|
.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 12
... ลืมแล้วหรือไร ...
... บทที่ 12 ...
มีแขกมางานวันเกิดของคุณผู้หญิงมากมาย..กุ๊กที่โรงแรมมาเกือบทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด แน่สิคุณผู้หญิงของโรงแรมนี้นะ..ผมจะเกเรนึกหมั่นไส้พนักงานครัวของโรงแรมทำไมเพราะเค้ามาในหน้าที่ มาพร้อมอาหารเลิศรสของห้องอาหารเดอกริลล์
หนุ่มคนหนึ่งใส่เสื้อแจ็คเก็ตดำผมทรงสกินเฮดเดินไปเดินมาทั่วงานทักทายคนนั้นคนนี้ ฮึ ! คงเป็นหนุ่มคนใหม่ของคุณปีเตอร์ แล้วคุณผู้หญิงล่ะ? คุณปีเตอร์นี่ร้ายจริง ๆ ดีที่ผมไม่หลวมตัว
“ตินห์ไม่ไปตักอาหารกินเหรอ..” หนุ่มแจ๊คเก็ตดำคนนั้นเดินมาทักผมเล่นเอาผมสะดุ้งแต่รักษาท่าทีไว้ “วันนี้ผมหล่อพอหรือยัง?”
“ขอบคุณครับ..” ผมโค้งให้เป็นพิธี ไม่ได้มองหน้าคนถาม “เชิญคุณเถอะครับไม่ต้องเป็นห่วงผม”
“ถามจริง รู้ หรือแกล้งไม่รู้ว่าคือผม ฮื่อ !”
“ขอโทษผมไม่รู้จักคุณจริง ๆ ครับ” ทีแรกผมแปลกใจแต่พอมองใกล้ ๆ ไอ้หนุ่มหัวเกรียนชุดดำคือคุณปีเตอร์นั่นเอง
ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อคุณปีเตอร์เดินขึ้นเวที
“ขอบคุณท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานวันเกิดของมิ่ง น้องสาวคนสวยของผม นึกเสียว่าเป็นงานพบปะสังสรรค์ระหว่างเพื่อนนะครับ..” คุณปีเตอร์มองมาที่ผม “นอกจากนี้ผมขออนุญาตแนะนำนักร้องหนุ่มคนใหม่แห่งวง..” คุณปีเตอร์ผายมือมาทางผมพร้องแสงสปอร์ตไฟลท์ส่องมาที่ผม
หลายอย่างอยู่ในความคิด..ที่แท้คุณผู้หญิงคือน้องสาวของคุณปีเตอร์ และผมจะทำอย่างไรดีเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาร้องเพลง และอีกอย่างผมยังร้องไม่เพราะถึงขั้นเป็นนักร้องอย่างที่คุณปีเตอร์พูด..คุณปีเตอร์ทำอย่างนี้เพื่ออะไร จะทำให้ผมอับอายหรือ..ผมจะทำอย่างไรดี..อย่างไรดี !
“ระหว่างที่คุณตินห์กำลังเตรียมตัว..” จู่ ๆ คุณมิ่ง น้องสาวของคุณปีเตอร์ถือไมค์ ขึ้นบนเวที “หนูขอมอบเพลงนี้ให้ทุกท่าน..” มองมาที่ผม “โดยเฉพาะให้กำลังใจคุณตินห์เป็นพิเศษ..” เธอส่งยิ้มให้ “คงจะแปลกใจที่หนูยังเป็นเด็กแต่ร้องเพลง ๆ นี้” คุณมิ่งหันไปพยักหน้ากับนักดนตรี
ดนตรีเล่นอินโทร..
คุณมิ่งยิ้มให้แขกแล้วเริ่มร้องเพลง..
ลืมแล้วหรือไร ว่ามีใครคอย.คอยอยู่
ลืมแล้วหรือเสียง
นกที่ขันคูเคยฟังอยู่ด้วยกัน
ลืมแล้วหรือไร สิ่งที่หัวใจหมาย.มั่น
ลืมฟ้าเฉิดฉันท์
ยามเมื่อแสงตะวันจะลับอยู่รอนๆ
ใครหนอเคยกระซิบออดอ้อน
ว่าจะไม่จากจรเหมือนตะวันที่รอนลับลา
ใครหนอ.เคยกระซิบสัญญา
ว่าจะกลับ.คืนมา
เหมือนตะวันคืนฟ้าคราอรุณ
....ดนตรี..........
ลืมแล้วหรือเสียง
นกที่ขันคูเคยฟังอยู่ด้วยกัน
....ดนตรี........
ลืมฟ้าเฉิดฉันท์
ยามเมื่อแสงตะวัน จะลับอยู่รอนๆ
ใครหนอเคยกระซิบออดอ้อน
ว่าจะไม่จากจรเหมือนตะวันที่รอนลับลา
ใครหนอเคยกระซิบสัญญา
ว่าจะกลับคืนมา
เหมือนตะวันคืนฟ้าคราอรุณ
จบเพลงเที่ยวแรกขณะที่ดนตรีกำลังบรรเลงอยู่คุณมิ่งเดินลงจากเวทีมาที่ผมและร้องทวนอีกครั้งเหมือนกำลังต่อว่าอะไรผมสักอย่าง..ไม่น่าจะใช่นะ ผมไม่เคยรู้จักคุณมิ่งมาก่อน..หรือว่านี่คือแผนการของคุณปีเตอร์ที่มีอะไรซับซ้อนอยู่เบื้องหลัง
ขณะกำลังวกวนอยู่ในความคิดที่สับสนนี้คุณมิ่งลดไมโครโฟนลง กระซิบกับผมว่า “ลืมแล้วหรือ..นึกออกยัง?” แล้วยกไมค์ขึ้นร้องต่อ..เดินขึ้นเวทีไป
ขณะที่ทุกคนกำลังเพ่งความสนใจไปที่คุณมื่งบนเวทีผมถือโอกาสเดินเลี่ยงออกมาจากงาน ผมอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมจะขึ้นไปร้องเพลงอะไรอย่างไร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณปีเตอร์มีแผนการอะไรกับผมอีก คงไม่ใช่สิ่งดีแน่ ๆ ช่างเถอะวันหน้ายังมี ผมจะเล่นงานคุณปีเตอร์ด้วยวิธีของผม
จากบ้านคุณปีเตอร์ถ้าผมวิ่งออกจากซอยไปถนนใหญ่เรียกแท็กซี่คงกลับหอได้..ในกระเป๋ากางเกงของผมมีที่อยู่ของหอพักเตรียมพร้อม
“จะหนีไปไหน?” คุณปีเตอร์คว้ามือผมหมับ
“โอ๊ะ !” ผมตกใจเซถลาเข้าหาคุณปีเตอร์..แนบอก
ในความโชคร้ายมีโชคดีเกิดขึ้น..ขวดโลชั่นในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตหล่นแตกบนพื้น ผมรีบก้มลงใช้มือข้างที่เป็นอิสระป้ายโลชั่นที่เหลือ ตั้งใจจะป้ายลงบนมือของคุณปีเตอร์ที่กุมมือผมอยู่
โชคน้อยนิดนั้นหายวับในทันที
“เศษแก้วบาดมือตินห์หรือเปล่า?” คุณปีเตอร์ควักผ้าเช็ดหน้า ก้มลงเช็ดมือผม !
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2568 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2568 8:32:00 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 423 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
BlogGang Popular Award#21
|
| สมาชิกหมายเลข 2607062 |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
