เขียนไว้อ่านเรื่อยๆ ครับ

 
สิงหาคม 2567
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
12 สิงหาคม 2567
 

... ลืมแล้วหรือไร 1 ...

... ลืมแล้วหรือไร ...
... บทที่ 1 ...



ผมรู้สึกระคายคล้ายคันมือจึงถูฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน น่าแปลกที่อุ้งมือทั้งสองลอกออกมาเป็นขุย ยิ่งถูยิ่งลอกจนฝ่ามือทั้งสองเป็นสีชมพู

เย็นมากแล้ว ผมกลับจากทำงานถึงหอพักที่อยู่แถวศรีย่าน อาบน้ำแต่งตัวใหม่ชุดลำลอง คว้าเป้เฉพาะกิจขึ้นสะพายออกไปที่ป้ายรถเมล์..จากศรีย่านต้องต่อรถสองสายจึงถึงสะพานควายเป้าหมายที่ผมจะไป ถ้าขึ้นรถไฟฟ้าจะทอดเดียวไม่ต้องต่อแต่เพราะประหยัดเงินผมจึงเลือกไปโดยรถเมล์

ผมเป็นคนนครสวรรค์จบการศึกษาจากโรงเรียนอาชีวะประจำจังหวัดเข้ากรุงเทพฯ เพื่อตามหาความฝัน..กลางวันทำงานเป็นเบ้ประจำครัวใหญ่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนเย็นไปเรียนร้องเพลงที่สถาบันดนตรีย่านสะพานควาย..ความฝันที่ผมกำลังตามหา

สถาบันนี้อยู่ชั้นบนของห้องอาหารที่มีวงดนตรีสดและนักร้องรับเชิญที่เวียนมาขับกล่อม บางครั้งนักเรียนที่มีฝีมือเข้าขั้นจะได้ขึ้นร้องบนเวทีนี้ด้วยเป็นการฝึกร้องไปในตัว

            “นักเรียน !” พี่นักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังเทสเครื่องดนตรีส่งเสียงมาทางผม

            “คะ..ครับ?” ผมยกมือกุมหน้าอกพยักหน้าเป็นเชิงถาม

            “เรานั่นแหละ เขาเริ่มเรียนกันแล้วยังไม่รีบขึ้นไปอีก” พี่นักดนตรีหันไปอยู่กับเครื่องดนตรีของเขา

ผมรีบขึ้นบันไดไปชั้นบน..มีนักเรียนนั่งรอเข้าเรียนรอบค่ำหกเจ็ดคนอยู่หน้าห้องเรียนที่เป็นห้องเก็บเสียง บางคนแต่งตัวสวยเหมือนพร้อมจะขึ้นเวที บางคนยังอยู่ในเครื่องแบบที่ทำงาน มีสองคนที่ธรรมดาแทบจะมอมแมมคือผมและหนุ่มคนหนึ่ง

            “พี่ครับ..” หนุ่มคนนั้นหันมาทางผม “ขอยืมหนังสือตำราร้องเพลงหน่อยได้ไหมครับ ผมลืมเอามา”

            “ฮะ ๆ ..” ผมขำความบ้องติ้นของหนุ่ม “ใครเขาจะมีหนังสือสองเล่มกันแพงจะตาย”

            “ว้า !” หนุ่มก้มหน้ามองเข้าไปในเป้ของตัวเอง “ครูยิ่งดุ ๆ ทั้งที่เรานำเงินมาให้แท้ ๆ”

            “ครูคือครู ดุทุกคนถ้าลูกศิษย์ทำไม่ดี..” ผมสรุป “แต่ก็นะจะหาวิธีช่วยให้”

            “พี่ซี้กับครูเหรอ?” หนุ่มหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากเป้

            “บ้าเหรอ !” ผมค้อนไปหรือเปล่าไม่รู้ “ดุออกอย่างนั้น”

            “ผมให้พี่” หนุ่มยื่นของจากเป้ให้ผม มันคือขวดยาหรือของเหลวอะไรสักอย่าง

            “อะไรน่ะ แล้วให้ผมทำไม?”

            “พี่ใจดีกับผม..มันคือโลชั่นบำรุงผิวครับ อนาคตของพวกเราคือนักร้องใช่ไหมจึงต้องดูแลตัวเองให้ดีให้หล่อให้สวย” หนุ่มยิ้มชอบกล

            “ยัง..ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย..” ผมรับขวดโลชั่นใส่เป้ “ว่าจะขอยืมหนังสือจากนักเรียนรอบเย็นที่กำลังจะเรียนเสร็จออกมาให้แล้วพรุ่งนี้ต้องมาตอนเย็นเพื่อคืนเขา ๆ จะได้ใช้เรียน”

            “นั่นละ ๆ คือพี่ใจดีกับผมละ..” แต่ว่าผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ..ฝากเป้ผมด้วย”

            “ฮื่อ” ผมรับคำ จนออดหมดเวลารอบเย็นแล้วไอ้หนุ่มก็ยังไม่กลับมา นักเรียนทยอยออกมาจากห้อง..ผมจะออกปากขอยืมหนังสือให้หนุ่มดีไหม แต่ละคนทำหน้าไม่ค่อยดี..ผมให้หนังสือหนุ่มดีกว่า คุณครูไม่ได้ซี้กับผมแต่มีสายตาไมตรีให้ เพราะผมหล่อหรือร้องเพลงเพราะก็ไม่แน่ใจ ผมหยิบหนังสือออกมาจากเป้ตั้งใจจะใส่ในเป้ของหนุ่ม

 แต่..เป้หายไป หายไปไหนผมนั่งอยู่ด้วยแท้ ๆ ไม่มีใครเข้ามาใกล้เลยแม้แต่เจ้าหนุ่มก็ยังไม่มา ออดเริ่มรอบค่ำ ผมอิดออดสักพักรอเจ้าหนุ่ม

            “ไง ! ไม่เข้าเรียนหรือ? “ คุณครูโผล่หน้ามาเตือน

            “เรียนครับ” ผมรีบเข้าห้องเรียนแต่หนุ่มก็ยังไม่มา เกือบจะหมดเวลา เจ้าหนุ่มคงไม่มาแน่..

หรือว่าเจ้าหนุ่มและเหตุการณ์หน้าห้องเรียนเมื่อสักครู่คือภาพหลอนหรือผมคิดไปเอง..นึกอะไรได้ผมคลำเข้าไปในเป้


            เอ๊ะ ! อย่างไรกัน..ขวดโลชั่นยังอยู่ มันอุ่น ๆ ชอบกล







Create Date : 12 สิงหาคม 2567
Last Update : 15 สิงหาคม 2567 6:38:09 น. 1 comments
Counter : 166 Pageviews.  
(โหวต blog นี้) 
 
 
 
 
คล้ายการร้องเพลงเปิดหมวก

หากท่านผู้อ่านใดมีเมตตาได้โปรดใส่เหรียญ 1 บาทให้ผมเมื่ออ่านจบแต่ละตอนนะครับ เพื่อนักเขียนใส้แห้งคนนี้ครับ

โสฬส แสงเดือน
ธ.กสิกรไทย เลขบัญชี 737-2-10364-1 สาขาประชานิเวศน์ 1

ขอบคุณมากครับ
 
 

โดย: ดาเรน (สมาชิกหมายเลข 2607062 ) วันที่: 15 สิงหาคม 2567 เวลา:6:36:48 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

BlogGang Popular Award#20


 
สมาชิกหมายเลข 2607062
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add สมาชิกหมายเลข 2607062's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com