.... ธี .... (บทที่ ๑๒)

.... ธี ....

บทที่ ๑๒






สโตนตื่นขึ้นกลางดึกท่ามกลางอากาศหนาวเย็น แปลกใจที่มีผ้าห่มอยู่บนร่าง ทับด้วยหญ้าแห้งอีกชั้นหนึ่ง


สโตนกวาดตามองไปในความมืด..จากแสงเรืองของกองถ่านไฟเขาเห็นสิงคาลนอนขวางทางอยู่ ตรงทางเข้ากระท่อม ร่างเปลือยเปล่านั้นปกคลุมด้วยหญ้าแห้งเช่นกัน..นายสิงคาล..คนดี

สโตนนอนนิ่ง พยายามไม่ขยับร่างกาย เกรงสิงคาลจะตื่น เขามองพิจารณาร่างนั้น..นึกถึงสิ่งดีๆ ที่ได้รับจากชายหนุ่ม นึกถึงภาพลางๆ ของชายชราที่มอบลูกชายให้เขา..สิงคาลคงรู้ถึงข้อนี้จึงภักดีต่อเขา แม้นอนก็ยังขวางทางป้องกันภยันตรายที่อาจมากล้ำกราย


“แกรก..แกร็บ..” เสียงหญ้าแห้งเสียดสีกัน..สิงคาลขยับตัวลุกขึ้น มองมาที่สโตน..สโตนรีบหลับตา จนได้ยินเสียงสิงคาลออกจากกระท่อมแล้วเขาจึงลืมตาขึ้นดู


หนุ่มจัณฑานใส่ฟืนลงกองไฟ ถ่านแดงโหมกระพือขึ้นเป็นเปลว แสงสีทองสะท้อนบนร่างที่ไร้สิ่งปกคลุม เขาไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ เป็นคนรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่งแต่ถูกความกังวลมัวหมองอำพรางไว้

สิงคาลพลิกร่างอังเปลวไฟ ครู่หนึ่งจึงกลับเข้ากระท่อม นั่งมองสโตนสักพักจึงล้มตัวลงนอน โกยหญ้าแห้งห่มตัว

สโตนอยากคืนผ้าให้สิงคาล แต่อีกใจหนึ่งไม่อยากทำลายน้ำใจ..คิดว่าสิงคาลคงอดทนและเคยชินกับธรรมชาติที่นี่...สโตนนอนมองสิงคาลจนหลับไป




“ตึกๆๆๆ..”

เสียงพื้นดินสะเทือนปลุกให้สโตนตื่น เขาแนบหูฟังตามสัญชาตญาณ

“ตึกๆๆๆ..โครมๆๆๆ..” เสียงเอะอะแว่วมา คล้ายเสียงฝีเท้าม้า...สโตนรีบลุกขึ้น มองไปที่ทางเข้ากระท่อม..ไม่มีสิงคาล..คงตื่นออกไปแต่เช้ามืด

“ตึกๆๆ..โครมๆๆ..” เสียงใกล้เข้ามา มันเป็นเสียงม้าจริงๆ ประมาณห้าหกตัว..

สโตนคิดอะไรไม่ออกกับสถานการณ์ที่อาจต้องเผชิญ..อาจเป็นพวกล่าสัตว์ อาจเป็นฝูงกองโจร หรือกองทหาร...เขาไม่เคยคิดร้ายกับใคร ไม่มีศัตรู คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา..แต่..เจ้าของร่างนี้ล่ะ..จะเจ้าของที่ไหน..ก็คือเขา..ที่เกิดใหม่ในโลกนี้..เขาอาจลืมชีวิตเยาว์วัย แต่เขาคือคนที่นี่..เขาทำผิดอะไรไว้กับใครบ้าง?...ยิ่งคิดยิ่งสับสนไม่รู้จะทำอย่างไร..เสียงม้าใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามา

“ตึกๆ..กึกๆ..กุบ ก็อบๆๆ” ฝูงม้าชลอฝีเท้า...หาที่ซ่อน!..เร็วเท่าความคิด สโตนรีบมุดออกจากกระท่อม


“กุบ..กุบ.. ก็อบ..ก็อบ..” ขบวนม้าหยุดตรงหน้าสโตน..เขาหนีไปไหนไม่ทัน

“ฮี้ยย์..” ม้าขาวสองตัวแรกผงกหัว ยกสองขาหน้าตะกายขึ้นในอากาศแสดงความยินดี

“โอ๊ะ!” สโตนผงะ เกิดมาเพิ่งเคยใกล้ชิดม้า..มันกำลังผงาดอยู่เหนือหัวเขา

ชายฉกรรจ์สองคนแต่งกายเต็มยศคล้ายทหารลงจากหลังม้า เดินผ่านรถม้าที่เทียมด้วยม้าขาวมาที่สโตน

“นมัสเต” ทั้งสองยกมือประสานระดับอก ก้มหัวให้สโตน

“นมัสเต” นาทีนี้สโตนเอาตัวรอดด้วยการเลียนเสียงพูดและกิริยาอาการจากทหารทั้งสอง...ใจคอไม่ดี คิดหาทางหนีทีไล่และเหตุผลของการทักทายครั้งนี้..ดีหรือร้าย!

ชายฉกรรจ์อีกเกือบสิบคนบนหลังม้าแอบชำเลืองดูร่างเกือบเปลือยของสโตนด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนขำ เหมือนสงสัย สมเพช แต่สะกดกลั้นไว้ด้วยอะไรบางอย่าง

“หะซูร์ ม โพครี หูน...” (๑) คำสนทนา คำอธิบายตามมาอีกมากมาย..แน่นอน สโตนไม่เข้าใจอะไรเลย เขาชำเลืองไปทางชายป่านึกภาวนาให้สิงคาลกลับมา..แต่ไม่มีวี่แวว

“ดีนูโฮส..นมัสเต..” (๒) สิ้นสุดการสนทนา นายทหารผายมือไปที่รถม้าเหมือนเชิญชวนให้ขึ้น

“มาม่า..โตน” สโตนชี้ที่ตัวเองพร้อมสั่นหัวปฏิเสธ “มาม่า..สิงคาล” ชี้ไปในป่า..เขาทำได้เท่านั้นเอง ตั้งใจจะบอกว่ามีน้องชายอยู่ในป่า

ทหารพอจะเข้าใจกิริยาของสโตน เขายิ้มพยักหน้ามองตามไปที่ป่า ยืนรอครู่ใหญ่ เมื่อเห็นไม่มีใครปรากฎออกมาเขาจึงก้มหัวให้สโตนอีกครั้ง “นมัสเต”

“สิงคาล!..สิงคาล!..” สโตนป้องปากตะโกนไปทางชายป่า

“นมัสเต” เสียงกึ่งบังคับ

“สิงคาล..ช่วยผมด้วย!..สิงคาลช่วยด้วย!..” สโตนรู้ตัวว่าคงหนีไม่พ้นจากการถูกจับกุมครั้งนี้ เขาแหกปากร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียงด้วยภาษาของตัว

“ฮี้ยย์..” ม้าขาวสองตัวทะยานขึ้นในอากาศ..มันพยายามจะช่วยหรือซ้ำเติมสโตน..อย่างไหนแน่!

“นมัสเต!” คราวนี้ไม่ใช่ก้มหัว แต่ทหารทั้งสองเข้าประคองกึ่งหิ้วปีกสโตนไปขึ้นรถม้าสวยสง่าคันนั้น


“สิงคาลลลล...” สโตนร้องตะโกนเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่รถม้ากำลังหันกลับ


“มาม่า!..มาม่า!..” สิงคาลโผล่ออกมาจากชายป่าพอดี ร้องตอบลั่นพร้อมวิ่งมาที่ขบวนม้า

“สิงคาล!..” สโตนดีใจแทบพูดไม่ออก “สิงคาลช่วยด้วย!..” สโตนหันไปทางทหาร ชี้มือให้ดูสิงคาลที่วิ่งตามมา

“สมัสเต..มาม่า สิงคาล..” สโตนขอร้องให้ทหารรอก่อน


นายทหารจะคิดอย่างไรไม่รู้ แต่รถม้าที่สโตนยืนอยู่นั้นไม่มีคนขับ ม้าขาวสองตัวมุ่งมาหาสโตนที่กระท่อมและกลับไปโดยไม่มีใครบังคับ! เพราะฉะนั้นคงไม่มีใครสั่งให้มันหยุดได้เช่นกัน


“มาม่าโตน!..มาม่าโตน!..” สิงคาลตะโกนเรียกสโตน วิ่งเข้าใกล้ขบวน..เขาเคยได้ยินคำบอกเล่าเกี่ยวกับเหตุการณ์อย่างนี้บ้างเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีจริงและกำลังเกิดขึ้นตรงหน้า..เขาวิ่งไปพร้อมกับหาวิธีช่วยมาม่าโตนของเขา แต่คิดไม่ออก..ขบวนม้ากำลังจากไป เขาเร่งฝีเท้าสุดชีวิตเพราะชีวิตหนึ่งของเขากำลังจะจากไป...


“สิงคาล..ทำไงดี..สิงคาลช่วยด้วย..” สโตนได้แต่พร่ำร้อง..เขากำลังถูกพรากจากเพื่อน น้องชายของเขา จะถูกนำตัวไปไหน ไปทำอะไร...ความรู้สึกดีๆ ทีเกิดขึ้นในเวลาสั้นๆ กำลังถูกทำลาย..เขาจะได้พบกับสิงคาลคนดีอีกไหม?

“มาม่าโตน..มาม่าโตน..ฮือ..ฮือ..” ฝีเท้าคนหรือจะสู้ฝีเท้าม้า...ในที่สุดสิงคาลก็หมดความอดทนร้องไห้ออกมา

“ฮือ..ฮือ..มาม่าโตน..มาม่าโตน” ตะโกนร้องอย่างไม่อายใครแข่งกับเสียงม้า “ฮือ..ฮือ..มาม่าโตน..”


“สักกะ..โพครา..” ทหารใจดีท้ายขบวนตะโกนบอก เสี่ยงกับการถูกลงโทษ แต่เขาทนไม่ได้ที่เห็นน้องชายวิ่งโทงๆ ร้องเรียกพี่ชายที่ไม่รู้ว่าจะถูกนำตัวไปที่ไหนอย่างไร

“สักกะ..โพครา..” สิงคาลหยุดร้องไห้ ย้ำชื่อแคว้นชื่อเมืองใส่ไว้ในใจ ทหารคนนั้นอาจหมายถึงสถานที่ๆสโตนกำลังถูกนำตัวไป

“มาม่าโตน..เฟรี เภตุนลา..ฮือ..ฮือ..” (๓) สิงคาลตะโกน วิ่งตาม และร้องไห้

“สิงคาล..ขอบคุณทุกสิ่งที่คุณมอบให้..ไม่รู้เราจะได้พบกันอีกไหม..ผมจะจำคุณไว้ตลอดชีวิต” สโตนแน่ใจว่าเขาคงไม่ได้พบกับสิงคาลอีกแล้ว

“มาม่าโตน..ฮือ..ฮือ..มาม่า..เฟรี เภตุนลา..ฮือ..ฮือ..” สิงคาลยิ่งร่ำไห้ ร้องตอบสโตน แม้จะไม่เข้าใจความหมายที่ได้ยิน...ขบวนม้าห่างไปทุกที

“สิงคาล..” อีกครั้งที่สโตนต้องเสียใจอย่างกะทันหัน..มันเกิดขึ้นกับเขาบ่อยครั้ง

“สิงคาล..” สโตนเหลือบเห็นดาบที่ประดับอยู่ข้างรถ..ความคิดหนึ่งแวบมา เขาชักดาบออกจากฝัก คมดาบสะท้อนแสงอาทิตย์ไปไกล

“มาม่าโตน! ฮอยนา!” (๔) สิงคาลร้องห้าม เข้าใจผิดเมื่อเห็นประกายดาบที่สโตนถืออยู่

“ฮอยนา!..มา ทิมิไล มายา เกิลชู!” (๕) สิงคาลตะโกนเผยความในใจสุดเสียง..หวังห้ามสโตนทำร้ายตัวเอง ทั้งบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อสโตน ก่อนที่จะสายเกินไป ไม่มีโอกาสบอก


“สิงคาล!..” สโตนร้องเรียกอีกครั้งก่อนจะรวบผมยาวสลวยของเขา เฉือนดาบคมกริบนั้นลงไป ผมกำใหญ่อยู่ในมือ..เขาตั้งใจจะมอบบางอย่างเป็นที่ระลึกแก่สิงคาลก่อนจะไม่ได้พบกันอีก ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาไม่มีอะไรนอกจากเส้นผม..

สโตนกระตุกผ้าผืนเดียวที่พันตัวอยู่ห่อม้วนพวงผม เม้มชายผ้าจนแน่น

“สิงคาล!..ลาก่อนครับ...” สโตนตะโกนครั้งสุดท้ายก่อนจะโยนห่อผ้าลงข้างทาง

“มาม่าโตน!..มาม่าโตน!..” สิงคาลดีใจกับภาพที่เห็น อย่างน้อยมาม่าโตนก็ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะพยายามดั้นด้นไปจนกว่าจะพบ แม้จะลำบากอย่างไร นานแค่ไหนเขาก็จะรอ

“เปรม เกิลชู..” (๖) สิงคาลร้องบอกเบาๆ รู้ดีว่าสโตนคงไม่ได้ยินแต่เขาก็อยากบอก อยากพูด...


รถม้าไปไกลมากแล้ว แต่สิงคาลยังวิ่งต่อไป..ไปเก็บห่อผมที่สโตนตัดทิ้งไว้ให้



สโตนจะรู้ไหมว่าการทำอย่างนั้น ประเพณีของที่นี่หมายถึงสัญญามอบชีวิตให้กับคนที่เขาตัดผมให้..หนุ่มจัณฑาน..สิงคาลคนดี...



 

Create Date : 28 มีนาคม 2564		0 comments
Last Update : 28 มีนาคม 2564 11:32:53 น.
Counter : 145 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet