|
... ลืมแล้วหรือไร 3 ...
... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 3 ....
“ตินห์ฉีดกลูต้ามาหรือ?” ริต้าเพื่อนนักเรียนร้องเพลงคนหนึ่งลูบแขนผม “ขาวชมพูเชียว”
“เปล่า ผมไม่ได้ฉีด..” นึกอะไรได้อย่างหนึ่งหยิบขวดโลชั่นจากเป้ออกมา “ผมทาโลชั่นนี้แล้วผิวขาวขึ้นต่างหาก”
“ไหน ๆ ?” ริต้าคว้าขวดโลชั่นไปจากมือผม
“ลองทาดูสิ” ที่ผมพาโลชั่นนี้มาเผื่อว่าจะได้พบเจ้าหนุ่มล่องหนจะได้ถามที่มาที่ไปของโลชั่น
“ให้เราทาแน่นะ?” ริต้ามองหน้าผม
“โลชั่นนี้เพื่อนนักเรียนคนหนึ่งให้ผมมา” ผมชี้แจงต่อ
“ทำไมขวดมันร้อน ๆ ล่ะ..” ริต้าคืนขวดโลชั่นให้ผม “ระวังนะเธอ กลูต้าผิวขาวบางตัวผสมโซดาไฟ ถึงบางยี่ห้อจะเป็นของจริงแต่สารกลูต้าไธโอนก็มีผลข้างเคียงที่บางครั้งผู้ที่ใช้อาจเสียชีวิตได้”
“โห ! รู้จริง” ผมแซว
“หนทางของพวกเรานอกจากเสียงแล้วรูปร่างหน้าตาก็เป็นส่วนสำคัญ..” ริต้ามองหน้าผม “อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้”
“อะไร คิดอะไร ผมไม่ได้คิดอะไร” จริง ๆ แล้วผมไม่ได้คิดไกลถึงขนาดนั้น แค่อยากร้องเพลงได้เพราะ เผื่อจะเป็นอาชีพของผม ส่วนรูปร่างหน้าตาของผมก็ใช้ได้ประมาณหนึ่งถึงจะไม่ดีมากก็ตาม
“เชอะ ! ไม่ได้คิดแต่ไปฉีดฟิตเลอร์จนหล่อแทบจำไม่ได้” ริต้าค้อนผม
“เปล่านะไม่ได้ฉีดผมแค่ทาโลชั่นนี้เท่านั้น” ผมพูดความจริง
“ฮึ !” ริต้าสะบัดหน้า
“นี่ ๆ ..” ผมเขย่าขวดโลชั่น ละอองเย็นเกาะรอบขวด ผมเทโลชั่นเย็นเจี๊ยบใส่อุ้งมือเดินไปหาริต้า “เห็นไหมมันเย็นเจี๊ยบ ส่งมือมาสิ”
“ถ้าเราเป็นอะไรไปนายต้องรับผิดชอบนะ..” ริต้าแบมือรับโลชั่นจากผม “อือ..เย็นดี” ท่ันทีที่โลชั่นสัมผัสผิวของริต้าผิวของเธอก็ผ่องขึ้น ริต้ามีสีหน้าประหลาดใจและยินดีกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
“เห็นไหมเราบอกแล้วว่าเราใช้โลชั่นนี้จริง ๆ” ผมดีใจที่รู้ว่าไม่ใช่มีแต่ผมที่มีปฏิกิริยากับโลชั่นนี้
“จริง ๆ ด้วยแฮะ..” ริต้ามองหน้าผมอย่างไม่แน่ใจ “ตินห์จะให้โลชั่นขวดนี้กับเราเหรอ
“จริงสิเธอเอาไปใช้เลย เราให้จริง ๆ” ผมไม่รู้สึกเสียดายเพราะไม่แน่ใจว่าคืออะไรกันแน่ อย่างน้อยริต้าก็อาจเป็นหลักฐานพยานให้ผมรู้ว่าอะไรจริงหรือไม่จริงหรือผมคิดไปเอง
“แล้วอีกนานไหมจะขาวเท่านาย..” ริต้าสงสัย “หรือต้องรออีกสองเดือนผลลัพธ์ที่สมบูรณ์จะเกิดขึ้นอย่างที่โฆษณากันในเว็บของคลินิกหมอความงามต่าง ๆ” ริต้าเอ่ยถึงประกาศโฆษณาของคลินิกความงามที่คล้ายกัน
“ไม่นานแค่นั้นหรอก..” ผมบอก “คืนนี้ทาให้ทั่วตัวแล้วพรุ่งนี้เธอจะประหลาดใจ” พูดไปแล้วผมอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็ว ๆ อยากรู้ว่าริต้าจะสวยขึ้นอย่างที่ผมเป็นไหม
“ออด !” สัญญาณให้เข้าห้องเรียนทำให้การสนทนาเรื่องโลชั่นของนายล่องหนยุติลง
เช้าวันต่อมาที่โรงแรม
“คุณตินห์ครับ..” เจ้าหน้าที่โรงแรมคนหนึ่งเดินมาที่ผม “ท่านปีเตอร์ให้ผมมาเชิญคุณตินห์ไปหาที่ห้องทำงานครับ”
“ตินห์..” โกเก๊ตที่ยืนอยู่แถวนั้นพอดีกระซิบกับผม “รู้ใช่ไหมว่าคุณปีเตอร์คือเจ้าของโรงแรม”
“ทราบครับ” ผมตอบ..ในใจคิดสงสัยว่าจะเกิดอะไรกับผมกันแน่ ผมไม่เคยทำผิดระเบียบหรือทำตัวเป็นที่น่ารังเกียจแต่อย่างใด ผมเดินตามเจ้าหน้าที่คนนั้นผ่านห้องอาหารเดอกริลล์ ผ่านร้านค้าต่าง ๆ ของโรงแรมจนถึงลอบบี้ พนักงานที่ฟร้อนท์เคาน์เตอร์มองผมเป็นตาเดียวกัน เจ้าหน้าที่พาผมขึ้นลิฟท์ไปชั้นบนสุดของโรงแรม เข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง ผ่านโต๊ะเลขาสี่ห้าคน เลขาคนหนึ่งเปิดประตูเข้าไปในอีกห้อง สักครู่ออกมาพยักหน้าให้ผมเข้าไปในห้องนั้น ชายวัยกลางคน ๆ หนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานสีดำมะเมื่อมมองมาที่ผม ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“นั่งสิครับคุณตินห์” ชายคนนั้นซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณปีเตอร์เชิญให้ผมนั่ง ยังความประหลาดใจให้ผมมาก
“ขอบคุณมากครับ” ผมค้อมคำนับแล้วนั่งลงอย่างประหม่า
“ฮะ ๆ ไม่ต้องกลัวผมหรอก..” คุณปีเตอร์หัวเราะขำกับอาการประหม่าของผม “เริ่มกันดีกว่า” คุณปีเตอร์มีสีหน้าจริงจัง
เริ่มแล้วไงไหนว่าไม่น่ากลัว แค่ท่าทางน่าเกรงขามของคุณปีเตอร์ผมก็ตัวสั่นเป็นลูกนกแล้ว ห้องที่นั่งอยู่ก็โอ่โถงสวยงามเสียจนตัวผมหดลงเหลือนิดเดียว
“ก่อนอื่นอย่าหาว่าผมดูถูกคุณเลยนะอย่างน้อยคุณก็เป็นพนักงานของผมคนหนึ่ง ผมมีหน้าที่ ๆ จะต้องสอดส่องดูแลลูกน้องให้ได้รับความสุขเพราะถ้าลูกน้องมีความสุขก็จะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพซึ่งนั่นก็เป็นผลประโยชน์ของโรงแรมโดยตรง..” คุณปีเตอร์อารัมภบท “ คืออย่างนี้ผมทราบว่าคุณเป็นหนุ่มต่างจังหวัดเช่าหอพักอยู่ มีฐานะปานกลาง..เอ่อ..ผมเสียดายคุณสมบัติของคุณที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด ไม่ใช่ผมจะเห็นแก่สิ่งฉาบฉวยภายนอก แต่มันอาจจะเป็นประโยชน์และเป็นผลดีมากกับทุกฝ่ายถ้าคุณตินห์ดูดีมากกว่านี้”
“ครับ” ผมจะพูดอะไรได้นอกจากรับคำ
“อย่าคิดมากถ้าผมจะมอบเงินจำนวนหนึ่งให้ คิดเสียว่าเป็นสวัสดิการของพนักงาน เงินนี้ให้คุณตินห์ไปซื้อเครื่องแต่งกายที่ดูดีและภูมิฐานมากกว่าทุกวันนี้..” คุณปีเตอร์มองทั่วตัวผม “คุณใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ”
“เอ่อ..” ผมก้มลงมองตัวเอง
“มันจะทำให้คุณดูดีขึ้นและโรงแรมของเราก็จะดูดีขึ้นด้วย” คุณปีเตอร์ถอนหายใจเหมือนลำบากใจที่จะพูด “ต่อไปนี้จะมีรถรับคุณมาทำงานทุกวัน”
ผมแทบไม่รู้ตัวว่าเดินกลับมาครัวใหญ่ได้อย่างไร..มีอะไรเกิดขึ้นกับผมแน่..ผมกลายเป็นมาสคอตของโรงแรมไปแล้วหรือ..
ทุกอย่างเหมือนความฝัน..แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป !
Create Date : 14 สิงหาคม 2567 |
|
3 comments |
Last Update : 15 สิงหาคม 2567 6:39:04 น. |
Counter : 194 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
|
BlogGang Popular Award#20
|
สมาชิกหมายเลข 2607062 |
|
|
|
|