เกาหลีปีละหน....สองหน

จนแม่เริ่มบ่นไปทำไมนักหนา โถ่ แม่จ๋า ว่าที่ลูกเขยอยู่นี่
ไม่เทียวไปเทียวมา เกิดว่าที่ฯนอกใจไม่รับรัก แม่จะหาว่ารายอื่นไม่เจอแล้วนา

แม่ตอกหน้าหงาย.... "เห็นเทียวหลายทีล่ะ เค้ารู้จักหน้าหรือชื่อบ้างหรือไง"

เจ็บช้ำ ร้าวราน แม่อ่ะ!!!

.......ขมุบขมิบปาก งึมงำแล้วเก็บกระเป๋าไปโผล่ที่ Korea University Hwajung Gymnasium

ตามคำแนะนำของเว็บไซต์ที่ให้จองบัตร นางบอกให้มาสถานี Anam แล้วออกทางออกที่ 2

ทำตามคำสั่งชัดเจน ออกมา....งง!

มาเกาหลีทีไร ชอบวินาทีที่ออกจากสถานีรถไฟทุกที มันจะเอ๋อเวลาไปที่ใหม่ๆ
ออกมาแล้วจะแบบว่า..แล้วไงอ่ะ? แล้วต้องเดินไปทางไหนต่ออ่ะ?
จะยืนเคว้งคว้างไม่เกิน 5 นาที ก่อนเลือกเดินตรงไปมันเรื่อยๆแบบไร้จุดหมายนั่นแหละ

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

หนทางนับหมื่นลี้เริ่มด้วยก้าวแรก

ไกลจริงอะไรจริงจ๊ะคิมฮยอนจุง

ใครใช้ให้แกถ่อมาจัดงานที่นี่ไม่ทราบ!!!!

คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกเถิด มหาลัยฯเกาหลีนี้เดินเหมือนปีนเขา จนสงสัยว่าเด็กที่นี่เวลาเปลี่ยนคลาสทีไม่เป็นลมกันเรอะ

แค่เดินมาเข้าวิชาแรกของวันก็อยากจะลาป่วยมันหน้ามหาลัยฯ เพราะทั้งกว้าง ทั้งใหญ่ ทั้งชัน ยิ่งเดิน ยิ่งขึ้นเขา

แวะนั่งรายทางไปเรื่อยๆ ทั้งหอบ ทั้งร้อน

เกาหลีหน้าร้อนนี่เอาเรื่องแหะ ร้อนเหมือนบ้านเราเลย กางร่มมือนึง ถือพัดอีกมือนึง

เดินไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ อาศัยมองหาป้ายข้างทางเอา ไกลจริง

ไกลมากนะ

ไกลไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ

จน........มาถึงจุดๆนึง อาคารบนยอดดอย ที่มองไปเห็นสิ่งนี้เข้า



โอเค ฉันมาถึงแล้ว ไม่กล้าหันกลับไปมองข้างหลังเลยว่ามันไกลแค่ไหน 555+

มีคนมาถึงแล้วพอสมควร เราเลยต้องสำรวจลู่ทางก่อนเดินขึ้นบันไดไปเจอมินิมาร์ท

อ๊ากกกก ขออาศัยตากแอร์หน่อยเถอะ ร้อนมาก เหงื่อท่วม

นั่งจนเย็นใจ สบตาอาจุมม่าแบบเป็นพิธีก็กระมิดกระเมี้ยนไปสั่งสิ่งนี้มา



พิพิบบัม........4,500 วอนเท่านั้น และ อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆๆ

ได้มาปุ๊บ โปะข้าวลงไป คลุกๆๆๆๆๆๆๆๆ กิน ปลื้มปริ่ม อร่อยจริงๆนะ กินมาหลายที่ ที่นี่รักเลยอ่ะ

แต่.....กินไม่หมด เยอะง่ะ....

ขอโทษนะคะ อร่อยมากแต่พุงจะแตก

(และถ้ารู้ว่านี่เป็นมื้อเดียวของวัน คงจะกินให้ได้มากกว่านี้ด้วยแหละ W____W)

อิ่มแล้วก็นั่งมองไปเรื่อยเปื่อย อ่าาาาา ซุ้มขายของที่ระลึกว่าง เปิดเมื่อไรเราวิ่งออกไปทันใด
คิวเราต้องเป็นที่หนึงแน่ๆ อิอิอิ ใครมันจะมาตัดหน้าเราได้ ไม่มีหรอก



มีซิ

เพราะพอจะเดินหาห้องน้ำ สายตาก็ปะทะเข้ากับแถวยาวเหยียดข้างล่างบันได โถ อิคีย์อีสสสสสสสสต์

เจริญแท้ ให้มาต่อแถวข้างล่าง ทำไมไม่เรียก ดูดิ จากคิวแรก พอต้องมาต่อใหม่ นี่มันคิวที่ร้อยชัดๆ บ้าจริง!

ทำไรไม่ได้ ต่อคิวไปจ๊ะ

สักพักรถทัวร์มา อั๊ยยะๆๆๆ ดีนะเรามาก่อนคิวปุ่น ไม่งั้นตายแน่

แต่ปุ่นเดินผ่านเราไป เอ๊ะ ยังไง อะไร ทำไม เอ๊ะ มีคิวแยก แถวแยก ไฮโซอ่ะ

แต่ก็ดีไม่แย่งคิวกัน อิอิ

ในที่สุดก็ถึงคิวเราได้ซื้อแล้ว รอไม่นาน ดีจัง ไปถึงไม่พูดให้เสียเวลา

ยื่นกระดาษให้เลยว่าต้องการสิ่งใดเท่าไรแล้วยื่นเงินพอดีไม่ต้องทอน

รับของมา จบภารกิจแบบละมุนๆ

หน้าระรื่นลงมาก็.......พบว่าคิวญี่ปุ่นนั่น อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อะนะตะตาชิวะ.....อุรายามาชี่น่าาาา

ที่ได้คิวแยกแถวแยก เพราะพวกเธอจะได้เข้าไปในฮอลล์ก่อนเพื่องาน Lotte Fan Meeting เหรอ

อะไรง่ะ ไปจัดวันอื่นก็ไม่ได้ ทำไมต้องตัดหน้า?

ขณะที่พวกเราต้องรอท่ามกลางแดดร้อน และความอิจฉาท่วมท้น
มีชะนีญี่ปุ่น 40 คันรถ(ทัวร์)เข้าไปในฮอลล์เจอเธอก่อน แถมทวิตออกมาว่าหล่ออีก!!!!

มันหมั่นไส้ใช่ไหมเล่า โธ่เอ๊ยยยยย

หอบหิ้วกล่องใส่แท่งไฟสิบกล่องไปนั่งทำหน้าอิจฉาริษยาอยู่ตรงป้ายรถเมล์ไม่ไกลกันนักเพื่อพักเหนื่อย และค้นพบว่า

อ้ออออ.....ที่นี่เขามี Loop Bus ไว้ให้นักศึกษาเวลาเรียนจ๊ะ มานั่งรอตรงนี้ รถจะเวียนมารับ เวลาไปเรียนวิชาต่างๆได้ อ้อๆๆๆๆๆ

ใครมันจะเดินไหวล่ะเนอะ

แต่วันนี้วันอาทิตย์ รถไม่บริการ กะเหรี่ยงไทยจึงนั่งหน้าม่อยอยู่แถวนี้แหละ

เพราะตอนนี้ก็ร้อน หิว ปวดปิ๊งป่อง และไปไหนไม่ได้ เพราะนั่งคนเดียว

มีสมบัติฝากซื้อต้องดูแล ทิ้งไปก็ไม่ได้ ฝากใครก็ไม่ได้



นั่งคิดอะไรมากมายคนเดียวอยู่ตรงนี้....."สามชั่วโมงเต็ม"

คิดเยอะ คิดมาก คิดหลายอย่าง คิด คิด คิด

ดีนะที่ซื้อพัดมา....เสียเงินเพียงเพราะ มันร้อนนี่แหละ เลยซื้อมา พัดใหญ่ โบกทีพายุเข้า เย็นถึงกรุงเทพฯ



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หกโมงกว่าๆ หลังจากได้ต๊อกฯถ้วยนี้มายังชีพแล้ว



พอเห็นลานหน้าทางเข้าคึกคัก อิฉันก็เดินหน้าแฉล้มเข้าไปในฮออลล์กับเขาบ้าง แวะถ่ายรูปซุ้มข้าว 2-3 ช็อต



และรับของที่ระลึกมาเปิดดู ถ่ายรูปมันเก็บไว้หน่อย ก่อนหาที่นั่งได้ก็หย่อนก้นลงไป



กวาดสายตามองรอบฮอลล์ น้ำตาไหล 5555555555555555555555555

ดราม่าบังเกิดล่ะ

ใครบอกว่าคิมฮยอนจุงจะร้องไห้วันนี้? ฉันเอง

แล้วใครที่ร้องไห้จริงในวันนี้? ฉันเองนี่แหละ 555+

มัน....อืมมมม ก็นะ

254 วันที่ไม่ได้เจอกัน บางทีก็ไม่อยากเชื่อว่ามานั่งตรงนี้แล้ว จะได้เจอแล้ว

ปาดน้ำตา หัวเราะให้ความน้ำเน่าของตัวเอง แล้วเก็บบรรยากาศต่อ

จนในที่สุดไฟก็หรี่ลง มืดลง มืดลง.......

สปอตไลท์สาดจับที่ชั้นหนึ่ง ด้านหลังคนดู บริเวณทางเข้าฮอลล์ คิมฮยอนจุงยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมแดนเซอร์

มาพร้อมเพลง Do you like that? แหวกกลางฝูงประชาชีเดินเข้ามาเลยจ้า อั๊ยยะ! ช่างกล้า

สองฝั่งคลองกรีดร้องกันระงม ถลาเข้าหาน่าดู

อิฉัน น้ำตาไหลอีกรอบ ก๊ากกกกกกกก

คนเราบางทีโกรธก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้ และบางที ดีใจก้ร้องไห้เช่นกัน

คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....คิดถึง....

ต้องพูดเท่าไรความอึดอัดในหัวใจจะคลายลงก็ไม่รู้

ชอบเพลง Happy Birthday ที่เป็นจังหวะดนตรี
ชอบเวลาที่จุงเดินไปตามแคทวอล์คแล้วทำท่าว่าไม่ได้ยินเพลงที่พวกเราร้องให้ฟัง
ชอบที่จุงบอกว่าให้ร้องอวยพรเค้าดังๆ
ชอบท่าทางเฟคๆนั่น มันน่ารัก!!!
ชอบ 4chance เพลงโปรดของฉัน ชอบที่จุงเอามาร้องคนเดียว
ชอบที่จุงหายใจไม่ทัน

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

และตกหลุมรักซ้ำๆกับผู้ชายคนเดิม ยามที่โน้ตตัวแรกของเพลง 귀요미 ดังขึ้น
เฮ้ย เอาจริงอ่ะ??? ถามตัวเองยังไม่จบ คลิปมาทันทีเลย และมันน่าเอ็นดูมากกกกกก

เป็นคนที่เต้นควีโยมิได้สะดิ้งสุดๆ

จริตเยอะเหลือใจ ฮาจนน้ำตาไหลอีกรอบ



เพลงต่อๆมา ไปเรื่อยๆ จุงไปเลยเรื่อยๆ ฉันได้แต่นั่งมองตาแป๋ว
จะเต้นก็ไม่เต้น จะซึ้งก็ไม่โบกแท่งไฟ นางเป็นชะนีไทยหัวใจแน่นิ่ง....และนั่งนิ่ง

ฟินในใจ

เงียบๆคนเดียว

มาขยุกขยิกอีกที ตอนจุงยื่นไมค์ให้ พอร้องออกไปว่า นานึน นี ยอจายา
แล้วจุงตอบมาพร้อมยิ้มหวานว่า นาโต นี นัมจายา - - - "เท่านั้นแหละ"

แทบจะไหลละลายลงไปกองกะพื้น

นิดๆหน่อยๆนี่แหละตัวดี
ไอ้การที่เธอทำไม่เยอะ ทำแต่น้อยนิด แล้วหวานหยดนี่แหละตัวดี
ที่มันทำให้ไปไหนไม่รอดสักทีล่ะน๊าาา

อีกเพลงเพราะที่เราชอบคืนนี้คือ Kimi dake wo kesenakute อาจเพราะมันฟังรู้เรื่องมากกว่าก็เลยอินได้มากกว่ามั้ง

แล้วจริงๆก็ชอบเพลงนี้ด้วยแหละ รู้สึกว่าจุงร้องได้เศร้าดี

เพลงปิดคืนนี้เป็นเพลงที่เรากำลังคิดว่าคิมฮยอนจุงอาจเส้นเลือดในลำคอแตกได้ หากไต่บันไดไม่ถึง 555+

แต่จุงทำได้ และทำได้ดี ร้องเพลงเก่งขึ้นเยอะ ร้องเพลงเพราะขึ้นเยอะด้วย

มีเนื้อเพลงขึ้นข้างหลังให้ร้องตามไปด้วย

ทั้งร้องเพลง ทั้งร้องไห้นั่นแหละ เศร้าอีกแล้วตรู งานจะจบแล้ว แล้วเมื่อไรจะได้เจอกันอีกก็ไม่รู้

나 살아있는 건 ..... นอยา จุงรู้ป่าว....นอยา นอยา นอยา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

งานจบ เดินออกมาเงียบๆคนเดียว

ปาดน้ำตาตลอดทาง

ดีใจที่ตัดสินใจมางานนี้คนเดียว เพราะเวลาความรู้สึกแบบนี้มันประดังขึ้นมา จะได้ไม่ต้องทำให้ใครรำคาญว่าขี้แง

หนทางยาวไกลตอนเดินขึ้นมา มันสั้นนักเวลาต้องเดินกลับ

ไม่อยู่ส่งจุงที่รถ อยู่ไม่ได้ ไม่อยากเจอ ไม่อยากโบกมือลา ไม่อยากบอกว่าบ๊ายบาย ไม่ชอบเวลาที่ต้องแยกกัน

เลยเลือกรีบจ้ำเดินหนีกลับบ้าน เดินไปร้องไห้ไป อยากให้ทุกวันมีแต่จุง มีแต่จุง

อยากเจอเธอทุกวัน อยากอยู่ไม่ไกลแบบนี้ อยากมาหาบ่อยๆ

แต่มันทำไม่ได้.....ทำได้แค่คิดถึง

หยิบหูฟังเสียบหู เดินฟังเพลงที่เพิ่งฟังจบในฮอลล์เมื่อกี้มาเปิด แล้วเดินปาดน้ำตากลับบ้าน

หลงทาง....

555555555555555555555+

จะว่าร้องไห้จนลืมดูทาง หรือจำทางผิดก็ไม่แน่ใจแหะ

แต่ก็เดินมาถึงจุดที่เรียกว่าทางแยก พอเลี้ยวไป อ้าววววว ขามาไม่มีนี่ ร้านรวงคึกคัก ย่านหน้ามหาลัย แสงไฟจัดจ้าน

เหลียวซ้ายแลขวา ที่นี่ที่ไหนหว่า
เดินคนเดียว กลัวไหม? ไม่

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงผวา แต่ด้วยความที่มาเกาหลีบ่อยๆ ก็เลย ช่างมัน หลงก็เดินหาทางไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอ

ยังผยองได้ไม่ถึง 5 นาที เจอสถานีรถไฟอยู่ข้างหน้า โถถถถ......ขอหยิ่งหน่อยไม่ได้เลย อดอีกแหละ

ก็นั่งรถไฟกลับบ้านไปและ....ใช่ เดินร้องไห้ตลอดทางจริงๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

โดยส่วนตัวเราว่าวันนี้ไม่สนุก

นอกจากได้เจอจุงแล้ว ที่เหลือ.....มันธรรมดาเกินไป

มันดูไม่สุด มันดูเหมือนขาดอะไรไปไม่รู้ มันปาร์ตี้ มันพีเพิ่ล

แต่มันไม่เหมือนปาร์ตี้ มันดูไม่ทั่วถึง มันไม่พีเพิ่ล มันเรียบๆนิ่งๆ ยังไงไม่รู้

แต่ เพราะเป็นจุง เพราะได้อยู่กับจุง

ต่อให้มันเป็นวันเวลาที่แสนน่าเบื่อแค่ไหน เมื่อไรมันก็ยังมีความหมายเสมอ

แล้วใครบอกว่าคิมฮยอนจุงจะร้องไห้วันนี้? ฉันเอง

แล้วใครที่ร้องไห้จริงในวันนี้? ก็ฉันเองนี่ไง 555+

ส่วนคิมฮยอนจุงน่ะ วันนี้อารมณ์ดี ยิ้มตาหยีหัวเราะคิกคักไม่หยุดตลอดงานเลย ดีจังน๊าาาา

.......Green Sea, Green Pea.......