๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 19 .....๐๐

บทที่ 19



ค่ำแล้วเมื่อผมรู้สึกตัวตื่น คุณเด่นนอนอยู่บนโซฟา ทำไมโรงพยาบาลนี้อนุญาตให้ผู้ชายอยู่เฝ้าไข้ ผมเหลือบมองนาฬิกา..อ้อ! เพิ่งจะทุ่มกว่าเอง เดี๋ยวคุณเด่นคงกลับ ดี้หรือแก้วอาจจะมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้

ที่โต๊ะหัวเตียงมีกระเช้าดอกไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ ผมจำได้ว่าเป็นฝีมือแก้ว..เอ๊ะ! หรือสองคนมาแล้ว ซองจดหมายสีขาววางอยู่ข้างกระเช้า หน้าซองประทับตราไปรษณีย์เชียงใหม่ จ่าหน้าถึงเด่นหล้า..ใครนะ?

ผมแปลกใจที่รู้ว่าเป็นพ่อผมเองที่เขียนมา พ่อรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่ ใจความพ่ออยากให้ผมไปหาพ่อบ้าง พ่อเพิ่งได้ที่อยู่ผม แต่ไม่ได้บอกว่ารู้จากใคร...หรือว่าคุณเด่น!

จะใช่หรือไม่ใช่คุณเด่นก็ตาม ผมรู้สึกว่าคุณเด่นเข้ามายุ่งกับชีวิตผมมากไปแล้ว เพื่อนผมสองคนก็พลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วย..ปล่อยให้อยู่ตามลำพังอย่างนี้

คุณเด่นก็แปลก ดูเหมือนจะปักใจกับผมด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างที่ผมไม่อยากรู้ไม่อยากคาดเดา..ดูสิ! เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองนอนเฉยอย่างนั้น เตรียมมาชัดๆ จะให้ผมคิดเป็นอื่นได้ไง?

ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา..ผมกลั้นใจดึงเข็มน้ำเกลือออกจากแขน ค่อยๆ ย่องไปเปิดตู้เสื้อผ้า ชุดที่คุณเด่นใส่เมื่อตอนบ่ายแขวนอยู่ มีกลิ่นตุๆ ผมรีบเข้าห้องน้ำเปลี่ยนชุดคนไข้เป็นชุดคุณเด่น โชคดีในกระเป๋ากางเกงมีเงินอยู่เล็กน้อย..ผมถามตัวเองว่าแน่ใจหรือ..เงาในกระจกพยักหน้าตอบ

ลากรองเท้าจากพื้นข้างโซฟามาใส่ คุณเด่นยังหลับปุ๋ยไม่รู้สึกตัว ผมค่อยแง้มประตูห้อง หายใจเข้าลึกเพิ่มความมั่นใจ ทำหน้าเฉยเดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาลไปที่ลิฟต์ พยาบาลคนหนึ่งเดินตามมา..ผมใจหายวูบ!

“คุณเด่นเก้ากลับแล้วหรือคะ?” เธอเดินเลยไปอีกด้านหนึ่ง

“เด่นเก้า!” ผมพึมพำอย่างโล่งใจ ภาวนาให้ลิฟต์มาไวๆ



ออกมายืนเคว้งอยู่หน้าโรงพยาบาล ผมจะไปไหนดี? กุญแจไม่ได้ติดมาคงเข้าร้านไม่ได้ ถึงเข้าไปได้คุณเด่นก็คงตามพบ เรื่องจะวนเวียนเหมือนเดิมไม่จบลงง่ายๆ ..วัด!..ที่พึ่งอีกครั้งหนึ่งของผม

กำลังจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่ คุณเด่นกระหืดกระหอบออกจากประตูล็อปบี้วิ่งเท้าเปล่ามาทางผม

“เด่น! ทำไมทำอย่างนี้ หนีออกมาทำไม คุณไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” สีหน้ากังวลเห็นได้ชัดแม้จะมีเพียงแสงจากเสาไฟฟ้าข้างถนน

“ผมหายแล้ว จะกลับบ้าน” ตอบไปโง่ๆ คิดว่าจะทำอย่างไรต่อดี..ยังไม่ทันคิด ผมวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งโดยมีคุณเด่นวิ่งตามติดๆ รถคันหนึ่งพุ่งตรงมา ผมวิ่งตัดหน้าได้พอดี..

“โครม!” ร่างคุณเด่นกระดอนสูงจากพื้นถนนตกลงกระแทกฟุตปาท เลือดสาดกระเซ็น ผมตัวแข็งทื่อ ตาค้างกับภาพสยองสองสามวินาทีนั้น

“คุณเด่น! คุณเด่น!” ในที่สุดผมก็หายตกตะลึงแหกปากร้องออกมาสุดชีวิต เริ่มรู้สึกตัวว่าเป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องร้ายนี้..คุณเด่นจะตายไหม!

ผมทำใจกล้าวิ่งกลับไปดูร่างโชกเลือดบนฟุตปาท..คุณเด่นนอนแน่นิ่ง แขนขาบิดงอ ผมก้มลงฟังเสียงหัวใจ..เงียบ!..ไม่ได้ยินเสียงอะไร ผมใจหายวาบ ความรู้สึกในส่วนลึกพุ่งออกมา โถมกอดร่างคุณเด่นร้องโฮลั่นถนน ไม่อายผู้คนที่เริ่มมุงดู ร้องเรียกคุณเด่นทั้งๆ รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไร

“คุณเด่น! คุณเด่น! ฮือ ฮือ..โฮ โฮ..”



“อะไรวะ! ไข้ขึ้นอีกละซีแก” เจ้าเบื๊อกตบแก้มปลุกผมตื่นจากฝันร้าย

“อะไร?” ผมงัวเงียถาม ลมหายใจร้อนๆ คลุ้งออกมา

“ก็แกนี่น้า เสือกหนีออกจากโรงพยาบาล ไข้ยังไม่หายเลย” เบื๊อกลุกจากที่นอน เปิดมือถือเสียบหูฟังเพลงหันหลังให้ผม “ข้าจะนอน เมื่อหัวค่ำงานหนักยังไม่ได้อาบน้ำเลย..ได้กลิ่นป่าวแก..อิ อิ”

“ไอ้เบื๊อก!” ถึงแม้จะเกรงใจที่มารบกวนมันตั้งแต่พระยังสวดไม่เสร็จ ญาติโยมขวักไขว่ทุกศาลา แต่ผมก็ละเมอร้องปลุกมันจนได้

“ไม! ข้าจะนอน แกก็นอนซะเหอะ ไม่กลัวเตียงโลงผีของข้าเรอะ? ถ้าไม่รีบหลับ ใครมาหาข้าไม่ตื่นมาช่วยนะโว้ย” ไอ้เบื๊อกหลอกผมเหมือนหลอกเด็ก


“ก๊อก! ก๊อก!” ผมผุดลุกขึ้นนั่ง ไอ้เบื๊อกนอนเฉยเพราะเสียงเพลงกบรูหู

“ก๊อก! ก๊อก!” เสียงเคาะประตูห้องดังกว่าหนแรก

“เบื๊อก!” ผมเขย่าตัวเรียกเบื๊อกที่เพิ่งหันหลังไปหยกๆ

“อะไรอีก!” ปัดมือผมอย่างรำคาญ

“ใครเคาะประตู?” ผมดึงหูฟังออก

“ผีดิ!” เบื๊อกหันมายิงฟัน “ไม่เคยมีใครมาเคาะเรียกค่ำๆ มืดๆ อย่างนี้ ดีจัง! จะได้เห็นซะที” ว่าไปนั่น!

“เฮ้ย! ไม่กลัวเหรอ?” ผมกระเถิบหนี

“ผีเผออะไร!” เบื๊อกลุกจากเตียงไปที่ประตู “ตั้งแต่อยู่วัดมาข้าไม่เคยเห็นผีสักที ทั้งๆ ที่อยู่กับคนตายทุกวัน”

“ก๊อกๆ”

“ใคร?”

“ข้าเอง”

“ข้าน่ะใคร?”

“สีวี..ศาลาห้า.. มาใหม่..เมื่อเย็นไง..จำไม่ได้..เหยอ..อิ อี้ อี๊...” เสียงเปลี่ยนเป็นแหลมเยือกเข้าหัวใจ

“เอาจิงหรอ..วะ..” เบื๊อกมือไม้สั่นคว้าพระเครื่องพวงโตสวมคอ หยิบมีดอาคมยืนจังก้าหน้าประตู ผมพลอยสั่นไปด้วยไม่รู้จะทำไงยืนชิดหลังเบื๊อกหลับตาแน่น

“ผลัวะ!” ประตูเปิดออกตามมือสัปปะเหร่อน้อย ลมเย็นพัดวูบเข้ามา

“เหอ..เหอ..อิ..อี้..อี้...”

“เหอ..เหอ..นี่น่ะมึง” เสียงเบื๊อกโต้กลับ กวัดแกว่งมีดไปมา

“ไม่กัว..ไม่กัว..กูพาใครมาหามึง”...เอาละซี ผีสองตัว..ผมหรี่ตาขึ้นดู...

“โอ๊ย!...” ผมไม่กล้าร้องดัง กอดเบื๊อกแน่น..ผีคุณเด่นยืนอยู่ข้างผีศาลาห้า ผมสั่นเป็นเจ้าเข้า กลิ่นผีหรือกลิ่นเบื๊อกไม่รู้ฉุนกึกเข้าจมูก

“เอาเสื้อผ้าของกูคืนมา! เอารองเท้าของกูคืนมา!” สักเดี๋ยวเหอะ! ผีคุณเด่นจะต้องร้องอย่างนี้...


ตื่นซิ! ตื่นซิ! ไอ้เด่น!..แกฝันร้ายอีกแล้ว..ตื่นซิ ไอ้บ้าเด่น!.....

 

Create Date : 22 สิงหาคม 2551		6 comments
Last Update : 22 สิงหาคม 2551 20:12:00 น.
Counter : 603 Pageviews.
Share Tweet