.. สองเรา .. บทที่ 1 ..

.. สองเรา ๆๆๆ ..
.. บทที่ 1 ..
.. ไอ้หนู ..
.
ปัจจุบันประชากรโลกมี 7,000,000,000 คน สมมุติว่าอายุขัยทุกคนคือ 80 ปีพบปะ 1000 คนต่อวันโดยเฉลี่ยทั้งชีวิตจะพบปะผู้คน 292,000,000 คน
 
การที่คนสองคนบนโลกจะพบกันคือ 0.00417 เปอร์เซ็นต์ และการที่คุณจะชอบเขาแล้วเขาก็ชอบคุณกลายเป็นใครบางคนในใจของกันและกันมีแค่ 0.00 ถึง 01.2 เปอร์เซ็นต์
 
ในชีวิตแต่ละคนล้วนมีช่วงเวลาพิเศษที่ความทรงจำหยุดอยู่ตรงนั้นและกลายเป็นช่วงเวลาแสนพิเศษ .. เป็นความทรงจำที่สำคัญที่สุดในชีวิต
 
ไม่แน่เหมือนกันที่บางคนมีความทรงจำพิเศษหลายความทรงจำ ก็ชีวิตไม่ได้อยู่แค่สามสิบสี่สิบปีเท่านั้น อาจถึง 70 หรือ 100 ปีก็ได้
 
ความทรงจำพิเศษเหล่านั้นคือที่มาของชื่อเรื่อง “สองเรา” .. เวลาที่หยุดแต่ละครั้งคือเวลาของสองเรา .. แต่สองเราที่แท้คือคนสุดท้ายที่คงอยู่กับผมตลอดไปแม้จะอายุ 120 ปีแล้วก็ตาม
 
.
.. ชัวร์ ..
.. บทที่ 1 ..
.. ไอ้หนู ..
.
 
ซีรีส์เกาหลีชอบพูดว่า “ชัวร์” แต่ความจริงไม่ใช่ชัวร์คำเดียวในวลีนี้แต่ผมฟังไม่ทัน ได้ยินรวม ๆ ว่า ชัวร์ .. แปลว่าชอบ .. ชอบที่ใกล้เคียงกับความรู้สึกรัก .. ส่วนมากเขาสารภาพรักกันอย่างนั้น
 
แต่ที่ผมจะเขียนต่อไปนี้คือความรู้สึกชอบ เอ็นดู เมตตา และอาจคือความรักที่มาโดยไม่รู้ตัว ..
.....
 
 
               “ผมล้างจานให้เองครับ” ไอ้หนูคว้าจานข้าวที่ผมเพิ่งวางลงบนพื้น เดินเข้าหลังบ้านที่มีตุ่มน้ำสองใบและส่วนทำครัวอยู่
 
ไอ้หนูอายุสิบห้าผิวเข้มมาจากปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ พักอยู่กับพี่ชาย ตำรวจชั้นประทวน ในซอยเล็ก ๆ ที่ทะลุถึงท่าน้ำ
 
พี่ชายของไอ้หนูได้รับเงินเดือนประมาณ 15.000 บาท ใช้เป็นค่ากินอยู่และค่าที่พักอาศัย ยังไม่มีครอบครัว พาน้องชายมาอยู่ด้วยเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น ที่ปราณบุรีครอบครัวของเขารับจ้างทำไร่สับปะรด
 
ผมรู้จักไอ้หนูเพราะเข้าไปตักน้ำในคลองที่อยู่ท้ายซอย เปล่าไม่ได้เดินชนหรือพบไอ้หนูหรอก แต่มีบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ติดทางเดิน ป้ามัยคือเจ้าของบ้าน กำลังเล่นไพ่อยู่
 
               “เดี๋ยวผมไปฟ้องตำรวจนะ” ผมแกล้งล้อ
 
               “เชิญจ้า .. ตำรวจนอนอยู่ข้างบนแน่ะ เล่นผสมสิบเขาไม่จับหรอก” ป้ามัยหมายถึงสามีที่เป็นตำรวจ
 
กว่าผมจะตักน้ำเต็มสองตุ่มก็เย็นก่อนที่แม่จะกลับจากทำงานเพราะมัวลงเล่นไพ่กับเขาด้วย .. และวันต่อ ๆ มาผมก็เป็นสมาชิกของบ้านป้ามัย
 
               “ไอ้หนูแอบมองพี่เค้าทำไม?” ป้ามัยถามไอ้หนูที่ป้วนเปี้ยนอยู่เพราะบ้านอยู่เยื้องกับบ้านป้ามัย
 
               “ป่าวขับ” ไอ้หนูปฏิเสธเสียงเหน่อ
 
               “พี่ไม่หล่อเท่าหนูหรอก” ผมพูดขึ้นเพราะเห็นไอ้หนูแอบมองอยู่นานแล้ว
 
               “ฮะ ๆ” ไอ้หนูหัวเราะแก้เขินแล้วเดินเข้าบ้านตัวเอง
 
หลายวันต่อมาผมตักน้ำเสร็จเร็วขึ้นเพราะไอ้หนูช่วยตักด้วยอีกแรง
 
               “พี่พูไม่เล่นไพ่แล้วหรือคับ?” ไอ้หนูถามขึ้นขณะผมกำลังแกว่งสารส้ม
 
               “อือ..” เสียงผมก้องอยู่ในตุ่ม
 
               “ของผมไม่เห็นต้องแกว่งสารส้มเลย น้ำในคลองสะอาดอาบได้ ทำไมต้องแกว่งสารส้มด้วย”
 
               “เวลาหุงข้าวใช้น้ำคลองหรือ?” ผมถามด้วยความแปลกใจ
 
               “ป่าวขับ น้ำที่ใช้ทำกับข้าวใช้น้ำประปาจากบ้านป้ามัย และอยู่กันสองคนกับพี่เราไม่ค่อยได้ทำกับข้าวหรอกขับ”
 
               “บ้านพี่ยังไม่มีน้ำประปาเลย..” ผมอมปลายข้างหนึ่งของสายยางยาวประมาณสองเมตรดูดน้ำจากตุ่มให้เต็มสายแล้วปล่อยสายยางด้านที่อมอยู่ลงข้างตุ่ม หันไปจับปลายด้านที่อยู่ในตุ่มจ่อที่ก้นตุ่มดูดตะกอนน้ำออกมาจนหมด
 
               “น่าสนุกจัง วันหลังให้ผมทำนะ”
 
               “หนูก็ทำที่บ้านของหนูสิ เอาสารส้มที่บ้านพี่ไปก็ได้มีหลายก้อน”
 
               “วัน ๆ ผมไม่ค่อยมีอะไรทำเท่าไหร่ .. ให้ผมช่วยพี่เถอะ”
 
               “บ่ายแล้ว กินข้าวหรือยังล่ะ?” ผมหยิบปิ่นโตกับข้าวที่ผูกรายเดือนออกมาจากตู้กับข้าว ผมอยู่กับแม่สองคนจึงไม่ค่อยได้ทำกับข้าวกินเองนอกจากวันเสาร์อาทิตย์
 
               “ยังเลย งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ” ไอ้หนูตั้งท่าจะกลับบ้าน
 
               “วันนี้มีอะไรกิน” ผมถามปิ่นโต
 
               “ยังไม่มีขับ ว่าจะทอดไข่” ไอ้หนูนึกว่าผมถามเขา
 
               “กินกับพี่ไหมล่ะ?” ผมถามด้วยความเมตตา .. กับข้าวสองอย่างผมกินไม่หมดอยู่แล้ว
 
               “คับ !” ไอ้หนูพูดชัดขึ้นมาทันที รีบวิ่งเข้าครัวหยิบชามและช้อนออกมา
 
 
               “ฮะ ๆๆ” ผมและไอ้หนูหัวเราะพร้อมกัน 
.
 
 

Create Date : 27 สิงหาคม 2568		0 comments
Last Update : 27 สิงหาคม 2568 15:57:39 น.
Counter : 73 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet