เขียนไว้อ่านเรื่อยๆ ครับ

 
สิงหาคม 2567
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
23 สิงหาคม 2567
 

หนึ่งฝันหมื่นวันทิวาวาร" บทที่ 40

... บทที่ 40 ...
... ความรักแบบงง ๆ ของนายตี๋ ...



เกือบสิบปีต่อมาผมคิดถึงความหลัง ผู้คนและบ้านเรือนที่แม่กลอง จึงขับรถไปเยี่ยม ถนนหนทางสะดวกสบายทันสมัยขึ้นมาก นาเกลือยังมีอยู่ กลิ่นเค็มยังโชยมาเมื่อเข้าเขตจังหวัดสมุทรสงคราม

เส้นทางใหม่พาไปถึงถนนหน้าบ้านพ่อไสวที่ทรุดโทรมลงมาก บ้านแทบไม่เหลือเป็นบ้าน เลี้ยวซ้ายไปบ้านย่าหง่า แปลกใจที่บ้านยังอยู่ผมจอดรถหน้าบ้านพ่อแล้วเดินไปที่บ้านย่าน้ำตาเอ่อสองเบ้าตาเมื่อความหลังต่าง ๆ ทยอยผุดขึ้นในใจ ผมเหลือบตาขึ้นมองบนบ้าน..จะมีใครอยู่หรือเปล่า..

คลองที่ผมเคยเล่นน้ำ ที่ใช้ล้างปลา ที่อาเยาว์ตกปูทะเลริมคลอง ท่าน้ำที่ใช้นึ่งปลาทู..ทุกอย่างหายไปหมด ตื้นเขินกลายเป็นคูเล็ก ๆ ระบายน้ำเสียผมนั่งลงที่ตีนบันไดยกมือปิดหน้า..น้ำตาไหลออกมา

               “มาหาใครหรือคะ?” เสียงหนึ่งถามขึ้น

               “โอ๊ะ !” ผมตกใจ มองหญิงสาวที่เดินลงบันไดมา

                “มาหาใครหรือคะ?” หญิงสาวถามซ้ำ

               “ผม..” ผมลุกขี้นยืน “ที่นี่ยังคือบ้านของย่าหง่าใช่ไหมครับ” ผมตอบคำถามด้วยคำถาม

               “อ้าว !” ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งลงบันไดมาอีกคน “คุณ..พี่ตี๋..ใช่พี่ตี๋หรือเปล่าครับ?”

                “ครับ..” ผมตอบอย่างงง ๆ มองหน้าชายหนุ่มคนนั้น “คุณคือนายวันใช่หรือเปล่า?”   

               “ครับ..ผมคือไอ้วันของพี่ตี๋เองครับ” วันจับมือผมเขย่าด้วยความดีใจ

               “สวัสดีค่ะพี่ตี๋..” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้ “หนูชื่อจิ๋มเป็นลูกสาวคนโตของแม่หงวน อาสงวนลูกคนโตของย่าหง่าค่ะ”

ผมรับไหว้จิ๋มแล้วหันไปมองวัน..ชายหนุ่มอีกสองคนลงบันไดมาสมทบ

               “สองคนนี้คือน้องชายของพี่จิ๋มครับ” วันโอบไหล่หนุ่มคนหนึ่ง

               “แล้วอา ๆ ไม่อยู่หรือ?” ผมมองขึ้นบนบ้านอีกครั้ง

               “อาโตไปอยู่บ้านเมีย อาแอ๊ดแต่งงานไปเป็นพ่อครัวอาหารไทยอยู่ที่เยอรมัน อาเยาว์เสียแล้ว อาแจ๊ดมีสามีทำสวนมะขามหวานที่เพชรบูรณ์ อาเล็กขายทอดมันอยู่ที่ตลาดคะ” จิ๋มสาธยาย

               “แล้วทำไมจิ๋มกับน้อง ๆ มาอยู่ที่นี่ พ่อล่ะ?” ผมอยากถามถึงลูกของอาแอ๋วแต่ไม่กล้าถาม

               “พ่อ..” จิ๋มหน้าเศร้า “พี่ตี๋รู้ข่าวที่แม่หงวนหายตัวไปจากบ้านแล้วใช่ไหม..พ่อออกตามหาแม่ทุกวัน กินเหล้าทุกวัน กลุ้มใจเรื่องแม่หายไป พวกเราก็อยู่กันตามมีตามเกิดได้เงินจากอา ๆ บ้าง ช่วยกันหาบ้าง จนวันหนึ่งเห็นข่าวชายนิรนามนั่งตายอยู่ที่สวนสาธารณะจากหนังสือพิมพ์..พ่อของจิ๋มเอง”

               “โธ่..” ผมพูดอะไรไม่ออก “เมื่อพ่อแม่ตายแล้วหนูจึงชวนน้องย้ายมาอยู่ที่แม่กลองกับอา ๆ ทำมาหากินตามประสานี่แหละค่ะ”

               “นั่งกันก่อนครับ” วันดันตัวผมไปนั่งบนม้ายาวข้างบันได

               “แล้ววันมายุ่งอะไรกับเขาด้วยล่ะ..เป็นแฟนของจิ๋มหรือ?” ผมแกล้งถาม

               “เอ่อ..” วันหลบตาผมอย่างมีพิรุธ

               “ไม่ใช่แฟนของจิ๋มหรอกค่ะ..ฮะ ๆ” จิ๋มยกมือปิดปากหัวเราะ “วันเป็นแฟนของนายเก่งน้องชายของจิ๋มค่ะ”

               “แฟนน้องชาย?” ผมมองวันและเก่งที่ยินติดกัน

               “ที่แม่กลองก็ทันสมัยไม่แพ้กรุงเทพฯ ค่ะ” จิ๋มยิ้ม

               “เอ..” ผมนึกอยากหยอกล้อวัน “เด็กชายวันของผมยังอยู่ไหมน้า..”

               “ยังอยู่ครับ..” วันมองหน้าผม “ไอ้วันยังอยู่..ไอ้วันที่เคยแอบชอบพี่ตี๋คนนี้ยังอยู่ครับ”

               “ทำไมถึงเพิ่งมาบอก !” ผมพูดในใจ

               “คิดถึงผมหรือเปล่า?..” วันถามเหมือนรู้ความคิดในใจผม “คิดว่าทำไมผมไม่บอกชอบพี่เมื่อครั้งก่อน”..มีเสียงตุ้บดังขึ้น

               “ผมคิดถึงความหลังครั้งเก่า ๆ นะ..” ผมยิ้มให้ทุกคน “ความหลังเมื่อครั้งอยู่ที่นี่”

               “คิดถึงผมแน่ ๆ” วันไม่ยอมเลิก “ผมว่าตอนนั้นพี่ตี๋ก็ชอบผมเหมือนกัน ใช่ไหม?”

               “วัน !” ไม่ใช่เสียงผม

               “ตุ้บ..ตุ้บตั้บ..”

               “โอ๊ย !!” เสียงของนายวัน

               “วันช่วยดูแลเก่งและพี่น้องด้วยนะ..” ผมสรุป “อย่าทิ้งเก่งไปไหนล่ะ”

               “พี่ตี๋อย่าอยู่แม่กลองนานนักก็แล้วกัน” วันพูดทีเล่นทีจริง

               “ไอ้..วัน !” เก่งเหลืออด

               “พี่ชอบเพิ่มศักดิ์ต่างหาก” ผมแกล้งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

               “เพิ่มศักดิ์มีเมียแล้ว..” วันยิ้ม “พี่ตี๋จะเป็นชู้หรือ?”

               “อือ..” ผมตอบส่ง ๆ


หลายเดือนต่อมา..

               “ติ้งหน่อง ๆ”
เสียงกระดิ่งดังขึ้น

               “หือ..ใคร?” ผมถามตัวเอง..คนในบ้านผลักประตูรั้วเข้ามาได้อยู่แล้วเพราะไม่ได้ล็อค

               “มีใครอยู่บ้างครับ?” เสียงพยายามไม่เหน่อดังขึ้น

                “เดี๋ยวนะครับ” ผมวางกรรไกรตัดหญ้าลงบนสนาม ผมเป็นทั้งคนเฝ้าบ้าน คนสวน พ่อครัวประจำบ้าน และอีกตำแหน่งคือเฟรชชีสด ๆ ร้อน ๆ ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง

                “บ้านนี้คือบ้านของคุณตี๋ โสฬส แสงเดือน คนแม่กลองใช่ไหมครับ” ไอ้หนุ่มนอกรั้วร้องถาม

               “นาย !” ผมจำได้ทันทีพร้อมกับนึกสงสัยว่ามาได้อย่างไรกัน ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่เปิดประตูให้..ไม่ใช่นายวันคนเดียว จิ๋ม เก่งก็มาด้วย

               “พี่ตี๋อยู่ไหมครับ?” นายวันตาเซ่อถาม

               “เฮ้อ !” ผมถอดหมวกออก “อยู่”

               “อ้าว ! สวัสดีครับ” ทั้งสามคนยกมือไหว้ผม

               “ไหน..ใครกันยะ..” ย่าปุ่นโผล่มาจากหลังบ้าน “ได้ยินว่าคนแม่กลอง ๆ”

               “หลาน ๆ จากแม่กลองน่ะย่า” ผมหันไปบอก

                “คุณย่า ?” จิ๋มยกมือไหว้

               “คุณย่าปุ่น ท่านเป็นคุณแม่ของคุณพ่อไสว เป็นพี่สาวของย่าหง่า” ผมแนะนำ

               “หนูเป็นลูกของแม่หงวนลูกย่าหง่าจ้ะ”

               “อ๋อ..ลูกนังหงวน..นังหงวนและผัวมันสบายดีหรือ?” ย่ายิงคำถาม

               “สบายดีครับย่า..” ผมตอบแทน..ขยิบตาให้จิ่ม “ย่าไปนอนถอดไพ่ต่อเถอะ”

               “ไปอย่างไรมาอย่างไรกัน?” ผมถามเมื่อเสิร์ฟน้ำเรียบร้อยแล้ว

               “ถามทางไปบ้านประตูน้ำภาษีเจริญจากอาเล็กแล้วถามคนข้างบ้านที่ภาษีเจริญว่าพี่ตี๋ย้ายไปอยู่ที่ไหนแล้วตามมานี่แหละ” วันกระพือสาบเสื้อ

               “ดีนะที่นั่งรถสาย 66 ทอดเดียวถึงหน้าหมู่บ้านไม่งั้นหนูคงมาไม่ถูกแน่” จิ๋มเสริม

               “แต่จากปากซอยมาถึงนี่ก็ร้อนเอาเรื่องเหมือนกัน” เก่งค้อนวันและจิ๋ม

               “บ้านพี่ตี๋น่าอยู่นะคะ ถ้าได้มาอยู่คงมีความสุขมาก”

               “พี่จิ๋ม !” ทั้งวันและเก่งร้องออกมาพร้อมกัน

               “แหะ ๆ หนูพูดแทนใจใครบางคนค่ะ” จิ๋มยิ้มให้ผมแล้วหันไปมองวัน

               “ถ้าอย่างนั้นจะถามละนะ..” ผมเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคนจึงไม่น่าเกลียดที่จะถาม “มากรุงเทพฯ กันทำไม?”

                “คิดถึงพี่ตี๋น่ะซี..” วันยิ้ม

                “นายวันเขาอยากมีอนาคต อยากเรียนต่อขั้นมหาวิทยาลัย !” เก่งเสียงแดกดัน

               “จิ๋มเลยออกความเห็นว่าควรมาขอความช่วยเหลือจากพี่ตี๋”

               “ที่แท้เป็นอย่างนี้” ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับที่พูดออกมา

               “วันอยากมาอยู่กรุงเทพฯ มาอยู่กับพี่ตี๋ มาเรียนโรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่” พูดจบเก่งเดินไปนั่งในสวน

               “โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่มีทุกจังหวัดทุกอำเภอด้วยทำไมถึงไม่เรียนที่แม่กลองล่ะสะดวกกว่าเยอะ” ผมพูดตามที่รู้

                “เขาอยากเห็นแสงสีกรุงเทพฯ ครับ” เก่งตะโกนบอกเล่นเอาวันนั่งไม่ติดต้องเดินไปหา

ในที่สุดผมพาวัยวุ่นวายทั้งสามไปดูหนังเรื่องแมรี่ป๊อปปิ้นส์ที่โรงหนังฮอลลีวูด เก๋งจำใจยอมให้วันนั่งติดกับผม..นี่แหละนะรักเขาก็ต้องตามใจเขาแม้จะเจ็บปวด

หลังจากเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวและไอศกรีมอร่อย ๆ แล้ว ผมพาทั้งสามคนไปส่งที่สถานีรถไฟตลาดพลู

คำร่ำลาของนายวันที่หน้าต่างรถไฟ..

                “ผมจะไปคัดลอกสำมะโนครัวย้ายออกจากแม่กลองแล้วมาเข้าสำมะโนครัวบ้านพี่ตี๋นะครับ”

บ้านนายตี๋มีที่ไหน ที่อยู่นั้นคือบ้านเช่า สำมะโนครัวยังอยู่ที่บ้านภาษีเจริญ ถ้านายวันมาคงต้องเข้าที่สำมะโนครัวนั้นและเรียนที่โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่เขตภาษีเจริญ..มันไม่ง่ายอย่างที่หนุ่มหล่อแม่กลองคิดหรอกนะ..นายวัน

นายวันไม่ได้มากรุงเทพฯ อย่างที่พูดและไม่ได้ติดต่อมาอีก ถึงแม้ผมจะมีใจให้เขาแต่ยากที่จะเป็นไปได้ด้วยหลายเหตุผล

ที่ยังคงอยู่ในใจคือเด็กชายน่ารักที่บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มและเสียงเรียกพี่ตี๋เหน่อ ๆ ของเขา

อีกหนึ่งความรักแบบงง ๆ ของผม

นานมาแล้ว 

ตอนที่เพิ่มศักดิ์แต่งงานผมมาร่วมแสดงความยินดีพร้อมกับอาแอ๋ว

               “พี่ตี๋สบายดีหรือครับ?” เพิ่มศักดิ์และเจ้าสาวเดินสวัสดี ขอบคุณแขกตามโต๊ะจีนหลายสิบโต๊ะ

เวลาต่อมา

               “หายโกรธผมแล้วใช่ไหม” เมื่อทักทายแขกทั่วแล้วเพิ่มศักดิ์กลับมาอีกครั้ง

               “ผมไม่ได้โกรธ..” ความจริงเราไม่ได้โกรธกัน แต่เพราะอะไรไม่รู้ “เพิ่มศักดิ์เฉยกับผมเอง”

               ขณะแขกกำลังเตรียมตัวกลับเพิ่มศักดิ์เดินมาหาผมคนเดียวเจ้าสาวไม่ได้มาด้วย

               “พี่ตี๋ครับ..” เพิ่มศักดิ์เข้ามากระซิบ กลิ่นแอลกอฮอล์โชยเข้าจมูก “ผมชอบพี่ตี๋” จมูกเพิ่มศักดิ์ชนแก้มผม

               “ตี๋กลับเถอะ” อาแอ๋วรู้ท่าจึงเข้ามาแยกผมออกจากเพิ่มศักดิ์


ความรักทั้งสองของนายตี๋ยังคงอยู่อย่างงง ๆ จนทุกวันนี้




Create Date : 23 สิงหาคม 2567
Last Update : 23 สิงหาคม 2567 12:23:55 น. 1 comments
Counter : 245 Pageviews.  
(โหวต blog นี้) 

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณhaiku

 
 
 
 
บทที่ 40

เกือบจบแล้วครับ
 
 

โดย: ดาเรน (สมาชิกหมายเลข 2607062 ) วันที่: 23 สิงหาคม 2567 เวลา:12:26:31 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

BlogGang Popular Award#20


 
สมาชิกหมายเลข 2607062
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add สมาชิกหมายเลข 2607062's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com