BlogGang.com : : In Loving Memory :

คุณชายรีวิวดวงใจประกาศศึก Mirininthemoon - 5 เล่มจบ

คุณชายรีวิวดวงใจประกาศศึก Mirininthemoon - 5 เล่มจบ

แนวหนังสือ : ฉ.20+ แฟนเก่า หนังชีวิตความรัก เนื้อหา-ดาร์ค ไม่เหมาะกับคนใจบางโลกลาแวนเดอร์แลนด์หรือซึมเศร้าขั้นสุด คู่รักสายโหด บู๊ล้างผลาญ เจ้าพ่อค่ายมวย จิตวิญญาณนี้พี่ให้เธอ สวยพิฆาต มนุษย์หลัวสายคนอ่านระอา จบสุขนิยม
_________________
ถ้าพูดถึงมิรินจะมีคนงงหน่อย แต่ถ้าเติมคำว่ามิรินอินเดอะมูน หลายคนจะคุ้นทันที เปิดตัวจาก lycan series นิยายแฟนตาซีแนวตะวันออก ตามด้วยแฟนตาซีไทยเรื่อง 'ลิลิตบุษา' พูดแล้วเสียดายไม่หาย เพราะตอนนั้นอยู่ในช่วงไตมีไม่ถึงหลักพัน ได้แต่ยืมเขาอ่านแต่ไม่อาจครอบครอง และปิดท้ายด้วยนิยายไทยแนวหลัวตราตรึงอย่างเรื่อง 'รักเอย' ส่วนตัวชายจึงยกให้เป็นนักเขียนตัวท๊อปในใจมาตลอด สำนวนดี พล็อตเรื่องโดน มีสไตล์การเขียนที่แปลกกว่าคนอื่น และกล้าออกนอกกรอบจากนิยายไทย โดยเฉพาะเรื่องนี้...

'ดวงใจประกาศศึก' เป็นงานไทยสไตล์ดาร์ค ขายเนื้อหาและตัวละครที่ไม่ใช่แค่พระนาง ความยาวกว่า 5 เล่มจบ และจำนวนหน้าประมาณ 450 หน้าต่อเล่ม ทำชายตกใจเล็ก ๆ และสมหวังหน่อย ๆ เพราะชายคิดมานานแล้วว่าอยากจะอ่านงานไทยเนื้อเรื่องฟอร์มใหญ่แบบงานแปลจีนสักเรื่อง มิรินเดอะมูนจัดให้สมใจอยาก

เขาจะเริ่มจาก.... ชวนเราแกะกล่องความทรงจำของ 'แฟนเก่า' ไปพร้อมกับตัวละครของเขา แค่ได้ยินแค่ชื่อแฟนเก่าใจมันก็ร้าวเล็ก ๆ อาจเป็นคนที่มีความสำคัญต่อใจในช่วงเวลาใดเวลานึง บางคนลืมได้ กับบางคนก็ยากจะลืม เหมือนคู่ของ 'เป็ก-หนูนา' มีเหตุให้ห่างกัน ถูกคั่นด้วยระยะเวลา ปัญหา จนเกือบจะกลายเป็นคนแปลกหน้า พอได้พบกันอีกครั้งก็เพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมาคิดถึงกันขนาดไหน

พระเอกของเรื่องชื่อ 'ประกาศศึก' หรือเป็ก เขาเป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างครูฝ้าย เจ้าของค่ายมวยชื่อดังแห่งเมืองหนองคายแดนอิสาน ตัวเป็กเองเป็นรุ่นพี่ม.6 นิสัยเดิมสุดโต่ง เปรี้ยวเท้า แต่ก็ยังรักดีเอาการเอางาน เป็นทั้งนักมวยมากฝีมือ - ครูฝึก - ผู้สืบทอดกิจการค่ายมวยของครอบครัว และครองตำแหน่งรุ่นพี่ที่หลงรักรุ่นน้องมอสามอย่าง 'ลลนา' หรือหนูนา เด็กสาวลูกครึ่งขาดความอบอุ่นแห่งหนองคาย เฮียเป็กคอยดูแลเหมือนพี่ชายที่อบอุ่นคนนึง ทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวย แต่ทั้งสองกลับต้องกลายมาเป็นเพียงความทรงจำของกันและกันอย่าง ‘แฟนเก่า’

9 ปีต่อมาทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้ง เป็กโดดเข้ามาในชีวิตของหนูนาในช่วงเวลาที่เธอกำลังอ่อนแอและโดดเดี่ยว แต่คราวนี้เขาไม่ได้เข้ามาเพื่อ 'ทะนุถนอม' เธอเหมือนก่อน แต่เขาเข้ามา 'เปลี่ยนแปลง' ให้เธอเข้มแข็งขึ้น มีจุดหมายให้พุ่งชน โดยมีความท้าทายอยู่ที่การรีดน้ำหนักกว่า 120 กิโลของหนูนา เป็นพ้อยแรกของคนอ่านอย่างเราอยากรู้ต่อว่า..ทำไม?

จากนั้นความทรมานปนห่าม-ฮาก็เริ่มขึ้น เป็กชวนหนูนาให้มาเป็นนักมวยหญิง โดยมีเงินก้อนใหญ่เป็นรางวัล ทำให้หนูนาต้องเผชิญกับการเคี่ยวกรำของครูฝึกสุดโฉด โหดและปากมอมสุด ๆ เธอต้องใช้ชีวิตตามตารางอย่างนักกีฬาอาชีพ มีบล็อกเกอร์หลายคนคอยประกบ เพื่อเปลี่ยนไขมันให้เป็นกล้ามเนื้อก่อนลงศึกสังเวียนมวยหญิงแห่งค่ายศิษย์ทรงชัย

ระหว่างภารกิจพิชิตสังเวียนดำเนินอยู่ ฝ่ายเฮียเป็กไม่ลืมเล่นบท 'อ่อยแฟนเก่า' ตามประสาคนยังรักเขาอยู่ และในที่สุดทั้งคู่ก็กลับมาคบกันอีกครั้ง แต่ความรักที่มีพื้นฐานมาจากความไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจกัน มันก่อปัญหาให้เรื่อย ๆ ความสัมพันธ์ครั้งนี้จึงออกมาในรูปแบบ... พร้อมจะเดินด้วยกัน และก็พร้อมที่จะปล่อยมือจากกัน ซึ่งไม่ใช่เพราะไม่รักหรือมีใจเป็นอื่น แต่เป็นเพราะรัก
บทตรงนี้จะเด่นมาก พาคนอ่านสายใจบางดิ่งง่าย #มีฉากปะทะอารมณ์แล้วมันอาจตรงกับตัวเราในบางช่วงของชีวิต

สุดท้าย..หนูนาตัดสินใจหันหลัง เริ่มตั้งตัวใหม่ในฐานะทูตองค์กรเพื่อเด็กด้อยโอกาส มีภาพลักษณ์สวยสง่าจนเป็นที่มาของความเครียดฝั่งเฮียเป็กที่มักขี้หวง-ขี้หึง อย่างชนิดที่ว่าเราจะไม่เคยเจอพระเอกเรื่องไหนเป็นแบบตัวละครตัวนี้ ซึ่งกว่าจะถึงจุดที่ทั้งคู่เข้าใจกันได้ มีบทจบอันสวยงาม ชายบอกเลยว่าไม่ง่าย

_________________
คุณชายสายวิเคราะห์เนื้อหา เรื่องนี้ดีไม่ดีอย่างไร

ความพิเศษของงานเขียนเรื่องนี้คือ ความรักในแบบของมิรินเดอะมูน ถ้าไม่ดาร์ค ไม่ REAL YOU ไม่ใช่ฉัน
เขียนออกมาในบริบทของคู่รักคู่หนึ่ง เริ่มตั้งแต่วัยเรียน บรรจุหลักสูตรรักครั้งแรกยากจะลืมเข้ามา แล้วตบออกด้วยการเลิกรา หวนกลับมาคบกัน ทะเลาะ-เลิก จนมาถึงจุดที่.....
เรารักกันนะ ไม่ใช่แค่ 'รัก' เพียงอย่างเดียว ปัญหาบางอย่างไม่ต้องแก้ซะทุกข้อ แค่ยอมรับให้ได้ มีอะไรคุยกันไม่สำคัญเท่า พอมีอะไรแล้ว...เราฟังกันหรือเปล่า

หัวใจหลักของเรื่องนี้คือความรักแบบเรียลยูของเป็ก-หนูนา เรียลจนคนอ่านอย่างชายรู้สึกว่า ฉันจะวางหรือจะไปต่อ เพราะมันเป็นหนังสือที่ขายอารมณ์ตัวละครเสมือนจริง

นักเขียนจะเริ่มจาก.. การปูต้นเรื่องให้แน่น เหมือนเรานั่งดูซีรี่ส์ในแง่ กว่าพระนางจะคบกันก็ปาไปตอนที่ 10 แล้ว ซึ่งระหว่างตอนที่ 1 - 10 คนดูจะรู้สึกว่ามันช้า มันเฉื่อยและรอนาน แต่มันไม่ฉาบฉวย เพราะสิ่งเหล่านี้มันคือการสร้างความรู้สึกระหว่างตัวละคร เพื่อให้ผู้อ่านรู้ว่าตัวละครแต่ละตัวเป็นยังไง ชอบอะไร นิสัยแบบไหน ทำไมเฮียเป็ก-หนูนาถึงได้เป็นตัวเอก เขาดึงให้เรามีความรู้สึกร่วมกับสิ่งที่เขาเขียนอยู่

ผลจากการให้เวลากับบทเริ่มเรื่องของเขา เวลาพระนางรัก-ทะเลาะ-เลิกกัน เราจะอินกับเรื่องราวนั้น ๆ ถึงขั้นร้องไห้ตาม คล้ายกับเราเป็นตัวละครในเรื่อง โดนด่าฉันเจ็บ นางเอกพูดฉันจุก แต่เวลาเขารักกันก็เหมือนไอ้ห้อยน้อยหอนโบร๋ว ทุกความรู้สึกนึกคิดของตัวละครส่งผลต่อเราโดยตรง และจะไม่มีอารมณ์ต่อว่าตัวละคร นางเอกงี่เง่า? พระเอกทำเกินไปไหม?

โดยเฉพาะประเด็น...ช่วงที่เลิกกันแล้ว เฮียเป็กมีเด็กในสังกัดใหม่ ซึ่งปกติส่วนตัวชายจะไม่อ่านนิยายที่พระเอกมีประวัติเสียตัวให้กับคนอื่น แต่เรื่องนี้ชายอ่านได้ อ่านแล้วเข้าใจตัวตาเป็ก ฝ่ายมิรินเองก็มีคำตอบให้คนอ่านสายใจบางโลกสวยแบบชาย อันนี้ชายว่าเขาทำได้ดี เหมือนกับงานเขียนของติงโม่สองเรื่องหลัง ๆ (เร้นรัก ฝากหัวใจ)
- ไม่อยากให้เรายึดติดกับพระเอกนิยายแนวเดิม
- พระเอกดาร์คไม่ใช่ว่าพระเอกไม่ดี รักใครรักจริง รักแรง รักจนสงสารนางเอก
- พระเอกดาร์คสามารถเป็นที่จดจำได้ไม่แพ้พระเอกสายไข่หอม
- ดาร์คแค่ไหนก็เกลียดเขาไม่ลง และเรื่องนี้เฮียเป็กบทดีจริง ๆ ชายจะขยายความให้อ่าน เพื่อให้คนที่ใจบางเหมือนชายเข้าใจ

ความสุดโต่งของเรื่องมาจากเฮียเป็กเป็นจิตเภทอย่าง PTSD เป็นผลกระทบจากเหตุการณ์สะเทือนใจที่มาจากเหตุการณ์เฉียดตาย และหนีตามกันไม่สำเสร็จ แกจะยึดมั่นถือมั่นแต่กับหนูนาคนเดียว ปล่อยมือไม่ได้จะขาดใจ สะท้อนความรุนแรงของความรักที่ไม่ได้มาจากการทำร้ายตบตี แต่เป็นรักมากจนจะเป็นจะตาย แม้แต่ชีวิตก็ให้เธอได้ หรือถึงขั้นชวนกันไปตาย
ชายอ่านแล้วก็นึกถึงข่าวที่เคยผ่านตาเกี่ยวกับคู่รักที่ทะเลาะกันแล้วจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย หรือเหตุการณ์จับมือกันตายคู่ บ่งบอกว่าคนแบบนี้มีอยู่จริง ๆ และมิรินเขียนได้สมจริงมาก ๆ และนั่นเท่ากับว่ามีคนบางส่วนอ่านเรื่องนี้ไม่รอด

_________________
ทิ้งท้ายสไตล์คุณชายที่ยาวกว่าทุกครั้ง

ตั้งแต่ทำเพจมา เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ท้าทายและรีวิวยาก เพราะมันเป็นนิยายรักที่มีข้อมูลประกอบเนื้อหาละเอียด อาชีพ สังคม ครอบครัว แต่ไม่ทิ้งความเป็นนิยายรัก ด้วยการรู้จักใช้ข้อมูลแบบพอเหมาะพอดีไม่ให้น่าเบื่อ หรืออ่านไปแล้วมียานอนหลับวางไว้ดักเรา แต่ละบทจึงสนุก จับความรู้สึกได้ว่านักเขียนใส่ใจลงไปในนั้น อย่างเรื่องอาชีพมวยไทย ซึ่งอยู่คู่กับสังคมไทยมาตั้งแต่อดีตยันปัจจุบัน แต่ที่ถูกนำมาถ่ายทอดในรูปแบบนิยายยังมีน้อย เนื้อหาส่วนนี้น่าสนใจ ทำให้เนื้อเรื่องสนุก บวกกับคาแรกเตอร์ของพระเอกอย่างประกาศศึก ยิ่งทำให้เข้าถึงวิถีชีวิตนักชกได้คล้ายความจริง อย่างการฝึกเช้า-เย็น การอยู่การกิน กิจกรรมรายวัน เหมือนพวกฝึกทหาร ความสนุกของเนื้อหาจึงไม่จำกัดความไว้แค่ 'พระนางแบกเรื่อง' ชายจึงขอแบ่งความประทับใจออกเป็นข้อ ๆ เพราะไม่สามารถยกมาเขียนได้ทั้งหมด

เป็นนิยายที่มีแรงบันดาลใจให้กับหลายเรื่องหลายข้อคิด มีพาร์ทนึงที่ทัชใจชายคือ...ตอนที่เป็กถามหนูนาว่า 'ไม่อยากแต่งงานหรือไงถึงได้คิดยอมแพ้' แล้วนางตอบประมาณว่า... ผู้ชายคนนั้นต้องยอมรับนางได้ เป็กก็เลยสวนกลับว่ารับอะไร 'แบบนี้น่ะหรอ' แล้วพากันมองนางเอกในกระจกที่น้ำหนัก 120 โล

ตรงจุดนี้ไม่ใช่เหยียดความอ้วน แต่เป็กจึงชี้ให้เห็นว่าผู้หญิงในกระจกไม่ใช่แค่อ้วน แต่เธอคือผู้หญิงที่ไม่รักตัวเอง ยิ่งพออ่านในส่วนของบล็อกเกอร์ทั้ง 3 คนของหนูนาที่เคยมีน้ำหนักเกิน 100 โล ต่างเคยมีปัญหาทุกคน คนนึงเดินไม่ได้ คนนึงเกือบตาย คนนึงครอบครัวล้มละลายเพราะโรครุมเร้า ยิ่งเป็นแรงบันดาลใจให้ชายรู้สึกรักสุขภาพขึ้นมาอีกขั้น

ข้อต่อมา.. ชายชอบความสัมพันธ์พ่อลูกที่ดูฮาร์ดคอ อ่านแล้วยิ้มตลอด เป็นอีกเรื่องที่คุณพ่อมาแรงแซงทางโค้ง หล่อพอพอกับพระเอก แถมเลี้ยงลูกเก่งมากกกก มีความเป็นสามีสูง รักเดียวใจเดียวรอเมียได้ 30 ปี

ยังเป็นบทของพ่อ เป็กอาจขึ้นชื่อว่าลูก ทว่าในมุมของคนเป็นพ่อนี่ก็คือหัวใจของเขา และเขาสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อลูกชายคนนี้ ความหมายของประโยคที่ชายเขียนมันจะยิ่งใหญ่มากถ้าเราอ่านจนถึงบทที่ชายบอก และเราสามารถอ่อนไหวไปกับมันได้ อย่างเขารู้ว่า...ตัวต้นเหตุที่ทำให้ลูกชายเขาตายทั้งเป็นทุกครั้งที่เลิกรากับแฟนคนนี้ แล้วเขาจะทำยังไงได้บ้าง? บทเขียนของเขาก็ไม่ได้ชี้เป้าให้เราเกลียดนางเอก

เนื้อหาไม่มีกรอบตายตัว และกล้าออกจากกรอบเดิมของนิยายไทย หมายถึงกล้าเล่นกล้าเขียนบทที่ละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกคนอ่าน เสี่ยงดราม่าตามมา แบ่งคนชอบไม่ชอบออกจากกันได้ด้วยการอ่านเล่มแรก และพร้อมยอมรับทุกเอกลักษณ์ของตัวละครอย่างใจกว้าง ใครบอกว่าพระเอกต้องไม่มีที่ติ ใครว่านางเอกต้องไม่มีจุดอ่อน อ่านไปเรื่อย ๆ ยังพบว่าตัวละครชายหลาย ๆ ตัวในเรื่อง ต่างก็สามารถชิงตำแหน่งพระเอกได้ทั้งนั้น

เลิฟซีนไม่มากไม่น้อย เบากว่าตระกูลหมาป่า ภาษาสไตล์มิริน คือเน้นอารมณ์ตัวละครมากกว่าหยาบคาย บางทีใส่อารมณ์ของความปวดร้าวในใจของเป็กลงไปในการกระทำนั้นด้วย หลักการเขียน nc ของเขาโนวเสียง effect ประกอบ แต่ใช้บรรยายพื้นผนัง ข้างฝา เตียง หมอน เสื้อผ้า ให้รู้ว่านี่คือพี่เป็ก รักแรง-เกลียดแรง หึง หวง ใส่มันเข้าไปลูก

บทบู๊ และเรื่องนี้มีเยอะจริง ๆ ทั้งพระนางบู๊กันเองแบบเอาเก้าอี้ฟาดกันสลบฟื้นมาค่อยคุยกันใหม่ หรือพระเอกบู๊กับคู่อริจนกระทืบกันเกือบตาย หรือบทในส่วนที่ต้องผจญภัยในลาวจนมาถึงชายแดนไทย สนุกจริง ๆ อยากให้ได้ลอง กว่าจะผ่านดงจระเข้ที่ทั้งเสียวทั้งขำ มาเจอขบวนการล่าสมบัติข้ามชาติ หนีกันหัวซุกหัวซุน มันตื่นตาตื่นใจ เป็นสีสันเป็นบทไฮไลท์ของเรื่องที่ชายประทับใจมาก

ความรักสายดาร์ค ถือเป็นการปิดตำนานรักฉบับแฟนเก่า ได้อย่างสวยงาม

ภาพรวมสำหรับชาย อาจเป็นเรื่องแรกที่อ่านพระเอกสายดาร์คได้แล้วรู้สึกว่าแกไม่ควรไปแต่งงานให้เป็นภาระคนอื่นนอกจากให้นังหนูหนารับเคราะห์ไป

ชอบเนื้อเรื่อง รู้สึกผูกพันกับตัวละครทั้งหมด รักในจินตนาการของคนเขียน และมีอาการใจหายเล็ก ๆ หลังจากเรื่องนี้แล้วต่อไปจะอ่านเรื่องอะไรดีที่มีพระนาง ตัวละครประกอบเด่น ๆ นับสิบคน

สุดท้ายแล้วต่อให้สนุกแค่ไหน เราก็ต้องดูสไตล์การอ่านของเราด้วย เราชอบแนวแบบนี้ไหม พระเอกไม่ได้น่ารักซะทุกบท ชายชอบจริงแต่ก็ไม่ชอบทั้ง 100% ส่วนนางเอกก็มีมุมไม่น่ารักของตัวเองด้วยเหมือนกัน เขาเปิดให้อ่านฟรีจบเรื่อง จำนวนสองพันกว่าหน้า 5 เล่มหนา ๆ และมีให้จับจองแบบเล่มปกอ่อน-แข็ง-Boxset-Ebook ถ้าไม่แน่ใจ ชายอยากให้ไปลองอ่านก่อนเพื่อเป็นแนวทางของเรา

ข้อติก็อย่างที่ชายบอก : มันเป็นแนวการเขียนเล่นอารมณ์-กระทบต่อความรู้สึก หรือที่เรียกว่าอินตามอารมณ์ตัวละคร ไม่เหมาะกับคนใจบาง มีบทแสดงอารมณ์แรง ๆ ของตัวละคร ..เป็กคือคีย์สำคัญ อันนี้เราก็ดูด้วยว่าเราไหวไหม

Create Date : 25 ตุลาคม 2563

0 comments

Last Update : 7 เมษายน 2564 10:03:51 น.

Counter : 18677 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก

Comment :

*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet