630915 เพื่อนของเรา
630915 เพื่อนของเรา
นิยามของการเป็นเพื่อน คือคนที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เพื่อนอาจมีไม่มาก แต่มีได้เรื่อย ๆ ถ้าไม่ได้ปิดกั้นตัวเองมากจนเกินไปนัก
วัยเด็ก เพื่อนมีมาได้เองจากถิ่นฐานบ้านเกิด เด็กหน้าวัดใหญ่อย่างเรา เพื่อนอยู่ข้างห้องแถวนั่นเอง หมวยนิ เฮียงพี่น้องร้านขายวัสดุก่อสร้าง เอ็ง งิ้นพี่น้องลูกป้าไน๊ขายกล้วยทอดกับข้าวสาร เล็กลูกน้าคิ้มร้านรักษาตา
พอเข้าโรงเรียน เพื่อนที่เมรี่ มีห้องเดียวเรียนกันมาแต่ ป.1 ก ป.1 ข สมัยนี้เรียกอนุบาล จนจบ ม.3 น่าจะเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด ยาวนานที่สุด และไม่มีผลประโยชน์แอบแฝง สุสนิทที่สุดเพราะมาต่อ ม.ปลายที่ชลชายด้วยกัน ตอนนี้สุรวยล้นฟ้าไปแล้ว ทั้งเก่งและขยัน ดวงดีอีกต่างหากเป็นแม่เลี้ยงแถวเชียงใหม่ เปิดรีสอร์ตที่ปายชื่อมอนทิสไปเที่ยวกันได้นะ บอกเป็นเพื่อนเราคงได้ราคาพิเศษ อีก 2 คนคือแดงตอนนี้ไปอยู่กับเมืองนอกกับคู่ชีวิตฝรั่ง ดาเด็กเรียบร้อยถักเปียผมเรียบแปล้ เป็นคนเดียวที่ได้รับสิทธิ์พิเศษให้ไว้ผมยาวถักเปีย
ม.ปลายเรียนกับผู้ชาย แต่ไม่มีเพื่อนผู้ชาย และไม่มีเพื่อนชาย ถึงแม้หนึ่งในนั้นจะมาเป็นคู่ชีวิต จำได้ว่าหญิงกับชายเป็นไม้เบื่อไม้เมากันด้วยซ้ำ ทะเลาะกันหาเรื่องกัน จนครูศรีรัตน์ต้องมาเป็นท้าวมาลีวราช ให้ยอมสงบศึกต่อกัน บอกว่า เรียนห้องเดียวกันต้องเป็นเพื่อนกัน ขนาดวันปีใหม่ไปจัดแถวบางแสน ยังแยกก๊วนกันอยู่เลย
เพื่อน ม.ปลายมีหลายคนอยู่ เอื้องฟ้าเรียนพยาบาลรามา ตอนนี้เป็นเจ้าของรีสอร์ตชื่นวารินทร์ที่ระยอง วีณาเรียนพยาบาลจุฬา เกษียณแล้วเปิดร้านกาแฟตามสมัยนิยม รุ้งระวีใหญ่โตเป็นหัวหน้าพยาบาลที่รพ.สมเด็จศรีราชา สุมนรัตน์แต่งกับพี่ชายของหมวยนิ รวยมาก ๆ เลย
เพื่อนบางแสนนี่ยิ่งเยอะ อยู่กินนอนหอ 4 ปี จำว่าอ้วนตุ๊ เพราะกินอาหารรอบดึกก่อนนอน เช้าปี 1 วิ่งออกกำลัง เย็นซ้อมเพลงเชียร์ แป๊วรูมเมทปี 1 เปิดห้องเป็นสหกรณ์ เพราะแป๊วดูดีเลยได้รับมอบหมายงานสำคัญ พรรณีชื่อเดียวกันรูมเมท พอปี 4 นอนคนเดียวย้ายจากหอ 5 มาหอ 1 เป็นรองซีเนียร์เลยได้นอนคนเดียว เส้นใหญ่นิดหน่อย
อยู่หอ 5 มีวีรกรรมแถวห้องอาบน้ำ เสียงดังโดนปรับ ครูจงรักษ์เดินมาตอนเราอาบเสร็จทุกที แจกแจงชื่อเพื่อนคงไม่ไหว เยอะเกิน ที่ติดต่อกันทาง fb line มีหลายคน เพ็ญ นิด อ้อย ตา ต่อม ตุ๊
มาทำงานเป็นครู เพื่อนครูมีพอควร ไม่สนิทเหมือนเพื่อนวัยเด็ก ทำงานกันไปจนแก่เฒ่า ปลดเกษียณ
แก่แล้วจะมีเพื่อนอีกไหม คิดว่าคงไม่มี ไปวัดนั่งสมาธิตอนหัวค่ำไม่ได้คุยกัน เลยไม่นับเป็นเพื่อน เพราะต่างคนต่างนั่งหลับตา ไม่ได้มีกิจกรรมร่วมกัน ที่พอคุยทักทายนิดหน่อยวันพระ ซ้ำหน้าซ้ำตากัน แต่ไม่คุยสัพเพเหระ
ที่ออกกำลัง ไท๊เก๊ก โยคะ ยังได้พูดคุยกันบ้าง
สรุปแล้ว เพื่อนที่คุยโม้ได้ หัวเราะบ้า ๆ บอ ๆ กับเรื่องไร้สาระ คงมีแต่เพื่อนวัยเด็ก สมัยใหม่มาคุยกันอีกทีเมื่อมี fb line นัดพบปะกินข้าว ได้คุยสนุก เพื่อนเมรี่ ตอนแรกกลุ่มใหญ่ งอนกันนิดหน่อยเลยแตกเป็นกลุ่มเล็ก 2 กลุ่ม แว่นลูกเจ้าของภัตตาคาร รู้เรื่องอาหารเป็นอย่างดี คอยสั่งอาหารอร่อยให้ มีหมอฟัน มีสาวสวยแฟนเป็นหมอที่ถูกหวยบ่อยเกินจนเพื่อนเป็นปลื้มแทน และสุที่บินจากเชียงใหม่มากินข้าวด้วย
จบเรื่องเพื่อนของเรา ที่เขียนจบ แต่ความเป็นเพื่อนยังไม่จบ และนับไม่ครบเพราะเพื่อนเยอะมาก
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
แวะมาอ่านเรื่องชาวบ้านค่ะ