กาละ ตอนที่ 10

คุณสถิตมันยังอยู่ที่ ออฟฟิตอยู่อีกเหรอวะ ต้องแอบๆ ย่องๆเข้าไปหานางผีปอบให้ได้ และแล้วเสียง โอเปอเรเตอร์ หน้าหักก็ตะโกนขึ้นมา ...

“คุณๆ ทำอะไรค่ะ... มาหาใครค่ะ อ๋อ...คุณนั่นเอง เห็นย่องๆ นึกว่าขโมย เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ หมากัดมาเหรอ จะพบคุณสถิตรึเปล่าค่ะ”

ในใจ...เราจะหนีมันดันจะให้เราไปพบมันอีก อยากจะฆ่ามันจริงๆเลย แล้วดันพูดซะดัง รีบไปดีกว่า...พ้นแล้วโว้ยไชโย...ดีใจจังวุ้ย ผมมาถึงโต๊ะสาวที่ขี้เหล่น้อยที่สุดอีกครั้ง

“สวัสดีรอบ 2 ครับคุณ...เออว่าแต่ว่าชื่ออะไรครับ”

“ชื่อ นุชค่ะ...”

“ผมอานนท์ครับ เรียกสั้นๆว่า นนท์ก็ได้ครับ”

“เรียกไอ้นนท์ได้ไหมค่ะ...อิอิ ล้อเล่นค่ะ”

“555... (กวนตีนนะแก) มาเริ่มกันเลยครับ”

และแล้วเวลาก็ผ่านไป 2 ชั่วโมง ได้รายละเอียดจนหนำใจแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับไปโลกมนุษย์แล้ว หลังจากลงมาอเวจี ที่พำนักของเหล่าผีสาว และบรรดาผีปอบซะนาน

“ขอบคุณ คุณนุชมากเลยนะครับที่ช่วยผมได้มากเลยครับ ถ้างานนี้สำเร็จผมขออนุญาตพาไปเลี้ยงขอบคุณนะครับ พาแฟนไปด้วยก็ได้ครับจะได้ไม่เข้าใจผิดกันนะครับ”

“ได้ค่ะ...ถ้าสำเร็จนะ”
ในใจ...มันพูดยังไงของมันวะ ฟังดูแปลกๆ

“มันต้องสำเร็จแน่นอนครับ คุณนุชช่วยซะขนาดนี้ งั้นผมลากลับก่อนนะครับ”

“ค่ะ...ขับรถดีๆ นะค่ะ”

เออ...พูดถึงเรื่องรถแล้วเรา ต้องไปหา เจ๊ คนสวยนี่หว่า นี่ก็จะ 5 โมงเย็นแล้ว รีบไปดีกว่า

โอ้โห.....นี่มันถนนหรือ ที่จอดรถวะนี่ ติดแต่หัววันเลย โทรไปบอกก่อนดีไหมนี่ เพราะดูแล้วน่าจะไปไม่ทัน เอ...หรือว่า คงไม่ต้องมั้ง อีกตั้งชั่วโมงน่าจะทัน

40 นาทีผ่านไป เฮ้ย...ทำไงดีวะนี่ยังไปไม่ถึง ไหนเลยหวะ มันติดอะไรของมันวะ เอาวะรออีกซัก 15 นาทีถ้าไม่ขยับแล้วค่อยโทรไปบอก

6 โมงตรง(มันคือเวลาที่นัดเจอกัน) กรรมแล้วตู ติดบนสะพานอีก หรือ จะกระโดดลงไปต่อเรือดีวะ โทรไปบอกก่อนดีกว่าหวะ แค่นึกถึงหน้าแล้ว น่ากลัวยังไงไม่รู้ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รุ้ หน้าตาก็ดีทำไม ดุยังกะแมวเลยวะ

โทรไปบอกก่อนดีกว่า ทำไมนิ้วมันสั่นๆวะ กดไม่ค่อยมีแรงเอาซะเลยนะนี่ เฮ้อ...ได้และ

“สวัสดีครับคุณ... คุณอะไรวะ เออ...คุณนั่นแหละ ผมจะไปสายไม่เกิน 15 นาทีนะครับ รถมันติดมากเลยครับ อย่าเพิ่งไปไหนนะ”

อ้าว...โทรผิดเบอร์หวะ ดันโทรไปหาใครวะนี่ สงสัยจะกลัวมากไปหน่อย ตี๊ดๆๆ(คงยังจำเสียงโทรศัพท์อันสุดหรูของผมได้นะครับ) ไม่ต้องโทรและ เจ๊แกโทรมาพอดี

“ครับๆๆๆ ...ไม่เกิน 15 นาทีครับ อ๋อ...ได้ครับๆๆ ครับๆๆ”

นี่เรามีแม่ใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะนี่ มีการขู่อีกถ้าใน 15 นาทีไม่ถึง...แกตาย
20 นาทีผ่านไป จะถึงแล้วโว้ย อีกนิด อีกนิดเดียวเอง พ้น 4 แยกนี้ก็ถึงแล้วทำใจดีๆ เอาไว้

นี่เราทิ้งรถไว้มันตรงนี้เลยได้ไหมวะ เหงื่อเริ่มแตก ทำไมมันร้อนจังวะ หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าเริ่มมืดเหมือนโดนของ ตายๆ ตายแน่เรา แล้วทำไมเราต้องกลัวด้วยวะ โธ่ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาเองมันจะเท่าไหร่กันเชียว

ตี๊ดๆๆ “จ๊ากๆ...” ตกใจหมดเลยหวะ ใครโทรมาวะ หัวใจแทบวาย เจ๊...แกโทรมาอีกแล้ว...ทำไงดีวะนี่จะบอกว่าไงดีวะ โกหกไปก่อนก็แล้วกัน

“คือว่าตอนนี้อยู่บนลานจอดรถแล้วครับ ไม่มีที่จอดรถเลยครับ รอแปบนะ”

“กลึ๊ก”...เสียงวางหู หลังจากเธอข่มขู่ด้วยวาจาว่า

“อีก 5 นาทีไม่ถึงเรื่องยาวแน่...และทิ้งท้ายด้วยคำว่า ไอ้บ้า”

ทำไมมันดุอย่างนี้วะนี่ แล้วมันจะกัดเรารึเปล่าวะเนี่ย แล้วไอ้สี่แยกตรงนี้จราจรมันตายไปแล้วเหรอไงวะ ถึงไม่ยอมปล่อยรถซะทีวะ

10 นาทีผ่านไป ถึงแล้วโว้ย ถึงแล้ว ไปหาไอ้บ้าอำนาจยังไม่น่ากลัว เท่านี้เลยวุ้ย อย่างนี้เขาเรียกว่า เหนือคนบ้า ยังมีหญิงบ้า จอดมันหน้าห้างเลยได้ไหมวะ

“พี่ๆๆ ...”

“ ใครเรียกวะ...”

“พี่ลืมรับบัตรจอดรถ”

“เดี๋ยวค่อยมารับไม่ได้เหรอ...น้องวิ่งมาให้หน่อยสิมันถอยไม่ได้”

“ไม่ได้ค่ะ หนูออกจากป้อมไม่ได้ค่ะ”
ในใจ...เธอช่างเป็นพนักงานที่ซื่อจริงๆเลย..ขอให้มันแก่ตายคาป้อมไปเลยแล้วกันนะ เดินไปรับก็ได้วะ...ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า ต้องรีบไปจอดรถอย่างด่วน นั่นๆ โชคดีจริงๆเลยวะ คันนั้นมันออกพอดี

ณ เวลา หนึ่งทุ่ม 10 นาที รู้สึกเหมือนชะตาจะขาดยังไงไม่รู้ เอาวะใจสู้เข้าไว้ แล้วไอ้ร้าน สตาร์บัค มันอยู่ตรงไหนวะ ลองถามเด็กคนนี้ดูน่าจะรู้

“น้องๆ ร้านสตาร์บัค มันอยู่ตรงไหนครับ”

“ไม่ทราบครับ...เพิ่งมาครั้งแรกครับ”
ดันไปถาม เด็กบ้านนอกอีกเรา...เอาใหม่...ลองผู้หญิงดีกว่า เพราะผู้หญิงมักชอบอะไรที่มัน ไฮโซๆ

“น้องๆ รู้จักร้านสตาร์บัค รึเปล่าครับ”

“ชั้น 1 ค่ะ แถวทางออกห้าง”

เออคนนี้สิ เด็กเทพตัวจริง...ถึงซะที ภาพแรกที่ผมมองเข้าไปในร้าน และเห็นเธอ โอ้โห...หน้าหงิก กอดอก ไขว่ห้าง ตาขวาง นี่ถ้ามีปืนวางบนโต๊ะซักกระบอกนะใช่เลย มาเฟียดีๆนี่เอง

“ขอโทษด้วยครับ...มาสายไปหน่อยครับ”

“สายเหรอ อย่างนี้เรียกสายเหรอ เห็นฉันเป็นอะไร ฉันไม่ได้มีเวลาให้คุณทั้งวันนะ”
ในใจ...คำๆนี้ มันเหมือนจะเคยได้ยินมาเมื่อเช้า

“ผมขอโทษจริงๆครับ อย่าโกรธเลยนะ เอางี้ผมเลี้ยงกาแฟคุณก็แล้วกัน ดีไหมครับ นะนะ จะได้ใจเย็นๆนะ ผมผิดไปแล้วนะครับ อภัยเถอะนะ คุณคนสวยนะ”
ในใจ...พูดไปได้ไงวะ เขินหวะ

“งั้นไปซื้อ เอสเปรสโซ มา 1 แก้ว และ ขนมด้วยนะ”

“ได้ครับ...รอแปบนะ”

แล้วผมก็เดินไปที่หน้าเคาเตอร์ ทำไมมันไม่มีภาษาไทยเลยวะ แล้วตะกี้ เจ๊แกบอกว่าอะไรวะลืมซะแล้ว

“เอ๋อ...น้องครับ เอสโซ่ 1 แก้ว และก็ น้ำเปล่า 1 แก้ว ขนมที่ถูกที่สุดในร้านอีก 1 ชิ้น”

“เอสโซ่...! คืออะไรค่ะพี่”
ในใจ...นี่เราพูดผิดตรงไหนวะ ตะกี้เราว่าเราได้ยินมาแบบนี้ไม่ใช่เหรอวะ หรือว่ามันไม่ใช่วะ

“อ๋อ...เอสเปรสโซ รึเปล่าค่ะพี่”

“อ๋อ...นั่นแหละน้อง เออ...ใช่เลย พี่แกล้งพูดผิด แบบมุขไงน้อง ขำ ขำ ไง 555”
ในใจ...โคตรอายเลยหวะ ปรกติกินแต่ เบอร์ดี้ป๋อง

“ทั้งหมด 240 ค่ะ”

“น้องครับ คิดเงินผิดรึเปล่าครับหรือ มุขรึเปล่านี่ พี่สั่งนิดเดียวเองนะ”

“ไม่ผิดค่ะ กาแฟพี่ก็ 110 บาท ขนมอีก 110 บาทน้ำเปล่า 20 รวมแล้วก็ 240 บาทพอดีค่ะ”

“อ๋อ...เหรอ”
ในใจ...กาแฟ 110 บาท ขนมถูกสุด 110 บาท น้ำเปล่าอีก 20 รวมกันเป็น 240 บาท จะเป็นลม

“มาแล้วครับ อาหารที่สั่ง ทานก่อนนะครับจะได้อารมณ์ดีครับ”

“ทำไมฉันอารมณ์ร้ายมากเหรอไง”

“เปล่าครับ ผมล้อเล่นครับ...”
ในใจ...น่ากลัวจังเลย ขนลุกซู่เลยเรา

“อ้าวแล้วทำไมคุณไม่ทานกาแฟเหรอค่ะ”

“ครับ ผมทานไม่ได้ครับทานแล้วใจมันสั่นครับ”
ในใจ...จริงๆแล้ว ไม่มีตัง ที่ซื้อมานี่ก็หมดตูดและ

“อร่อยไหมครับ ขนมร้านนี้ของเขาอร่อยนะผมว่า”
ในใจ...อยากกินบ้างจัง หิวจังวุ้ย กินคนเดียวไม่แบ่งใครเลยวุ้ย

“อือ...ก็พอทานได้ค่ะ”

และแล้วช่วงเวลาแค่กระพริบตา 1 ครั้ง ทั้งกาแฟ และขนม เกลี้ยงครับ เจ๊...แกกินแบบไม่เกรงใจสุภาพบุรุษอย่างเราเลย 240บาท หายวับไปกับตา

“เอ๋อ...อิ่มจัง มาคุยเรื่องธุระกันเลยนะ ฉันให้อู่เขาตีราคาแล้ว ทั้งหมดเขาคิด 25,000”

“จ๊าก...25,000 บาท”
ในใจ...เงินเดือน 2 เดือนรวมกันเลยนะนี่ วิ่งหนีตอนนี้ทันไหมวะ

“อ๋อ...25,000 บาทเองเหรอครับ ไม่มีปัญหาครับ”
ในใจ...นี่เราพูดไปได้ไงวะ นี่แหละคือปัญหาหลักของชีวิตเราเลย

“แล้วไม่ทราบว่าทางอู่ เขามีให้ผ่อนได้ไหมครับ”

“ผ่อน...!”

เธอเงียบไปพัก เหมือนกับว่าชีวิตนี้ไม่เคยได้ยินคำนี้.........

***ติดตามตอนต่อไปเน้อ*** ชอบก็ชมได้นะครับ ไม่ชอบก็ชมได้นะครับ...

Create Date : 10 ธันวาคม 2552		1 comments
Last Update : 10 ธันวาคม 2552 22:49:11 น.
Counter : 294 Pageviews.
Share Tweet