.... ธี .... (บทที่ ๑๐)

.... ธี ....

บทที่ ๑๐





ถึงอย่างไรสโตนก็ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น สงสัยว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เปลี่ยนภพ เปลี่ยนรูปลักษณ์อย่างกะทันหันแทบไม่รู้ตัว...

ร่างของเขา ของลายลักษณ์และศักดิ์กลายเป็นเถ้าถ่านในกองเพลิงไปแล้ว..หรือนี่เป็นเพียงความคิดเช่นครั้งหนึ่งที่คิดถึงลาย ไปใช้ชีวิตอยู่กับลายที่บ้านอุ้มผางคี...ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เพียงอยู่ในใจของเขาใช่ไหม..ไม่ใช่ความจริง!



“โตน..” เสียงเรียกจากหนุ่มสิงคาลทำเอาสโตนสะดุ้ง

“โตน” สิงคาลตบต้นแขนสโตน..เขาเห็นสโตนนั่งนิ่ง ตาแข็งผิดสังเกต

“สิงคาล” สโตนได้แค่เพียงเรียกชื่อตอบ มั่นใจแล้วว่าคือความจริง

“ผมจะทำอย่างไรกับชีวิตใหม่นี้ ในดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก กับคุณ สิงคาล” สโตนพูดเหมือนสิงคาลจะเข้าใจ “ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้เรื่องที่ผมพูด แต่จะทำอะไรได้เล่า”

“โตน มาม่า..” สิงคาลรับรู้ความในใจของสโตนได้ลางๆ จากสายตาและน้ำเสียง

“ยังดีที่ผมมีคุณเป็นเพื่อน..มา! เรามาช่วยให้ชีวิตอยู่รอดกันดีกว่า” สโตนเหลียวมองหากิ่งไม้แห้ง หยิบขึ้นชูให้สิงคาลเห็น “ไปหากัน”

“ไปหากัน” สิงคาลพูดตาม ลุกขึ้นออกนำ...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจึงรู้สึกเหมือนเป็นทาสมาณพรูปงามผู้นี้..อาจเป็นเพราะความมีน้ำใจที่หยิบยื่นให้เขาเมื่อแรกรู้สึกตัวก็เป็นได้..แต่มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น

“โตน” สิงคาลหลุดปากออกมา

“อะไรหรือ?” สโตนเร่งฝีเท้าให้ทันสิงคาล

“ตยาฮา!” (๑) สิงคาลหันมา หน้าแดง เสชี้มือไปข้างหน้าที่มีกิ่งไม้แห้งกองสุมอยู่

“เป็นอะไร หน้าแดงเชียว..หน้าแดง” สโตนจิ้มที่หน้าสิงคาล

“หน้าแดง..” สิงคาลรู้สึกเลือดฉีดแรงบนใบหน้า

“ฮะ..ฮะ..ฮะ..” สโตนหัวเราะกับความเขินอายอย่างไร้สาเหตุของสิงคาล “ตยาฮา..” สโตนชี้ไปที่กองกิ่งไม้ เข้าใจผิดว่าตยาฮาหมายถึงกิ่งไม้

สโตนและสิงคาลช่วยกันขนกิ่งไม้ไปวางรวมกันใต้ต้นจามานใหญ่ริมสระ ทั้งสองไม่รู้ว่าทำไมจึงตัดสินใจสร้างที่พักที่นี่ อาจเป็นเพราะต่างรู้สึกตัวครั้งแรกที่ตรงนั้น..

สโตนหวนคิดไปถึงเมื่อครั้งช่วยลายสร้างเพิงพักที่ป่าอุ้มผางคี ป่านนี้ลายอยู่ที่ไหน ลายผู้ภักดี ลายผู้มอบดวงวิญญาณให้เขา ลายผู้อยู่ในหัวใจของเขานิจนิรันดร์...




ลายครามอุ้มลายลักษณ์เดินตามคุณหมอวารุณีเข้าห้องทำงานใหญ่

“ทำไมยังอุ้มกันอยู่อีก” วารุณีเหมือนหงุดหงิด

“ก็คุณเดินเร็ว ลูกเดินตามไม่ทัน” ลายครามเข้าใจความรู้สึกของภรรยาดี เขารู้ตัวว่าทำไม่ถูก ทำผิดตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นหนุ่มลูกครึ่งคนนั้น

“ยังไม่วางอีก” วารุณีทำตาดุใส่สามี..บางครั้งเธอรู้สึกเหมือนลายคราม ลายผู้นี้ เป็นน้อง เป็นคนรัก เด็กในอุปการะ ไม่ใช่สามี...เพราะความรักความสงสารทำให้เธอใช้ชีวิตคู่กับลายครามด้วยความซื่อสัตย์ตลอดมา แม้ว่า แม้ว่าลายครามไม่เคยได้ทำหน้าที่ตามธรรมชาติของสามีเลย นอกจากครั้งนั้น ครั้งแรกและครั้งเดียว..คืนที่อยู่รวมกันระหว่างเธอ ลาย และหินล่อ..จนกระทั่งลดาวัลย์ถือกำเนิดมาจากครั้งเดียวนั้น

“เดี๋ยวคุณดุลูกอีก..จุ๊ๆ..ลายกำลังจะหลับ” ลายครามเขย่าตัวเบาๆ กล่อมลูกชายที่ตาปรือหรี่ลง “พี่โตน..” เสียงพึมพำลอดออกมาจากปากของเด็กน้อย


“ฉันเป็นห่วง กลัวลายลักษณ์จะโตพรวดๆ เหมือนก่อน แล้วไปรังแก วอแวกับคุณสโตนอย่างเคยอีก” วารุณีเสียงอ่อนเมื่อเห็นลายครามวางลูกชายลงนอนบนโซฟา “เรื่องอื่นไม่ได้คิดนะ..ลายก็รู้ดีว่าฉันรู้สึกกับลายอย่างไร”

“ผมรู้..ผมเข้าใจ” ลายครามรู้ดีว่าวารุณี..ครูนี ครูอาสาแห่งบ้านอุ้มผางคีระแวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหินล่อมาตลอด ค่อนข้างจะแน่ใจด้วยว่าเขาและหินล่อรักกัน แต่เพราะการที่เธอเป็นคนชุบชีวิตเขามากับมือทำให้เธอรู้สึกเป็นเจ้าของ รักและสงสารจนไม่อาจตัดใจได้ ทั้งๆ ที่เขาไม่มีสิ่งสำคัญของความเป็นชายเหลืออยู่ก็ตาม..ครูนีรักเขามากเพียงนี้ ทำให้ลายครามต้องฝืนใจลืมหิน...จนกระทั่งสโตนโผล่มา


“คุณสโตนให้ลูกลายลักษณ์กินยาอะไรเข้าไป ระบบโคลนนิ่งจึงตีกลับอย่างนี้” วารุณีวกกลับมาเรื่องลูกชายคนเล็กที่เกิดจากการโคลนนิ่งของเซลล์ลายคราม “ดูเป็นเด็กเรียบร้อยขึ้น..หวังว่าเขาคงค่อยๆ เติบโตขึ้นตามระบบ”

“ขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?” ลายครามรู้ว่าวารุณีเสพูดเรื่องลายลักษณ์ แต่ในใจกำลังกังวลเกี่ยวกับเขาและสโตน

“รู้นะว่าลายจะพูดเรื่องอะไร..เชิญค่ะ!” วารุณีอดหึงหวงไม่ได้

“อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิครับ..คุณก็รู้นี่นาว่าไม่ใช่” ลายครามโกหกดื้อๆ ..ถึงเขาจะสำนึกถึงบุญคุณและความรักที่ครูนีมีให้..แต่หินมาก่อน เอาหัวใจของเขาไปหมดทั้งดวง..ก่อนที่จะได้พบกับครูนี

“เชิญค่ะ ฉันต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”

“เกิดไฟไหม้ที่บ้านนครสวรรค์..คุณสโตนและลูกลายอยู่ในกองเพลิง..” ลายครามหยุดกลืนน้ำลายเมื่อนึกย้อนเห็นภาพ

“ผมไปถึงไฟกำลังลุกท่วม นึกว่าคงตายกันหมดแน่..จู่ๆ มีละอองเย็นพุ่งจากฟ้าลงบนกองเพลิง เปลวไฟหายไปหมดเหมือนไม่เคยเกิดไฟไหม้มาก่อน..ลูกลาย คุณสโตนและพี่ศักดิ์ปลอดภัย..แต่คิดว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม”

“หมายความว่าอย่างไร?..” วารุณีลูบหัว ก้มลงหอมแก้มลูกชาย “ลูกลายลักษณ์ก็ดูปกติดีนี่คะ”

“เพิ่งผ่านมาวันกว่าๆ เอง..คุณไม่สังเกตหรือว่าลูกลายเรียบร้อยขึ้นมาก..ส่วนคุณสโตน..แกเป็นมาก คล้ายๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นใคร ไม่รู้จักอะไรสักอย่างทั้งสถานที่บ้านเรือนสิ่งของหรือวิถีการดำเนินชีวิตประจำวัน”

“อย่างนั้นเชียวหรือ..คุณรู้ได้อย่างไร?” วารุณียิ้มนัยๆ

“โธ่! อย่าเข้าใจผมผิดสิ” ลายครามตัดสินใจพูดตรงๆ “ คุณก็รู้ว่าผมรู้จักเขาดีแค่ไหน..ขณะนี้เขาไม่ใช่คนเดิม ไม่ใช่สโตน หินหรือหินล่อ..ผมลองทำ ลองใจเขาหลายอย่าง..เชื่อสิ เขาเหมือนไม่ใช่คนบนโลกนี้ด้วยซ้ำ”

“ฮะ..ฮะ..” วารุณีเห็นเป็นเรื่องขำ “ลายคิดไปเองหรือเปล่า จ้องมากจนเขาเขิน ทำอะไรผิดๆ ถูกๆ ละมั้ง..ไม่เอาละฉันไปทำงานดีกว่า”


“ผมเกรงว่าจะเกิดอะไรอย่างนี้กับลูกลายลักษณ์จึงเข้าไปคลุกคลีด้วย” ลายครามพูดตามหลัง



“อย่าแก้ตัวเลย..ฮะ..ฮะ..” วารุณีหัวเราะ เดินออกจากห้อง แต่ใจนึกถึงภาพสโตนใช้มือกินอาหารและเปลือยร่างอาบน้ำในลำธาร


 

Create Date : 21 มีนาคม 2564		0 comments
Last Update : 21 มีนาคม 2564 13:17:47 น.
Counter : 499 Pageviews.
Share Tweet