|
... ลืมแล้วหรือไร 1 ...
... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 1 ...
ผมรู้สึกระคายคล้ายคันมือจึงถูฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน น่าแปลกที่อุ้งมือทั้งสองลอกออกมาเป็นขุย ยิ่งถูยิ่งลอกจนฝ่ามือทั้งสองเป็นสีชมพู
เย็นมากแล้ว ผมกลับจากทำงานถึงหอพักที่อยู่แถวศรีย่าน อาบน้ำแต่งตัวใหม่ชุดลำลอง คว้าเป้เฉพาะกิจขึ้นสะพายออกไปที่ป้ายรถเมล์..จากศรีย่านต้องต่อรถสองสายจึงถึงสะพานควายเป้าหมายที่ผมจะไป ถ้าขึ้นรถไฟฟ้าจะทอดเดียวไม่ต้องต่อแต่เพราะประหยัดเงินผมจึงเลือกไปโดยรถเมล์
ผมเป็นคนนครสวรรค์จบการศึกษาจากโรงเรียนอาชีวะประจำจังหวัดเข้ากรุงเทพฯ เพื่อตามหาความฝัน..กลางวันทำงานเป็นเบ้ประจำครัวใหญ่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนเย็นไปเรียนร้องเพลงที่สถาบันดนตรีย่านสะพานควาย..ความฝันที่ผมกำลังตามหา
สถาบันนี้อยู่ชั้นบนของห้องอาหารที่มีวงดนตรีสดและนักร้องรับเชิญที่เวียนมาขับกล่อม บางครั้งนักเรียนที่มีฝีมือเข้าขั้นจะได้ขึ้นร้องบนเวทีนี้ด้วยเป็นการฝึกร้องไปในตัว
“นักเรียน !” พี่นักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังเทสเครื่องดนตรีส่งเสียงมาทางผม
“คะ..ครับ?” ผมยกมือกุมหน้าอกพยักหน้าเป็นเชิงถาม
“เรานั่นแหละ เขาเริ่มเรียนกันแล้วยังไม่รีบขึ้นไปอีก” พี่นักดนตรีหันไปอยู่กับเครื่องดนตรีของเขา
ผมรีบขึ้นบันไดไปชั้นบน..มีนักเรียนนั่งรอเข้าเรียนรอบค่ำหกเจ็ดคนอยู่หน้าห้องเรียนที่เป็นห้องเก็บเสียง บางคนแต่งตัวสวยเหมือนพร้อมจะขึ้นเวที บางคนยังอยู่ในเครื่องแบบที่ทำงาน มีสองคนที่ธรรมดาแทบจะมอมแมมคือผมและหนุ่มคนหนึ่ง
“พี่ครับ..” หนุ่มคนนั้นหันมาทางผม “ขอยืมหนังสือตำราร้องเพลงหน่อยได้ไหมครับ ผมลืมเอามา”
“ฮะ ๆ ..” ผมขำความบ้องติ้นของหนุ่ม “ใครเขาจะมีหนังสือสองเล่มกันแพงจะตาย”
“ว้า !” หนุ่มก้มหน้ามองเข้าไปในเป้ของตัวเอง “ครูยิ่งดุ ๆ ทั้งที่เรานำเงินมาให้แท้ ๆ”
“ครูคือครู ดุทุกคนถ้าลูกศิษย์ทำไม่ดี..” ผมสรุป “แต่ก็นะจะหาวิธีช่วยให้”
“พี่ซี้กับครูเหรอ?” หนุ่มหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากเป้
“บ้าเหรอ !” ผมค้อนไปหรือเปล่าไม่รู้ “ดุออกอย่างนั้น”
“ผมให้พี่” หนุ่มยื่นของจากเป้ให้ผม มันคือขวดยาหรือของเหลวอะไรสักอย่าง
“อะไรน่ะ แล้วให้ผมทำไม?”
“พี่ใจดีกับผม..มันคือโลชั่นบำรุงผิวครับ อนาคตของพวกเราคือนักร้องใช่ไหมจึงต้องดูแลตัวเองให้ดีให้หล่อให้สวย” หนุ่มยิ้มชอบกล
“ยัง..ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย..” ผมรับขวดโลชั่นใส่เป้ “ว่าจะขอยืมหนังสือจากนักเรียนรอบเย็นที่กำลังจะเรียนเสร็จออกมาให้แล้วพรุ่งนี้ต้องมาตอนเย็นเพื่อคืนเขา ๆ จะได้ใช้เรียน”
“นั่นละ ๆ คือพี่ใจดีกับผมละ..” แต่ว่าผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ..ฝากเป้ผมด้วย”
“ฮื่อ” ผมรับคำ จนออดหมดเวลารอบเย็นแล้วไอ้หนุ่มก็ยังไม่กลับมา นักเรียนทยอยออกมาจากห้อง..ผมจะออกปากขอยืมหนังสือให้หนุ่มดีไหม แต่ละคนทำหน้าไม่ค่อยดี..ผมให้หนังสือหนุ่มดีกว่า คุณครูไม่ได้ซี้กับผมแต่มีสายตาไมตรีให้ เพราะผมหล่อหรือร้องเพลงเพราะก็ไม่แน่ใจ ผมหยิบหนังสือออกมาจากเป้ตั้งใจจะใส่ในเป้ของหนุ่ม
แต่..เป้หายไป หายไปไหนผมนั่งอยู่ด้วยแท้ ๆ ไม่มีใครเข้ามาใกล้เลยแม้แต่เจ้าหนุ่มก็ยังไม่มา ออดเริ่มรอบค่ำ ผมอิดออดสักพักรอเจ้าหนุ่ม
“ไง ! ไม่เข้าเรียนหรือ? “ คุณครูโผล่หน้ามาเตือน
“เรียนครับ” ผมรีบเข้าห้องเรียนแต่หนุ่มก็ยังไม่มา เกือบจะหมดเวลา เจ้าหนุ่มคงไม่มาแน่..
หรือว่าเจ้าหนุ่มและเหตุการณ์หน้าห้องเรียนเมื่อสักครู่คือภาพหลอนหรือผมคิดไปเอง..นึกอะไรได้ผมคลำเข้าไปในเป้
เอ๊ะ ! อย่างไรกัน..ขวดโลชั่นยังอยู่ มันอุ่น ๆ ชอบกล
Create Date : 12 สิงหาคม 2567 |
|
1 comments |
Last Update : 15 สิงหาคม 2567 6:38:09 น. |
Counter : 171 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
|
BlogGang Popular Award#20
|
สมาชิกหมายเลข 2607062 |
|
|
|
|
หากท่านผู้อ่านใดมีเมตตาได้โปรดใส่เหรียญ 1 บาทให้ผมเมื่ออ่านจบแต่ละตอนนะครับ เพื่อนักเขียนใส้แห้งคนนี้ครับ
โสฬส แสงเดือน
ธ.กสิกรไทย เลขบัญชี 737-2-10364-1 สาขาประชานิเวศน์ 1
ขอบคุณมากครับ