.. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 3 ..

.. บทที่ 3 ..
.. ส้มเจซอน ..
.

ตกลงคืออย่างไรกันแน่ ผมเข้านอนอย่างคลางแคลงใจ ต้นไม้วิเศษและคุณยายกายสิทธิ์ไม่อยู่ในสมองผมแล้ว แต่นายเจซอนยังอยู่ เขาคืออะไรแน่ ยิ่งก่อนจะนอนผมดูรายการสารคดีเกี่ยวกับ U.F.O. คืนนี้ผมจะฝันอะไรประหลาดไหมนะ

เช้าวันรุ่งขึ้น นายกาเหว่าและหลวงพี่มาตามปกติ คุณยายก็มา ผมอยากเข้าไปถามว่าเธอว่าไปไหนทุกเช้าแต่ไม่กล้าถาม หนุ่มร้านอาหารเสื้อแดงยังวิ่งเข้าซอยตามเดิม เขาเข้ากะกลางคืนหรือไรจึงกลับบ้านตอนเช้าทุกวัน ผมแค่สงสัยเฉย ๆ เสื้อเขาเปลี่ยนเป็นสูทสีขาวหรือเปล่าผมก็ไม่อยากรู้อีกแล้ว สรุปเองว่าผมตาฝาดและเพี้ยนแน่นอน


สายแล้วยังไม่มีงานเข้าผมจึงจัดการย้ายต้นส้มโชกุนที่เพาะเมล็ดไว้บนระเบียงบ้านชั้นสอง กระถางดินค่อนข้างใหญ่ซ้ำต้นสูงโย่งท่วมหัวยกคนเดียวคงไม่ได้จึงไปว่าจ้างนายอ๋องเด็กพม่าลูกจ้างร้านล้างรถฝั่งตรงข้ามซอยมาช่วยขนย้าย

                “ปูกไว่นานล่ะคับ” นายอ๋องถาม

               “สองปีแล้ว” ผมเปิดประตูบานเลื่อนระเบียง

               “โฮ ! ยาวปืด ไมไม่ตะย่อจะได้แตกกิ่ง”

               “สงสาร” ผมตอบสั้น ๆ

อ๋องเป็นคนยกกระถางผมประคองยอดไม่ให้หัก สองคนทุลักทุเลพากระถางต้นส้มลงมาข้างล่าง อ๋องให้ความเห็นว่าควรจะเปลี่ยนกระถางให้ใหญ่ขึ้นและเปลี่ยนดินเพราะดินที่ต้นส้มอยู่แข็งแน่น .. เราตกลงช่วยกันทำตามนั้น


               “ป้อ อ อ” เสียงแหลมเล็กดังมาจากร้านล้างรถ

                “เข้าไป ! อย่าออกมายืนริมถนน” อ๋องตะโกนสั่ง

                “ป้อ อ อ ..” เสียงแหลมเล็กของเด็กน้อยดังมาอีกครั้งตามด้วยเสียงหัวเราะ

               “ลูกของอ๋องหรือ” ผมแปลกใจ นายอ๋องยังเด็กอยู่แท้ ๆ

                “ขับ อายุสี่ข่วกละแต่โตและ ข่าวมะยอกี กีแต่ขะโหน”

               “ผมว่าเขาน่ารักนะ ..” ผมจับต้นส้ม อ๋องกำลังแกะดินแข็ง ๆ บางส่วนออกจากราก

               “วิ่งเล่นอยู่คนเดียวคงเหงานะ”

               “มะเหงาเหราะ วี่ปายพูกปายกับไคมะรู้ท้างวัน”

               “เด็ก ๆ ชอบคุยกับตัวเอง น่ารักนะ ฮะ ๆ” ผมโบกมือให้เด็กน้อย

               “โผะย๊กห้ายอะมะ?” อ๋องมองหน้าผม

               “ผมเอาจริงนะอย่ามาล้อเล่น อ๋องไม่รักลูกหรือ?” ถ้าอ๋องยกให้จริงผมเอาแน่ ไอ้หนูมันน่ารัก

                “โผล้อเล่ ฮะ ๆ” อ๋องหัวเราะ

               “ชื่ออะไรล่ะ ไว้ผมจะไปเล่นด้วยจะได้เรียกถูก”

                “ชื่อ เจซอน คับ” อ๋องตอบชัด

               “เจซอน !” ผมทำต้นส้มหลุดจากมือ

               “เปอะรายคูเบิด?” อ๋องแปลกใจ

               “ที่อพาร์ตเม้นท์ในซอยมีหนุ่มพม่าชื่อเจซอนเหมือนกันใช่ไหม?” ผมถาม

               “อ๋อ .. มะมี ..ไอ่คะน้านมะรู้ชื่ออะราย”

               “แม่ค้าส้มตำบอกว่านายคนนั้นชื่อเจซอน”

               “ฮะ ๆ” อ๋องหัวเราะ “แมะค้าเห็นมานโซนหมือลู่โผจือเรียมาว่าเจซอนหมือกาน ฮะ ๆ”

แม่ค้าส้มตำเห็นนายมอมแมมเดินวุ่นวายท่าทางเหมือนคนซน ๆ จึงเรียกเขาว่าเจซอนตามลูกชายของอ๋องที่ซุกซนตามประสาเด็ก .. เอ .. ผมจะตั้งชื่อต้นส้มโชกุนว่า เจซอน บ้างดีไหม เพราะท่าทางเขาจะซน ต้นสูงเอา ๆ และมีปุ่มที่กำลังจะแตกกิ่งหลายแห่ง .. ถ้าเป็นคนก็คงซุกซนเหมือนกัน

ชื่อเจซอนจะไปอยู่ที่ใครอีก .. คงไม่ใช่ผมหรอกนะ !

.

Create Date : 04 ตุลาคม 2567		0 comments
Last Update : 4 ตุลาคม 2567 10:52:10 น.
Counter : 124 Pageviews.
Share Tweet