นินทาชีวิต(1)

ผมอาจจะไม่เหมือนคนอื่น หรือคนอื่นอาจจะไม่เหมือนผม ดังนั้นในชีวิตผมจึงมีเรื่องนำมาให้นินทามากมาย เพราะนินทาชีวิตตนเองปลอดภัยกว่าไปนินทาชีวิตคนอื่น ไปนินทาชีวิตคนอื่นอาจจะบาดเจ็บสาหัส เพราะถูกเขาตีกบาล(หัว)...ฮา

ในชีวิตของผมที่ผ่านมาเกือบร้อยปีนี้ ขาดอีกนิดหน่อยแค่ 30 ปี (ฮา) มีเรื่องที่ผมจะนำมานินทาจำนวน 3 เรื่องคือ

 1.คิดผิด (เรื่องการเรียน) 2.ชีวิตวุ่นวาย (เรื่องการงาน) 3.ไม่ตายคงได้ดี (เรื่องความฝัน)

 

นินทาชีวิต

 

ภาพข้างบนนี้คือภาพของผมเองครับ สมัยทำงานที่บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ มหาธนกิจ จำกัด (มหาชน) ในตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักบริหาร ดูแล้วโหงวเฮ้งเหมาะกับตำแหน่งนะครับ (ฮา) ผมมันมีบุญแต่กรรมมันมาเบียดครับ มีความสุขสมหวังกับตำแหน่งนี้ไม่นานประมาณ 4 ปี บริษัทก็ถูกสั่งปิดโดยรัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์ เมื่อ พ.ศ. 2541 ตอนนั้นมีบริษัทถูกสั่งปิดไปจำนวน 58 แห่ง

เอาละกลับมาเข้าเรื่องกันเสียที เรื่องแรกคือคิดผิด (เรื่องการเรียน)
ความจริงผมน่าจะมีการศึกษาที่ดีกว่านี้ อย่างน้อยๆน่าจะมีอักษรนำหน้าชื่อสองตัวคือ ดร. อะไรประมาณนั้น แต่ชีวิตผมมันแปลกแต่จริง เรื่องที่ผมผิดหวังอย่างมากในชีวิตคือการเรียนนี่แหละผมเป็นคนไม่สนใจเรื่องการเรียนในระบบเอาเสียเลย ไม่ว่าจะมหาวิทยาลัยเปิดหรือปิด หลังจากที่ผมจบการศึกษาระดับมัธยมปีที่ 6 จากโรงเรียนมัธยมวัดหนองแขม รุ่นที่ 4 แล้ว ก็จับพลัดจับผลูมาเข้าเรียนที่โรงเรียนเพาะช่าง ปัจจุบันคือ มหาวิทยาลัยราชมงคล วิทยาเขตเพราะช่าง รั้วติดกับโรงเรียนสวนกุหลาบ เชิงสะพานพุทธฯ
มาเข้าโรงเรียนเพาะช่างเพราะไม่รู้จะไปเรียนที่ไหน จะไปเรียนเตรียมอุดมเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย วิชาคณิตศาสตร์ของผมก็ย่ำแย่ เกรงว่าจะไปไม่รอดเพื่อนๆก็บอกว่า เรียนสายอาชีวดีกว่า สมัยนั้นโรงเรียนสายอาชีวะที่ดังๆก็มีไม่กี่แห่ง เช่น โรงเรียนช่างกลปทุมวัน (ผมไม่เอาเพราะกลัวตัวสกปรก) โรงเรียนช่างก่อสร้างอุเทนถวาย (ผมก็ไม่เอากลัวตากแดด) โรงเรียนพานิชยการพระนคร (ผมก็ไม่เอาเพราะกลัววิชาคณิตศาสตร์) ก็เลยเลือกโรงเรียนเพาะช่าง ไปเรียนกับเพื่อนอีกคน

เมื่อเรียนไปได้ขึ้นปีสาม แผนกวิจิตรศิลป์ มีเพื่อนคนหนึ่งขออนุญาตเอ่ยชื่อคือ คุณกำธร อินทรพิชัย ตอนนี้เป็นนักธุรกิจใหญ่แล้ว ชวนไปเปิดร้านทำป้ายโฆษณาและผ้าใบบังแดดหน้าร้าน ที่ซอยจุลดิษฐ์ ถนนเพชรบุรี ประตูน้ำ พร้อมกับเพื่อนอีกคนหนึ่งคือ อาจารย์พยนต์ นุชพันธ์ ปัจจุบันเกษียณงานจากตำแหน่งอาจารย์สอนหนังสือแล้ว


ช่วงนั้นประมาณ พ.ศ. 2500 แผ่นพลาสติคได้รับความนิยมนำมาทำป้ายชื่อร้านค้ามาก กิจการของร้านก็ดำเนินไปได้ด้วยดี เราแบ่งงานกันทำดังนี้ คุณกำธร เป็นนายทุนเพราะพ่อรวย รับผิดชอบด้านการตลาด ผมรับผิดชอบด้านการออกแบบและติดตั้ง อาจารย์พยนต์รับผิดชอบด้านการผลิตป้ายและผ้าใบบังแดดหน้าร้าน


ถึงแม้กิจการร้านจะไปด้วยดี แต่เพราะความเป็นคนที่ขาดประสบการณ์ อายุเราเพียง 20 ปี ทำกิจการได้เพียงสองสามปีก็ปิดกิจการ ต่างคนต่างไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน เพื่อนสองคนเรียนต่อชั้นปีที่ 4-5 จนจบหลักสูตร ส่วนผมเตี่ย (พ่อ) ให้พี่สาวมาตามตัวไปบวชพระ เพราะเรียนจบปีที่สามพอดี เทียบกับปัจจุบันคือ ระดับ ปวช. เท่านั้น (ฮา)


หลังจากนี้ผมก็ไม่เคยกลับเข้าโรงเรียนใดๆอีกเลยถึงวันนี้ (ฮา)

พอลาสิกขาบท (สึก)จากการบวชพระ ก็มีโรงเรียนราษฏร์ (โรงเรียนเอกชน)ใกล้บ้าน มาชวนให้ไปเป็นครูสอนวิชาวาดเขียน สมัยนั้นวิชาวาดเขียนก็มีแต่การวาดภาพดอกไม้ ผลไม้ ลายไทยเบื้องต้นแบบง่ายๆ ผมเริ่มต้นเป็นครูที่นี่คือ โรงเรียนนาคประสิทธิ์ ตั้งอยู่ในวัดบางช้างเหนือ ตำบลบางช้าง อำเภอสามพราน นครปฐม ได้รับเงินเดือนๆละ 600 บาท (ราคาทองคำตอนนั้นบาทละ 400 บาท)

ชีวิตของผมช่วงนี้กับการบริหารชีวิตเริ่มจะมีปัญหาขึ้นแล้ว เพราะการงานก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ งานกับวุฒิการศึกษาเริ่มมีปัญหาแล้ว ผมจึงตัดสินใจมุมานะในการอ่านตำรับตำรามากขึ้น เข้ารับการฝึกอบรมในสาขาอาชีพที่ทำงานมากขึ้น จะเรียกว่าเป็นการชดเชยกับการเรียนมาน้อยก็ได้ สัญญากับตัวเองว่า(ข้า)จะยึดถือการเรียนรู้ตลอดชีวิต มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลและธุรการ บง.ธีรชัยทรัสต์ จำกัด ตั้งอยู่หัวมุมถนนแปลงนาม กับเจริญกรุง ผมไปสมัครเข้าเรียน มสธ.สาขาวิชานิเทศศาสตร์ เหลืออีกเพียงสามวิชาก็จะจบแล้ว ยังอุตส่าห์เลิกเสียยังงั้นแหละ (ฮา) เพื่อมุ่งมั่นทำงานอย่างบ้าคลั่ง

สำหรับเรื่องการคิดผิดเกี่ยวกับการเรียนน่าจะจบลงตอนนี้ได้นะครับท่าน ตอนหน้ามาพบกับเรื่องชีวิตวุ่นวายเพราะการทำงาน.....สวัสดีครับท่าน.....

Create Date : 25 มีนาคม 2550 Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2566 8:46:57 น. Counter : 1648 Pageviews.		4 comments
Share Tweet