|
.. การันตี .. บทที่ 1 ..
.. การันตี ..
.. บทที่ 1 ..
ร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ตึกแถวสองชั้นริมถนน เจ้าของร้านอาศัยอยู่ชั้นบน ให้ลูกจ้างเช่าหอพักอยู่ต่างหากแถวนั้น
เจ้าของร้านเป็นคนใจดีเลี้ยงแมวเลี้ยงสุนัขอย่างละหนึ่งตัว ลูกจ้างจึงต้องรักสัตว์ไปด้วย..เธอไม่ใช่สาวต่างด้าวหรือสาวภูธร พ่อแม่พอมีฐานะเหมือนกัน รับราชการทั้งสองคน เธอพยายามสอบเพื่อบรรจุเป็นข้าราชการแต่สอบไม่ได้
“แคท..” วันหนึ่งเจ้าของร้านเอ่ยขึ้น “เธอคงรู้ว่าสองสามเดือนที่ผ่านมาไม่ค่อยมีคนเข้าร้าน ฉันคิดว่าจะเลิกทำร้านและย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ฉันจะจ่ายเงินชดเชยให้เธอ 6 เดือน”
ไม่นึกว่าจะตกงานง่าย ๆ แคท ลูกจ้างสาวค่อนข้างงงกับชีวิต แต่ยังโชคดีที่ได้เงินทำทุน 6 เดือน และร้านอาหารนี้ยังไม่หมดสัญญาเช่า ยังอยู่ได้อีกหลายเดือน เธอจึงไม่ต้องเสียค่าเช่าหอพักเพราะจะย้ายมาอยู่ที่ชั้นบนของร้าน
แต่จะทำอะไรกับร้าน..ร้านอาหารตามเดิมคงไม่ไหวเพราะต้องใช้คนหลายคน ต้องมีค่าใช้จ่ายเพื่อการนั้นและวัตถุดิบสำหรับการทำอาหารเน่าเสียได้ตลอดเวลา
แมวล่ะ? หมาล่ะ? แคทนึกในใจ แต่แล้วเธอกลับมาคิดเรื่องการจัดการกับร้าน
ขั้นแรกต้องขัดล้างคราบเขม่าควันไฟทั้งร้านให้หมดกลิ่นคาวอาหาร ปิดกระดาษกาวบนสวิชและปลั๊กไฟ ฉีดน้ำลงแปรงจนทั่ว แห้งดีแล้วซื้อสีพลาสติกมาทา สีขาวไว้ก่อนเพราะยังไม่รู้จะทำเป็นร้านอะไร
“ปู้น ๆ” เสียงรถขายกาแฟดังเข้ามา แคทรีบเตรียมกระติกใส่ชาดำเย็นเครื่องดื่มที่ชอบ..เธอเคยได้ยินว่าเฮียแกขายกาแฟได้เงินเป็นกอบเป็นกำซื้อที่ซื้อบ้านต่างจังหวัดได้ ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นเพราะเฮียตระเวนขายทั้งวันไปทั่วทุกออฟฟิศและทุกมุมถนน
เพราะแรงบันดาลใจจากเฮียขายกาแฟ แคทตกลงใจเดี๋ยวนั้นว่าจะเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ..เจ้าของร้านน่ารักอยู่แล้วนี่นะ แต่ไม่หวังจะขายดีอย่างเฮียรถปู้น ๆ หรอก
ร้านกาแฟน่าจะเป็นสีครีมแต่ถ้าเป็นสีขาวแล้วแต่งร้านด้วยสีครีมและน้ำตาลคงใช้ได้เหมือนกัน..โต๊ะเก้าอี้ใช้สีครีมน้ำตาลพื้นร้านปูด้วยเสื่อกระจูดสีน้ำตาลอ่อน แต่งด้วยกระถางเฟิร์นสีเขียวอ่อนสดชื่น
ทีแรกตั้งใจกั้นกระจกหน้าร้าน ขึ้นโครงสีดำแล้วเปลี่ยนใจ..ถ้ากั้นกระจกก็ต้องติดแอร์ ไหนจะค่าแอร์ไหนจะค่าไฟฟ้า แคทจึงติดผ้าม่านลูกไม้สีขาวตรงตำแหน่งหน้าต่าง ทางเข้าปล่อยโล่ง ห้อยกระถางเฟิร์นตามชายคาร้านพอกันฝุ่นกันแดดได้
“งี๊ด ๆ” เสียงไอ้ดำร้อง..ดำหายไปตั้งแต่วันที่เจ้าของร้านย้ายไป
“หายไปไหนมา..” แคทร้องทัก..ดำโทรมและสกปรกกว่าเดิมซ้ำมีเลือดกรังที่ขา เธอรีบไปซื้อหมูปิ้งที่ร้านส้มตำมาให้ดำกินแล้วทายาเบตาดีนที่แผล
สองวันต่อมาขาดำบวมเป่ง คงต้องถึงมือหมอ..มีร้านสัตวแพทย์ที่ตลาดแต่จะไปยังไง รถแท็กซี่คงไม่รับแน่..แคทปิดร้านแล้วไปขอยืมรถเข็นจากป้าขายส้มตำ อุ้มดำใส่รถแล้วเข็นไปหาหมอที่ตลาด
กว่าจะถึงร้านหมอ กว่าจะเข็นรถกลับแคทลิ้นห้อยพอกับดำ คุณหมอให้ดำแอดมิทที่คลินิกหลังจากฉีดยากันบาดทะยัก กินยาแก้อักเสบและทำแผล
พระท่านว่าถ้าทำความดีโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนจะได้รับสิ่งดี ๆ กลับมาแน่นอน..มีลูกค้าเข้าร้านกาแฟคึกคัก สองสามวันครั้งแคทไปดูดำที่คลินิกและจ่ายค่ารักษา เงินที่ได้จากร้านกาแฟเป็นค่ารักษาดำเกือบทั้งหมด..ค่ารักษาสัตว์ป่วยแพงกว่ารักษาคนป่วยหลายเท่า
สุดท้ายดำก็จากไปหลังจากตัดขาทิ้งไปข้างหนึ่ง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดแสนกว่าบาท แคทไม่โทษคุณหมอว่ารักษาไม่ดี ไม่โทษดำที่มาให้เธอรับผิดชอบ..คิดว่าคงเป็นเพราะเคยเกี่ยวเนื่องกันมาก่อน จะชาติไหนหรือเมื่อไหร่ก็เป็นได้
เสร็จจากเรื่องดำแคทผอมไปมาก หุ่นสเลนเดอร์หน้าเรียวชวนมอง เฮียขายกาแฟที่เคยตาเขียวใส่แอบมองสาวแคทบ่อย ๆ
“ขอลาเต้ถ้วยหนึ่งครับ” หนุ่มหล่อคนหนึ่งหน้าคุ้นเดินเข้ามาสั่งกาแฟ
“รอสักครู่นะคะ” ลาเต้คือส่วนผสมของกาแฟ นมจืด และฟองนม
“ดำหายดีหรือยังครับ?” หนุ่มถามถึงดำ
“รู้จักดำด้วยหรือคะ?”
“ผมเคยเห็นคุณบ่อย ๆ ที่คลินิก”
“เป็นคุณหมอที่นั่นหรือคะ?” มีคุณหมอหลายคนที่คลินิก
“ผมพาสุนัขไปหาหมอที่นั้นครับ”
กลังจากที่รู้ว่าดำตายแล้วหนุ่มหล่อก็แสดงความเสียใจกับแคทและขออนุญาตมากินกาแฟบ่อย ๆ ที่ร้าน
จะเกินไปไหมที่หนุ่มหล่อมากินกาแฟที่ร้านสาวแคทแทบทุกวัน และต่อมาเปลี่ยนเป็นสั่งมอคค่า..เพิ่มน้ำเชื่อม เพิ่มความหวาน
นี่กระมังผลตอบแทนความดีที่แคททำกับดำ มาเพราะดำจริง ๆ ใช่ไหม..แคทคิดในใจ
| Create Date : 10 กรกฎาคม 2568 |
| Last Update : 13 กรกฎาคม 2568 7:11:12 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 312 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
BlogGang Popular Award#21
|
| สมาชิกหมายเลข 2607062 |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
