|
.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 6
... ลืมแล้วหรือไร ...
... บทที่ 6 ...
“ใช่รูปของผมหรือเปล่า?” ผมถามคุณปีเตอร์แก้เขินเพราะเข้าห้องมาโดยพละการ..รูปบนผนังนั้นไม่ใช่ผมอยู่แล้วเพียงแต่หน้าเหมือนผมมาก
“มีรถให้นั่งมาทำงานก็ไม่ยอม อยู่ที่นี่เลยดีไหม?” คุณปีเตอร์ไม่ตอบคำถาม
“ผมมีหอพักอยู่สบายดีไม่เดือดร้อนอะไรทำไมผมจะต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย..ห้องใครก็ไม่รู้”
“อ้าว ! นี่คือห้องของคุณตินห์ไม่ใช่หรือ ฮะ ๆ” คุณปีเตอร์หัวเราะ “รูปของคุณอยู่บนผนังห้องนั่นไง”
“ไม่ใช่รูปผม !”
“เมื่อกี้พูดหยก ๆ ว่าเป็นรูปคุณใช่ไหม”
“ผมไม่เคยแต่งตัวอย่างนั้น” ผมเริ่มจนแต้มไม่รู้จะไปต่ออย่างไร รู้สึกเหมือนกำลังเป็นฝ่ายแพ้ แพ้เกมส์อะไรสักอย่างที่มีคุณปีเตอร์เป็นคู่ต่อสู้..ถ้าสู้ไม่ได้ก็ออกจากเกมส์สิ !
“ผมขอลาออก !” ผมถอดสูท รูดเนคไท ถอดเสื้อ ดึงเข็มขัด ถอดนาฬิกา สลัดรองเท้าถุงเท้าออก
“คุณนี่บ้ากว่าที่คิดนะ” คุณปีเตอร์ยืนกอดอกดูผมแผลงฤทธิ์อย่างใจเย็น
ผมเดินเท้าเปล่าออกจากห้อง ลงลิฟต์ ตรงไปที่ห้องครัว
“เฮ้..”
“เกิดอะไรขึ้น?”
มีเสียงพึมพำเมื่อผมเดินผ่าน ทุกคนพากันประหลาดใจที่เห็นผมเดินเท้าเปล่า เปลือยอก หัวยุ่ง หน้ามุ่ยอีกต่างหาก
โชคดีที่เสื้อผ้ารองเท้าผ้าใบของผมยังอยู่ เป้ไม่รู้อยู่ไหนแต่ผมไม่มีเวลาหาแล้วเพราะใจร้อนอยากออกไปจากโรงแรมให้เร็วที่สุด..ผมเดินเกือบวิ่งผ่านสายตาหลายคู่ในห้องครัวออกจากโรงแรมไปที่ป้ายรถเมล์
เอาเข้าจริงผมลืมว่าจะต้องขึ้นรถสายอะไรและหอพักของผมอยู่ที่ไหน ผมควักกระเป๋าเงินมอมแมมออกมาเปิดดู บัตรกดเงินของคุณปีเตอร์ยังอยู่แต่ผมคงไม่ใช้มัน นามบัตรของโรงเรียนร้องเพลงก็ยังอยู่ผมไปเริ่มต้นที่นั่นแล้วกัน
“คุณครับ..” ผมยื่นนามบัตรของโรงเรียนร้องเพลงให้ชายคนหนึ่งดู “ไม่ทราบว่าผมจะต้องขึ้นรถเมล์สายอะไรถึงจะไปโรงเรียนนี้ได้ครับ”
ชายคนนั้นจะไปแถวสะพานควายพอดีจึงอาสาพาไปส่ง เมื่อถึงสะพานควายแล้วผมคงจำได้หรือถามคนแถวนั้นอีกทีก็ได้
ผมคลำถึงโรงเรียนจนได้ เพิ่งจะบ่ายนักเรียนรอบเย็นยังไม่มา ร้านอาหารก็ยังเงียบอยู่ ผมจึงนั่งหลบอยู่ที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ข้างร้าน เป็นซอกเล็ก ๆ ถ้าไม่ตั้งใจมองจะไม่เห็นคนที่นั่งอยู่..มองผู้คนและรถราที่ผ่านไปมา นึกทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน เมื่อเช้าจนถึงขณะนี้..รู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ..ดวงตาเหมือนจะหรี่ลง
“พี่มาโรงเรียนแต่วัน” เสียงหนึ่งทักขึ้น
“นายล่องหน !” ผมแปลกใจที่จู่ ๆ นายล่องหนปรากฏตัว
“ตกใจอะไร..” นายล่องหนยิ้ม “กว่าจะถึงรอบค่ำอีกนาน..ร้องเพลงได้ถึงไหนแล้วครับ?”
“ยังไม่ถึงไหนเลย มันมีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นทำให้ไม่ได้มาเรียน”
“ทาโลชั่นของผมหรือเปล่า?”
“ทาสิถึงหล่อขึ้นอย่างนี้ไง..” ผมกางนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือประกบใต้คางประกอบคำพูด “หล่อเป็นคนละคนเลยว่าไหม”
“ฮะ ๆ พี่ไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย พี่หล่อของพี่อยู่แล้วไม่ใช่เพราะโลชั่นของผมหรอก”
“จะว่าไปวันนี้ผมเหนื่อยมากไม่อยากเรียนเท่าไหร่หรอก” ผมพูดความจริง
“แหม ! ผิดกับผมที่วันนี้อยากมาเรียนมาก แถมได้พบพี่อีก ดีใจสุด ๆ เลย”
“งั้นเชียว ! ความจริงผมอยากกลับหอพักแต่มันเบลออย่างไรไม่รู้จำไม่ได้ซะงั้นว่าหอพักอยู่ที่ไหน”
“ตกลงจะกลับหรือจะเรียนเอาให้แน่ ถ้าจะกลับผมพาพี่ไปเอง..เพราะรักพี่นะถึงทุ่มทุนสร้างงี้”
“รักเหรอ ฮะ ๆ ช่างกล้าพูดนะ..ผมก็ชอบเราเหมือนกันแต่ไม่ได้รักนะ..” ผมอดยิ้มให้ไม่ได้ “ว่าแต่รู้จักหอพักผมด้วยหรือ รู้จักได้ไง โม้หรือเปล่า?”
“ไม่ได้โม้ !” นายล่องหนยิ้มตอบ “วันนั้นที่หอผมเป็นคนทาโลชั่นให้พี่ไง ทาทั้งตัวจนพี่เคลิ้มหลับไป”
“เอ๋..ผมว่าผมทาเองนะ” ผมชักไม่แน่ใจ
“ไป..ไปกันเถอะเดี๋ยวจะมืดมาก” นายล่องหนฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว ! ช้า ๆ ก็ได้” ผมลุกขึ้นตามแรงฉุด..เซตามมือ
“โครม !” ผมล้มลงบนพื้น..ตกใจตื่น
มืดมากแล้ว..ไม่มีนายล่องหน..แต่ความทรงจำของผมเกี่ยวกับหอพักคืนกลับมา !!
| Create Date : 12 พฤษภาคม 2568 |
| Last Update : 12 พฤษภาคม 2568 9:53:39 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 388 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
BlogGang Popular Award#21
|
| สมาชิกหมายเลข 2607062 |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
