เขียนไว้อ่านเรื่อยๆ ครับ

<<
พฤษภาคม 2568
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
16 พฤษภาคม 2568
 

.. ลืมแล้วหรือไร .. ฃทที่ 8

... ลืมแล้วหรือไร ...
... บทที่ 8 ...
 
 
 
ถึงผมจะสงสัยว่าโกบูรณ์และเจ๊รัตน์เป็นสิบแปดมงกุฎผมก็ทำเฉยเพราะผมไม่เสียหายอะไรเงินก็เงินของคุณปีเตอร์ซึ่งผมคิดว่าคุณปีเตอร์คงไม่โง่พอที่จะไม่อายัดบัตรใบนั้นผมถึงไม่นำไปกด
 
               “ผมรู้ว่าตินห์คิดอะไรอยู่..” โกบูรณ์พูดขึ้นเมื่อเห็นผมเงียบ ไป “คงนึกว่าผมและเจ้รัตน์กำลังหลอกลวงตินห์”
 
               “ความจริงคุณปีเตอร์ไม่ใช่คนเลวแถมยังสปอร์ตอีกต่างหาก เขาบอกว่าเมื่อตินห์ออกจากงานยังไม่ได้รับเงินเดือนและใจจริงเขาเอ็นดูตินห์มากไม่อยากให้ลำบาก เขาพยายามมอบความสะดวกสบายต่าง ๆ ให้แล้วแต่ตินห์ไม่ยอมรับเขาจึงยกบัตรกดเงินนั้นให้ มันไม่มีเงินมากมายอะไรแต่ก็พอให้ตินห์ใช้ตั้งตัวได้ คุณปีเตอร์หวังอย่างนั้นและฝากบอกให้ดินห์รู้ด้วยถ้าพบตัว”
 
                “คุณปีเตอร์คือใครเกี่ยวดองอะไรกับผมหรือถึงได้เอ็นดูผมนัก” ผมพูดขึ้น
 
               “นั่นซี คุณปีเตอร์คงเกี่ยวดองอะไรกับตินห์ซักอย่างที่พวกเราไม่รู้” เจ้รัตน์พูดขึ้นบ้าง
 
               “แล้วทำไมไม่ชี้แจงออกมาให้หายข้องใจ” โกบูรณ์สรุป
 
               “แต่ผมไม่เคยข้องใจนะ รู้แต่ว่าเขามายุ่งกับชีวิตผมมากเกินไป เกินกว่าเจ้านายกับลูกน้อง ผมไม่ชอบและคนอื่นอาจมองไปในทางที่ไม่ดีเพราะคุณปีเตอร์ยังไม่มีครอบครัว”
 
               “ก็จริง..” เจ้รัตน์เสริม “ตินห์เคยได้ยินไหมที่เค้าบอกว่าคนเราบางทีแค่เห็นหน้าก็รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยพบกันมาก่อนไม่ชาตินี้ก็ชาติที่แล้ว เผลอ ๆ อาจเคยเป็นญาติ เป็นพ่อแม่กันมาก่อนก็ได้”
 
               “ฮะ ๆ เจ้รัตน์สายมู..หรือคุณปีเตอร์ไปให้น้องไนซ์เชื่อมจิตผมกับคุณปีเตอร์เข้าด้วยกัน..” ผมทำตลก “ผมไม่เชื่อเรื่องที่เจ้รัตน์พูดหรอก แต่ไม่รู้ว่าทำไม”
 
               “ไม่แน่นะคุณปีเตอร์อาจเป็นพ่อแม่หรือลูกของตินห์ในชาติก่อน ๆ ก็ได้..” เจ้รัตน์ไม่ยอมแพ้ “คุณตินห์ลองนึกดูให้ดีสิคะ รัตน์อยากให้จำได้”
 
               “คุณเจ้รัตน์ครับ !” ผมเน้นเสียง “หนักเข้าไปใหญ่ ทั้งคุณตินห์ทั่งคะขาทั้งรัตน์เอง..ผมงงมากแล้ว”
 
               “ปะ เปล่าค่ะ..” เจ้รัตน์หน้าเลิ่กลั่กมองโกบูรณ์ “คุณปีเตอร์สั่งให้พูดอย่างนี้ค่ะ”
 
               “ตกลงอย่างไรกันแน่..”ผมหันไปถามโกบูรณ์ “ทั้งโกและเจ้รัตน์ไม่ได้ลาออกจากงานใช่ไหม แถมยังเป็นไปรษณีย์ส่งข้อความเกลี้ยกล่อมจากคุณปีเตอร์อีก”
 
               “ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณตินห์..” โกบูรณ์หน้าซีด “พวกเราทุกคนโดยเฉพาะคุณปีเตอร์เป็นห่วงคุณมากครับ”
 
               “ไม่รู้แล้ว ๆ” ผมเสียงดัง “เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง..พรุ่งนี้ผมจะย้ายหอหนีจากพวกคุณ”
 
               “คุณตินห์คิดให้ดี นึกให้ออกนะคะ” เสียงเจ้รัตน์แว่วตามหลังผมที่วิ่งกลับหอ
 
 
ผมนอนคิดตลอดคืนเรื่องที่เจ้รัตน์และโกบูรณ์มาหาผม และเรื่องความสัมพันธ์ข้ามภพข้ามชาติที่เจ้รัตน์คงจำมาจากซีรีย์เกาหลี
ซีรีย์เกาหลีเรื่องหนึ่งกล่าวถึงชายสูงอายุกับบัลเลริโนหนุ่ม เหมือนชายสูงอายุจะฝักใฝ่ป้วนเปี้ยนอยู่กับบัลเลริโนหนุ่มชวนให้คนดูคิดไปว่ามีอะไรในกอไผ่ แต่แล้วปรากฎว่าที่แท้ชายสูงอายุแค่อยากเต้นบัลเลต์บ้างเท่านั้น..คุณปีเตอร์จะเข้าข่ายไหมนะ
 
ผมเชื่อเรืองภพชาติและการกลับมาเกิดใหม่เหมือนกันแต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเอง ชาติก่อนผมคงทำไม่ดีกับคุณปีเตอร์และพวกพ้องของเขาชาตินี้จึงมาวอแวเหมือนมาทวงคืน
 
ผมหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตาฝาดเห็นนายล่องหนแวบ ๆ ก่อนผลอยหลับ
ตื่นเช้ามาผมจึงรู้ว่าไม่ได้ตาฝาด..สะดุ้งตกใจ..นายล่องหนนอนอยู่ข้าง ๆ ผมค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะแขนเขา..นายล่องหนมีตัวตนจริงไม่ใช่ภาพหลอนหรือผมคิดไปเอง
 
               “อ้าว ! ..” นายล่องหนตื่นขึ้นเพราะสัมผัสจากผม “ตื่น แล้วหรือครับพี่”
 
               “ก็เห็น ๆ อยู่..” ผมไม่อยากกวนแต่เพราะข้องใจ “มาเมื่อไหร่และแอบเข้าห้องคนอื่นได้อย่างไร?”
 
               “ผมไม่ได้แอบ พี่เป็นคนเปิดให้ผมเข้ามาเองเมื่อคืนนี้และไม่ต้องถามด้วยว่าทำไมรู้ว่าพี่พักอยู่ที่นี่..” นายล่องหนยักคิ้วให้ ฮัมเพลงของชลัส เฟื่องอารมย์ “เรารู้กันอยู่แก่ใจ..”
 
               “เฮ้ย !” ผมเหลืออดตวาดออกมา
 
               “ปัง ๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
 
               “อ้าว !” ผมเด้งตัวขึ้นจากที่นอน
 
               “ปัง ๆ” เสียงทุบประตูอย่างไม่เกรงใจ “ตินห์ยังไม่ตื่นอีกหรือ”
 
               “หือ ! ตื่นแล้ว ตื่นแล้วครับ” ก่อนลุกจากเตียงไปเปิดประตูผมมองสำรวจอีกครั้ง..ไม่มีนายล่องหน..ผมฝันอีกแล้ว
 
 
 
โอ้ย ! จะบ้าตาย..เจ้ากรรมนายเวรของผม..คุณปีเตอร์ยืนอยู่ที่หน้าประตู


 

 


Create Date : 16 พฤษภาคม 2568
Last Update : 16 พฤษภาคม 2568 9:51:44 น. 2 comments
Counter : 489 Pageviews.  
(โหวต blog นี้) 
 
 
 
 
^__^ ทักทายจ้า
 
 

โดย: namphon549 วันที่: 16 พฤษภาคม 2568 เวลา:17:43:01 น.  

 
 
 
คำทักทายแรกในรอบสองปีครับ
ขอบคุณมากครับ..คือกำลังใจให้ผู้เขียนครับ
บางทีรู้สึกนอยเหมือนกันที่ไม่มีใครทักเลย
เหมื่อนผมหน้าด้านเขียน วันนี้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นบ้างแล้วครับ
ของคุณมาก ๆ ครับ
 
 

โดย: ดาเรน (สมาชิกหมายเลข 2607062 ) วันที่: 16 พฤษภาคม 2568 เวลา:20:23:07 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

BlogGang Popular Award#21


 
สมาชิกหมายเลข 2607062
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add สมาชิกหมายเลข 2607062's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com