BlogGang.com : : ผัสสะ : ชะตากรรม ตอนที่ 4

ชะตากรรม ตอนที่ 4

“เพิ่งมาครั้งแรกเหรอครับ น้องปุ๋ย”

“ค่ะ พี่ค่ะแล้ว ปุ๋ย ต้องทำอย่างไรก่อนค่ะ”

“ก็ไม่มีอะไรมากครับ เดี๋ยวไปรวมกลุ่มกับ เพื่อนๆนะครับ สักพัก พี่ ก็จะแสดงธรรมแล้วหละครับ แต่ ปุ๋ย คิดว่าเรา กับพี่ เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ”

“ไม่นะค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ”

“อ๋อ...ไม่มีอะไรครับ”

ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลยนะ หรือว่าทุกอย่างมันจบไปแล้ว นี่เรายังจมอยู่ในภวังแห่งรัก เพียงผู้เดียวรึเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คราวนี้คงถึงเวลา สำลักความห่วงหาจนตายแน่ๆ

วันนี้ผม ไม่มีสมาธิในการ บรรยายเลย จิตใจมันกระวนกระวาย ไม่อยู่นิ่งเลยแม้นแต่วินาทีเดียว อยากจะเข้าไปถามให้รู้เรื่องว่าเธอคิดอย่างไร แต่ เธอจะไปรู้อะไร เดี๋ยวจะโดนหาว่าเป็นพวกบ้ากาม จะยิ่งไปกันใหญ่

เอายังไงดีน้อ ถ้าเราไม่รู้อะไรเลยบางครั้งก็ดีเหมือนกันนะ นี่เรารู้อยู่คนเดียวแต่เธอไม่รู้อะไรเลย มันช่างทรมานใจจริงๆเลย

หรือว่า นี่คือผล กรรม ของเราที่ต้องชดใช้ คิดไปคิดมาแล้วเราไปทำอะไรไว้บ้างนะ ถึงเป็นแบบนี้

หลังจากบรรยายเสร็จ รัน ก็สอนการทำสมาธิต่อ แต่ผมไม่มีสมาธิเอาซะเลย

หลังจากเสร็จสิ้นภาระกิจในวันนี้ ผมก็ได้แต่มองเธอ เดินไป และก็เดินมา เหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน หรือว่าเจ้ารัน จะมั่วรึเปล่านะ แต่ รัน ไม่เคยโกหกผมแม้นแต่ครั้งเดียวนะ

ระหว่างที่ผมนั่งคิดไปคิดมาอยู่คนเดียวก็มีเสียงจาก

“พี่ค่ะ ปุ๋ยไม่เข้าใจค่ะ”

“ฮะ...อะไรนะครับ ไม่เข้าใจอะไรนะครับ”

“ไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่ถึงไม่บวชเป็นพระหละค่ะ”
ในใจ...ไม่มีอะไรจะถามแล้วหรือนี่ เรื่องอื่นมีเยอะแยะไม่ถามน้อ ทีเรื่องที่อยากให้ถามก็ไม่ถามนะ นี่เธอจะรู้ใหมนี่ว่าเคยเป็นคนรักของเรามาก่อน ถ้าพูดไปก็คงจะโดนเด็กด่าว่าบ้าแน่ๆเลย

“จริงๆแล้ว พี่ยังต้องดูแลคุณแม่นะครับ และก็กำลังรอคอยใครบางคนอยู่ครับ”
ในใจ...จริงๆอยากบอกว่า ยังตัดกิเลส ไม่หมดนะ และที่สำคัญ ฉันรอแกอยู่นะ เจ้าหนูจำไม เด็กอะไรถามอยู่ได้นะ

“รอใครเหรอค่ะพี่”

“รอคนๆหนึ่งนะ ที่ในเวลานี้ก็ได้พบแล้ว แต่ยังไม่สามารถเข้าถึงบางอย่างได้นะ พี่พูดไปตอนนี้เราก็คงยังไม่เข้าใจ เอาเป็นว่า เราจำอะไรได้บ้างใหม”

“จำอะไรค่ะ พี่นี่ดูๆไปเหมือนไม่ค่อยเต็มนะ”
ในใจ...น่าน โดนเด็กด่าอีก

“ปุ๋ย ปีนี้อายุเท่าไรครับ”

“19 ปีค่ะ ถามทำไมเหรอค่ะ”

“ถามดูนะ ก็ไม่มีอะไรมากนะ แค่อยากรู้ แล้ววันนี้เป็นอย่างไรบ้างดีใหม ได้อะไรบ้างใหม”

“ดีมากเลยค่ะ ได้อะไรเยอะแยะเลยค่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจมากนะ คงต้องมาบ่อยๆ”

“ดีเลยนะ มาทุกวันเลยนะ”

“พี่ๆ เขามีเฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ ไม่ใช่เหรอพี่”

“อ๋อ...เออใช่ ลืมไป”

“แล้วพรุ่งนี้มาอีกรึเปล่าครับ”

“มาสิค่ะ ว่าแต่พี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ”

“คือ ไม่มีๆ จะมีอะไรหละ ก็อยากให้มาไง เออ...มีอะไรที่ใหน เฮ้อ...”
ในใจ...จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ใหมนี่ตู

“พี่ค่ะ ถามอะไรได้ใหมค่ะ”

“ได้สิ ถามมาเลย”

“พี่มีแฟนแล้วยังค่ะ”
ในใจ....ถามอย่างนี้หมายฟามว่าอะไรหว่า

“ไม่มีครับ ทำไมเหรอ”

“พี่เป็น เกย์ เปล่าค่ะ”
ในใจ...จะบ้าเปล่านี่ คิดได้ไงหว่า

“เปล่าครับ น้องไม่มีอะไรจะถามที่ดีกว่านี้แล้วเหรอครับ”
ในใจ...นี่ กาละ ไม่ว่าจะเกิดมากี่ครั้งก็ไม่เคยจะเต็มเต็งซะทีนะ

“ปุ๋ย แซวเล่นค่ะ งั้นเดี๋ยว ปุ๋ย กลับก่อนนะค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อด่าเอา คุณพ่อดุมากค่ะ ถ้ารู้ว่ามาคุยกับผู้ชายนะ แกฆ่าพี่ตายเลย”
ในใจ...ขนาดนั้นเลยเหรอนี่ แล้วทำไมไม่ฆ่าลูกตัวเอง ทำไมมาฆ่าเรา สงสัยจะขู่ให้เรากลัว

“โชคดีนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ”

“ค่ะ พี่ก็โชคดีนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปซะก่อนนะ”
ในใจ...เตะ คนรักตัวเองตายนี่ จะบาปมากขึ้นใหมนี่

ผมกลับมาที่บ้านก็นั่งคิดในใจว่า จะทำอย่างไรต่อไปดี กาละมาในรูปแบบของเด็กอายุ 19 ปี แต่ผมจะเป็นน้าแกได้เลย

คิดแล้วก็กลุ้มจริงๆ ภาวะระบบสังคมทำให้เราต้องเอาชีวิตไปแขวนอยู่บน บรรทัดฐาน และก็หมุนไปตามกระแสสังคม จนไม่เป็นตัวของตัวเอง ทุกเรื่องมีแต่เงื่อนไขมากมาย จนไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่อแก้ไขตัวเอง หรือเพื่อ มาสมทบกองทัพสังคม

เช้าของวันอาทิตย์

วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติ มันรู้สึกอยากไปพบ กับ กาละ เร็วๆ แต่ในใจก็คิดว่า เธอจะรู้ได้อย่างไรนะว่าเรา กับ เธอเคยรักกันมาก่อน

ผมมาถึงที่วัดตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งคนที่มาก่อนผมอีก ก็คือ รัน และที่น่าแปลกใจ กาละ มาก่อนผมอีก

“สวัสดีค่ะ พี่ผัสสะ มาเช้าดีนะค่ะ วันนี้ ปุ๋ย พาคุณพ่อมาด้วยค่ะ เมื่อวานไปเล่าให้คุณพ่อฟัง ท่านก็เลยขอตามมาด้วย สงสัยจะตามมาคุมลูกสาว”

“อ๋อ...ดีครับ ว่าแต่ท่านอยู่ใหนเหรอ จะได้เข้าไปทำความรู้จักไว้”

“ท่านเข้าไปใหว้พระใน อุโบสถค่ะ”

“แล้ว ปุ๋ย ทำไมมาแต่เช้าเลยหละ”

“ก็ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอดีรู้สึกตัวแต่เช้าก็เลย มาเลยค่ะ”

ระหว่างที่ผมคุยกับ กาละ คุณพ่อของเธอก็เดินตรงมาที่ผม และท่านก็พูดออกมาว่า..........

ติดตามต่อนะ....