๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 20 .....๐๐

บทที่ 20



ผมไม่ตื่น!


ผีคุณเด่นก้าวเข้ามาในห้อง ผีศาลาห้าเล่นงานไอ้สัปปะเหร่อปอดแหก กอดไว้แน่น..ทั้งคู่หัวเราะกิ๊กกั๊ก...

ผมงง!

“นึกแล้วว่าอยู่ที่นี่” ผีคุณเด่นพูด..เอื้อมมือจับตัวผม

“โอ๊ย!” ผมสะดุ้งโหยง

“ตัวร้อนจี๋เลยเรา!” ยังไม่เอามือออกไปอีก

“คุณคนนี้จะมาหาไอ้เด่น ชั้นเห็นแวบๆ อยู่กับแกเมื่อหัวค่ำเลยลองมาเคาะห้องดู” ผีศาลาห้าสนทนากับสัปปะเหร่อเบื๊อกหน้าตาเฉย

“ขอบคุณทั้งสองคนมากครับ ผมตามหาน้องชายพบแล้ว” คุณเด่น (คงไม่ใช่ผี!) ยิ้มกับผีเจ้าเล่ห์และสัปปะเหร่อกะล่อน

“คนนี้ไงที่ข้าเคยเล่าให้ฟัง พบกันเสียที” เบื๊อกตบไหล่ผม

“ขอบคุณครับ” คุณเด่นอีกครั้ง

“ผมไม่ใช่น้องคุณ..ชั้นไม่ใช่น้องเค้าว่ะ!” หันไปเกาะแขนเบื๊อก

“จะใช่หรือไม่ใช่แกกลับไปโรงพยาบาลก่อนละกัน เดี๋ยวตายคาห้องข้ายุ่งตายห่ะ..ข้าย้ายวัดหนีแกเชียวนา..เอิ๊ก เอิ๊ก” ดันหลังผมไปหาคุณเด่น

“เฮ้ย!” ผมฮึดฮัด

“มัดตราสังมั้ยครับจะได้ไม่หนีอีก บริการใส่โลงส่งถึงโรงพยาบาลเลย” สัปปะเหร่อคาเฟ่เล่นตลกผีๆ

“ฮะ ฮะ ไม่ต้องหรอกครับ” ชอบใจละซี!

“ผมไม่ไป!” วางฟอร์ม

“ไปหาหมอก่อนแล้วค่อยว่ากัน..ดี้และแก้วเป็นห่วงมากนะ”

“คุณปลุกเขาหมดทุกคน?” คุณเด่นช่างกล้า

“คุณต่างหากที่ปลุก ไม่ใช่ผม!” คุณเด่นเสียงแข็ง

“รีบๆไปเหอะ ข้าจะนอน พรุ่งนี้ต้องเดินตามหลวงลุงอีก หลายหน้าที่โว้ย” เบื้อกตบหัวผม “ขืนยังดื้อ ข้าให้ลูกน้องตามศาลาจัดการนะแก..เหอะ เหอะ เหอ”

“เออ! ไปก็ได้ ไม่ได้กลัวผี แต่เห็นแก่แกจะพักผ่อน” แหะ แหะ..ทำปากดี...



ผมและคุณเด่นเงียบกันตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล


“ผมขอบอกอีกครั้งว่าไม่ใช่น้องชายคุณ” ผมโพล่งออกมาหลังจากพยาบาลออกจากห้องไปแล้ว

“ทำไมจะไม่ใช่ ทั้งรูปร่างหน้าตาและชื่อ ออกจะชี้ชัด” คุณเด่นเสียงเรียบ พับเสื้อผ้าที่ผมใส่ ลงถุง

“แม่ผมตายนานแล้ว ของคุณเด่นเพิ่ง..”

“ไม่จริง!” คุณเด่นยิ้มมีเลศนัย

“จริง! ผมยังบวชหน้าไฟพาแม่ไปป่าแหง้ว และเผาที่นั่น” ผมเสียงแข็งเพราะพูดเรื่องจริง “ถึงเป็นเด็กผมก็จำได้ดี..แม่ตัวเองทั้งคนทำไมจะจำไม่ได้”

“แล้วไง?” เหมือนจะกวน แต่ไม่ใช่..ไม่รู้จะแย้งอย่างไรมากกว่า

“ไม่ไงละ แค่เรื่องจริง!” นี้กวนแน่ๆ พร้อมออกท่าทาง

“ไม่ต้องแอ็คชั่นมากหรอกคุณ เดี๋ยวสายน้ำเกลือหลุด ต้องเจ็บตัวอีก”คุณเด่นลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ตรงหน้าผม เอนหลังพิงพนักกอดอก

“ผมรู้มานานแล้วว่าคุณอยู่ที่นี่ แต่กลัวความดื้อของคุณ อยากให้คุณสมัครใจรับความจริงและครอบครัวของตัวเองที่เหลืออยู่..”

“ผมไม่มีครอบครัว!” ความดื้อรีบแสดงตัว

“ฟังก่อน” เสียงเรียบ ขยับเก้าอี้เข้าชิด

“ไม่ฟัง!” อยากจะโว้ย ด้วยซ้ำ..ไอ้เด่น!

“ต้องฟัง!” ชักเข้ม หน้าแดง

“ไม่ฟัง!” เข้มกว่า

“พล๊อก!” จู่ๆ กำปั้นคุณเด่นลอยมาที่คางผม

“โอ๊ย! เฮ้ย!” ตกใจ

“โอ๊ะ! ขอโทษ” โถมเข้ากอดผม

“เฮ้ย!” ตกใจมากรีบผลักคุณเด่น ฮึดฮัดลืมเจ็บป่วยดึงเข็มน้ำเกลือออกลงยืนข้างเตียง

“ใจเย็นๆ” คุณเด่นกดปุ่มเรียกนางพยาบาล “ฟังผมอธิบายหน่อย”

“ไม่ฟัง!” ให้มันได้อย่างนั้นสิ ไอ้ดื้อ!



“คะ?” นางพยาบาลเข้ามาทำให้บรรยากาศค่อยคลี่คลาย

“คุณเด่นหล้าทำสายน้ำเกลือหลุด คุณพยาบาลช่วยกรุณาใส่ให้ใหม่ด้วยครับ แทงเข็มแรงๆ นะครับจะได้เข็ดเสียที ชอบทำหลุดเรื่อย รบกวนคุณพยาบาล” ยิ้มสะใจใส่ผม

“ซนหรือดื้อคะนี่?” ด่าไอ้เด่นละซี ทำไมจะไม่รู้

“คืนนี้ผมฝากคุณพยาบาลช่วยดูด้วย ถ้ามีใครออกจากห้อง คนนั้นคือนายเด่นหล้าไม่ใช่ผม เพราะผมกำลังจะกลับ” เสียงขึงขัง หยิบถุงเสื้อผ้าลงเป้ “ให้ยาคลายเครียดสักหน่อยนะครับ” ลดลงเป็นเสียงกระซิบ

“ได้ยินนะ!” แต่ไอ้เด่นก็เครียดจริงๆ

“ผมกลับก่อน หวังว่าคงเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ก่อเรื่องเหลวไหลอีก” เสียงเหมือนสั่งสอน ชิ! ชิ! ด่าผมต่อหน้าพยาบาลเชียวนะคุณเด่นเก้าขี้ตู่..แล้วเรื่องชกหน้าผมฟรีๆ ล่ะ ทำไมทำเฉย!


“ดื้อชิบ!” แว่วเสียงหน้าประตูห้องก่อนเสียงฝีเท้าจะห่างหายไป.....

 

Create Date : 27 สิงหาคม 2551		4 comments
Last Update : 27 สิงหาคม 2551 19:42:27 น.
Counter : 558 Pageviews.
Share Tweet