเราจะเกิดแบบบ้านเขาตามมา
หรือว่า
กลัวว่าโลกเราจะไม่เหมาะให้ "คน" อาศัยอยู่อีกต่อไป
หรือว่า
กลัวตาย

คนเรามักจะเริ่มกลัวตอนคิดว่าภัยน่ะมันมาอยู่ใกล้ตัว
แต่ถ้ายังรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไกลตัว ถึงจะออกปากว่ากลัวแต่ใจมันก็ไม่กลัวเท่าที่ปากว่า

เราว่าภัยพิบัติที่เกิดขึ้นทั่วโลกมันก็ให้ความรู้สึกแบบนี้กับชาวบ้านทั่วๆไป

คำว่าบ้านเขาไม่ใช่บ้านเรา
มันถึงทำให้คนเรายังเกิดความประมาทอยู่เป็นเนืองๆ

ไม่ใช่แค่ไกลออกไปอย่างคนละประเทศนะ
แค่ในประเทศเดียวกันแต่คนละภูมิภาคก็แทบไม่ต่าง

ความคิดที่ว่ามันคงมาไม่ถึงบ้านเราหรอก
มันยังคงติดอยู่ในความคิดคนเราเป็นปกติทั่วไป
เหมือนจะประมาทในความไม่ประมาทนั่นล่ะ

เตือนอะไรออกไปถึงไม่ค่อยมีการกระตือรือร้นที่จะรับมือล่วงหน้า
แถมยังมีการด่ากันส่งท้ายเวลาเรื่องมันไม่เกิดขึ้นจริงอีกต่างหาก
แทนที่จะโล่งใจและขอบคุณที่ไม่เกิดเรื่องร้ายแรงนั่น

เราว่ามันสะท้อนให้เห็นจากหนังภัยพิบัติทางธรรมชาติหลายๆเรื่องที่ออกมาได้ดีเลยนะ
ในหนังแบบนี้จะมีการเตือนภัยให้ทราบล่วงหน้า
แล้วก็จะมีการแบ่งฝ่ายเชื่อกับไม่เชื่อ บวกกับพวกลังเลใจ

ส่วนคนดูอย่างเราที่รู้แน่ๆว่าภัยนั่นมันเกิดแหงมๆก็ดูไปบ่นไป
...แง่ม~!จะโง่ จะดื้อไปถึงไหน คนเขาอุตส่าห์เตือนก็ยังไม่ยอมเชื่ออีก

พอลองมามองย้อนดูชีวิตจริงของคนเรา
นั่นสินะ เราไม่ได้อยู่ในฐานะ "คนดู" นี่นา
เราคือคนร่วมแสดงในบทบาทที่ไม่รู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ไม่มีบท ไม่มีสคริปต์ให้อ่าน
ไม่รู้ว่าใครคือพระเอกกอบกู้โลก หรือไม่ได้นั่งดูออกว่าไอ้นี่ผู้ร้ายในคราบผู้ดีนี่หว่า

คนเราถึงได้เหมือนดื้อดึง มองเรื่องราวต่างๆด้วยสายตาคลางแคลง ไม่ยอมเชื่ออะไรแม้มีลางบอกเหตุให้เห็นซ้ำแล้วซ้ำอีก
ยังคงประมาทในการใช้ชีวิตไปวันๆ เหมือนปล่อยอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
เพราะไม่รู้จะแก้ยังไง ไม่ใช่แค่ไม่รู้วิธี แต่ขี้เกียจจะหาวิธีด้วยซ้ำไป

พระเจ้าเบื้องบนหรือในความรู้สึกของตัวเองคือ "ธรรมชาติ"
ท่านอาจคือคนดูแบบตัวเราที่กำลังนั่งดูหนังอยู่
แล้วกร่นบ่นว่าพวกเราชาวโลกว่าโง่งม ดื้อดึงอยู่เหมือนกัน
...เตือนก็เตือนแล้ว สัญญาณก็ส่งมาแล้ว ลางบอกเหตุก็ให้แล้ว...
ช่วยเชื่อพระเอกหน่อยเถอะว่าโลกมันแย่แล้วจริง จิ๊ง

เชื่อเถอะ!!!

พี่ช้างแกพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พี่กลัวว่ะ กลัวโลกจะแตกก่อนจะใช้ชีวิตให้คุ้ม"

เอิ่ม...พี่ฮัฟ ชีวิตหัวหกก้นขวิดขนาดนั้นจะใช้ให้คุ้มเกินไปไหนอีกน่ะ

พี่ช้างงึมต่อด้วย
"อุตส่าห์กระเบียดกระเสียด [...ไม่ใช่กระเบียดกระเสียรเหรอพี่??] ขืนตายก่อนใช้เงินหมดนี่ยุ่งเลยว่ะ"

.
.
.
.
.

เอิ่ม...ตกลงกลัวเหลือเงินทิ้งไว้แทนที่จะเอาไปถลุงให้หมดก่อนตายว่างั้นเฮอะ

.
.
.

ฟังพี่ช้างแล้วเราว่านี่คือสาเหตุหลักเลยที่พระเจ้าไม่ให้คนเรามองเห็นอนาคตล่วงหน้า
โดยเฉพาะเรื่องกำหนดวันตายของตัวเอง

มันยุ่งแน่ๆยิ่งกว่าแช่แป้ง [...ศัพท์นี่มันมีที่มาจากอะไรฟะ]

คนเราจะทำอะไรได้บ้างถ้ารู้แน่ๆว่าตัวเองจะตาย

เราลองถามตัวเองหลายครั้ง
คำตอบยังไม่ซ้ำเลยสักครั้ง
และแน่ใจด้วยว่าถ้ารู้วันตายตัวเองแน่ๆ รับรองได้ว่าไอ้ที่ตอบไปนั่นไม่มีทางตรงกับความเป็นจริงแน่นอน

กลัว...ไหมนะ

เราก็หนึ่งในคนแสดงนั่นล่ะ
ไม่ใช่คนดู

ประมาทเป็นที่ตั้ง

อยากบอกแบบเท่ๆเหมือนกันว่า "ถึงคราวจะตายมันก็ตาย"

แต่

เอาเข้าจริงๆจะทำใจได้อย่างปากว่างั้นเหรอ

ไม่ล่ะมั้ง?!

Create Date : 17 มีนาคม 2554

Last Update : 17 มีนาคม 2554 12:28:11 น.

1 comments

Counter : 608 Pageviews.

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ อากาศเปลี่ยนแปลงช่วงนี้

โดย: Junenaka1

วันที่: 17 มีนาคม 2554 เวลา:14:07:25 น.