แมงกะพรุนถนัดซ้าย

หลังจากที่ได้ยินชื่อ “แมงกะพรุนถนัดซ้าย” จากสหาย “สารกระตุ้น” สุรศักดิ์ กาญจนภูษิต และจดชื่อหนังสือยิกๆ ลงกระดาษแล้ว ก็หมายมั่นปั้นมือเอาไว้ว่าอีกไม่นานเกินสองสัปดาห์หนังสือเล่มนี้จะต้องเดินทางมาถึงสามย่านบ้านเราเป็นแน่ แฟนคลับ ประภาส หรือจะยอมพลาด เมื่อเวียนแวะไปที่นายอินทร์สองครั้งสองครา มองหาก็เห็นแต่นิยายพาฝันล้นแผงจนต้องถามเอากับคนขายว่ามีแมงกะพรุนถนัดซ้ายไหม คนขายคิดอยู่ประมาณสามสิบห้าวินาทีก่อนช่วยกันออกมาเดินหา... อืมม์ แล้วก็ได้มาในราคา 143 บาท (ราคาเต็ม 150 บาท ลด 5 เปอร์เซ็น) กระหยิ่มในใจว่าคืนนี้จะบรรเลงให้จบรวดเดียว และอย่างไม่ต้องคิด... ถอยรถออกจากหน้าร้าน ด้านขวาเป็นมอเตอร์ไซค์ที่มีเด็กสาวตัวอ้วนอายุไม่เกิน 6 ขวบนั่งอยู่บนนนั้น ด้านซ้ายเป็นกระบะสีเทาเงิน ด้วยความที่กลัวจะถอยไปเสยเอาสาวน้อยคนนั้นตกมอเตอร์ไซค์ ก็เลยหักพวงมาลัยมากกว่าเคย

โช้ะ... น้องซ่าโดนแล้ว...

ด้วยใจระทึกว่ารถเค้าจะบุบสลายมากมายแค่ไหน กำลังจะลงไปดูรถ... ปรากฎว่าเจ้าของรถโบกมือให้ “ไม่เป็นไร ไปเถอะ” ตกใจมากกว่าที่จะกล้าลงไปดู อีกทั้งเวลานั้นก็มืดกว่าที่จะมองเห็นอะไรแล้ว (ถ้าไม่ตั้งใจหารอยแผลจริงๆ) พอกลับมาถึงบ้านก็แทบโดดลงไปดูรถทันที แน่นอนว่าน้องซ่าก็ได้แผลเพิ่มมาอีกหนึ่งแผลประดับแก้ม โชคดีที่ไม่บุบไม่แตก แต่สีถลอกไปไม่น้อยเหมือนกัน...

ก็เพราะไม่ค่อย “ถนัดซ้าย” นั่นแหละ เลยทำให้ได้แผลมาแบบนี้...

และหลังจากจากที่หายระทึกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้, สำหรับน้ำใจเจ้าของรถคันนั้น คิดในใจว่า ถ้าเป็นที่เมืองหลวง คงต้องหยุดอยู่ตรงนั้น โทฯ หาประกัน แล้วก็อาจจะโดนด่ายับ...ค่าที่ขับรถไม่ระวัง นึกไปก็ดีใจที่ได้กลายเป็นสาวบ้านนอกเต็มรูปแบบ คนต่างจังหวัดใจเย็นและใจกว้างเหลือเชื่อ...

เอาล่ะ ไถลไปซะไกล, มาว่ากันถึงแมงกะพรุนถนัดซ้ายกันดีกว่า สองบทที่อ่านถึงสองรอบคือ “แค่ชอบคงไม่พอ” กับ “สุดเวหากับแค่คืบ” พูดถึงบทแรก นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้รู้สึกได้เลยว่าอะไรหลายๆ อย่างที่เรากำลังทำและคิดจะทำและอยากทำทั้งหลายนั้นเราควรถามตัวเองและตอบตัวเองให้ได้ว่า “แค่ชอบ หรือว่านี่แหละใช่” ถ้าเมื่อไหร่ที่มากกว่าแค่ชอบ เราจะทุ่มทั้งชีวิตจิตใจ แต่ถ้าเราแค่ชอบ เราก็จะไม่ใส่ใจมากเท่าที่ควร... ไม่ว่านั่นจะเป็นเรื่องงาน การใช้ชีวิต หรือว่าเรื่องของความรักก็ตาม และพูดถึงความรักก็ต้องบอกว่า “มายาพระจันทร์” นี่ก็ทำเอาตกหลุมรักพระจันทร์เสียจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียด้วย ไม่ว่าพระจันทร์จะมีด้านมืด ด้านสว่าง ยังไงพระจันทร์ ก็ยังเป็นพระจันทร์ ในเมื่อเรารู้ว่าพระจันทร์เป็นแบบนั้นถ้าเรารักจริงๆ เราก็ต้องยอมรับในด้านมืดของพระจันทร์...หลุมอุกกาบาตจะลึกแค่ไหนก็ยอม “ตก” ลงไป เช่นกันค่ะ ^_^

เรื่องราวของสุดเวหากับแค่คืบ คนเขียนก็ตั้งใจตั้งชื่อ “ศิลปิน” ในเรื่องให้แมทซ์กับเรื่องที่เขียนจนไม่ต้องเดาไปถึงไหน ไกลๆ เพราะชื่อก็บอกแล้วว่าคนหนึ่งนั้นสุดเวหา อีกคนนั้นก็แค่คืบ ตรงไปตรงมา... เรื่องราวของสองหนุ่มศิลปินที่ต้องทำงานในโจทย์เดียวกัน คนนึงมองโลกในแง่ร้ายอย่างสุดโต่ง คนนึงมองโลกในแง่ดีธรรมดา เมื่อโจทย์คือ ต้องวาดภาพที่สามารถ “จู่โจมเข้าหาคนดูโดยไม่รู้ตัว” และคนที่ครุ่นคิดที่จะเอาชนะอย่างเอาเป็นเอาตาย แน่นอนว่าต้องเป็น “สุดเวหา” เขากังวลว่า “แค่คืบ” จะลอกงาน กังวลว่าจะพ่ายแพ้ และอีกมากมายที่สั่นประสาทจนเขาหวาดหวั่น ในขณะที่แค่คืบทำงานไปอย่างใจเย็น และไม่เครียดเคร่งกับสิ่งที่ทำ และเมื่อวันตัดสินมาถึง ทั้งสองภาพ มีผ้าดำคลุมไว้เพื่อไม่ให้เห็นว่าข้างในเป็นรูปอะไร และเมื่อ อาจารย์ “ลมพัดชายเขา” กับประดาลูกศิษย์ศิลปะเข้ามาดูแล้วก็ต้องตกตะลึงในภาพของ สุดเวหาที่เขา วาดภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกหน้าต่างที่สะท้อนเงาของเขา... แต่ขณะที่แค่คืบไม่เปิดผ้าคลุมสีดำนั้นออก อาจารย์บอกให้เปิดผ้าคลุมออกเขาก็บอกว่า “เปิดไม่ได้” ดังนั้นใครๆ จึงลงความเห็นว่า แค่คืบพ่ายแพ้สุดเวหา แต่อาจารย์ลมพัดชายเขาไม่คิดอย่างนั้นเมื่อเขามองมันชัดๆ อีกครั้งหนึ่งจึงพบว่า นี่แหละคือรูปที่ “จู่โจมคนดูโดยไม่รู้ตัว” จริงๆ เพราะภาพที่แค่คืบวาดก็คือ รูปวาดผ้าสีดำที่กำลังคลุมเฟรมผ้าใบที่มีขาตั้งอยู่นั่นเอง...

เป็นไงมั่ง – น่าทึ่งซะไม่มีล่ะ, คิดว่าหลายคนที่เป็นแฟนคุณจิก – จะต้องชอบ เพราะการเล่าเรื่องแบบคนขี้อำนี่... ชอบมาตั้งแต่ “เกาะก๋วยเตี๋ยว” แล้วล่ะ, อ่ะ ในเล่มไม่ใช่แค่นี้ เพราะพออ่านมาถึง “ซุนวู” แล้วก็เหมือนโดนน็อคด้วยประโยคคมๆ ของซุนวูเข้าไปอีก “สู้ตายอาจถูกฆ่า กลัวตายอาจถูกจับ ฉุนเฉียวอาจถูกยั่ว เย่อหยิ่งอาจถูกหยาม ขี้สงสารอาจถูกก่อกวน” ตำราพิชัยสงครามเล่มนี้กลายเป็นหนังสือเล่มที่ “อยากอ่าน” ขึ้นมาทันที โดยเฉพาะประโยคนี้

รบร้อย ชนะร้อย ยังหาใช่ความยอดเยี่ยมไม่
มิต้องรบ แต่ชนะ จึงเป็นความยอดเยี่ยม


แต่ที่อ่านแล้วประทับใจมากกว่าอื่นใด ก็เห็นจะเป็น “ของขวัญจากหลวงปู่” นั่นเอง... อ่านจบตอนก็ต้องเดินไปหยิบ “โยนิโสมนสิการธรรม” มาอ่านอีกครั้ง-ให้กำลังใจตัวเอง ^_^

ถึงบรรทัดนี้แล้ว... ก็ไม่บอกล่ะนะว่าหนังสือเล่มนี้มีดีที่ตรงไหน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึง “ความรักในมือข้างซ้าย” ที่ ณนนท์ เคยเขียนเอาไว้ว่า

“คนเรามักจะถนัดด้านขวาเรามักจะเคยชินกับการใช้มือขวาทำงาน เรามักจะมือขวาในการยืดจับสิ่งต่างๆ รวมทั้งหัวใจของคนรัก แต่รู้ไหมว่ามือขวากำลังทำร้ายหัวใจอยู่ เรามักจะใช้มือที่ถนัดในการทำสิ่งต่างๆ เมื่อเราแปรงฟันด้วยมือขวา เราจะแปรงฟันโดยอัตโนมัติไม่ต้องคิดอะไรมากมาย แต่เมื่อเราลองมาแปรงฟันด้วยมือซ้าย จะพบว่าเราต้องมีความตั้งใจในการแปรงฟันมากขึ้น

ดังนั้น ถ้าเราเอาหัวใจมาไว้ในมือซ้าย เราก็จะต้องตั้งใจดูแลหัวใจดวงนั้นให้มากขึ้น ลองเปลี่ยนจากการดูแลหัวใจด้วยมือข้างขวาการดูแลหัวใจด้วยความเคยชินมาเป็นการดูแลหัวใจด้วยมือข้างซ้าย ซึ่งเป็นการดูแลหัวใจด้วยความตั้งใจ แล้วเราอาจจะพบว่าที่ผ่านมาเราได้ทำความตั้งใจหล่นหายไปมากมาย นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมมนุษย์ถึงมีหัวใจอยู่ข้างซ้าย”

ณนนท์ กับคุณประภาสไม่ได้รู้จักกัน และ ณนนท์ ก็ไม่เคยตั้งคำถามว่า “แมงกะพรุน ถนัดซ้าย” หรือเปล่า...

เขารู้แต่ว่า บางครั้งก็ต้องดูแลหัวใจด้วยมือข้างซ้ายบ้าง เท่านั้นเอง ^_^

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 18 พฤศจิกายน 2549 11:18:09 น. Counter : 1112 Pageviews.		23 comments
Share Tweet