ห้าปีจะว่ายาวนานมันก็ไม่ถึงกับนานเท่าไร แต่หากจะบอกว่ามันสั้นก็ดูจะโกหกคำโตไปสักหน่อย

มีคำพูดที่ว่า "เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ" ถ้าหากคำพูดนี้ไม่ผิด เวลา5ปี(นับจริงๆกับความเป็นฮอตเทสเต็มตัว...ก็ไม่ถึงนะ 5555555) กับผู้ชายหกคนนี้ก็ไม่ถือว่ายาวนาน  เพียงแค่เผลอเรอเวลาก็บินผ่านมาถึงปีที่ 5 กับเส้นทางเดินเมื่อหันย้อนกลับไปมอง ณ ช่วงเวลาหนึ่งของเรา มีรอยเท้าของผู้ชายหกคนเดินขนานไปกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันของเราอย่างที่พอกลับมาคิดๆดูมันก็ออกจะดูน่าแปลกอยู่ไม่น้อย

ฮอตเทสหลายๆคน หรืออาจบอกได้ว่าจำนวนหนึ่งก็ได้ล่ะมั๊งก็คงใช้ส่วนหนึ่งในชีวิตตัวเองไปไม่ต่างกับเรา ชีวิตที่รอยยิ้มของผู้ชายแปลกหน้า 6 คนทำให้วันเหงาๆกลับสดใสขึ้นมา กับเสียงหัวเราะบ้าบอจากการเย้าแหย่กันของผู้ชายทั้งหกพาให้ต้องส่ายหน้าด้วยความปลงแต่สุดท้ายก็อดเก็บเสียงหัวเราะตามไปไว้ไม่ไหว   แต่แล้วพอเห็นหยดน้ำตาที่ผู้ชายตัวโตเป็นตึกแอบเช็ดป้อยๆแล้วเอาตัวบังไม่อยากให้เราต้องรับรู้...น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนก็ร่วงตามอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

กับบทสัมภาษณ์มากมายที่ได้อ่านก็พาเอาความปลาบปลื้มในตัวตนและความคิดของผู้ชาย 6 คนจนทำให้สามารถเชิดหน้าพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่งกับใครต่อใครได้อย่างเต็มปากว่าผู้ชายของฉันสุดยอด  ทั้งๆที่พวกเขานั้นไม่อาจรับรู้ถึงตัวตนของเราด้วยซ้ำ...แต่นั่นสำคัญเหรอ???....ไม่เลยสักนิด


เรายังคงจดจำคำพูดของชานซองไม่เคยลืม  เมื่อผู้ชายคนหนึ่งรับมือกับสายตาและคำดูถูกจากคนรอบข้างด้วยการเก็บเอาสิ่งเหล่านั้นมาเป็นแรงฮึดสู้แทนที่จะเหยียบตัวเองให้จมดินตามลงไป

"ตัวผมเริ่มจากศูนย์...ต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ  ผมคนที่ไม่มีซึ่งความสามารถอะไรพิเศษอย่างคนอื่นเขา โดนว่าใส่หน้าหลายต่อหลายครั้งว่าร้องก็ไม่เป็น เต้นก็ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย แต่ผมไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ...ก็เหมือนกับวัชพืชนั่นไงล่ะครับ เพราะงั้นไม่วาจะโดนเหยียบสักกี่ครั้งต่อกี่ครั้งผมก็จะกลับมาลุกขึ้นยืนใหม่และพยายามสู้และสู้ต่อไป...จนในที่สุดผมก็สามารถพาตัวเองยืนอยู่ตรงจุดจุดนี้จนได้   และผมก็จะไม่มีวันหยุดที่จะพยายามนั้น"

เด็กผู้ชายตัวโตกับสีหน้าเหม่อๆ พูดจาไม่ค่อยทันใครเขาเพราะมัวแต่จะคิดเรียบเรียงเป็นทวิตลองเกอร์อยู่  มัำกทำให้เราอดเอ็นดูกับความเจ้าความคิดที่บางครั้งอาจจะฟุ้งอยู่(มาก)บ้างก็ตามเถอะ...และในความเอ็นดูนั้นมีความนับถือให้กับหัวใจนักสู้ของเขาอยู่ไม่น้อยเลย

เราชอบความสัมพันธ์ของวง 2pM  ผู้ชายหกคนทำให้เราเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องยากที่จะมอบความจริงใจให้แก่กันทั้งๆที่ในส่วนลึกแต่ละคนต่างแข่งขันกันอยู่อย่างเงียบๆ

อูยองตอบว่า "แทค" คือคนที่เจ็บปวดง่ายแต่ฟื้นตัวยาก  "...แม้แต่พี่จินยองยังต้องระวังไม่กล้าตำหนิเขาแรงๆเลยด้วยซ้ำ  คือถ้าเผลอลงมือหนักไปสักหน่อย เขาอาจทิ้งพวกเราไปซะเฉยๆก็เป็นได้  แทคยอนเขาเป็นผู้ชายหัวใจอ่อนแอครับ อ่อนเอามากๆ อ่อนที่สุดในบรรดาพวกเราเลยล่ะครับ  แทคเขาเป็นคนใช้กล้ามหนาๆของเขาปิดบังความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้"

ด้งดูเหมือนพูดแหย่แทค  แต่ประโยคต่อมามันแสดงให้เห็นว่าผู้ชายพวกนี้รู้จักกันดีแค่ไหน  ห่วงใยกันแค่ไหน  "เวลาที่จู่ๆแทคเขาออกอาการว่าเขาตื่นเต้นมีความสุขมากๆนั่นล่ะมันกลับยิ่งทำให้พวกเราต้องคอยมองเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาเก่งในการทำตัวมีความสุขหรือทำตัวน่ารักคิกขุ  แต่ถ้าเมื่อไรที่เราเห็นว่าเขาแสดงออกให้เห็นถึงความสุขออกมามากกว่าเคยแล้วล่ะก็...มันยิ่งทำให้เราเกิดกลัวขึ้นมาว่าเขากำลังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น  จนต้องขอให้เขาหยุดทำตัวแบบนั้นซะที  แทคเขาไม่ใช่คนที่จะสามารถเก็บความรู้สึกได้  เขามักแสดงออกมาให้พวกเรารับรู้เสมอ"

ด้งบอกว่าตัวเองน่ะเป็นคนประเภทที่ถึงแม้กำลังเสียใจอยู่แต่ถ้าได้กินไอศครีมแล้วล่ะก็จะอารมณ์ีดีขึ้นมาทันที  แต่พอคนสัมภาษณ์บอกว่าเด็กชายแทคคงไม่ใช่คนแบบนั้นสินะ  ด้งก็เลยเฉลยว่า  "ที่จริงแล้วแทคนั่นล่ะเป็นคนซื้อไอศครีมมาให้ผมอารมณ์ดีขึ้นไงล่ะครับ"

....เจ้าเด็กพวกนี้น่ารักเนอะ~♥

ความน่ารักของผู้ชายตัวโตๆนี่น่าหลงใหลชะมัด   จำได้ว่าคอนWTII in Seoul คุณที่ยังคงรู้สึกผิดอยู่นั้นก็ยังคงขอโทษและขอสัญญา  แต่พอแฟนคนหนึ่งตะโกนร้องบอกคุณว่า  "คุณน่ะสุดยอดที่สุดแ้ล้ว!"  หนุ่มหัวไวอย่างคุณเลยถามกลับไปว่า "อ่า...พวกเราสุดยอดที่สุดแล้วงั้นเหรอครับ? ...งั้นอะไรจะเยี่ยมสุดกว่าสุดยอดอีกล่ะ"   โฮจังที่ยืนข้างๆคุณก็กระซิบบอกคุณว่า  "มันคือจังจังแมนไง" 

ซึ่งดูแล้วโฮเองอาจไม่คิดว่าพี่ชายคนนี้จะกล้าใช้คำแสลงนี้ที่โฮบอก   แต่แล้วคุณพูดกลับพูดออกมาหน้าตาเฉยซะงั้นว่า  "งั้นพวกเราจะยิ่งพยายามให้หนักกว่าเคยเพื่อที่จะกลายมาเป็นจังจังแมนกันเถอะนะครับ"   แบบได้ทั้งอารมณ์ทั้งความน่ารักโคตรโคตร 

ซึ่งจะว่าไปที่มันขำมากขนาดนั้นก็เพราะคุณน่ะให้ลักษณะภาพลักษณ์ของหนุ่มเนี้ยบแถมดูออกจะหัวโบราณอยู่(ไม่)สักหน่อยแต่พอยอมแสดงความรั่วออกมาแบบไม่มีเหนียมหรือติดเก็กเลยแบบนั้น   มันก็เลยทำให้โฮจังถึงกับขำกลิ้งและภูมิใจในพี่ชายคนนี้ของตัวเองเอามากๆ  เพราะถึงแม้เจ้าตัวจะเป็นคนชงมุขให้พีุ่คุณก็จริงแต่คงไม่คิดว่าพี่คุณจะตบมุขตามแบบนั้นและขนาดนั้นด้วย

จริงๆแล้วเราก็ไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างแฟนคลับกับศิลปินของไอดอลกลุ่มอื่นเป็นอย่่างไร จะแตกต่างหรือเหมือนมากน้อยแค่ไหนระหว่างฮอตกับศิลปิน

แต่แทคมันทำให้เราคิดว่าเขาคือเด็กผู้ชายข้างบ้านที่เราสะดวกใจคบหาคุยด้วยทั้งๆที่เขาเติบโตเป็นผู้ชายน่าหลงใหลได้มากขึ้นทุกวันแบบนี้ก็ตามเถอะ   การเย้าแหย่ระหว่างฮอตกับเด็กบ่ายโดยเฉพาะกับเจ้าเหมียวมันยิ่งทำให้เราลดความแปลกหน้าที่มีต่อผู้ชายกลุ่มนี้ลดลงจนเหลือแค่ช่องแคบของความเกรงใจอยู่นิดๆ 555555555

เรายังจำบทสนทนาในแฟนคาเฟ่ที่อ่านเจอเมื่อนานมากแล้วได้อยู่เลย  อ่านครั้งแรกขำจนปวดท้องไปหมด...จากนั้นเวลาเซ็งขึ้นมาทีไร มานั่งเปิดอ่านแล้วนึกภาพตามก็ไม่เคยหยุดขำได้เลยสักครั้ง  ฮอตกับศิลปินนี่เหมือนไม่เบื่อไม้เมากันจริงๆ ถ้าต่างฝ่ายไม่มีกันคงเหงา(ปาก)ตายกันไปข้างแน่แท้

สมัยนานโพ้นที่คุณคิมจุนเค ยังคงถูกขนานนามเรียกคิมจุนซูอยู่เลย

เจ้าเหมียวเข้าห้องแชทแฟนคาเฟ่ด้วยชื่อ Eric Benetman พอเข้าป๊วบก็เจอฮอตส่งกระหน่ำจนมาเจอฮอตเด็กตัวแสบไม่แพ้เหมียวคร่ำครวญใส่ว่า  "พี่คะพี่  พี่จุนซูหายหน้าไปไหนล่ะ หนูรอ ร๊อ รอ พี่จุนซูก็ไม่เห็นมาโพสต์สักที  อิ๊งงงง...หนูแซดดดสุดนะพี่นะ"  (อิเหมียวคิด...อ๊คอยู่นี่  ถามถึงอ๊คจิ ไปถามหาไผที่ไหนกั๊น) 

แล้วสงสัยอิหนูฮอตเทสน้อยจะได้ยินฟามในใจเหมียวเลยหยอดน้ำตาลให้เหมียวสักนิดว่า  "หนูเองก็รักพี่แทคยอนนะคะ....นะ"  อิเหมียวเห็นแค่นี้ยิ้มแฉ่งจนตีนแมวย่องขึ้นหน้า...แต่แล้วก็แทบหุบยิ้มไม่ทันเมื่อเจออิหนูตลบหลังด้วย  "แต่พี่ช่วยบอกพี่จุนซูให้เข้ามาแฟนคาเฟ่หน่อยสิคะพี่  บอกให้พี่เขาช่วยมาทิ้งข้อความอะไรก็ได้นะ  พวกเรารอพี่จุนซูอยู่นะคะ นะพี่แทคยอนนะ...อ้อ...แล้วฝากบอกพี่จุนซูด้วยนะคะว่าหนูรักพี่ม๊ากมากนะคะ"

 555555555555555555555555555555

ยัง...ยังไม่จบ  หลังจากเหมียวเลียแผลจากการโดนฮอตเทสกระซวกซะหัวใจแหลกเป็นริ้ว กัดฟันกรอดยอมตอบว่า  "ก็พี่จุนซูเขายุงยุ๊งยุ่งอยู่น่ะ"   ตอบเสร็จรู้ตัวว่ากำลังขุดหลุมฝังตัวเองหล่นดังแอ้กเลยหลุดบ่น  "อ๋าย~เด๋วนะ พูดแบบนี้เหมือนจะบอกว่าตัวเองว่างงานอยู่เลยนี่หว่า"  (เหมียวกัดตัวเองเสร็จสรรพ)  แต่ก็ยังใจดีอดไม่ได้ ข่วนเพื่อนสักแผลให้เหวอะตามๆกันมาว่าช่วงนี้จุนซูเขาไม่ว่างก็เพราะ...  "คุณจุนซูเขาเป็นผู้ชายราคาแพงนี่ครับผม"

ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายหกคนนี้  เราว่าเราสนุกที่จะได้รับรู้  มีความสุขเมื่อได้รับฟัง...จริงๆนะ

แทคบอกไว้ว่าการทำงานคนเดียวมันต้องใช้พลังส่วนตัวอย่างแรงกล้าต่างจากการทำงานเป็นกลุ่ม  ซึ่งถ้ามีแค่คนคนเดียว ก็จะมีเวลาเพียงแค่ 24 ชั่วโมง  แต่พวกเขามีกัน 6 คน เพราะฉะนั้น... "พวกเราก็จะมีเวลาถึงกว่า 100 ชั่วโมงต่อวัน  และเราแต่ละคนต่างก็ชดเชยจุดบกพร่องของกัน ทั้งยังหนุนจุดเด่นของแต่ละคนเพื่อแสดงบนเวทีได้อย่างแข็งแกร่ง"

แทคย้ำว่าพวกเขา 2PMแตกต่างจากไอด้อลกลุ่มอื่นด้วย 2 เรื่องก็คือ  "ทีมเวิร์คและการแสดงอย่างยอดเยี่ยมบนเวที  การแสดงบนเวทีของพวกเรานั้นต้องอาศัยความเชื่อใจซึ่งกันและกัน   มีหลายท่าเลยที่พวกเราต้องพี่งพาซึ่งความไว้วางใจในตัวของอีกฝ่าย  ดังนั้นการจะแสดงแบบนี้ออกมาได้พวกเราต้องสามารถเชื่อใจกันได้"

เมื่อพวกเขาต่างใช้เวลาร่วมกัน  ความขัดแย้งจึงไม่ใช่เรื่องหลีกเลี่ยงได้  แต่พอฟังที่แทคบอกถึงวิธีการแก้ปัญหากันในกลุ่มแล้ว  เรามองว่านี่คือกลุ่มเพื่อนที่แข็งแกร่งที่สุดกลุ่มหนึ่งเลยทีเดียว

"พวกเราจะร่วมกันแก้ไขปัญหา  มันจะไม่ใช่เรื่องของคนใดคนหนึ่งเท่านั้นแต่เราจะหาทางร่วมกัน...นี่คือสไตล์ของ 2PM ไม่มีใครนำใครหากแต่พวกเราคือหนึ่งเดียวกัน"

...นี่คือกลุ่มยอดเยี่ยมที่สุดกลุ่มหนึ่งที่เราได้รู้จัก

พวกเขาก้าวจากคำว่าเพื่อน  กลายมาเป็น "ครอบครัว" กันแล้วในที่สุดอย่างที่ออกปากไว้อย่างไม่ต้องสงสัยแม้สักนิด

๐

๐

๐

๐

๐

๐

ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา พอมองย้อนกลับไปกับอัลบั้มGROWN  จากเด็กหนุ่มสู่ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์  พวกเขาต่างคนต่างเริ่มต่อสู้เพื่อเส้นทางของตัวเอง  ภาพการแยกย้ายกันทำงานเดี่ยวนั้นดูจะเด่นชัดกว่า  แต่ถ้าเป็นอย่างที่โฮบอกไว้ว่าแต่ละคนต่างแยกย้ายกันทำงาน ฝึกฝนตัวเองให้เก่งขึ้น แกร่งขึ้น   เพื่อทำให้ 2PM ยิ่งยอดเยี่ยมขึ้นไปกว่าเดิม

ปีที่ 5 ก็น่าจะนับเป็นจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้งอย่างที่พวกเขาบอกไว้จริงๆ  แล้วมันดูจะเป็นก้าวที่น่าสนใจ...เมื่อหมดความหวือหวาของความฉาบฉวยจากชื่อเสียงที่ต้องดิ้นรนไขว่คว้ามาครอบครองแทบตายแล้ว  จากนั้นมันน่าจะคือความมั่นคงของไอเดียในการแสวงหาสิ่งใหม่ๆที่เหมาะสมกับตัวพวกเขาเองมากที่สุด

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง  มันคงน่าสนุกที่จะเฝ้ามองและคุ้มค่าที่จะรอคอยไม่น้อย