.... ธี .... (บทที่ ๘)

.... ธี ....

บทที่ ๘






หลังจากผ่านยานประหลาด แคบ เล็กๆเคลื่อนตัวขึ้น... ธี ก็มาถึงประตูบานใหญ่ที่ใช้วิธีถอดสลักโดยการสอดแผ่นจารึกเข้าไปในช่องข้างประตู


“คุณสโตนคงอยากพักห้องเดิม..อุ้มผางคี..” ลายครามแปลกใจที่สโตนไม่ยินดียินร้ายอะไรกับความใส่ใจของเขา

“ลาย..” ธี พยายามออกเสียงเรียกชื่อเด็กน้อยให้ถูกต้อง "ลาย..ลายลักษณ์.." 

เสียงของสโตนทำเอาลายครามใจวาบ นึกว่าเรียกชื่อเขาอย่างที่เคยเป็นในอดีต

ความจริง ธี อยากรู้ว่าลายลัษณ์หายไปไหน ทำไมไม่มากับเขาอย่างที่เด็กน้อยปรารถนา..เขารู้สึกโหวงเหวงเมื่อไม่มีอะไรในอ้อมแขนอย่างเคยนับตั้งแต่เขามาถึงโลกใบนี้..ธี คิดถึงลายเด็กน้อย

“คุณหมอวารุณีและลดาวัลย์พาลายลักษณ์กลับบ้าน.." ลายครามชี้แจง "ต้องฝืนเสียแต่เนิ่นๆ ไม่งั้นคุณสโตนเดือดร้อนแย่..จำไม่ได้แล้วหรือครับ” ลายครามต่อความยืดยาว หารู้ไม่ว่า ธี ไม่เข้าใจอะไรเลย

“หมอวารุณี ลดาวัลย์” ธี พึมพำ..เขาเข้าใจว่าคงเป็นชื่อสตรีทั้งสอง ลดาวัลย์อ่อนวัยกว่า เรียกลายครามว่าพ่อ ส่วนหมอวารุณีคงเป็นเมียของลายคราม

“บ้านผมอยู่ข้างบนไงจำไม่ได้หรือ..จำไม่ได้อีกละซีว่าห้องนี้คือห้องส่วนตัวของผม..มีแต่โตน หิน เท่านั้นที่ได้เข้ามาพัก” ลายครามเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่..อารมณ์ของลายครามแตกต่างกันลิบลับกับคุณครามเมื่อแรกได้พบหนุ่มลูกครึ่ง “สโตน เฮนจ์”

“หิน..” ธี จำได้ว่าชายอีกคนที่ชื่อศักดิ์ชอบเรียกเขาอย่างนั้น..นึกว่าเขาคือหินของศักดิ์เพียงคนเดียว ที่แท้เขาคือหินของลายครามด้วยเช่นกัน..เป็นเพื่อน พี่น้อง หรือลูก หรืออะไร?.. ธี เริ่มงง

“หินทำไม?” ลายครามหันประจันหน้า อยากเอื้อมมือสัมผัสชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

“หินทำไม..” ธี พูดตาม..ตกใจที่จู่ๆ ลายครามหันมา

“ฮะ..ฮะ..ตลกอีกแล้ว!” ลายครามกอดเอวสโตน ยกตัวลอยจากพื้น

“อึ๊..อึ๊ด..อึ๊ด..” ธี บิดตัวฮึดฮัด..ไม่เข้าใจการกระทำของลายคราม อีกใจหนึ่งคิดว่าอาจเป็นการแสดงออกธรรมดาของคนที่นี่ ธี จึงหยุดดิ้น

“รู้ไหม ผมคิดถึงหินมาก..ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ไม่นึกถึง” ลายครามวางสโตนลงบนพื้น คลายแขนข้างหนึ่งออก โน้มร่างสโตนแนบอก “ได้ยินเสียงใจผมเต้นไหม?”

ธี รู้สึกไม่ชอบมาพากลกับการกระทำของลายคราม คิดอยู่ว่าทำอย่างไรเขาจะพ้นจากอ้อมกอดของชายผู้นี้..กลิ่นโคโลนจ์ผสมกลิ่นเหงื่อให้ความรู้สึกบางอย่างกับ ธี


“ก๊อก!..ก๊อก!..”

ลายครามปล่อยสโตนเป็นอิสระ ถอยออกห่าง..และแล้ว มาดบอสใหญ่ผู้เคร่งขรึมก็กลับมา

“ขอโทษค่ะ..” พนักงานสาวสองคนเข้ามาในห้องเพื่อตรวจเช็คและนำสิ่งอำนวยความสะดวกเข้ามา สองคนเดินดูทั่วห้อง เปิดดูกระท่อมไม้ซุงซึ่งเป็นตู้เสื้อผ้า ดูความสะอาดของห้องน้ำที่ซ่อนอยู่ในหลืบพุ่มไม้..ธี มองตามอย่างสนใจ เขาต้องเรียนรู้ทุกอย่างจากทุกคน


“กรี๊ง!..กรี๊ง!..”

ธี สะดุ้งเฮือก..ลายครามเดินไปรับโทรศัพท์.. ธี เห็นลายครามพูดใส่ในกระบอกอะไรอย่างหนึ่ง..อีกอย่างที่เขาประหลาดใจ

“คุณสโตนครับ..” ลายครามกลับมา เรียกชื่อสโตนเต็มยศ “ผมต้องไปทำงานก่อน แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่..ลาก่อนครับ..หิน”

แทบไม่ได้ยินคำว่าหิน..ลายครามออกจากห้อง..พนักงานสาวตรวจความเรียบร้อยอีกสักครู่จึงออกไปเช่นกัน



“ในที่สุดก็ได้อยู่ตามลำพังเสียที” ธี นึกในใจ เขาตรงไปยังลำธาร..ฉงนที่มีลำธารได้อย่างไรในห้องกว้างใหญ่นี้ หรือว่าเขากำลังอยู่ในป่าจริงๆ ธี ชะโงกดูปลาที่แหวกว่ายในน้ำใส สีส้ม ดำ ทอง ขาว สลับสวยไปมาเหนือหินกรวดใต้สายน้ำเอื่อย..เจ้าตัวเล็กสีน้ำเงินคู่หนึ่งลอยตัวนิ่งอยู่ตรงหน้าไม่ไปไหน..

“เอ๊ะ! นั่นมันเจ้าตาสีน้ำเงินของอารยันผู้งดงามนี่นา..” ธี ล้วงมือลงไปในน้ำ แต่ไม่พบสิ่งใด


ธี ล้มตัวลงนอนบนผืนหญ้าข้างลำธารใต้ต้นไม้ใหญ่ แหงนมองท้องฟ้าเบื้องบน นกบินผ่าน ลมพัดพากลิ่นป่าหอมชื่นใจ... ธี สงสัยว่าเหตุใดเขาจึงมาสู่โลกนี้ อะไรพาเขามาที่นี่..แรงศรัทธาในกามาแห่งเจ้าตาสีน้ำเงินนั่นเอง..

ธี จำได้ว่าครั้งก่อนๆ เพียงนึกถึงหรือได้เห็นแววตานั้นเขาก็ถึงซึ่งปิติปฏิพัทธ์ หากเดี๋ยวนี้แม้เขาจะได้เห็นบ่อยๆ ก็มิได้รู้สึกเช่นนั้น..ทำไม?..อาจเป็นเพราะครั้งนั้นเขาอยู่ตามลำพัง แต่ที่นี่มีผู้คนมากมายเกี่ยวข้องกับเขาตลอดเวลากระมัง

“เจ้าตาสีน้ำเงินเอ๋ย..” ธี แหงนหน้ารำพึงกับท้องฟ้าขมุกขมัว “ถึงอย่างไรข้าก็คิดถึงเจ้า ปรารถนาเจ้าดังเดิม วันหนึ่งเราคงได้พบ ได้รสสัมผัสซึ่งกันและกันนะเจ้าอารยัน..ชีวิตหนึ่งของข้า” ธี ช่างไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ในตัวของเจ้าตาสีน้ำเงินที่เขากระสันถึงมาตลอดชีวิต


“ก๊อก!..ก๊อก!..”

ธี ผงกหัวขึ้นเหลียวมองประตู..เขาเริ่มซึมซับการดำเนินชีวิตที่นี่

“ขอโทษค่ะ..” ลดาวัลย์ก้าวเข้ามา “ไม่ได้ยินเสียงอนุญาต แต่คิดว่าคงเข้ามาได้..วันนำเสื้อผ้ามาให้คุณโตนเปลี่ยน..ของลายลักษณ์น่ะค่ะ อีกนานกว่านายลายจะใส่ได้อีก” ลดาวัลย์เปิดประตูกระท่อมไม้ซุงนำเสื้อผ้าเข้าไปแขวน

“ครับ!..คุณ..วัน..” ธี พูดได้ยากเย็น..เขาพอจะเข้าใจที่หญิงสาวน่ารักผู้นี้นำเสื้อผ้ามาให้ เขาอยากจะขอบใจในความเอื้อเฟื้อของเธอ แต่เขายังพูดไม่เป็น

“ชุดนอนค่ะ.." ลดาวัลย์ชูชุดนอน "ของนายลายเช่นกัน เขาคงดีใจที่รู้ว่าคุณโตนใช้เสื้อผ้าของเขา..น่าสงสารนายลาย ระบบโคลนนิ่งหวนกลับ เขาคงลืมโตนที่เคยคลั่งไคล้ไปแล้ว” ลดาวัลย์ถือชุดนอนเข้าไปในหลืบพุ่มไม้.. ธี มองตาม “วันแขวนไว้ในห้องน้ำนะคะ” ธี เดินตามดูห่างๆ..รีบกลับออกมาก่อนลดาวัลย์จะรู้ตัว

“ครับ..ครับ..” ตามมารยาทควรพูดอะไรสักอย่าง ธี รู้ดี

“วันนี้คุณโตนคงเหนื่อยมาก..คุณพ่อเล่าให้ฟังคร่าวๆ วันรบกวนเท่านี้ดีกว่า พรุ่งนี้วันจะมาเยี่ยมใหม่” ลดาวัลย์เดินไปที่ประตู “ลายลักษณ์สบายดีค่ะ บ่นคิดถึงคุณนิดหน่อย..เผื่อคุณโตนอยากจะทราบ” ลดาวัลย์หันมากล่าวก่อนจะออกจากห้อง

“ลายลักษณ์!” ธี อยากจะถามถึง แต่ป่วยการ เมื่อพูดไม่ได้ ฟังไม่ออก

“นั่นแน่!..คิดถึงนายลายหรือคะ..” ลดาวัลย์ยิ้มอย่างมีความหมายและออกจากห้องไป


ทันทีที่หญิงสาวลับตา ธี รีบเข้าไปในห้องหลังหลืบพุ่มไม้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น..

ธี ถึงกับผงะ!..เจ้าตาสีน้ำเงินยืนอยู่ในนั้นเต็มตัว ท่าทางตกใจที่พบเขาอย่างกะทันหัน..เขาจะทำอย่างไรดี เข้าไปทักทายกอดรัดอย่างที่ลายครามทำกับเขาหรือ? คงดีเหมือนกัน.. ธี ตัดสินใจเดินตรงเข้าไป..ก็คนๆ นี้ไม่ใช่หรือที่ทำให้ชีวิตเขาเป็นดั่งนี้ ตาคู่นี้ไม่ใช่หรือคือที่รักแห่งเขา...

“โป๊ก!” ธี หงายผึ่งลงบนพื้น อารยันนั้นก็เช่นกัน..

ธี ลุกขึ้น เข้าไปใหม่ช้าๆ...ตาสีน้ำเงินเคลื่อนเข้ามาเช่นกัน แววตานั้นส่อแววสงสัย กระสันไม่แพ้เขา..ในที่สุด จมูกชนจมูก ปากชนปาก มือ ร่างกายสัมผัสกัน.. ธี มีความรู้สึกบางอย่างกับร่างอารยันที่เย็นเฉียบ เขาคะเนว่าตาสีน้ำเงินคู่นั้นก็มีความปรารถนาเช่นเดียวกับเขา..


ธี เริ่มขยับร่างกายเล้าโลมตามสัญชาตญาณแห่งกามา ละเลงไล้ลิ้นแลริมฝีปากอิ่มนั้นไปทั่ว..


ความสุขที่เกิดขึ้นทำให้ ธี หน้ามืดตามัวมองไม่เห็นความเป็นจริงที่หลงใหลอยู่ ดั่งคนโง่..อนิจจาเขากำลังบดบี้กับเงาของตัวเอง มโนภาพในกระจก อย่างไม่รู้เดียงสา...



ธี แนบเค้นกระจกแทบจะแตกราน เลือดซิบๆ ที่ไหลออกจากริมปีปากหาทำให้เขาเพลาแรงลงไม่ กลับเพิ่มกระหน่ำเบียดบี้ เล้าโลม คลึงเคล้า.....จนกระทั่ง..ร่างกายเปียกปอน..ด้วยเหงื่อ..และความปิติสุขสม...


 

Create Date : 14 มีนาคม 2564		0 comments
Last Update : 14 มีนาคม 2564 9:15:57 น.
Counter : 517 Pageviews.
Share Tweet