ยังจำกันได้ไหมคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

ประมาณว่า....พอตอนมีความสุข...ก็หายเงียบ..

แต่พอทุกข์มาทีไร...เจอกันผ่านตัวอักษร..ทุกที อิ อิ

และ..มันก็จริงตรงสมมุติฐาน..ทุกประการเลยค่ะ

ขอมาเขียนระบายล่ะกันเนอะ..ร้องไห้พอและ ฮ่าๆๆ

ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ..ขอเวิ่นเว้อ..เพราะช่วงนี้ รู้สึกเหนื่อย..เพราะงานเยอะขึ้น..

แต่มีคนออก..และอยู่ในช่วงที่หาคนใหม่อยู่..

แต่รู้สึกเสียใจเล็กๆ..คือ ตอนแรกๆ ที่งานหนัก เหนื่อย..

เคยช่วยเหลือคนที่ทำงานไว้...คือช่วยจนงาน..กลายมาเป็นของเราและ

พอเริ่มเยอะ..ก็เริ่มมีน้องมาช่วยกันทำ..แต่มันก็ยังไม่ครอบคลุมเพียงพอ

ทีนี้..คนที่เคยช่วยเหลือ..ก็เริ่มกลัวว่า..งานจะกลับไปหาตัวเอง..

บางทีบอกจะช่วย...แต่ก็ไม่ได้ช่วยจริงจัง..

บางครั้งก็กลับเร็ว..เหมือนปล่อยงานอื่นๆ..ให้คนอื่นดูให้..

ก็เลยรู้สึกว่า..อืมมมม...ที่เราทุกข์...คงเป็นเพราะ เราคาดหวังมากเกินไป..

เราต้องพยายามคิดให้ได้ว่า..เราช่วยเค้า เพราะอยากช่วย

อย่าไปพยายามทวงบุญคุณ หรือคาดหวังว่า เค้าต้องมาช่วยเรา..

เพียงแต่ตอนนี้...อาจยังทำใจไม่ได้ถึงขั้นนั้น

แต่ก็จะพยายาม...ทำให้ได้..

อาจยังน้อยใจ..เสียใจ..ที่เหมือนจะคิดไปเองว่า..เค้าน่าจะเป็นที่ช่วยเหลือเราเป็นคนแรก

แต่ก็จะพยายามคิดว่า..เค้าคงมีปัญหาในชีวิตอยู่ช่วงนี้..

อาจกำลังมีความทุกข์อยู่เช่นกัน...

อืมม..จะต้องปล่อยวาง...ให้เร็วที่สุด..เพื่อพบกับความสุขในอนาคตดีกว่า..

แล้วมาพบกันใหม่นะคะ...

จะพยายามมาเขียน...ไม่เฉพาะแค่เวลาทุกข์ แต่เวลาที่มีสุข..ก็จะพยายามมาเขียนแบ่งปันนะคะ ฮ่าๆๆๆ