Group Blog All Blog
|
นิทาน : เจ้าชายมึนจุงและป่า 26 เอเคอร์ ตอนที่ 2 เจ้าชายเดินเข้ามาเงียบๆเพียงลำพัง ไม่มีใครสังเกตเลย เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ไม่เหมือนชุดกลางป่าใหญ่ แต่ชุดนี้ก็หล่อนะ เด็กหญิงชื่นชมในใจ จนเมื่อเจ้าชายเดินไปถึงที่นั่งทุกคนก็พลันตกใจ เขายิ้มมุมปากและทำท่าถามว่าจะให้นั่งตรงไหน ระหว่างลังเล คุณหมีจองก็เดินทำหน้าอึนๆเข้ามาแล้วกวาดสายตาไปรอบห้องโถง เพื่อสำรวจความปลอดภัยให้เจ้าชายมึนจุง เด็กหญิงมึนจังทำแก้มป่องไม่พึงพอใจ "ฉันไม่ชอบหมีตัวนี้เลย ชอบขโมยซีน กรี๊ดกันอยู่ได้ หน้าตาก็งั้นๆ เจ้าชายหล่อกว่าตั้งเยอะ อย่าทำตัวเด่นได้มะ" เธอคิดอย่างพาลพาโล ไม่ชอบใจที่คนคอยเรียกหาหมีจองบ่อยๆ จนมีกลุ่มแฟนคลับเป็นของตัวเอง เธอไม่ได้อคติ แค่รำคาญเวลาเพื่อนๆมาชวนให้กรี๊ดหมีจอง สำหรับเด็กหญิงมึนจังล่ะก็นอกจากเจ้าชายมึนจุงแล้ว ......หมีทุกตัวบนโลกนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับหัวฟักทองนั่นแหละ ลองไม่รัก ไม่ชอบ ต่อให้ดีแค่ไหน หมีจองก็เป็นแค่หัวฟักทอง แต่พอรักปักจิตปักใจ หมีขาวก็ราวกับเจ้าชายทีเดียว เด็กหญิงยิ้มในใจแล้วเงยหน้ามองเจ้าชายมึนจุงต่อ ต้นไม้ไฟสาดส่องไปที่เจ้าชายซึ่งกำลังแย้มยิ้มคุยกับคุณจิงโจ้ เสียงของเจ้าชายเบา ไม่ได้ยินเลยว่าคุยอะไรกัน แล้วเจ้าชายก็นิ่วหน้า ส่ายหัว เด็กหญิงมึนจังชะเง้อมอง เจ้าชายเป็นอะไรหรอ คุณจิงโจ้พูดอะไรให้ไม่พอใจเหรอ ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้ยินเสียง แล้วเจ้าชายก็ยิ้มให้ คุยต่อ ..... ไม่นานก็ลุกขึ้นยืนแล้วจับมือขอบคุณ ยิ้มหวานให้ด้วย เด็กหญิงมึนจังนั่งแก้มแดง เขินลำพัง รอยยิ้มของเจ้าชายดูสว่างยิ่งกว่าห้องโถงที่กรุกระจกใสรอบด้านเสียอีก นั่งกัดปากตัวเองไม่ให้แสดงอาการพิรุธ แต่หมีจองก็ยังมองหน้ามาตลอด "จะหาเรื่องหรือไงนะ ก็ฉันรักของฉัน หลงของฉันนี่ ตาหมีบ้า" เด็กหญิงฉุนขึ้นมา แต่ก็ไม่ยอมละสายตาที่เฝ้ามองเจ้าชายต่อไป คุณกระรอกคู่หูเข้ามาจับทรงผมและทาแป้งให้เจ้าชายใหม่ เดิมก็หล่อแล้ว ยังทาแป้งเพิ่มกันไม่หยุด พอหางยาวของหวีเกลี่ยเส้นผมเรียบร้อย เจ้าชายก็ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาต่อ ตอนนี้คุณกระต่ายน้อยเข้าไปนั่งเล่นกับเจ้าชายแล้ว มีแต่รอยยิ้มระหว่างที่ปราศรัยกัน แล้วเจ้าชายก็ยกมือพนมขึ้น หัวเราะตายิบหยี จนเหล่าสรรพสัตว์ทั่วห้องโถงพากันหัวเราะตาม เด็กหญิงมึนจังเอื้อมมือโอบรอบขาสองข้าง แล้วบอกตัวเองในใจ "หักห้ามใจไว้ เธอเดินไปหาเจ้าชายไม่ได้นะ แม้จะน่ารักมากแค่ไหน แต่เจ้าชายเป็นของต้องห้าม" เด็กหญิงเงยหน้ามองคนตรงหน้า พลางคิดถึงฮิปโปเพื่อนรัก "ฮิปโปจ๋า คนบางคนเกิดมาเพื่อให้รัก ไม่ใช่ให้ครอบครองใช่ไหม ฉันคิดว่าตัวเองคงมีความสุข แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าคนที่อยู่แค่มือเอื้อม แต่มิอาจเอื้อมนี่ มันน่าเศร้าเพียงใด" เจ้าชายมึนจุงแย้มยิ้มและหัวเราะ ยามพูดจาปราศรัยก็ดูนุ่มนวล ริมฝีปากของเจ้าชายขยับไปเรื่อยๆ มีสายตาของเด็กหญิงมึนงงมองตามอย่างหลงใหล จนกระทั่ง....... เจ้าชายลุกขึ้นแล้วก้าวช้าๆขึ้นบันไดไปสู่ชั้นลอย คุณกวางสาวบอกเพียงแค่ว่า "เจ้าชายจะเปลี่ยนเสื้อผ้านิดนึงนะคะ ให้ถ่ายแบบ ทีมงานหมีใหญ่เตรียมตัวเลยค่ะ" คุณหมีปันปันหัวเราะคิกคักแล้วตอบไปว่า "ขอหล่อๆนะครับ" คุณกวางยิ้มกว้างกลับมาก่อนบอกว่า "เจ้าชายมึนจุงบอกว่าหล่อเสมอค่ะ" เรียกเสียงหัวเราะรอบด้าน แล้วมือหมีก็แตะเข้าที่บ่าน้อยของเด็กหญิงมึนจัง "เงียบเชียวนะ มีความสุขล่ะซิ" เด็กหญิงพยักหน้ารับ แล้วเจื้อยแจ้ว "เจ้าชายหล่อจังเลยค่ะ เวลายิ้มก็น่ารักมากด้วย รู้สึกมึนหัวไปหมดแล้ว" คุณหมีปันปันหัวเราะ แล้วบอกว่า "ได้เวลาไปนั่งใกล้ๆแล้ว โน่นแน่ะโซฟานั่น ไปนั่งรอเลยว่าจะประกบซ้ายหรือขวา เดี๋ยวเจ้าชายก็มานั่งด้วย" "นั่งตักเลยได้ไหมคะ" เด็กหญิงถาม คุณหมีหัวเราะขำยกใหญ่ "ให้มันกล้าจริง" เด็กน้อยหน้าม่อยแล้วพึมพำ "มองหน้ายังไม่กล้าเลย ใครจะไปนั่งตักได้ อีกอย่าง....หมีจองเตะตกตึกแน่เลยล่ะค่ะ" ยังไม่ทันคุยอะไรต่อ คุณกวางสาวก็เรียกซะแล้วล่ะ "เจ้าชายมึนจุงเสร็จแล้วค่ะ ขึ้นมาข้างบนกันนะ จะถ่ายรูปแล้วก็คุยกันบนนี้ค่ะ เปลี่ยนมุมบ้าง" 
|
ณ เงา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
Link |
|||||||||||||
