• .. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 11

.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 11 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 11 ...       ปัญหามีอยู่ว่าผมจะเข้าถึงตัวคุณปีเตอร์ได้อย่างไร คุณปีเตอร์เหมือนนกรู้ไม่โผล่มาหาอีกเลย ที่ห้องบนชั้นสี่ของโรงแรมที่มีรูปคล้ายผมอยู่ถ้าไปที่นั่นก็คงได้พบคุณปีเตอร์แต่ผมลาออกจากโรงแรมนั้นแล้วคงไปเพ่นพ่านไม่ได้   บ้านที่แท้จริงของคุณปีเตอร์อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ คิดอีกทีถ้าผมทำอะไรลงไปแล้วเกิดผลร้ายกับคุณปีเตอร์มันจะมีผลกระทบกับลูกเมียของเขาอย่างไร..ผมคิดหนักละซี   แต่คุณปีเตอร์ไม่ใช่นกรู้อย่างที่ผมคิด                  “ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นวันอาทิตย์ต่อมา                  “ครับ” ผมตรงไปเปิดประตู..จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณปีเตอร์                  “คุณตินห์ครับ..” ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง..คนขับรถของคุณปีเตอร์ “คุณปีเตอร์ให้ผมมารับคุณไปงานวันเกิดของคุณผู้หญิง..” ยื่นถุงแขวนที่มีชุดสูทอยู่ข้างใน “ให้คุณตินห์แต่งตัวหล่อเพื่อขึ้นเวทีแนะนำว่าที่นักร้องดาวรุ่งครับ”   ผมจะโวยวายหรือแสดงอาการไม่พอใจให้คนขับรถเห็นไม่ได้..ตัวตนของผมเริ่มแสดงออกมา   ถึงจะไม่อยากใส่แต่ผมก็จำยอม นายตินห์สุดหล่อจะได้เข้าถ้ำเสือ..ไม่ได้อยากได้ลูกเสือแต่อยากได้พ่อเสือต่างหากเพื่อมาเฉือนทิ้ง..แต่ “แต่ถ้าผมไม่ใส่สูทจะได้ไหม?” ผมดึงหูกระต่ายออกและเริ่มถอดเสื้อ                  “ได้ครับ” คนขับรถยิ้ม “เดี๋ยวนะครับเดี๋ยวผมกลับมาใหม่”   สักพักคนขับรถกลับมา ยื่นถุงแขวนที่มีเสื้ออีกชุดอยู่                  “คุณปีเตอร์คิดไว้แล้วว่าจะมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นจึงส่งชุดสำรองมาอีกชุดที่คิดว่าคุณตินห์จะต้องพอใจ”                  “ฮึ ! รู้จริง !” ผมพึมพำ                  “ว่าอะไรครับ?” คนขับรถคงนึกว่าผมยังไม่พอใจอีก                 B “เปล่า” ผมรับถุงเสื้อ “ไปรอที่รถเดี๋ยวผมจะตามลงไป” พูดไปแล้วนึกเขินที่ทำตัวเหมือนเป็นเจ้านาย   ผมอาบน้ำอีกครั้งเพราะมีเหงื่อทั้งตัว เริ่มแต่งตัวใหม่กางเกงยีนส์สีครีมอ่อนเกือบขาว เข็มขัดหนังสีดำ เสื้อคอปาดสีขาวคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีฟ้าสดถุงเท้ารองเท้าสีขาวเข้าชุดกัน และอุปกรณ์อย่างหนึ่งรูปร่างคล้ายไมโครโฟน..ผมมองกระจกเห็นนายตินห์นักร้องหนุ่มยืนถือไมค์บนเวที..แล้วนักร้องก็วิ่งลงบันไดไปชั้นล่าง                  “นี่คืออะไร?” ผมถามทันทีที่เข้าไปนั่งในรถ                  “อ๋อ..” คนขับรถยิ้มผ่านกระจกมองหลัง                  “ไมโครโฟน?..” ผมทำหน้ายุ่ง “จะให้ร้องเพลงตั้งแต่อยู่ในรถนี่เลยหรือ?”                  “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ..” คนขับรถเอี้ยวตัวมาชี้แจง “คุณตินห์กดปุ่มที่สองสิครับจะรู้ว่าคืออะไร”   ผมหยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมามันมีหลายปุ่มผมกดปุ่มที่สองตามที่คนขับรถบอก                  “ไงใส่ชุดยีนส์อย่างที่ผมคิดเลยใช่มั๊ย” เสียงคุณปีเตอร์ดังออกมาจากเจ้าสิ่งนั้น                  “ไม่ใช่สักหน่อยผมใส่สูทต่างหาก อยากโก้เหมือนกัน” ผมโกหกเพื่อให้คุณปีเตอร์ประหลาดใจเมื่อผมไปถึงบ้าน..แต่แล้วผมกลับประหลาดใจเสียก่อน                  “ฮะ ๆ คงไม่รู้สินะว่าที่ถืออยู่มีกล้องอยู่ด้วย หน้ายุ่งเชียว”   ผมเปลี่ยนสีหน้าทันทีกดปุ่มที่สองอีกครั้งเสียงของคุณปีเตอร์จึงหายไป                  “ถึงจะกดปุ่มทิ้งคุณปีเตอร์ก็ยังส่งเสียงมาได้ แต่ที่เงียบไปคงกำลังทักทายแขกอื่นอยู่ครับ” คนขับรถยิ้มใส่กระจกหลัง..เฮ้อ ! ผมนึกหมั่นไส้นายบ่าวคู่นี้จริง   รถแล่นมาไม่นานเลี้ยวเข้าประตูบ้านหลังหนึ่ง..ไม่ใช่สิ มันคือคฤหาสน์..รถเข้าไปจอดให้ผมลงที่บันไดขั้นแรกที่เชื่อมไปยังตัวบ้านแล้วรถก็เข้าไปจอดในโรงรถที่มีรถอีกหลายคันจอดอยู่                  “สวัสดีครับ..” เสียงของคุณปีเตอร์ดังออกมาจากไมโครโฟน “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”     บ้าน..บ้านของใคร..ผมเข้าถ้ำมาจับเสือ หรือกำลังจะถูกขย่ำเสียงเอง !   Create Date : 20 พฤษภาคม 2568 Last Update : 20 พฤษภาคม 2568 8:27:58 น. 0 comments Counter : 544 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณhaiku