จดหมายที่ไม่มีผู้รับ

เรื่องที่น่าเบื่อที่สุดของคนชอบเขียนจดหมาย
คือ ในเวลาที่รู้สึกอยากเขียนถึงใครสักคน
แล้วไม่มีใครให้ต้องเขียนถึง...
อืมม์ มันเป็นอารมณ์คล้ายจะเหงา
แต่ไม่ใช่ความเหงา
มันเพียงคล้ายๆ กันเท่านั้นเอง...

อาจจะเพราะไม่มีความรัก อาจจะใช่,
เพิ่งเห็นความสำคัญของความรักก็ตอนนี้เอง...
ถ้ามีใครสักคนให้เรารัก ก็เท่ากับมีใครสักคน
ให้เราได้เขียนจดหมายถึงเขา...

ช่างเถอะ, นั่นไม่สำคัญ
เท่าสิ่งที่รบกวนคลื่นสมองอยู่ตอนนี้หรอก....

ประโยคคำพูดของลูกพี่ลูกน้อง
ที่โชคชะตากำหนดให้ไปเติบโตที่โคเปนเฮเกน
เมืองหลวงของประเทศเดนมาร์กคือ

“พี่คิดไว้หรือเปล่าว่าอีก 10 ปีชีวิตพี่จะเป็นอย่างไร”

ใช่นะ... มันคือการวางแผนอนาคต
และการวางแผนชีวิตธรรมดาๆ นี่เอง
แต่เราเองที่ไม่ได้นึกถึงมันยาวไกลถึงขนาดนั้น
ซึ่งที่จริง,
เราควรจะวางแผนไว้ตั้งแต่ตอนที่เราอายุยังไม่มาก

บางทีชีวิตเราอาจจะไม่เป็นอย่างที่เป็นเช่นทุกวันนี้ก็ได้

เราพอใจในชีวิตของตัวเองแล้วหรือยัง?
คำถามที่เราไม่เคยตอบตัวเองได้เลยสักครั้งเหมือนกัน,
เราอาจจะพอใจกับชีวิตที่สมถะพอดี
มีหนี้สินพอประมาณ มีงานทำที่ค่อนข้างมั่นคง
แต่ไม่ก้าวหน้า และมีเวลาสำหรับทำความดี...
มันก็น่าจะพอดีแล้วสำหรับชีวิตของคนคนหนึ่ง...

เราไม่ปรารถนาที่จะทำงานหนัก
เพื่อแลกกับชื่อเสียง เกียรติยศ วัตถุล้ำค่า
เราเพียงปรารถนาใช้สมองกับสองมือของเรา
ทำงานเพื่อแลกกับค่าจ้างที่สมดุลกัน...

ยิ่งถ้านั่นคือการทำเพื่อประเทศที่เกิด
และบ้านเมืองที่เติบโตด้วยแล้ว........

---

แต่เราก็มั่นใจอย่างหนึ่งว่า
เรามีความสามารถมากกว่าที่เรามีโอกาสได้ใช้มัน
ในปัจจุบัน เพียงแต่เรายังไม่มีโอกาสได้ใช้มัน...
และอาจจะไม่มี,

เราไม่อาจคาดเดาได้ถึงสิบปีข้างหน้าด้วยเหตุผล
คือ เราไม่แน่ใจว่าเราจะมีชีวิตอยู่ถึงวันนั้น...

ความเปลี่ยนแปลงของสังคมประเทศไทย
รวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด

ภาพเด็กสาว 3 คนบนรถเมล์คันนั้นยังชัดเจน,
เธอทั้งสามอายุไม่น่าเกิน 14 ด้วยซ้ำ
เธอนั่งจ้องหน้าเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่อยู่ในชุด ร.ด.
อย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วถามไถ่ทักทายเขาเอาดื้อๆ
ถึงโรงเรียน และชั้นปี ของพวกเขา
เด็กหนุ่มเหล่านั้นเองก็คงแปลกใจไม่น้อยเหมือนกัน
ที่ถูกทักถามแบบนั้น...

ช่างเป็นความกล้าหาญที่เด็กสาวอายุ 14 ปี
สมัยนี้มีในตัวเองอย่างไม่เหมาะควรเสียยิ่ง...

เธอเหล่านั้นกำลังคิดอะไรอยู่?

ภาพทั้งหมดนั้นทำให้เรานึกถึงเด็กสาววัยเดียวกัน
ที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพฯ
เราดีใจแทนพวกเขาที่ “ไม่มีตา” ไว้เพื่อมองเห็น
คิด และ ทำ เหมือนที่เด็กสาวสามคนนั้น...

จะมีเด็กสาวสักกี่คนที่บอกตัวเองว่า
“โชคดีแค่ไหนแล้วที่มีโอกาสได้มองเห็น
เพราะนั่นทำให้ได้เรียนหนังสืออย่างสะดวก
ได้สัมผัสตัวอักษรบนหน้าหนังสือ
ได้ชื่นชมความงดงามของภาพเขียน”

ในเวลาที่เด็กสาวหลายคน
เฉิดฉายกรีดกรายท่องราตรีในสถานบันเทิงเริงรมย์นั้น
ยังมีเด็กสาววัยเดียวกันอีกบางกลุ่มที่กำลังตั้งอกตั้งใจ
“ฟัง” เสียงบันทึกเทป เรื่องภูมิศาสตร์และดาราศาสตร์
ทดแทนการ “มอง” ไม่เห็น

เห็นด้วยตา กับเห็นด้วยใจ.... ต่างกันเช่นนี้เอง

สิบปีข้างหน้าสำหรับเราอาจจะช้า
เกินกว่าชีวิตจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปมากมายกว่าวันนี้

แต่สำหรับคนที่อายุยังน้อย...
เขาต่างเลือกได้ว่าจะกำหนดให้มันเป็นไปอย่างไรได้
นับแต่วันนี้... / 1908480128

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 26 พฤศจิกายน 2549 8:39:56 น. Counter : 1190 Pageviews.		12 comments
Share Tweet