เที่ยงเศษๆของวันเสาร์ หมูกรอบชายหนุ่มวัย29ปี นั่งครุ่นคิดกับคำถามของคนรักที่เธอถามเขาเมื่อสามวันก่อน และวันนี้เป็นวันที่เขาต้องให้คำตอบเธอ เพราะคิดมากเรื่องนี้ทำให้เขาไม่รู้สึกหิวข้าวซักเท่าไหร่ ไม่สิต้องบอกว่าเขาไม่หิวขนมจีนถึงจะถูก

         " แม่ครับ ใจคอจะทำขนมจีนน้ำยาให้ลูกชายสุดที่รักกินทุกวันเลยใช่มั้ยเนี่ย กินมาเป็นอาทิตย์แล้วนะแม่ " ชายหนุ่มพูดกับแม่ที่กำลังเตรียมผักต่างๆ และตักน้ำยาป่ามาเพิ่ม เมื่อเห็นว่าลูกชายมานั่งร่วมโต๊ะแล้ว

         " กินๆไปเลยอย่ามาบ่นนะ ก็อยากไม่มีน้ำยานักนี่ แม่รอจะเลี้ยงหลานย่าจนจะแห้งเหี่ยวตายแล้วรู้มั้ย ดูสิเพื่อนๆแม่ ส่งไลน์รูปหลานๆมาอวดแม่ทุกวันเลย เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่ซักทีล่ะลูก "

         ผู้เป็นแม่พูดจบก็ค้อนขวับให้ลูกชาย พร้อมกับเปิดรูปหลานๆของเพื่อนๆในมือถือตัวเองให้ลูกชายดู ชายหนุ่มทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำถามของแม่ ที่มักจะถามเขาแบบนี้อยู่บ่อยๆ จึงได้แต่นั่งกินขนมจีนน้ำยาพลางใช้ความคิดไปอย่างเงียบๆ เมื่ออิ่มแล้วจึงขอตัวออกจากบ้านไป

         เขาเดินมุ่งหน้าไปที่ท้ายซอย ซึ่งเป็นไซต์งานก่อสร้าง เดินไปคิดไปถึงวันวานที่ผ่านมา เขาเองออกจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญและเจ้าชู้ จนทำให้สาวๆหลายคนเสียน้ำตาและเสียเงินซื้อทุเรียนให้เขากิน ใช่เขาชอบกินทุเรียนมาก เหตุผลนะเหรอ เพราะหนามของเปลือกของทุเรียนมองแล้วรู้สึกมีกำลังใจให้สู้ชีวิตต่อไปยังไงล่ะ

         " มันใช่เวลามาคิดถึงทุเรียนมั้ย " เสียงในหัวดังขึ้นประท้วงสิ่งที่เขาคิด

         นั่นเองเขาถึงดึงความคิดกลับมาถึงเรื่องที่อยากพูดกับตัวเองในวันวานที่ผ่านๆมาว่า ไม่น่าทำให้สาวๆเสียใจเลย ควรจะรักและคบเป็นคนๆไปจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคอยสับราง แต่นั่นก็แค่อดีต เพราะตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาคบคนรักเพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะการรักสาวๆหลายคนพร้อมกัน มันทำให้เขาเหนื่อยมาก และกินทุเรียนไม่ทันจนมีทุเรียนกองเต็มบ้าน ทำให้โดนแม่บ่นจนหูชาอยู่บ่อยๆเพราะเห็นว่ารกบ้านนั่นเอง

         ความคิดเรื่องทุเรียนชะงักลงเมื่อเขาเดินมาถึงจุดหมาย นั่นคือไซต์งานก่อสร้างบริเวณท้ายซอย ซึ่งเป็นโครงการก่อสร้างอาคารพาณิชย์ของเศรษฐีใหม่ ที่รวยจากการถูกหวยรางวัลที่หนึ่งสามงวดซ้อน วูบหนึ่งเขาอยากเดินไปขอเลขเด็ดงวดที่จะถึงนี้จากเศรษฐีใหม่คนนั้น แต่ทว่ามีเรื่องที่เขาต้องสะสางก่อน เขาตรงดิ่งไปกระชากแขนคนรักที่กำลังฉาบปูนอยู่ ให้เดินตามกันออกไปที่บริเวณใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากไซต์งาน

         " นี่มันอะไรกันเนี่ยพี่หมูกรอบ คะน้ากำลังทำงานอยู่นะ นัดกันตอนเย็นไม่ใช่เหรอใจร้อนจริงเชียวคนบ้า "

         " ไม่คะน้า พี่ไม่รอแล้ว พี่อยากกินทุเรียน เอ๊ย! ไม่ใช่สิ พี่ต้องตอบตอนนี้ ที่น้องถามพี่ พี่ต้องตอบตอนนี้และเดี๋ยวนี้ พี่รอไม่ไหวอีกแล้ว "

         ชายหนุ่มสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะหยิบบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงออกมา มันคือกระดาษเอกสารแผ่นหนึ่ง คนรักของหมูกรอบเห็นกระดาษแผ่นนั้นถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ออกมาและขยับไปกอดขาหมูกรอบไว้แน่น

         " ที่วันนั้นน้องถามพี่ว่า ถ้าน้องต้องกลับไปอยู่บ้านด้วยเหตุจำเป็นซักปีสองปี พี่จะรอน้องคะน้าได้มั้ย พี่จะลืมคะน้ารึเปล่า ตอนแรกพี่ไม่เข้าใจ แต่เมื่อวันก่อนที่พี่ไปหาคะน้าที่ห้อง พี่เห็นกระดาษแผ่นนี้ซ่อนอยู่ใต้ตู้เสื้อผ้า ทำให้พี่เข้าใจทันที "

         " คะน้ารักพี่หมูกรอบมากนะคะ คะน้ารักพี่ ทำได้ทุกอย่างเพื่อพี่ " คนรักของชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นและร้องไห้จนตัวโยน แต่หมูกรอบก็มิได้นำพา

          " ทำเพื่อพี่ได้ทุกอย่างจริงๆเหรอ แล้วคะน้าจะมีลูกให้พี่ได้รึเปล่าล่ะ " ทันทีที่หมูกรอบพูดประโยคนี้จบ คะน้าก็ลุกพรวดขึ้น พร้อมกับตบไปที่หน้าหมูกรอบสองฉาดเต็มแรงจนรู้สึกเจ็บมือ

         " ทำไมคะ ทำไม? ทั้งๆที่คะน้าทำเพื่อพี่ขนาดนี้ ต้องไปหาเก็บของเก่าขาย ไหนจะต้องรับจ้างแบกข้าวสาร ไหนจะแบกเข่งผักที่ตลาดส่งให้แม่ค้าตามแผง ไหนจะมารับจ้างฉาบปูนที่ไซต์งานนี่อีก เพื่อหาเงินมาซื้อทุเรียนให้พี่กิน พี่รู้มั้ยทุเรียนนอกฤดูมันแพงแค่ไหน แต่คะน้าก็ยอมจ่ายเพื่อพี่ "

         " แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะน้า มันทดแทนกันได้มั้ยกับที่น้องหลอกพี่ ถ้าพี่ไม่เห็นใบเรียกตัวไปเกณฑ์ทหารของคะน้า พี่ก็คงเป็นของเล่นให้เธอปั่นหัวพี่ต่อไปใช่มั้ย "

         " คะน้าบอกกับตัวเองในวันที่ผ่านมาเสมอว่า ถึงทางรักของเราจะเป็นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามทุเรียน น้องก็จะอดทนเดินย่ำไป เพราะคะน้ารักพี่สุดหัวใจสุดตับอ่อน ต้องทำงานหนักหลายอย่างเพื่อหาเงินไปทำหน้าให้สวยเพื่อพี่ แต่ทำไมพี่ใจร้าย ไม่เข้าใจน้องเลย คะน้าเสียใจ แงๆๆ " คะน้าคนสวยระบายความอัดอั้นปนสะอื้น จนต้องเต้นท่าระบำชาวเกาะเพี่อระบายความอัดอั้นที่สุมอก

         " พี่ขอโทษที่โง่ไม่เข้าใจน้อง พี่ตาถั่วเองส่วนจะเป็นถั่วอะไรนั้นตอนนี้พี่ยังคิดไม่ออก แต่ที่คิดออกคือ น้องสวยมากและเหมือนผู้หญิงมากจริงๆ แต่พี่ชอบผู้หญิงจริงๆมากกว่า เข้าใจพี่นะ " คะน้าคนสวยร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ กับคำตอบของชายหนุ่มที่เธอรักสุดหัวใจพูดออกมา

         " ที่เธอถามว่าพี่จะรอเธอได้มั้ย พี่เสียใจจริงๆที่ต้องตอบว่า พี่ไม่รอ ให้พี่ยืนรอตั้งตั้งสองปี ขาพี่คงแข็งเป็นหิน "

         " พี่ก็นั่งรอนอนรอ หรือกินทุเรียนรอก็ได้นี่คะ " คะน้าออกความเห็นทั้งที่ยังเต้นอยู่อย่างบ้าคลั่ง

         " ไม่มีทาง จะให้พี่ตอบเป็นครั้งที่เก้าสิบแปด พี่ก็จะตอบว่าไม่รอ ที่น้องถามว่า พี่จะลืมน้องมั้ย พี่ตอบเลยว่า พี่จำเป็นต้องลืม และจะลืมให้ได้ เราจบกันแค่นี้เถอะ "

         หมูกรอบพูดจบก็หันหลังเดินหนีไปจากคะน้า และเดินตรงไปหาเศรษฐีใหม่เพื่อหวังจะขอเลขเด็ดก่อนจะกลับบ้าน แต่ทันใดนั้นเอง!! นั่งร้านของไซต์งานพังถล่มลงมาใส่หมูกรอบเต็มเปา แต่เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เป็นคะน้าที่กระโดดมาขวาง กันตัวหมูกรอบไว้จากการถูกนั่งร้านทับ ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างกรูกันเข้ามาช่วยเหลือ เมื่อรถพยาบาลมาถึงคะน้าก็หมดสติไปแล้ว แต่ก่อนที่เธอจะหมดสติในอ้อมกอดของหมูกรอบ เธอได้ทิ้งคำถามสุดไว้ให้ชายหนุ่ม

         " พี่ไม่รักคะน้าไม่เป็นไร แต่พี่หมูกรอบช่วยเก็บคะน้าไว้ในใจตลอดไปได้มั้ย ไม่ลืมคะน้าได้มั้ย " หมูกรอบนึกถึงคำถามของคะน้าทั้งน้ำตา มองตามรถที่นำร่างไร้สติของคนรักออกไปจากจุดเกิดเหตุ

         " ที่น้องถาม พี่จะตอบว่า ได้ .. ได้สิ .. ได้เลย ได้ ได้ๆๆๆ ... ต่อไปนี้พี่จะเปลี่ยนชื่อเป็น คะน้าหมูกรอบ เพื่อที่พี่จะได้ไม่ลืมเธอ พี่หวังว่าเธอจะพอใจนะคะน้า "

         คะน้าหมดสติไปสามวันสามคืน จนเมื่อวันที่สี่จึงได้สติขึ้นมา หมูกรอบไปเฝ้าไข้คะน้าทุกวันด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่าเมื่อคะน้าฟื้นขึ้นมา เธอกลับเป็นฝ่ายลืมเรื่องทุกอย่างไปหมด เธอจำหมูกรอบไม่ได้ คำแรกที่เธอถามหมูกรอบหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา คือ " คุณเป็นใครครับ เราเคยรู้จักกันรึเปล่า " ในตอนนี้มีคำพูดมากมายที่หมูกรอบอยากพูดกับตัวเองในวันที่ผ่านมา ผุดขึ้นในหัวเป็นดอกเห็ดเลยทีเดียว ....