เคยมั๊ยที่....เวลาทำอะไรไป...แล้วกลัวว่าเค้าจะโกรธรึเปล่า..

เคยมั๊ยที่....กังวลไปสารพัด...ว่าพูดไปแล้ว...จะถูกใจหรือไม่...

เคยมั๊ยที่.....ทำดีไป...ก็ไม่มีใครสนใจ..หรือเห็นค่า...

และเคยมั๊ยที่....น้อยใจ...เสียใจ...เวลาที่ใครๆทำให้รู้สึกว่า...เป็นคนไม่สำคัญ...

ที่เขียนมาทั้งหมด....เคยเป็นหมดเลยค่า....

และคิดว่า...ณ ตอนนี้ตัวเองก็ยังเป็นอยู่...แม้จะน้อยลงไปบ้างก็ตาม...

ความรู้สึกแบบนี้...มันก่อให้เกิดความสบายใจ...อึดอัด และก็ร้อนใจ

เลยลองมานั่งพิจารณา...ไตร่ตรอง...ใคร่ครวญ...และทบทวนดูว่า...

มันเกิดจากอะไร...และจะแก้ไขได้อย่างไร...ก็ได้พบว่า..

อาจเกิดจาก....การที่เราแคร์หรือยึดติดกับบางสิ่ง...บางอย่างมากจนเกินไป..

และปล่อยให้สิ่งเหล่านั้น....เข้ามามีอิทธิพล...ครอบงำจิตใจเรา...

ทำให้เราเฝ้าแต่คิด....คิด...แล้วก็คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น...อยู่ตลอด...ตลอดดดดด

จนลืมนึกไปว่า...เรื่องราวเหล่านั้น...มันจบไปก็ตั้งนานแล้ว..

มีแต่เรานี่แหละ...ที่ยังไม่ยอมจบซะที....

ทางที่ดี...ก็คือ....ต้องคอยบอก...คอยย้ำกับตัวเองบ่อยๆว่า...

อย่าได้แคร์...แคร์ได้ในสิ่งที่ควร...แต่อย่าให้มากจนเกินไป..

ปล่อย....มันไปให้ได้มาก....ถึงมากที่สุด...

ที่เขียนมาทั้งหมดนี้...ยังทำไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะคะ...

แต่กำลังพยายามอยู่ค่ะ...และก็หวังใจว่า..

วันนึง...คงทำได้สำเร็จ....เป็นคนที่ไม่เอาตัวเองไปยึดติดกับใคร...หรือสิ่งหนึ่งสิ่งใดมากไป..

ท่องเอาไว้อยู่ว่า....อย่าได้แคร์....(สื่อ)ค่า 555