การคิดสำคัญกว่าการรู้
การคิดสำคัญกว่าการรู้
โดยธรรมดาสามัญสำนึก ทุกผู้คนรู้ว่าการคิดเป็นสิ่งปกติที่เกิดขึ้นในหัว
แต่ทำไม บางคนคิดออกคิดได้ บางคนคิดไม่ได้คิดไม่ออก
การคิดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่ระดับความสามารถของการคิดที่เกิดขึ้นย่อมไม่เท่ากัน
ตัวอย่าง เรื่องของร่างกาย ใครออกกำลังกายมากจะแข็งแรงมาก
คนที่ใช้สมองมากจึงฉลาดมากได้เช่นกัน
การคิดทำให้ทำในสิ่งที่ดีมากกว่าคนอื่น ๆ ได้ จริงหรือไม่
บางคนตั้งข้อสงสัย บอกคนจบเกียรตินิยมทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เพราะคนนั้นแค่รู้เท่าที่ครูอยากให้รู้ต่างหาก เขาได้คะแนนดีเพราะรู้ว่าครูต้องการคำตอบเช่นไร
ในสังคมที่สลับซับซ้อนและมีการแข่งขันสูงมาก การคิดได้มากกว่าคนอื่นเท่ากับก้าวไปได้ไกลกว่าอย่างน้อย 1 ก้าว
ถ้าไม่ชอบคิด หรือคิดไม่เป็นเท่ากับถอยหลังไปอีก 1 ก้าว
ทำไปทำมายิ่งเพิ่มจำนวนก้าวที่ห่างกันมากยิ่งขึ้น เพราะคนก้าวไปข้างหน้าวันละก้าว กับคนถอยหลังวันละก้าว จะเป็นอย่างไร
การคิดเป็นกระบวนการลึกลับที่แอบซ่อนอยู่ภายในจิตใจและสมองของคนเรา ทว่ามันกลับมีบทบาทสำคัญต่อการเรียนรู้
จะรู้ได้อย่างไรว่า ใครเป็นคนที่มีความคิด
ถึงแม้ความคิดเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ทว่ามันสามารถโผล่หน้ามาให้เห็นได้ด้วยพฤติกรรม การแสดงออกและการกระทำ
หลายครั้งที่เราแอบค่อนคนอื่นในใจว่า ทำอะไรโง่ ๆ ไม่รู้จักคิด แสดงว่า เรารู้ว่าคนคิดเป็นกับคนไม่คิดแตกต่างกัน
โดยทั่วไปคนเราจะคิดใน 2 รูปแบบ คือ
คิดเฉพาะในสิ่งที่เคยคิดและเคยรับรู้มาเท่านั้น ไม่เปิดใจกว้างยอมรับสิ่งใหม่ ๆ
คิดในสิ่งที่ผ่านเข้ามาใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเคยรู้จักมักคุ้นหรือไม่ก็ตาม ยินดีที่จะรับเข้ามาในสมองแล้วไตร่ตรองว่าจะนำมันมาใช้ได้อย่างไร เรียกว่าเปิดใจกว้างยอมรับสิ่งใหม่ ๆ
แล้วเราคิดแบบใดมากกว่ากัน
ผู้ที่คิดได้คิดเป็นจะแสดงออกด้วยการพูดการเขียน การใช้สัญลักษณ์ ท่าทาง ภาษาพูด เพื่อสื่อสารให้บุคคลอื่นได้รับรู้ความรู้สึกนึกคิดของตน
คนที่พูดออกมาทื่อ ๆ โผงผาง ไม่ขัดเกลาสำนวนให้ผู้ฟังรู้สึกดี แสดงว่าขาดความสามารถในการคิดด้านการใช้ภาษา
นักคิดนักเขียนนักพูดจะรู้จักเลือกสรรการใช้ภาษาสละสลวยในการแสดงความคิดเห็น
คนที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ได้ดีเป็นเพราะเขาสามารถในการคิดด้านสัญลักษณ์ การให้เหตุผล
ด้วยเหตุนี้จึงมีบางคนบอกว่าคนเก่งอาจจำแนกได้หลายแบบ ไม่ว่าจะเก่งด้านใดนับเป็นคนเก่งได้ทั้งสิ้น และคนเก่งเหล่านี้ต่างเป็นคนที่มีความคิดในแต่ละด้านแต่ละแบบขึ้นอยู่กับความถนัดที่แต่ละคนมี
ในขณะที่คิด จะเกิดภาพพจน์ในการคิด เกิดภาษาและสัญลักษณ์ที่จะใช้เพื่ออธิบายสิ่งที่กำลังคิดให้ผู้อื่นเข้าใจ ภาพพจน์ในการคิดอาจเป็นรูปภาพในใจที่แสดงถึงวัตถุสิ่งของที่เป็นรูปธรรมและเป็นประสบการณ์ที่เคยรับรู้ในรูปของสิ่งที่เป็นนามธรรม
เรื่องของการคิด บางคนชอบคิดแต่ไม่ชอบทำ บางคนชอบคิดและทำในสิ่งที่คิด บางคนคิดแต่ไม่ได้นำสิ่งที่คิดมาใช้ให้เกิดประโยชน์ คิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ๆ พอนานวันเข้าลืมในสิ่งคิดไปแล้ว บางคนพอคิดได้นึกออกจะรีบจดบันทึกทันทีในรูปของภาษา สัญลักษณ์ ภาพวาดเพื่อเตือนความจำ
คนที่กำลังหมกมุ่นครุ่นคิดถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่งและต้องการค้นหาคำตอบ อาจไม่ได้คำตอบในทันทีทันใด ต่อเมื่อสมองปลอดโปร่งโล่งอุรา คำตอบจะพรั่งพรูออกมาในทันทีและเขาจะรีบจดบันทึกคำตอบนั้นไว้ในทันใดเช่นกัน
บางคนชอบทำโดยไม่คิด บางคนไม่คิดและไม่ทำ ประเภทไหนจะแย่ที่สุด ผู้บริหารบางคนแอบบ่นในใจที่มีลูกน้องชอบทำจังเลยแต่สิ่งที่ทำล้วน
แล้วแต่ก่อให้เกิดปัญหาที่ต้องตามล้างตามเช็ดอยู่ร่ำไป ครั้นจะห้ามปรามจะยิ่งสร้างความร้าวฉานมากขึ้น
ลูกน้องบางคนเป็นพวกเช้าชามเย็นชาม วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรให้มากความ แค่รับผิดชอบกิจวัตรประจำวันให้เรียบร้อยเป็นอันใช้ได้ ไม่ว่าประเภทไหนก็ตาม คำตอบคงจะชัดเจนอยู่แล้วในใจไม่ต้องพูดให้มากความ
คนฉลาดคือคนคิดเป็น
คนคิดเป็นคือคนที่รู้วิธีคิด
ทำอย่างไรจึงจะรู้วิธีคิด
ทำอย่างไรจึงจะคิดเป็น
ต้องเรียนรู้วิธีคิด
ต้องฝึกทักษะการคิด
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [