:: เมื่อเราปล่อย และเมื่อเขาวาง ::
ช่วงนี้จริงๆ มีอะไรเขียนเรื่อยเปื่อยมากมาย แต่ก็ด้วยเหตุการณ์ ภาวะการณ์ต่างๆ ทั้งเรื่องของการเมือง ความระห่ำ ระส่ำระสายของอะไรอีกเยอะ ก็เลยทำให้ภาวะการเขียนติดหนุบๆ หนับๆ เหมือนไฟติดๆ ดับๆ ยามฝนตก เลยถือเป็นข้ออ้างอย่างดีเลยสำหรับการมีอะไรเขียนแต่เขียนไม่ออก ...
แต่ก็ปล่อยไปค่ะ เพราะว่าอารมณ์ยามนี้มันก็เป็นเช่นนี้แล และก็เชื่อว่า คนไทยมีหัวจิตหัวใจและหัวคิดทุกคนก็อารมณ์ไม่ต่างกันค่ะ ...
เศร้าและเซ็งกับอะไรหลายๆ อย่างของบ้านเมือง ภาวะนี้เราก็คงต้องส่งใจให้ทุกอย่าง กลับคืนมาดั่งเดิม อย่างน้อยๆ ถ้าคิดอะไรไม่ได้บอกอะไรไม่ถูก ฉันว่าเราไม่ต้องสร้างปัญหาระหว่างกันเพิ่มเติมดีกว่า เรื่องราวมี 108 พันประการให้คุย เรื่องบางเรื่องรู้ว่ามันเปราะบางก็ต้องห่างการ คุยกับ Topic บางอย่างไปก็ได้ เอาว่าไม่คุยก็ไม่ตาย และไม่คุยไม่ได้แปลว่าเรา ไม่ได้ใส่ใจ แค่ว่าไม่อยากจุดชนวนระหว่างกันมันน่าจะดีกว่านะ
ไม่ว่าอะไรจะมีปัญหา ทุกอย่างมันก็ยังต้องดำเนินกันต่อไป ชีวิตมันก็ยังต้องเป็นไปทุกวัน .. เช้ามากินข้าว กลางวันหิวก็ต้องหาข้าวกิน ตอนเย็นมาหิวข้าวก็ยังต้องหาอะไรกิน คนอยากมีรายได้ก็ต้องทำงาน อยากมีเงินเก็บมากก็อย่าใช้สุรุ่ยสุร่าย ... มันเป็นตรรกะ ... ของของคนอื่นก็ต้องเป็นของคนอื่น จะเอาของเขามาแบบไม่ได้ขอ นั่นก็หมายถึงขโมยของเค้ามา อย่าทำเลยค่ะ เพราะฉะนั้นถ้าคิดอะไรไม่พลิกแพลง ไม่หวังเกินตัว ไม่มั่วเกินไป ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เราก็ทำหน้าที่ ของเราไป มีอะไรก็ทำ หวังดี คิดดี สักวันนสิ่งดีๆ ก็มาเยือนค่ะ
...........................
เช้าวันนี้ตื่นเช้ามาขับรถไปตลาด มองเห็นชีวิตริมถนน ... ตลอดสองข้างทางสงบเงียบ เห็นพระ 2 องค์เดินบิณฑบาตร เห็นป้า 2 คน ยืนรอตักบาตร ...
ไปตลาด .. พ่อค้าแม่ค้าขายของ คนเดินตลาดซื้อของ จับจ่ายสิ่งของต่างๆ .. ข้าวเหนียว หมูปิ้ง น้ำพริก แคบหมู เนื้อ ไก่ ... ขนมเส้นต่างๆ ผัดหมี่ หมูทอด หนังสือพิมพ์ น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ...
...เสียงรอบตัวเป็นเสียงของผู้คน คนไทย จับจ่ายใช้สอยกันอย่างดี มีการต่อรองบ้างสำหรับลูกค้า ... คนขายก็ใจดีแถมให้ หัวเราะกัน ยิ้มให้กัน สดใส
บรรยากาศอย่างนี้ ฉันเห็นแล้วแม้ว่ามันจะเป็นเช้า หลังจากที่ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ... มันทำให้ฉันรู้ว่านี่ล่ะ ฉันอยากให้เมืองไทยเป็นเมืองของคนไทย ... ไม่มีการแบ่งแยก แต่อยากให้มีการแบ่งปัน ...
ไม่ผิดที่เราคิดต่างกัน แต่ผิดที่เราคิดต่างแต่ไม่พูดคุยกันอย่างสันติ แต่ในเมื่อผลมันออกมาแล้วอย่างน่าตกใจ มันก็เปลี่ยนแปลง อะไรกับสิ่งที่เกิดไม่ได้ แต่เราสามารถจะหยุดยั้ง พูดจาพาทีกันด้วยดี มันจะดีกว่าไหมถ้าหากว่าเราปล่อย เขาวาง ... แล้วหันหน้ามาเจอกันด้วยสันติวิธี ...
บล็อกวันนี้ไม่ต้องการคำตอบที่ถ่ายทอดออกมาจากคำพูด แต่อยากให้ทุกคนได้คิด .. โกรธ เกลียด ... มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเราก็คือมนุษย์ .. แต่หลังจากนี้เราอยากเป็นมนุษย์ ที่มีศีลธรรมหรือว่ามนุษย์ที่ถูกบางสิ่งบางอย่างสิงสู่ใจ กาย และความคิดล่ะ
เราเลือกได้ ... เลือกจะทำ เลือกจะคิด ... แค่อย่าลืมว่า
แผ่นดินไทยเป็นของทุกคน และทุกคนควรจะ เคารพ ปกป้อง .. และดูแลรักษา ...
ฉันเชื่อว่าคงไม่มีใครหน้าไหน จะมาปกป้องประเทศได้ เพราะมัน เป็น ห น้ า ที่ ..ของคนไทย ที่เราจะต้องรักษาประเทศเอาไว้ชั่วลูกชั่วหลานสืบไป ...
บรรยากาศไทยๆ .. ที่อยากเห็นและเป็นไปอย่างสงบ
ในน้ำมีปลา .. ในนามีข้าว
วิถีชีวิตของคนไทย .. ทำมาค้าขาย
ตลาดยามเช้า
เจรจาพาที ... ฉันท์มิตร
เข้าวัดวา ... เป็นที่พึ่งทางใจ ... สงบ ...
ฉันแค่อยากเห็น .. บ้านเมืองสงบเท่านั้นเอง
Create Date : 21 พฤษภาคม 2553 |
|
126 comments |
Last Update : 21 พฤษภาคม 2553 16:22:25 น. |
Counter : 1246 Pageviews. |
|
|
ขอบคุณภาพด้านบนค่ะ..เห็นแล้วเย็นใจ
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เดิมของต่างจังหวัด
ดับไฟที่ไหม้..คงไม่ยากเท่าไหร่
แต่ดับไฟที่โหมในใจคน นี่มันยากจริงๆ
สงสารก็แต่คนเล็กๆ ที่เดือนร้อน
เพราะความไม่รู้จักพอของคนใหญ่ๆนี่แหล่ะ
ไม่เป็นไรเนอะพี่พู่..มีอารมณ์เขียนจึงเขียนค่ะ
น้องๆ ยังวนเวียนอยู่แวนี้แหล่ะ..เศร้าบ้าง ช่างมัน
ปล.ลบเม้นท์ด้านบนให้หน่อยเถอะค่ะ
เขียนตกหลายคำ อายจังเลย ลืมทวนก่อนเม้นท์