กาละ ตอนที่ 6

สิ่งที่ผมได้พบคือ คนอยู่ในลิฟท์ 2 คน แต่ไม่มีเด็กดำ
เฮ้อ...โล่งอกไปหน่อย

ผมกลับมาถึงบ้าน แล้วก็นั่งคิดถึงเรื่องของ กาละ ว่าจะอยู่บนโลกบนนี้ได้รึเปล่าน้อ แล้วผมจะช่วยอะไรเธอได้

หลังจากคิดไปจนดึกมาก ผมก็นอนพักผ่อนดีกว่า

ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด. เฮ้อ เช้าแล้วเหรอนี่ รู้สึกยังอยากนอนอยู่เลย

วันนี้ผมจะต้องพา กาละไปทำงาน ที่ร้านหนังสือ ไม่รู้จะตอบพี่สาวว่าอะไรดีน้อว่า กาละเป็นใคร

ขณะผมเดินไปพบกับกาละ ที่อพาทเม้น ระหว่างเดินยังไม่ถึงอพาทเม้น ผมก็เจอกาละ กำลังเดินมาหาผม

กาละ ทำไมไม่รอที่ห้องหละ

ก็กาละ นอนแค่แปปเดียวเอง

นอนไม่หลับเหรอ

เปล่า ปกติ ที่วนากาล เขานอนกันประมาณ 2 ชั่วโมงในโลกน่าจะได้นะ

อ้าวเหรอ แล้วไม่ง่วงนอนเหรอ

ไม่หรอก ทำไม ผัสสะนอนนานมากเลย ไม่เบื่อแย่เหรอ

เอ๋อ...ที่โลกเขานอนกัน 8 ชั่วโมงจ้า ไม่เบื่อหรอก แต่ถ้านอน 2 ชั่วโมงอะ สลบ

ผัสสะ กาละจะพาหมาแถวที่พัก ขึ้นไปเลี้ยงบนห้องได้ไหมอะ

ไม่ได้ เดี๋ยวมันเห่ารบกวนคนอื่นเขา

ทำไมหละ หมามันก็ต้องเห่าไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้มันไม่เห่าได้ยังไง แล้วทำไมคนอื่นๆทั่วไปก็ยังไปรบกวนหมาเลยอะ หมามันยังไม่เห็นเคยห้ามคนรบกวนมันเลย

เอ๋อ...จะตอบยังไงดีหว่า เอาน่าเอาเป็นว่าห้ามก็แล้วกัน

ผัสสะ กาละอยากช่วยหาเงินมาจ่ายค่าเช่านะ ที่ร้านหนังสือ กาละจะได้เงินรึเปล่า

ได้สิ แต่คงไม่พอจ่ายค่าเช่าหรอก กาละเก็บไว้ซื้อของกินดีกว่า

เมื่อมาถึงร้านหนังสือ

พี่นุช ครับ เอ๋อ..นี่กาละ เป็นน้องสาวเพื่อนจะให้มาช่วยงานที่ร้าน

สวัสดีค่ะ พี่สาวผัสสะ แต่กาละ ไม่ได้เป็นน้องสาวเพื่อนผัสสะค่ะ กาละมาจาก วนากาลค่ะ

เอ๋อ...กาละนี่ชอบพูดเล่นเรื่อยเลยนะ 555

ตกลงน้องเขาเป็นใครกันแน่ฮะ ผัสสะ แล้วน้องเขาปกติรึเปล่านี่ เป็นแฟนแกแล้วมาทำเป็นมั่วใช่ปะ ฮะ

เฮ้ย...ไม่ใช่ (ในใจ...เอาไงดีวะนี่)

เอาเป็นว่าเริ่มทำงานเลยละกัน

กาละ อยู่กับพี่นุชนะ แล้วพยายามอย่าไปพูดอะไรให้ฟังมากหละ เดี๋ยวเขาจะหาว่า ติง ต๊อง

ติง ต๊อง คืออะไร

คือคนไม่ค่อยปกตินะ

ผัสสะ ทำไมคนที่โลกเขาไม่พูดความจริงกันหละ ทำไมต้องพูดไม่จริงด้วย แล้วคนที่พูดความจริงจะกลายเป็นคนไม่ค่อยปกติเหรอ

อึ้งไปพักนึง....ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เอาเป็นว่า เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน ไปทำงานก่อนนะ

ผมเดินออกมาจากร้านหนังสือ และเดินทางไปทำงาน ระหว่าทางนั้นผมก็คิดไปเรื่อยๆว่า กาละจะอยู่ได้รึเปล่าน้อ ยิ่งชอบพูดอะไรไม่คิดด้วยสิ แต่ถ้าเราลองคิดดูดีๆ ทำไมคนเราพูดความจริงไม่ได้ทุกเรื่องนะ หรือ คนเราติดกับความหลอกๆกันจนชินรึเปล่า

หลังจากเวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น ผมรีบไปร้านหนังสือทันที เมื่อมาถึง

กาละ หายไปใหนอะ พี่นุช

โน่น...ไปเล่นกับเด็กแถวนี้ ตั้งแต่บ่ายแล้ว พี่ว่า กาละ พูดแปลกๆนะ
เหมือนกับไม่ค่อยเต็มอะ แกไปรู้จักมาได้ยังไงวะ
ทำไมข้าวกลางวันก็ไม่กิน แล้วตั้งแต่มานี่ยังไม่เห็นจะเข้าห้องน้ำเลย และที่สำคัญถามทั้งวัน ไม่รู้จะถามอะไรนักหนา ถามทุกเรื่อง นี่ดีนะที่ไปเล่นกับเด็ก ไม่งั้นวันนี้ไม่ต้องทำอะไร

คือมันอย่างนี้นะ ผมเริ่มเล่าให้พี่สาวฟังทั้งหมด แต่เธอก็ไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อ ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

นี่แก ยังปกติอยู่รึเปล่านี่ สงสัยจะดูหนังมากไปรึเปล่า

เอาเป็นว่า สักวันพี่นุชจะเชื่อ

ผมพากาละ กลับห้องพัก กาละถามผมว่า

ผัสสะ พี่นุชชวนไปอยู่ด้วย เขาบอกว่าจะได้ไปต้องไปเช่าห้อง

แล้ว กาละว่ายังไงหละ

ก็ดีนะ ผัสสะจะได้ไม่ต้องกลุ้มเรื่องค่าเช่าไง

ก็ตามใจนะ เพราะพี่นุชก็อยู่บ้านคนเดียวคงไม่เป็นไร

และแล้ว กาละ ได้ใช้เวลาอยู่บนโลก มา 1 ปีแล้ว

พี่สาวผมกับกาละ สนิทกันมากกว่าก่อนเยอะมากๆ กาละได้เรียนรู้การใช้ชีวิต บนโลกได้เกือบทุกเรื่อง
จนเธอแทบไม่ต่างจากมนุษย์โลกเลย

แม้นเวลาผ่านไป แต่พี่สาวผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่า กาละไม่ใช่มนุษย์

เมื่อเวลาผ่านไปอีก 10 ปี พี่สาว และ ผมก็เริ่มจะมีอายุมากขึ้น การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายก็เห็นได้ชัดขึ้น แต่ กาละไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่นิดเดียว

พี่สาวผมเริ่มจะเชื่อแล้วว่า กาละไม่ใช่มนุษย์ และเมื่อถึงเวลานี้กลับกลายเป็นว่า พี่สาวผมถาม กาละ แทบจะทุกเรื่องที่เธออยากจะรู้เกี่ยวกับ กาละ
ถึงแม้นเธอจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ยังถามไปเรื่อยๆ

เวลาตอนนี้พี่สาวผมอายุ 45 และผม 40 ส่วนกาละยัง 21 ไม่เปลี่ยนแปลง

ผมกับกาละ เราสองคนช่วงหลังแทบไม่ห่างกันเลย ผมไม่ได้ทำงานเป็นลูกจ้างแล้ว ผมลาออกมาเปิดร้านหนังสือ และ ขายกาแฟด้วย เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

ส่วนพี่สาวผมก็ ดูแลเกี่ยวกับหนังสือ ผมก็ดูแล ร้านกาแฟ ส่วนกาละก็ ทำทั้งสองอย่าง เพราะ กาละยังเด็กไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเวลาผ่านไปอีก 20 ปี ตอนนี้ผม 60 แล้ว พี่สาวผม 65 แต่ กาละ ยัง 21 ทำให้คนแถวๆร้านเริ่ม พูดกันไปต่างๆนาๆ ทำให้ผมและพี่สาวตกลงกันว่าจะย้ายร้านไปที่อื่น

เรา 3 คนได้ขายกิจการแล้ว ย้ายไปอยู่ที่อื่น ผมมานั่นคิดดูว่าถ้าผมตายไป กาละจะทำอย่างไร

ผมเคยถาม กาละว่าถ้าผมตายไป กาละจะทำอย่างไร เธอบอกว่าเมื่อผมตายไป นั่นคือเวลาที่เธอกับผม จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร

แต่เท่าที่ได้คุยกับ กาละ คือ กาลเวลามันไม่มีอยู่จริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตผมมันไม่ได้มีอยู่จริง ผมแค่ยังไม่ตื่นเท่านั้นเอง กาละไม่ได้หลับใหลอยู่ในกระแสกาลเวลา เธอแค่เฝ้าดูผมเท่านั้น

ผมเคยถามเธอว่า กาละ รู้สึกอย่างไรกับผม เธอบอกว่า มันอธิบายไม่ได้ แต่เมื่อเธอกุมมือผมไว้ ผมรู้สึกถึงสื่อที่มันส่งมาทางความรู้สึกได้ มันมีความอุ่น และรู้สึกเหมือนตอนที่เราได้หลับลึก ไม่มีอะไรรบกวนจิตใจ ทุกอย่างว่าง ไม่มีอะไรรอบตัวเลย

เวลาผ่านไปอีก 21 ปี พี่สาวผมจากโลกนี้ไปแล้ว ผมเสียใจมาก เพราะตั้งแต่แม่ผมจากโลกนี้ไป ผมก็เหลือแค่พี่สาวคนเดียวที่เป็นญาติ

ผมมองไปที่กาละ เธอยังไม่เปลี่ยนแปลงไดๆทั้งสิ้น เธอเป็นคนคอยดูแลผม จนเมื่อเวลานั้นมาถึง.....

***ติดตามตอนต่อไปนะครับ ว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องจะเป็นอย่างไร***

Create Date : 01 ธันวาคม 2552		4 comments
Last Update : 1 ธันวาคม 2552 0:37:57 น.
Counter : 370 Pageviews.
Share Tweet