BlogGang.com : : ผัสสะ : ชะตากรรม ตอนที่ 9 ตอนจบ

ชะตากรรม ตอนที่ 9 ตอนจบ

“หลวงพ่อ ผมไม่รู้เป็นอะไรครับ อาการไม่ดีเลยครับ”
สีหน้าของหลวงพ่อดูไม่ค่อยดีเท่าไร เหมือนมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจ ท่านมองมาที่ผมและ พูดว่า

“ผัสสะ กรรม ของเจ้านั้น สาหัสนัก การผูกพันธ์กับคนที่ไม่สามารถนั้น จะเป็นทุกข์นัก เราขอให้เจ้า จงอย่าได้เข้าใกล้ คนรักของเจ้าเลย มิเช่นนั้น เจ้านั่นแหละจะทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส”

“ผมจะทำได้อย่างไรครับหลวงพ่อ ที่ผมทำทุกอย่างในชาตินี้ก็ เพื่อที่จะได้สมหวังในรักกับเธอคนนี้ หลวงพ่อช่วยผมด้วยครับ”

“ผัสสะ เอ๋ย เจ้าไม่รู้เหรอว่า ที่เจ้าเป็นอยู่ตอนนี้ก็เพราะ ผลมาจากการที่เจ้า ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของ กาละ เจ้ากำลังจะทำให้ กาละ ไม่สามารถบรรลุในธรรมได้ เจ้าจงหยุดเถอะ อย่าทำให้คนที่เจ้ารักต้องมาทนทุกข์ กับ กรรมของเจ้าเลย”

เมื่อสิ้นเสียงของหลวงพ่อ อาการของผมก็เริ่มดีขึ้น ผมคิดอยู่ในหัวว่า จะทำอย่างไรดี ผมจะตัดใจจากเธอได้อย่างไร

ผมจะไม่ได้พบเธออีกแล้วงั้นหรือ เรา 2 คน ไม่สามารถจะเป็นคู่ครองกันได้เลยหรือ ทำไมความรักของผมมันถึงได้โหดร้ายกับผมนัก แล้ว กาละจะเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะยังรักผมอยู่รึเปล่า หรือ เธอ ไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้ว

ผมใช้เวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตผม ตั้งแต่วันที่ได้พบ กาละ ครั้งแรก ผมไม่สามารถจะลืมเธอได้เลย แต่ถ้าผมยังคงตามใจตัวเอง กาละ ก็ต้องทนทุกข์ เพราะผม ผมตั้งใจให้หลุดพ้นให้ได้ แม้จะยากสักปานใด

ผมใช้เวลาพิจารณาเรื่องนี้ และ ทุกๆเรื่องถึง 9 เดือน ช่างเป็นช่วงเวลาที่ ทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส

ความรัก ความห่วงหากัน มันช่างโหดร้าย ความเศร้าโศกเสียใจ เป็นอะไรที่ไม่อาจจะตัดใจลืมได้ง่ายๆ

แต่เมื่อตัดได้แล้วสิ้น ความรู้สึกจะตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

ผมใช้เวลา 9 เดือนในการเจริญสติวิปัสนา จนเห็นความจริงมากมาย ความยึดติดของผมนั่นเอง ที่ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ตั้งแต่บัดนี้ไป ผมจะไม่มีคำว่าตัวตน ไม่มีความยึดมั่น ถือมั่นใดๆ

ผมตัดสินใจจะอยู่ใน สถานะของ สมณะเพศ ตลอดชาตินี้ เพื่อเป็นการจำกัดสิ้นซึ่งกองกิเลส กำจัดสิ้นภพ สิ้นชาติ

มุ่งหน้าเข้าสู่พระนิพพาน พอกันทีสำหรับ สังสารวัฎที่ยาวนาน

ทางด้าน กาละ และ รัน

กาละ มาพบ รันอีกครั้ง และพยายามจะให้ รัน บอกให้ได้ว่าผมอยู่ที่ใหน

“พี่รัน ปุ๋ย ขอร้องให้พี่ช่วย พาไปพบ พี่ผัสสะ สักครั้งได้ใหมค่ะ”

“ปุ๋ย ขณะนี้ ผัสสะ ได้ตัดซึ่งทุกอย่างแล้ว เขาไม่ใช่ ผัสสะคนที่เคยรู้จักแล้ว เขาทำทุกอย่างก็เพื่อให้ ปุ๋ยได้ บรรลุตามที่ตั้งปณิธาณเอาไว้ พี่จะพาเราไปหา ผัสสะ ตามที่เคยบอกกล่าวไว้ นี่ก็ผ่านมา 9 เดือนแล้ว แต่ ปุ๋ย ต้องทำจิตใจให้เข้มแข็งนะ เพราะ ผัสสะได้บรรลุถึง ธรรมอันสูงแล้ว”

“ได้ค่ะ พี่รัน ปุ๋ย เข้าใจดีค่ะว่า เรา 2 คนไม่สามารถเดินด้วยกันบนทางสายนี้ได้อีกแล้ว แต่ก็อยากจะได้พบ ได้สนทนา กับพี่ผัสสะ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชาตินี้ ความเสียใจนั้นมันพร้อมจะ แสดงออกมาทุกเมื่อ ปุ๋ย จะพยายามไม่ทำให้พี่ผัสสะ เขารู้สึกเป็นกังวลค่ะ”

หลังจากการสนทนากันของ 2 คน

รันก็พา กาละมาพบกับผม เมื่อผมได้เห็นหน้า กาละ หลังจากไม่ได้พบกันนาน ความรู้สึกนั้นหมดสิ้นถึงสายใยใดๆแล้ว

ผมมองเธอเป็นเพียง มนุษย์คนหนึ่งที่ไม่ต่างอะไรกัน กับ มนุษย์ทั่วๆไป ความห่วงหาอาทร ความคิดถึง และความรัก จบสิ้นแล้ว

เมื่อ กาละ พบหน้าผมเธอ มีอาการน้ำตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว หน้าตาที่เคยผุดผ่อง กลับดูเศร้าหมอง สายตาที่ห่วงหา สายตาที่ยึดมั่นในตัวผม

แสดงออกมาอย่างชัดเจน จนในชั่วแวบของเสี้ยวเวลา วินาที ทำให้ผมรู้สึกถึงความเศร้าหมองได้ในใจ ถึงแม้นจะตัดได้สิ้นแล้ว

จนบางเวลานั้นคิดว่า เรากำลังจะกลับมาที่จุดเดิมอีกรึเปล่านี่ กรรมของเรามันช่างร้ายซะเหลือเกิน

กาละ เข้ามาใกล้ผมที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ และเธอพูดกับผมด้วยเสียงสั่นเครือว่า

“หลวงพี่ผัสสะ พี่ทำไมถึงไม่สนใจใยดีต่อน้องเลย พี่สิ้นรัก ต่อน้องแล้วใช่ใหม น้องให้ความรักกับ พี่ไปจนหมดหัวใจแล้ว ความไว้วางใจในรัก ที่ให้ต่อพี่นั้นมากมายเกินจะกล่าวได้ แต่พี่กลับหันหลังให้ต่อ รักที่น้องมอบให้ พี่ทำไมใจร้ายเช่นนี้”

ผมรับฟังในสิ่งที่ กาละพูดทำให้จิตใจสั่นใหวไปพอประมาณ ในใจนึกว่า หรือนี่คือบททดสอบสุดท้ายของผม แต่ยังไงผมก็ต้องตั้งมั่นในพระนิพพานให้จงได้

“น้องปุ๋ย ขณะนี้เราอยู่กันคนละ สถานะแล้ว คนที่ชื่อ ผัสสะ ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ไม่มีอีกแล้ว อาตมาไม่ใช่คนที่น้องปุ๋ย รักอีกแล้ว อาตมาอยากให้ น้องปุ๋ย ตัดใจเสียเถอะ ความรักที่มีต่อ ผัสสะ นั้นจงจบสิ้นเถอะ และเร่งปฎิบัติตามความตั้งใจของน้อง ที่ตั้งใจใว้ก่อนเกิดมาในชาตินี้เทอด"

หลังจากที่ผมพูดจบ กาละก็เอาแต่ร้องให้เสียใจ จนไม่มีสติในการฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น รันจึงต้องพาเธอออกจาก บริเวณที่นั่งสนทนานั้น

ผมคิดในใจว่า จะทำอย่างไรดีที่จะทำให้ กาละ ตัดใจและ ปฎิบัติธรรมให้บรรลุตามที่เธอได้ตั้งใจไว้ ก่อนที่จะมาเกิดในชาตินี้ คงต้องใช้เวลาอย่างมาก เพราะผมเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว

ในระหว่างที่ กาละ มาพักอาศัยในวัดที่ผมบวชอยู่ทำให้ ผมสติหายไปบ่อยมาก แต่ยังไงก็ต้องเข้มแข็งให้มากๆ ผมจะเป็นคนที่ทำให้ เธอบรรลุให้ได้

เวลาผ่านไป 2 วัน กาละ เข้ามาพบผมอีกครั้ง

“หลวงพี่ค่ะ น้องอยากปฎิบัติธรรมอย่าง หลวงพี่ค่ะ จึงอยากขอให้หลวงพี่เป็นผู้สอนได้ใหมค่ะ”

“ได้สิ แต่มีข้อห้ามอย่างนึงนะ ห้ามพูดถึงความรักที่มีต่อกันในกาลก่อน”

“น้องสัญญาค่ะ”

ผมเริ่มสอนแนวทางปฎิบัติให้เธอ จนหมดสิ้น และให้เธอได้ หัดปฎิบัติเอง จนเวลาผ่านไป 3 เดือนเต็ม

เป็นช่วงเวลาที่ เธอนั้นมีความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากผมเลยในช่วงแรกๆของการปฎิบัติ

แต่เธอก็ผ่านไปได้ไม่ยากนัก อาจเป็นเพราะ เธอสั่งสมบุญเก่ามามากกว่าผมมากนัก หลังจากผ่านเวลาไป 3 เดือนเศษๆ
เธอก็ต้องเดินทางกลับ กรุงเทพ เพื่อไปเรียนต่อ ก่อนจะกลับเธอบอกว่า

“หลวงพี่ผัสสะ การกลับไปครั้งนี้ของน้อง จะเป็นการกลับไปอย่างไม่หวนกลับมาอีกแล้ว เรา 2 คนหมดสิ้นกันแล้ว ภพชาติที่เคยร่วมสร้างกัน ที่เคยรักกัน สายใยต่างๆ ขาดสิ้นกันแล้ว ต่อไปหลวงพี่คงต้องดูแลตัวเองนะค่ะ และไม่ต้องห่วงใดๆในตัวน้อง เพราะ เส้นทางชีวิตของน้องจะสิ้นสุดที่ ธรรมอันสูงสุดเช่นเดียวกับ หลวงพี่”

เมื่อสิ้นเสียงของ กาละ ผมก็รู้สึกใจหายไปชั่วพักนึง แต่เมื่อได้สติอีกครั้งก็ ปลื้มใจที่ กาละคิดเช่นนี้

นั่นคือภาพสุดท้ายของผมที่ได้พบกับ กาละ เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน ต่อไปเส้นทางเดินของผมจะ ไม่มีใครอีกแล้ว

ในภพมนุษย์โลก หมดสิ้นแล้ว...

จบแล้วครับ...

เส้นทางชีวิตมนุษย์เรานั้นๆ เส้นทางสุดท้ายก็คือ หลุดพ้นจากสังสารวัฎ
นิพพาน คือ สุดทางของมนุษย์ วันนี้เรายังหลงทางกันอยู่รึเปล่า

ที่ผมต้องจบในตอนนี้ เพราะว่า จะขอพักการเขียนเรื่องสั้นไว้สักระยะหนึ่ง แต่ยังเข้ามาอ่านในหัวข้อ ผัสสะ ได้จะเป็นบทความที่กลั่นกรองมาจากความรู้อันน้อยนิด และจากประสบการณ์จริงที่อาจเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนๆ พี่ๆ และ น้องๆ

และขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ ยังไงถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอ อภัยไว้ ณ ที่นี้นะครับ

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2553 23:07:14 น.

26 comments

Counter : 872 Pageviews.

//img444.imageshack.us/img444/215/319c0aac5ae8daa2aee40d6.jpg>

โดย: หน่อยอิง

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:19:08 น.

รู้สึกเหมือนจะเศร้า
แต่จริงแล้วไม่เศร้าหรอก ดีแล้ว

พักการเขียนเหรอค่ะ....เอาไว้สบายใจแล้วก็พร้อมเมื่อไหร่
กลับมาเขียนใหม่นะค่ะ
หายไปนานแฟนๆ จะคิดถึงน๊า

โดย: นุ่มณอ่อนนุช

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:20:07 น.

ภาพๆนี้ ผมขอมอบให้คนบางคนที่เข้ามาอ่านในบล็อคครับ...

คนๆนั้น...คือ....

โดย: ผัสสะ

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:21:50 น.

ว้าว....คือนุ่มอ่ะป่าว
คุณผัสสะ วันหลังบอกกันตรงๆก็ได้
บอกเป็นปริศนา...เดี๋ยวไม่เข้าใจ

(ขอยืมไปแปะที่บล๊อกหน่อยเน้อ)

โดย: นุ่มณอ่อนนุช

วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:31:55 น.

เศร้านิดนึงอ่ะนะ เขียนได้ดีจิงๆยังไม่อยากให้จบเลยค่า

เเต่ไงก็ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลา อันมีค่ามาเขียนบทความดีๆให้อ่าน....

โดย: แม่มณี IP: 125.27.243.124 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:12:20 น.

อื้ ม
อ่านแล้วเศร้า ระยะเวลาในการอ่านเท่ากับเพลงจบไปสี่รอบ ห้าๆๆ (คนมันอ่านช้า กะลังอิน T^T )

ขอบคุณมากนะค่ะ ...
ทุกๆสิ่งเลย บทความดีๆ ได้ทำให้เด็กที่ไม่รู้จะทำอะไรในวันๆนึง - -" นอกจากไรสาระไปวันๆ ห้าๆ พอได้มาอ่านบล้อกนี้ทำให้เปนคนมีสาระมากขึ้น.. อื้ ม (จริงเหรอ ??)
ห้าๆ

เอาน่ะ ยังไงก็ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ละกัน^^

ช่วงนี้งานเยอะเหมือนกันค่ะ ใกล้สอบแล้วด้วย กิจกรรมก็เยอะ การบ้านก็เยอะ หนี้ก็เยอะ - -" ห้าๆๆ ไม่ค่อยว่างเลย
คุณผัสสะก็เหมือนกันนะ อย่าหักโหมๆๆ

ตั้งใจทำงาน และสุขสันต์วัน..จันทร์ อิอิ
ไปละทำงานต่อ สู้ๆๆ

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:34:18 น.

สรุป: ฟังเพลงจบไปตั้งสิบรอบ สุดยอด! :P

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:34:59 น.

สวัสดีครับผมกำลังสงสัย คุณผัสสะช่วยหน่อยได้ไหมครับ

โดย: อันวาด IP: 118.173.3.247 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:36:04 น.

น้องปุ๋ย เรียนเป็นไงบ้าง จำพี่ที่ภูเก็ตได้ไหมคิดดี ๆ นะอยากคุยกับน้องจังเลยไม่เจอกัน 2 ปีแล้วเห็นจะได้ ฝากรบกวนให้คุณผัสสะช่วยหน่อนะครับ นี่ email: prateep_sunfa@hotmail.com

ฝากด้วยนะครับ

โดย: อันวาด IP: 118.173.3.247 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:51:49 น.

ตั้งแต่ไปเรียนต่อก็ไม่ส่งข่าวมาเลย

โดย: อันวาด IP: 118.173.3.247 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:53:38 น.

P IP: 202.28.45.20 15 น้องปุ๋ยใช่ไหมจำพี่ได้ไหมตอนนี้เป็นไงบ้าง สบายดีไหม นี้ email พี่อันวาดนะ prateep_sunfa@hotmail.com อย่าลืมนะ

ตอนนี้คงโตเป็นสาวแล้วแหละ ตั้งใจเรียนละอย่าวอกแวก
มุ่งไปให้ถึงเป้าหมายที่วางไว้ ทิ้งสิ่งที่มาทำให้เราต้องสับสนกับการเรียนซะแล้ววันหนึ่งเราจะเข้าใจเอง พยามนะพี่ยังคงเอาใจช่วยเสมอถึงแม้ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่มหาลัยจะเป็นอย่างไร สู้ สู้ นะ

โดย: อันวาด IP: 118.173.3.247 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:00:27 น.

มาอ่านตอนจบค่ะ

เส้นทางสุดท้าย ที่หมายปลายทางของใครๆ หลายคน
ถ้าไม่หลงทางไปซะก่อน และมุ่งมั่นที่จะเดินก็ต้องถึง

ขอบคุณที่เขียนจนจบนะคะ ขอบอกว่าจบได้ลงตัวดีค่ะ
เพลงประกอบก็เพราะดีค่ะ แล้วจะเข้ามาติดตามผลงานนะคะ คุณผัสสะ

โดย: พ่อระนาด

วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:19:07 น.

พี่อันวาดเหรอเนี่ย??

มาหาเราในบล้อกคุณหูกางได้ไงเนี่ย??

- -"

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:32:27 น.

คุณอันวาด ผมบอกน้อง P ให้แล้วนะครับ

ดีใจด้วยนะที่ ได้พบเจอกันอีกครั้ง...

โดย: ผัสสะ

วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:50:51 น.

อาริกาโตะโกะซัยมัซซซซซซ คุณหูกางงง :P

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:06:49 น.

ขอบคุณนะครับ

โดย: อันวาด IP: 117.47.251.130 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:45:14 น.

เย็นนี้ทุกคนสบายดีนะครับ เป็นไงกันบ้าง หวังว่าคงจะไม่อ่อนล้ากันมากจนทำให้รู้สึกว่าท้อกันนะครับ เริ่มวันใหม่ด้วยความสดใสเบิกบานในวันพรุ่งนี้กัน ขอบคุณทุกๆ สิ่งที่ทำให้เราเติบโตและสามารถอยู่มาได้จนถึงวันนี้และต่อ ๆ ไป พี่เป็นห่วงนะ

โดย: อันวาด IP: 118.173.8.253 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:04:02 น.

เช้านี้ทุกคนเป็นยังไงบ้างหน่อคิดถึงใครบางคนจังนะ

โดย: อันวาด IP: 117.47.249.219 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:12:19 น.

เปลี่ยนเป็นบล็อคจีบกันตั้งกะเมื่อไรอ่ะ จะได้ตามทันจีบคนเขียนมั้ง +555

โดย: แม่มณี IP: 125.27.235.11 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:50:10 น.

ช่วงนี้เดือนแห่งความรักอะเนอะ...

คนก็เลยมีแต่ความรัก...

ว่าแต่แม่มณี จะจีบผมจริงๆรึเปล่า...

แล้วคุณอันวาด ได้ คุยกับ น้อง p แล้วรึยังครับ

ความคิดถึงนั้น มีหลายแง่มุม

คิดถึงแบบเพื่อนก็ประเภทหนึ่ง

คิดถึงแบบญาติ แม่ พ่อ น้อง พี่ ก็อีกแบบหนึ่ง

คิดถึงสิ่งของที่รักก็อีกแบบหนึ่ง

คิดถึงคนที่รักก็แบบหนึ่ง

แต่บอกได้เลยครับว่า ความคิดถึงแบบคนรักนั้น มักมีจำนวนการคิดมากกว่าแบบอื่น นะครับ

ไม่เชื่อลองหาคนรักสักคนนะ แล้ว แยกกันนะ รับรอง คิดทั้งวัน...

ความรัก เหมือน หนามของดอกกุหลาบ

แต่ เป็นหนามที่ ใครๆก็ เต็มใจให้มันทิ่มตำ

แม้นจะเสียน้ำตาแค่ใหนก็ตามเวลาเจ็บ

เพราะ ดอกมันน่าชื่นชมเหลือคณานับ

ขอให้ทุกคนสมหวังในรัก นะครับ (เดือนนี้เป็นเดือนแห่งความรัก เลยพูดเรื่อง ความรักเยอะเป็นพิเศษ นะครับ เดี๋ยวจะหาว่าคนเขียน บ้ารึเปล่า อิอิ)

ขอให้คุณอันวาด โชคดีนะครับ

ส่วน แม่มณี นี่ต้องคุยกัน เป็นการส่วนตัวนะ...

โดย: ผัสสะ

วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:37:58 น.

เหมือนโดนเรียกไปสอบสวนเลย.. อิอิ กลัวววววว มากกกกกกกก

โดย: เเม่มณี IP: 125.27.232.107 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:20:51 น.

สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณผัสสะ
เดือนแห่งความรักนี้เอง เลยเขียนฝากความรักกันเยอะเลย
งั้น...นุ่มขอฝากความรักมั่งดีกว่า
แต่...จะให้ใครดีน๊า
คงไม่กล้าให้คนแถวนี้...กลัวเหมือนกัน
จะโดนเรียกไปคุย ตัวต่อตัวป่าวเนี้ย

โดย: นุ่มณอ่อนนุช

วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:39:09 น.

โหยๆๆ อิจฉาจังเลยค่ะ
มีแต่คนพูดถึงเรื่องความรัก
ไอ้เราสิ
เห้อ กุมภา กุมภา กุมใจ กุมขมับ! - -"
(งงๆๆ ** )ห้าๆ
เดือนกุมภา เป็นช่วงของการสอบไฟนอล
เด็ก ม. กุมขมับกันถ้วนหน้า ห้าๆ

ไปแระๆอ่านหนังสือต่อ ^^ ชะแว้บๆ
ฝันหวานน๊าทุกคน

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:30:00 น.

แวะมาฝากความคิดถึง ถึงทุกคนนะค่ะ
คุณ P แล้วก็คุณแม่มณีด้วยค่ะ
อ๋อ คุณอันวาดอีกคน
ขอให้มีความสุข เยอะๆนะค่ะ
เจ้าของบล๊อกใจดี เรามาใช่พื้นทีกันให้คุ้มเน้อ

โดย: นุ่มณอ่อนนุช

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:19:03 น.

แฮ่มๆ เรามีบล้อกเป็นของตัวเองแล้วน๊า

อิอิ

โดย: P IP: 202.28.45.20 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:02:15 น.

คุณ P ทำบล๊อกเสร็จแล้ว
อย่าลืมไปชวนน๊า

โดย: นุ่มณอ่อนนุช

วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:7:44:56 น.