เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แม่โสมเปิดเอม คุยกับนักเขียนชื่อดังรายหนึ่ง คุยกันแล้วให้รู้สึกฮึกเหิมอีกแล้ว ในเรื่องการเขียนนิยายยาว

คุยกับนักเขียนท่านนี้ทีไร แม่โสมรู้สึกว่าตัวเองเก่งในการนำเสนอทุกทีไป

เขาบอกว่า แม่โสมเขียนเชิงประวัติศาสตร์ได้เลยนะ เพราะเขาเคยอ่านที่แม่โสมพาเที่ยวค่ายนาซี ตอนไปโปแลนด์

เขาบอก ขนาดเล่าเรื่องเที่ยว ยังทำให้รู้สึกว่าน่ากลัวและอินได้ขนาดนั้น

ทุกครั้ง เขามักพูดว่าแม่โสม เป็นคนที่มีข้อมูลแน่นเอี๊ยด





ความจริง แม่โสมไม่เคยคิดว่าตัวเองมีข้อมูลแน่น แต่พอเขาพูดก็มาพิจารณาตัวเอง

เออ... จริงสินะ เพราะสิ่งที่แม่โสมเขียน แม่โสมไม่ได้นั่งเทียนเขียน แม่โสมเขียนจากประสบการณ์จริง

คนอ่านก็สัมผัสถึงความ "จริง" นั้นได้





แม่โสมไม่ใช่คนที่ตั้งใจเก็บข้อมูล

แต่แม่โสมเป็นคนที่กวาดทุกอย่างเข้าสมองโดยอัตโนมัติ โดยไม่มีการจดบันทึก




มีอยู่ครั้งหนึ่ง แม่โสมก็ไปเล่ารื่องราวเหตุการณ์ระทึกขวัญ ที่ รร. สอนทำขนม เขียนเล่าในถนนนักเขียน ห้องสมุดในพันทิปนี่แหละ

แม่โสมเขียนรายละเอียด อารมณ์และความรู้สึก จุดสังเกต หน้าตาของทุกคน บุคคลิก คำพูดแบบเป๊ะๆ ลงไปอย่างชวนสนุก แม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว

แม่โสมเชิญเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาอ่าน

เพื่อนบอกว่า แอนน์จำได้อย่างไร

แม่โสมงง ถามไปว่า ทำไมหรือ บีจำไม่ได้หรือ

บีบอกว่า จำไม่ได้ละเอียดยิบขนาดนี้ แต่พอมาอ่านก็ค่อยๆนึกออก

แม่โสมไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่ตัวเองมี มันแตกต่างจากคนอื่น

แม่โสมจำทุกอย่างได้แบบละเอียด แม้ไม่ได้ตั้งใจจดจำ เนื่องจากว่า ไม่เคยคิดว่าในเวลาต่อมา จะต้องมาเขียนให้ใครอ่าน

เวลาแม่โสมเขียนนี่ ไม่ต้องมานั่งนึกเลย มันไหลออกจากสมองแบบชัดเจนว่า เกิดอะไรขึ้น จำได้หมดและจับทุกอย่างไว้ในสมองอย่างกับการถ่ายวิดีโอ

แต่สองวันมานี้ แม่โสมนึกถึงหน้าเพื่อนคนหนึ่ง แต่พยายามนึกชื่อมันก็นึกไม่ออก รู้แต่ว่า มันเป็นหญิงที่ชื่อเหมือนชาย แกชื่ออะไรกันแน่วะ

ใหญ่ ?? โต ?? โอฬาร ?? บาระฮึ่ม ??




แม่โสมบอกกับนักเขียนท่านนั้นว่าตอนนี้ สมองแม่โสมไม่เป็นอย่างเก่าแล้ว เพราะความจำเริ่มเสื่อม

เขาบอกว่า แม่โสมมีเรื่องรกสมองต่างหาก ลองจัดระบบใหม่ ความสามารถพิเศษที่มี ไม่ได้หายไปไหนเลย

เขาคนนี้ มีพรสวรรค์ ทางด้าน"การรับสาร และเป็นตัวกลาง" กับสิ่งที่คนมองไม่เห็น

จริงๆ พอเริ่มเปิดเอม เขาก็ทักแม่โสมหลายเรื่องเลย




วกกลับเข้ามาเรื่องการเขียนนิยายยาว

แม่โสมคิดมานานแล้วนะ เพราะแม่โสมทำสิ่งนี้ไม่ได้

สิ่งไหนที่แม่โสมคิดว่าทำไมได้ แต่สนใจจะทำ สิ่งนั้นจะถูกแม่โสมจับมาทำ และจะทำให้ได้ !

แม่โสมเป็นโรคจิตชอบเอาชนะตัวเอง



แต่การเขียนนิยายยาวมันยากและต้องทุ่มเท

ก็เกรงว่าท่านผู้ชมที่ตาม โฮะเล่มสองของแม่โสม และท่านที่รอ เรื่องชุมชนแซ่บ แสบเกินพิกัด ของแม่โสมจะรอเงก

การอัพบ๊อกอาจจางห่างไป

จนในที่สุด พอแม่โสมเขียนนิยายยาวจบ

ญาติโยมก็ลืมชื่อโสมรัศมี ไปเสียสิ้น

ปรากฏว่า พอทำหนังสือออกมาขาย เลยไม่มีคนซื้อ

อะไรว้าเนี่ยยยยยยยย ???




ญาติโยมเห็นเป็นประการใดคะ

แม่โสมควรไปฝังตัวในป่าดงดิบ และเริ่มเขียนนิยายยาวดีหรือไม่

ญาติโยมโปรดถกแถลง

ประนมกร ขอบพระคุณค่ะ (หน้า ส๊าวววววววว เศร้า)