|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
.. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 8 ..
.. บทที่ 8 .. .. ความผิดของเจซอน ..
ผมนอนคิดทั้งคืนว่าเจซอนคือใคร คืออะไรกันแน่ มนุษย์ต่างดาวที่สามารถแสดงรูปร่างเป็นมนุษย์หรือมนุษย์ในโลกอนาคตที่หวนกลับมาศึกษาโลกอดีต
วัตถุลึกลับที่ผมเห็นคงคือยานอวกาศของเขาที่ปรากฏให้เห็นหรือหายไปได้เพราะอำนาจของเวลา .. เกี่ยวข้องกับผมอย่างไรต้นไม้ที่ผมขนานนามว่าต้นไม้วิเศษต้นนั้นล่ะเกี่ยวข้องอะไรด้วยหรือเปล่า คุณยายคนนั้นอีก หนุ่มมอมแมมไม่ต้องพูดถึงเพราะรับออกมาแล้วกลาย ๆ ว่าคือนายเจซอน
ถ้าเจซอนคือมนุษย์ต่างดาวทำไมเขาถึงรู้เรื่องป่าหิมพานต์ คงไม่ได้ดูดสมองนักวิชาการวรรณคดีไทยไปใช้หรอกนะ เจซอนที่ผมเห็นไม่น่าจะร้ายกาจถึงขนาดนั้น
เช้าวันต่อมาคุณยายยังมาตรงเวลา นายมอมแมมวิ่งเข้าซอยอย่างเคยแต่ไม่สบตาและไม่หันมาทางผม ตัวเกร็งเหมือนกำลังบังคับตัวเองอยู่ .. ผมจะเลือกทักใครดี?
“คุณยายครับ ..” ผมเลือกที่จะเข้าไปหาคุณยาย “ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ?”
“อยากรู้ว่ายายเดินไปไหนทุกวันใช่ไหม?” คุณยายดักคอ
“อ้าว ! รู้ใจผมอีกคนแล้ว”
“ความคิดของคนเรามีคลื่นกระแสไฟฟ้าที่ลอยอยู่รอบตัวและเดินทางได้ไกลเท่าที่เจ้าของความคิดต้องการจะให้ไป ..” ร่างของคุณยายมัวลงเหมือนมีกระจกฝ้าบังอยู่ “ยายเห็นความคิดของเธอ”
“คุณยายเป็นนักวิทยาศาสตร์เกษียณอายุหรือครับ?”
“ใคร ๆ ก็รู้” คุณยายกระดกตัวขึ้นรถจักรยานขับจากไป
“เอ๊ะ ! อีกแล้วหรือ จะหลอนกันไปถึงไหน” ผมร้องออกมา .. ใบไม้ร่วงลงมาเหมือนขำผม
จากปากซอยที่แยกไปร้านส้มตำร่างของนายมอมแมมถอยกลับมาลักษณะฉายหนังกลับ เขาวิ่งถอยหลัง หน้าตรงไปข้างหน้าแต่เท้าซอยกลับมาที่ผม
“ละครหรือข่าวสารรายการต่าง ๆ ในทีวีก็เช่นกัน ..” นายมอมแมมพูดต่อจากที่คุณยายพูดค้างไว้ เหมือนรู้กัน “มันมีอยู่ในอากาศ แค่มีเครื่องรับเราก็จะรู้เรื่องเหล่านั้นได้ คนเป็น ๆ มีเลือดเนื้ออยู่ในอากาศรอบ ๆ ตัวเรานี่แหละ” พูดจบนายมอมแมมวิ่งเข้าซอยไป
“เดี๋ยว ! เดี๋ยวสิ” ผมวิ่งตาม
“ตามมา ๆ” ผมได้ยินความคิดที่อยู่ในอากาศของนายมอมแมมผมวิ่งตามนายมอมแมมที่เสื้อผ้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นชุดขาวของพนักงานบริษัทกำแพงแก้ว .. ตามทันที่หน้าประตูอาคารที่ปิดอยู่
“ทำไมไม่เข้าไป?” ผมถาม “รอผมเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้รอ ผมมีงานที่ต้องทำแต่เขาไม่ให้ผมเข้าไป”
“ทำไมล่ะ?”
“ผมทำผิดกฎ กฎของโลกที่พัฒนา ..” เจซอนชี้มือมาที่ผม “เพราะคุณ !”
“ผมไม่ได้ทำอะไร คุณเป็นฝ่ายเข้าหาผมเอง .. แต่ถ้าเป็นเพราะการที่เราขับจักรยานเล่นกันเมื่อวานคือการผิดกฎละก้อ ผมว่านายลาออกจากบริษัทนี้เถอะ” ผมนึกฉุนแทน
“คุณไม่เข้าใจหรอก ..” เจซอนทรุดตัวลงนั่ง .. แต่ชั่วอึดใจเขากลับลุกขึ้นยืนพร้อมชุดจ๊อกกิ้งเมื่อวานและรถจักรยาน
“แต่งตัวธรรมดาดีกว่า เสื้อสีแดงก็ได้น่ารักดี” ผมหลุดคำว่าน่ารักออกไป พลันเจซอนหลุดยิ้มออกมาพร้อมกางเกงขาสั้นและเสื้อแดงรุ่งริ่งวันผมพบเขาครั้งแรก
“ผมน่ารักแล้วใช่ไหม?” แจซอนยิ้มกว้าง ตบเบาะจักรยานให้ผมขึ้นนั่ง
“ผมขับไม่แข็ง” ผมส่ายหน้า
“ผมจับแฮนด์ให้เอง มาสิ !” เจซอนจับผมขึ้นนั่ง เขาซ้อนหลัง เอื้อมมือจับแฮนด์สองข้างถัดจากมือผม .. โอบกอดอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่ไปป่าหิมพานต์แล้วนะ” ผมพูดเพราะเขิน
“ไม่ต้องเขินผมหรอก ..” เจซอนรู้ความคิดของผมจนได้ “เราเคยกอดกัน เราเคยใกล้ชิดกันกว่านี้จำไม่ได้หรือ?”
“ที่ไหนเมื่อไหร่?” ผมโย้ตัวไปข้างหน้าหลบใบหน้าอุ่น ๆ ที่ทาบอยู่บนหลัง “ผมเพิ่งรู้จักนายสองสามวันนี้เอง”
“นานมาแล้วจนคุณนึกไม่ถึง” เจซอนเหยียบบันไดรถและเริ่มถีบ ผมแค่นั่งเฉย ๆ ในอ้อมกอดของเขา
“ดีจังมีคนขับรถให้นั่ง” ผมพึมพำ
“นี่ไงคือความผิดของผม ความรู้สึกทางโลกที่ผมสลัดทิ้งไม่ได้ ความรู้สึกที่มีต่อคุณ” เจซอนแนบหน้ากับหลังของผมอีกครั้ง .
Create Date : 17 ตุลาคม 2567 |
Last Update : 17 ตุลาคม 2567 10:47:21 น. |
|
0 comments
|
Counter : 168 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
|
BlogGang Popular Award#20
|
สมาชิกหมายเลข 2607062 |
|
|
|
|