• .. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 14

.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 14 ...ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่14 ...       ผมเคยอ่านนวนิยายเรื่องหนึ่ง ชื่อ สโตน เฮนจ์ เนื้อเรื่องเกี่ยวกับสถานะใจของหนุ่มลูกครึ่งคนหนึ่ง มันไม่ใช่แค่สถานะของใจที่มีต่อใครหรือสถานะความรักที่มอบให้ใครแต่มันคือสถานะของจิตใจของตัวพระเอกเองพี่หลงเข้าไปในอดีตที่เขาสร้างขึ้นมาเอง..เฮ้อ ! ผมจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าไม่รู้สิ   ที่รู้ ๆ พระเอกคนนั้นมีความจำดีกว่าผมที่บางทีจำผู้คนจำสถานที่แม้แต่การกระทำของตัวที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ได้..ผมคงแย่กว่าเขา..แต่จะว่าไปผมคงไม่ถึงขนาดนั้นเพราะยังจำทุกอย่างที่เกิดกับผมได้ในปัจจุบัน..คุณปีเตอร์และคนอื่น ๆ และเหตุการณ์เมื่อคืน   คุณปีเตอร์ไม่ได้ติดต่อมา คงยังไม่ฟื้นจากเมื่อคืน..อันที่จริงถ้าไม่มีคุณปีเตอร์ โรงแรม และโรงเรียนสอนร้องเพลงผมก็ไม่มีอะไรในชีวิตเลย..อย่างนั้นเชียวหรือนายตินห์   มีแดดเช้าแต่ไม่ร้อนมาก ดีเหมือนกันผมตัวขาวจั๊วะโดนแดดเสียบ้างจะได้หล่อขึ้นอีก ผมเดินชมธรรมชาติบ้านเมืองไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ตัวว่าเดินมาถึงโรงแรมได้อย่างไร โรงแรมคงไม่ไกลจากหอพักที่ผมอยู่..ข้างโรงแรมมีร้านอาหารเล็ก ๆ บรรยากาศน่านั่ง ผมเข้าไปนั่งใต้ร่มกันแดดสีสวยตั้งใจจะกินกาแฟสักถ้วย                  “นั่นคุณตินห์นี่นะ” พนักงานของโรงแรมคนหนึ่งเดินผ่านร้านอาหารเพื่อจะไปทำงาน                  “ได้ข่าวว่ากำลังจะมารับตำแหน่งรองประธานของโรงแรม” พนักงานอีกคนที่เดินมาด้วยกระซิบตอบ   พนักงานสองคนกระซิบเบาจนผมได้ยิน..ไม่ใช่หรอก นอกจากจะเป็นการเข้าใจผิดแล้วผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับตำแหน่งรองจากคุณปีเตอร์..ได้อย่างไร ไม่มีเหตุผล..เออ ถ้าคุณปีเตอร์รับผมเข้าในตำแหน่งพิศวาส ให้คุมงานส่วนเล็ก ๆ ในโรงแรมเช่นห้องอาหารผับหรือเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลยังจะน่าเป็นไปได้มากกว่า..ผมไม่มีวุฒิ ไม่มีความรู้อะไรสักอย่าง                  “รับอะไรดีคะ..” พนักงานร้านอาหารถาม “กาแฟหรือข้าวต้มดี” พนักงานส่งเมนูให้                  “กาแฟ..” ผมมองเข้าไปในร้าน บาริสต้ากำลังมองมาเพื่อรับออเดอร์ “ชื่อเยอะแยะไปหมด ผมเคยกินแต่กาแฟซองทรีอินวัน..” ผมพลิกหน้าเมนู “ข้าวต้มหมู ข้าวต้มกุ้ง ข้าวต้มทะเล ข้าวต้มเครื่อง..แต่ เอ๊ะ ! ต้มยำข้าวต้ม?”                  “ต้มยำข้าวต้ม..” พนักงานชี้แจงเมื่อเห็นสีหน้างงของผม “ต้มยำข้าวต้มเป็นสูตรเฉพาะของโรงแรมค่ะ”                  “ไปเอาสูตรของเขามาใช้ได้หรือ?”                  “ร้านอาหารนี้เป็นของโรงแรมค่ะ..” พนักงานปิดปากหัวเราะไม่มีเสียง “สูตรต้มยำข้าวต้มเกิดขึ้นจากน้องชายของท่านเจ้าของโรงแรมค่ะ”                  “คุณปีเตอร์มีน้องชายอีกคน..” ผมพึมพำ                  “ใช่ค่ะ..” พนักงานช่างรู้ช่างเล่าสอดขึ้น “คุณแม่ใหญ่มีลูกสามคน ชายสองคนหญิงหนึ่งคนค่ะ”                  “ถ้าอย่างนั้นผมขอต้มยำขัาวต้มแล้วกัน อยากรู้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร”                  “กาแฟที่คุณตินห์ชอบครับ” พนักงานเสิร์ฟวางถาดชุดกาแฟลงบนโต๊ะ                  “ผมไม่ได้สั่ง !” ผมแปลกใจ                  “ท่านเจ้าของร้านให้ผมนำมาเสริฟ์ครับ”                  “ข้าวต้มล่ะ?” ผมไม่มีหางเสียงอย่างไม่รู้ตัว                  “คุณท่านกำลังปรุงให้อยู่ครับ..เป็นกรณีพิเศษ”                        “น้ำซุบ หมูก้อน กุ้ง ซีอิ้วขาว น้ำปลา ผงปรุงรส น้ำตาลนิดหน่อย น้ำส้มพริกดอง พริกป่น ผักกาดหอม ข้าวสวยนิ่ม ๆ สุดท้ายกระเทียมเจียวกรอบ โรยพริกไทยป่นและใบขึ้นฉ่าย..” คุณท่านเจ้าของร้านปรุงข้าวต้มไปยิ้มไป “ต้มยำข้าวต้มเสร็จแล้วนำไปเสิร์ฟได้”                    “คุ้น ๆ นะ..ท่าทางน่าอร่อย” ผมมองข้าวต้มสูตรน้องชายของคุณปีเตอร์       จากห้องครัวผ่านกระจกใสที่ก้ันอยู่                      “โถ ! ลูกตินห์” คุณท่านพึมพำ     Create Date : 27 พฤษภาคม 2568 Last Update : 27 พฤษภาคม 2568 8:51:00 น. 0 comments Counter : 519 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณชะเอมเถา