• .. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 6 ..

.. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 6 .. .. บทที่ 6 .. .. เจซอนพาไปเที่ยว .. ไม่มีร้านส้มตำที่หนุ่มคนนั้นบอก .. ที่เห็นคือด้านหลังของตึกแห่งหนึ่ง มีกำแพงคล้ายกำแพงวัดล้อมรอบ ผมเดินตามหนุ่มไปอย่างว่าง่าย ความหิวหายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ .. เราเดินเข้าไปในอาคาร ในนั้นมีห้องโถงใหญ่ลักษณะโค้งมนเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง  พนักงาน .. หรือไม่ใช่ อยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันสีขาว หนุ่มที่พาผมไปเปลี่ยนชุดตอนไหนไม่ทันสังเกต เขาเห็นผมทำท่าแปลกใจจึงยื่นมือมาคล้ายจะจูงมือ แต่ผมทำเฉยกับความหวังดีของเขา                “ทำไม?” หนุ่มถามผม                “ทำไม?” ผมถามกลับ                “ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก เราคือคนธรรมดา เพียงแต่เพราะวิวัฒนาการที่ก้าวหน้าทำให้เป็นอย่างนี้”                “ผมไม่ได้แปลกใจหรือสงสัยอะไร” ผมปากแข็ง                “เรามีรูปร่างหน้าตาคล้ายกัน” หนุ่มเน้นความสงสัยให้ผมมากขึ้น                “ไม่มีพนักงานผู้หญิงเลยหรือ?” อีกความสงสัยของผม                “ไม่มีแล้วผู้หญิงผู้ชาย เราต่างเหมือนกันหมด” หนุ่มยิ้มเข้าไปในดวงตาของผม                “อ๋อ ที่นี่ไม่รับพนักงานหญิง ..” ผมพึมพำ “บริษัทนี้ทำอะไรกันแน่ .. หือ?” ผมถาม                 “ไม่ได้ทำอะไร .. น่าแปลกใช่ไหม ทุกคนอยู่เฉย ๆ มีปฏิสันถารกันบ้างเล็กน้อย” หนุ่มยื่นมือมาที่ผมอีก ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมยอมให้เขาจูงโดยดี                “นายชื่ออะไร?” ไหน ๆ ให้เขาจูงมือแล้วก็ควรจะรู้จักชื่อ                “เจซอน” หนุ่มตอบยิ้ม ๆ                “เจซอน !” ผมประหลาดใจอีกแล้ว                “คุณคิดว่าผมชื่อเจซอนไม่ใช่หรือ?”                “แต่ .. ทำไม ..” ผมไปต่อไม่ถูก                “คุณเชื่ออย่างนั้นผมก็จะเป็นอย่างที่คุณเชื่อ”                 “อย่างไร?” ผมเริ่มงงเพิ่มขึ้นอีกจากปรัชญาหรือความคิดในวิวัฒนาการของเขา                “ผมอาจไม่ใช่คนที่คุณกำลังเห็นอยู่ อาจไม่ได้ดูดี อาจพิการ อาจเป็นอีกเพศหนึ่งก็ได้”                “โอ๊ย .. ไม่ไหวละ ผมกลับบ้านดีกว่า” ผมสะบัดหลุดจากมือของนายเจซอน วิ่งออกจากตึกตามทางวิ่งกลับร้าน มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป บ้านเรือนในซอยดูเงียบเหงาคล้ายไม่มีคนอาศัยอยู่ ร้านส้มตำของพี่เตี้ยก็ไม่มีทั้งที่เมื่อกี้ยังเห็นอยู่ .. โชคดีที่ร้านของผมและต้นไม้ต้นนั้นยังอยู่ ใบไม้บนต้นพลิ้วสะบัด คุณยายเดินสวนกับผมเข้าซอยไป เธอยิ้มชอบกล                “หนีมาทำไม?” นายเจซอนยืนอยู่ข้างต้นไม้                “ก็มันแปลกนี่นะ” ผมพูดความจริง                “แล้วคุณ แล้วที่นี่ แล้วต้นไม้ไม่แปลกหรือ” เจซอนยิ้มอีกแล้ว ยิ้มที่ผมกำลังทำใจไห้ไม่ชอบ                “ทำไมไม่ใส่ชุดขาวแล้วล่ะ?” ผมเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเจซอน                “คุณไม่ชอบชุดฟอร์มนั้นไม่ใช่หรือ?” เจซอนเดินผ่านต้นไม้                “ไม่ถึงกับไม่ชอบ แต่เพราะไม่รู้ที่มาที่ไปจึงแปลกใจและทำใจไม่ถูกกับสิ่งที่เห็น” ผมพูดกับต้นไม้                “อย่างนี้ใช่ไหมที่ชอบ” เจซอนออกมาจากต้นไม้ด้วยชุดจ็อกกิ้งขาสั้นสีเทาน้ำเงินฟ้า ที่น่าแปลกคือเขาจูงจักรยานออกมาด้วยพร้อมหมวกกันน็อค                “อือ .. ดีจัง ออกกำลังตอนเช้า” ผมเคยนึกอิจฉาคุณยายที่เดินจูงจักรยาน อยากทำอย่างเธอบ้าง                “คุณถีบจกรยานไม่ค่อยแข็ง ซ้อนผมดีกว่านะ” เจซอนโมเมจะให้ผมไปกับเขา                “จะพาผมไปไหน?”                “ไปไหนก็ได้ที่คุณอยากไป”                “นรกสวรรค์ก็ไปได้หรือ” ผมแกล้งล้อเล่น                “ฮะ ๆ” เจซอนหัวเราะดัง “นั่นละงานถนัดของผม ฮะ ๆ ฮา” Create Date : 13 ตุลาคม 2567 Last Update : 13 ตุลาคม 2567 7:44:25 น. 0 comments Counter : 188 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณhaiku